Η Μεθαυριανή της Μαρμότας

Διαπιστώνω με έκπληξη ότι προχθές ήταν η μέρα της μαρμότας (ο Φιλ είδε τη σκιούλα του - έξι βδομαδούλες κρύο ακόμη), γεγονός που συνεπάγεται ότι σήμερα ξημερώνει η μεθαυριανή της μαρμότας, γεγονός που σημαίνει ότι η σημερινή ημέρα δεν είναι απαραίτητο να κυλήσει με τον ίδιο ολόιδιο τρόπο της χθεσινής.

Αλλά η συλλογική μνήμη λειτουργεί όπως την βολεύει και ξεχνά το βασικότερο: ότι στην «Μέρα της Μαρμότας» η μέρα μπορεί να επαναλαμβάνεται εξωτερικά, ο Μπιλ Μάρεϋ μαθαίνει όμως να ξεπερνά την ρουτίνα της αέναης επανάληψης, εφευρίσκοντας σιγά σιγά τρόπους για να ξεφύγει από την ανία και καταλήγοντας να ζει συναρπαστικά κάθε ίδια εξωτερικά μέρα.

Αν λοιπόν ακόμη και στην μέρα της μαρμότας μπορεί κανείς να βρίσκει τελικά ισορροπία, σκοπό και νόημα, αν ακόμη και όταν τα έξω γεγονότα συμβαίνουν κάθε μέρα με τον ίδιο ολόιδιο τρόπο εσύ μπορείς να βγάζεις άκρη στηριζόμενος στα μέσα γεγονότα σου, στον τρόπο που φιλτράρεις, επεξεργάζεσαι και διαδράς με τον έξω κόσμο, τότε εξ αντιδιαστολής πρέπει να δεχτούμε ότι στις μέρες της μη μαρμότας, στις μέρες δηλαδή που εξωτερικά τίποτα δεν είναι μοιραίο να συμβεί με τον ίδιο ολόιδιο τρόπο, αν εσύ εξακολουθείς και ζεις ίδια ολόιδια είναι επειδή την μαρμότα την κουβαλάς μέσα σου.