Tα όρια του «εμείς»

«Οι δυο ομάδες πρέπει να πάρουν μια απόφαση και να δώσουν το Κύπελλο δώρο στους ανεγκέφαλους». Αυτή είναι δήλωση του Αλέκου Λεώνη. Και ο Αλέκος Λεώνης είναι ο προπονητής βόλεϊ του Παναθηναϊκού, με άλλα λόγια ο προπονητής μας. Και για να σου δείξω πόσο στενά παρακολουθώ βόλεϊ, βάζοντας την Κυριακή το απόγευμα την τηλεόραση και βλέποντας τον Στέλιο Προσαλίκα να διαβουλεύεται με εκπροσώπους του Ολυμπιακού για την τύχη του αγώνα, αγνοούσα ότι έχει γίνει πρόεδρος της ομοσπονδίας και νομίζα ότι αυτός είναι ο προπονητής μας. Ωστόσο -και μολονότι παίζαμε και ποδόσφαιρο την ίδια ώρα- συντονίστηκα να δω, αφού: α) ήταν τελικός και β) παίζαμε με τον γάβρο.
Το ζήτημα όμως είναι πού ακριβώς τελειώνει το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο, πού ακριβώς τελειώνει το «εμείς», πού ακριβώς τραβά κανείς την γραμμή, εάν τελικά υπάρχει αυτή η γραμμή μετά την οποία εμείς παύουμε να είμαστε εμείς. Μα δεν είναι αυτονόητο ότι η μεγάλη μάζα του κόσμου των δύο ομάδων διαχωρίζει τη θέση της από τους χουλιγκανισμούς; Όχι ακριβώς. Γιατί αν ήταν, η δήλωση Λεώνη δεν θα ηχούσε τελικά σαν δήλωση ανθρώπου που μόλις κατέβηκε από το υπερπέραν. Γιατί αν ήταν, ο «Πρωταθλητής» την Δευτέρα δεν θα έγραφε πρωτοσέλιδα «Αίσχος», αίσχος που φυσικά και δεν αναφερόταν στα επεισόδια, αλλά στο ότι «Κάνουν τα κέφια του ΠΑΟ και προσπαθούν να κλέψουν το Κύπελλο από τον θρύλο». Γιατί αν ήταν, ούτε η «Πράσινη» θα έγραφε πρωτοσέλιδα για τον «σύλλογο – ντροπή του ελληνικού αθλητισμού», ξεχνώντας βολικά ότι το Σάββατο είχαν δράσει και τα δικά μας τα παλικάρια, στέλνοντας στο νοσοκομείο δύο από τους άλλους.
Γιατί αν ήταν, δεν θα έβγαινε τη Δευτέρα στο ραδιόφωνο ένας κύριος, που ενώ ακουγόταν εντελώς νορμάλ τύπος όσο μιλούσε για άλλα θέματα, όταν στο τέλος πήγε την κουβέντα στο βόλεϊ κατέληξε στους «πράσινους λαγούς», που κουρασμένοι από το τάι μπρέικ της προηγουμένης βρήκαν την ευκαιρία να λακίσουν. Γιατί αν ήταν, στο τέλος κάθε τελικού πλέι οφ στο μπάσκετ δεν θα έφευγα 95% ευτυχισμένος που το ξαναπήραμε και μάξιμουμ 5% πειραγμένος για την εθιμικώ δικαίω ζούγκλα.
Και το ερώτημα επανέρχεται: ο τύπος στο ραδιόφωνο που δεν έδινε την εντύπωση κάφρου ή εγώ γιατί επεκτείνουμε διαρκώς τα όρια της ανοχής μας, γιατί εξακολουθούμε να ταυτιζόμαστε τόσο άκριτα, γιατί αδυνατούμε να σιχαθούμε, γιατί νομιμοποιούμε τα πάντα όλα;
Δεν μιλάω για ξενερώματα, δεν λέω να βλέπουμε τα ντέρμπι αγκαλιά χειροκροτώντας τις όμορφες ενέργειες των αθλητών και των δύο ομάδων, δεν συμφωνώ καν ότι είναι ένα παιχνίδι και μόνο. Όχι, είναι πολλά παραπάνω. Δεν μου αρέσει ακόμη και η στάση του Βγενόπουλου που δεν αντέχει τα μπινελίκια στο γήπεδο, λες και λύσαμε όλα τα άλλα ή, ακόμη κι αν λύναμε όλα τα άλλα, λες και το μπινελίκι δεν έχει γίνει αναπόσπαστο μέρος του προφορικού μας λόγου.
Αλλά από την άλλη, αν η ταύτιση, ο φανατισμός και η αντιπαλότητα δεν γνωρίζουν κανένα μα κανένα όριο, αν ό,τι μα ό,τι κι αν γίνεται θα βλέπουμε πάντα τα πράγματα ως Παναθηναϊκοί και Ολυμπιακοί και όχι ως άνθρωποι που συναινούν στο ότι δεν πάει άλλο και στο ότι η αλληλοεξόντωση των χούλιγκαν είναι εκτός ορίων, ας κάνουμε πράξη αυτό που είπε ο Αλέκος Λεώνης πάνω στην αηδία του.
Ας τους το δώσει λοιπόν το κύπελλο η ομοσπονδία βόλεϊ κι ας το πάρουν ρε παιδί μου να το χαίρονται. Να συμφωνήσουν το επόμενο ραντεβού τους και να το βάλουν στην μέση. Η αστυνομία να τους συνοδεύσει στον τόπο της μάχης. Το έκανε και στη Λαυρίου, δεν θα της είναι πρωτόγνωρο. Και να μην επέμβει ούτε εκ των υστέρων. Το πολύ πολύ ας υπάρχουν ασθενοφόρα stand by στην γύρω περιοχή για το τέλος του αγώνα. Κι ας ξανασφαχτούνε. Κι ας πάρει το κύπελλο ο καλύτερος, ο ανδρειότερος, ο δολοφονικότερος των δύο υπέροχων λαών μας. Και οι επικεφαλής των δύο λαών ας γίνουν -σφαγής ένεκεν- μέλη των Διοικητικών Συμβουλίων των δύο ΠΑΕ μας, των δύο ΚΑΕ μας, των δύο ΤΑΠ μας.

(Κείμενο γραμμένο για το «SMS» της «SportDay»)