Παίζει την ψυχή του

Εν αρχή ην ο λόγος. Και ο λόγος ήταν ότι θα πέθαινε. Κι αν όχι σήμερα ή αύριο, πάντως το πολύ μερικές δεκαετίες αργότερα. Και λέγοντας θα πέθαινε εννοούσε θα πεθάνω. Και λέγοντας εννοούσε εννοούσε εννοούσα. Τρομαγμένος από το πέταγμα της μάσκας του τρίτου ενικού έσπευσε να την ξαναφορέσει αμέσως. Γιατί σαν να μην του έφτανε η -ήδη σοκαριστική- αποκάλυψη της θνητότητάς του, αποκάλυπτε επιπρόσθετα ότι η συνείδηση της θνητότητάς του αποτελούσε και την βασικότερη αιτία που τον οδηγούσε στο ασταμάτητο ποστάρισμα. Ή, για να ήταν ακριβής, αν όχι την βασικότερη μία από τις δύο βασικότερες. Η άλλη ήταν η παραίτησή του, μια παραίτηση που ξεπερνούσε τα όρια της -έστω υπερμεγέθους- τεμπελιάς, μια παραίτηση που είχε αναδειχθεί σε πυλώνα στήριξης της ύπαρξής του. Παραιτείτο άρα υπήρχε. Παραιτείτο από οτιδήποτε δεν είχε να κάνει με αυτό εδώ. Αλλά παλιότερα αυτό εδώ το φώτιζε αλλιώς η αυταπάτη του, παλιότερα πίστευε ότι αυτό εδώ είναι κάτι τόσο μα τόσο όμορφο και διαφορετικό. Παρέα με αυτήν την αυταπάτη τον εγκατέλειπε σιγά σιγά και η άλλη, ότι δηλαδή εκτός από αυτό εδώ, θα έρθει η ώρα για να συνθέσει κάτι άλλο, κάτι πλήρες, κάτι τόσο μα τόσο όμορφο και διαφορετικό. Και πώς να μην τον εγκαταλείψει, αφού όταν δεν νιώθεις την ανάγκη έστω να προσπαθήσεις κάτι, είναι μάλλον επειδή αυτό το κάτι δεν υπάρχει μέσα σου ούτε σε σπερματική μορφή. Αν έφευγαν όμως οριστικά οι αυταπάτες τι θα απέμενε να εξευμενίζει την υπενθύμιση του τέλους; Θα το αντιμετώπιζε όταν ήταν υποχρεωμένος κι ούτε στιγμή νωρίτερα. Αυτό το κολπάκι είχε λειτουργήσει ούτως ή άλλως ως τώρα στη ζωή του και αν μπορούσε να δώσει μια συμβουλή παύλα παρακαταθήκη ήταν ότι, σε αντίθεση με την κοινή πεποίθηση, ναι, αν κλείνεις τα μάτια για πολλά χρόνια στα προβλήματα της πραγματικότητας, αυτά εξαφανίζονται- παραγράφονται αν θες- και αντί να σε χτυπήσουν όλα μαζί συσσωρευμένα, αντί να έρθει η πραγματικότητα να σου επιβάλει τους αδυσώπητους νόμους της, κατορθώνεις να την παρακάμψεις επιβάλλοντάς της εσύ την άρνηση σου να υποταγείς, επιβάλλοντάς της εσύ τους δικούς σου όρους. Κι αν μπορεί ας κάνει αλλιώς αφού, hey, όλο το παιχνίδι παίζεται στο μυαλό και ο καθένας διαμορφώνει την δική του παραίσθηση ως αντικειμενική πραγματικότητα, υπενθυμίζοντας απλώς στον εαυτό του να μην του το υπενθυμίζει συνεχώς, γιατί τότε ελλοχεύει η τρέλα, η οποία καλό είναι να κρατιέται μόνο ως εναλλακτική για τα δύσκολα. Μιλώντας για τρέλα, από παιδί κι από τρολό μαθαίνεις την αλήθεια και όταν το τρολ σου γράφει πώς επάγγελμά σου είναι η ψυχή σου, το γράφει για να σε μεμφθεί, αλλά εσύ το βλέπεις μάλλον ως κάτι τόσο μα τόσο όμορφο και διαφορετικό, αφού δεν βλέπεις τι το κακό υπάρχει όταν πεθαίνεις να ξέρεις πως στο χρόνο που σου αναλογούσε πήρες την ψυχή σου και την έκανες από το τράβα - τράβα λάστιχο, την έπαιξες όσο περισσότερο μπορούσες, εκσφενδονίζοντας αυτοϊκανοποιούμενος στο ένα μετά το άλλο ποστ το γενετικό της υλικό, ένα υλικό που γεννά όχι σάρκα αλλά πνεύμα, λέξεις επί λέξεων, ατέλειωτες λέξεις, φλύαρες λέξεις, λέξεις που περισσότερο από το να πουν κάτι, μάλλον τελικά θέλουν να κρύψουν κάτι, να κρύψουν τον φόβο πως μέχρι να πεθάνεις έχει να προηγηθεί άφθονη ζωή ακόμη, η οποία δεν βγαίνει αλλιώς, παρά μόνο μέσα από λέξεις που προσπαθούν να την εξηγήσουν, διακωμωδήσουν, κατηγορήσουν, νιώσουν, παρηγορήσουν, αγκαλιάσουν, δεχτούν.