Το Κακό

Ξεκινάει περιοδεία στην Αφρική ο Πάπας και λέει ότι το προφυλακτικό όχι μόνο δεν είναι λύση για το Aids, αλλά παίζει να χειροτερεύει και τα πράγματα.

Μπορεί άραγε να μετρηθεί σε βάθος χρόνου το κακό που θα προκαλέσει μια τέτοια δήλωση; Ο αριθμός των νεκρών, των προσβληθέντων απ' τον ιό, των ορφανών;

21 αιώνες μετά τη γέννηση του Χριστού και η Εκκλησία εξακολουθεί να μιζάρει ανάλγητα σε μεγάλο ποσοστό στο κακό και στο σκοτάδι (και όχι, το θέμα δεν είναι εδώ το ποσοστό του καλού και του φωτός στο οποίο επίσης μιζάρει - αυτό θα έπρεπε να είναι αυτονόητο).

Αλλά αν δεν ήταν ο Χριστός θα είχε βρεθεί κάποιος άλλος να θεοποιηθεί προκειμένου να υπάρξει η Εκκλησία. Πιθανότατα δε, θα είχε βρεθεί κάποιος που τα δικά του λόγια θα βρίσκονταν κοντύτερα σε αυτό που πρέσβευε η Εκκλησία, κάποιος που τα δικά του λόγια θα χρειάζονταν μικρότερο βαθμό διαστρέβλωσης.

Αν δεχτούμε ότι δεν μπορούμε να κοντράρουμε τη φύση μας, αν δεχτούμε ότι η φύση μας μάς ορίζει, αν δεχτούμε ότι εκείνο που είναι φυσικό τελικά επικρατεί εκείνου που είναι αφύσικο,

τότε πώς, για όνομα του Θεού, αντέχει ατελείωτους αιώνες αυτή η ενοχοποίηση της ανθρώπινης φύσης, της ανθρώπινης επιθυμίας, της διαδικασίας μέσα από την οποία υπάρχει και αναπαράγεται η ζωή;

Μήπως τελικά αυτό δεν είναι αφύσικο αλλά φυσικό, μήπως δηλαδή είναι στη φύση μας να πολεμάμε τη φύση μας;

Μήπως είμαστε προγραμματισμένοι να δυστυχούμε αντί να ευτυχούμε, να φοβόμαστε αντί να τολμάμε, να σκεφτόμαστε σκέψεις άλλων αντί τις δικές μας;