Και την φαντάστηκε

Θες πες το ξεροκεφαλιά, θες πες το περιέργεια, θες πες το αισιοδοξία, χρόνια τώρα κάθε που σουρούπωνε και κάθε που χάραζε έβγαινε στο μπαλκόνι του και κοιτούσε τον ορίζοντα (όσο ορίζοντα του αναλογούσε απ' τον τρίτο όροφο της αθηναϊκής συνοικίας του), παρατηρώντας τη μέρα να γίνεται νύχτα και τη νύχτα να γίνεται μέρα, θεωρώντας ότι αυτό δεν μπορεί να συνεχίζεται εσαεί, θεωρώντας ότι κάποια στιγμή θα διακοπεί αυτή η αφόρητα μονότονη εναλλαγή και ότι η μέρα θα δώσει τη θέση της σε κάτι που δεν θα είναι νύχτα ή ότι η νύχτα θα δώσει τη θέση της σε κάτι που δεν θα είναι μέρα.

Κάθε που σουρούπωνε και κάθε που χάραζε διαψευδόταν και επέστρεφε στο δωμάτιό του κατηγορώντας τη φύση για έλλειψη φαντασίας· αλλά και ο ίδιος, αν τον ρωτούσες, δεν ήξερε να σου πει τι θα μπορούσε να δώσει τη θέση του στην μέρα που να μην είναι νύχτα ή τι θα μπορούσε να δώσει τη θέση του στη νύχτα που να μην είναι μέρα.

Το γεγονός τον προβλημάτιζε έντονα, μέχρι που σκέφτηκε ότι πιθανότατα το ένα έφερνε το άλλο, ότι πιθανότατα καθόλου ανεξάρτητη δεν ήταν η δική του έλλειψη φαντασίας από την έλλειψη φαντασίας της φύσης.

Ο μόνος τρόπος για να το διαπιστώσει ήταν να φανταστεί μια εναλλακτική εκδοχή του ορίζοντα, μια εναλλακτική εκδοχή χρόνου που να μην είναι ούτε μέρα ούτε νύχτα.

Κλείστηκε στο δωμάτιό του και στο μυαλό του, του πήρε πολλά χρόνια, περισσότερα κι απ΄όσα είχε ήδη ξοδέψει βγαίνοντας στο μπαλκόνι του, αλλά τελικά τα κατάφερε.

Και την φαντάστηκε.

Βγήκε στο μπαλκόνι του. Σε λίγο κανονικά θα σουρούπωνε. Την ώρα που η μέρα άρχισε να φεύγει η γερασμένη του καρδιά δεν άντεξε τη συγκίνηση της προσμονής.