Σέβας Θεών
Η μεστή σε νοήματα προσευχή του πάστορα πριν από την ορκωμοσία του καινούργιου προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα.Ο Χρήστος Γιανναράς επισημαίνει το κυρίαρχο, πλην αποσιωπηθέν (εντέχνως;), πολιτικό στοιχείο της ορκωμοσίας Ομπάμα: το come back του Μεγαλοδύναμου στην κεντρική αμερικανική πολιτική σκηνή μετά από μια οκταετία προκλητικής μπουσικής αθεϊας.
Και φυσικά ακολουθούν οι πικρότατες συγκρίσεις· πονάνε αλλά πρόκειται για έναν πόνο καθαρτήριας αυτογνωσίας:
Αυτή η λογοδοσία ευθύνης του ανθρώπου για τους λόγους και τις πράξεις του είναι διττή: λογοδοτείς τόσο απέναντι στον λαό που σε εξέλεξε, όσο και απέναντι στον Θεό που σε επέλεξε να ξεκινήσεις πολέμους στο όνομά του· κι εσύ -ξαναγεννημένος Χριστιανός ων- τους ξεκίνησες αν όχι ακριβώς στο όνομά του, ζητώντας πάντως διαρκώς την ευλογία του.
Με τους -για πόσο άραγε ακόμα κρυμμένους κάτω από παχιές στρώσεις μέικ απ;- μώλωπες στο πρόσωπο της Άντας Παπανδρέου (την οποία χτυπά τρεις φορές την εβδομάδα ο σύζυγός της σε μια επίδειξη πυγμής και καταλληλότητας για άσκηση εξουσίας), με την βαθύτατη μελαγχολία στα μάτια της εμφανώς κακογαμημένης Νατάσας Καραμανλή (την οποία ο σύζυγός της αδυνατεί προδήλως να ικανοποιήσει με αβρότητα, πηγαία γενναιοδωρία και κομψή διακριτικότητα στοργής μπας και ξαναφωτιστεί λιγάκι το χαμόγελό της), με την απόλυτη έλλειψη σεβασμού της Γενικής Γραμματέως του ΚΚΕ Παπαρήγα προς την γυναίκα Αλέκα (αφού απαρνήθηκε προ πολλού τη θηλυκότητά της θεωρώντας την ύποπτη ιδεολογικής εκτροπής), με την έμπρακτη περιφρόνηση σύσσωμου του γυναικείου φύλου από τον Αλέξη Τσίπρα (ο οποίος, όπως φαίνεται, δεν κρίνει ούτε έναν εκπρόσωπό του ικανό και άξιο να σταθεί δίπλα του και να σχετιστεί ισότιμα μαζί του σε ένα εκούσιο άθλημα αυθυπέρβασης, αυτοπροσφοράς και ελεύθερης αντίστασης στον ατομοκεντρισμό, στις ενστικτώδεις ορμές της αυτοσυντήρησης, της επιβολής, της κυριαρχίας, της ηδονής).
posted by Old Boy @ 5:52 μ.μ.
34 comments
34 Comments:
Κακογέρασε κι ο Γιανναράς...
Η ευταξία και ευρυθμία της Ελβετίας τού έμειναν βαθιά χαραγμένες για πάντα.
Ώρα είναι να ξεπεράσει και τον Ράμφο στη μπουρδολογία περί Αμερικής.
Τι μεστό είπε ο πάστορας; Που μπορώ να το βρω;
Μια ερώτηση κι εγώ: που βρίσκει κανεις ή καμια τους θρησκευτικούς ύμνους που άρεσαν στον κύριο Γιαναρά;
Γιατί μερικοί κοροϊδεύουν;
Όποιο ς κοροϊδεύι τον άλλο, κοροϊδεύει τον άλλο
να ξ΄ρουνε.
Ασχέτως του κατά πόσο συμφωνεί κανείς ή όχι με τον αρθρογράφο, το να παραθέτεις επιλεκτικά αποσπάσματα και να τα χλευάζεις κατά το δοκούν, δεν πιστεύω ότι ταιριάζει στον Ολντ Μπόυ (και ούτε και θέλω να θυμίσω σε ποιους ταιριάζει, για να μην αδικήσω τον Ολντ για ένα στιγμαίο ατόπημα).
Πόσο μάλλον που εδώ "το δοκούν", κατά το οποίο χλευάζεται ο αρθρογράφος, είναι οι βεβαιότητες μίας εν προκειμένω ευρείας και πολυσυλλεκτικής πλειοψηφίας, απέναντι σε έναν αιρετικό και "ιδιόρρυθμο" διανοητή.
Λυπάμαι Ολντ, αλλά εδώ σου βγήκαν βιώματα κερκίδας.
Γαμιέται ο ΠΑΟ :)
τα "φιλοθρησκευτικά" -αν μπορω να το πω - posts, εδω κι αλλου, λειτουργουν για κάποιους οπως το αγιασμα πανω στο βαμπιρ: τους κάνει να αφηνιάζουν, και μαλιστα ανώνυμα, με κακεντρεχή ειρωνικά σχόλια.
να το κοιτάξετε παιδια.
όσο για τον νέο πλανητάρχη, δεν εχουμε παρα να περιμένουμε, κρατώντας μικρό καλάθι, διότι αρχή ανδρα δεικνυσι (η κάπως έτσι, δεν ειμαι και φιλόλογος)
Γεωργία
«το να παραθέτεις επιλεκτικά αποσπάσματα και να τα χλευάζεις κατά το δοκούν, δεν πιστεύω ότι ταιριάζει στον Ολντ Μπόυ (και ούτε και θέλω να θυμίσω σε ποιους ταιριάζει, για να μην αδικήσω τον Ολντ για ένα στιγμαίο ατόπημα)».
Δεν μου ταιριάζει; Μπορώ να σου δείξω άλλα εκατό τουλάχιστον ποστ που κάνω ακριβώς αυτό που περιγράφεις ;)
Αλλά προς άμυνά μου υποστηρίζω τα ακόλουθα:
1) Κάθε «παράθεση επιλεκτικών αποσπασμάτων» συνοδεύεται πάντα από λινκ, οπότε ολόκληρο το άρθρο πατάει κανείς και το βλέπει.
2) Ειλικρινά πιστεύω ότι ποτέ δεν έχω διαστρεβλώσει το συνολικό νόημα των άρθρων που σχολιάζω/ειρωνεύομαι. Η επιλογή αποσπασμάτων γίνεται γιατί ακριβώς πρόκειται για αποσπάσματα τα οποία μου γέννησαν τη διάθεση να τα σχολιάσω/ειρωνευτώ.
1)Βεβαίως και είναι προς τιμήν σου που έχεις τα λινκ. Χωρίς το νυν λινκ [σα βιετναμικό τοπωνύμιο ακούγεται αυτό, απ' τον κ. Λεμπόφσκυ] δεν θα μπορούσα να είχα δει όλο το κείμενο, ώστε να κρίνω ως επιλεκτική (μη αντιπροσωπευτική του νοήματος)την παράθεση που κάνεις.
2)Αυτό σου λέω, ότι εδώ το διαστρέβλωσες, και ότι κακώς σου γεννήθηκε η διάθεση :)
Να βλέπεις λιγότερη μπάλα!
Tο άρθρο τού Γιανναρά δε θα το σχολιάσω γενικά, δεν αξίζει τον κόπο. Μου έκανε όμως τρομερή εντύπωση το εξής σημείο:
"Η διολίσθηση της ελλαδικής κοινωνίας σε παλιμβαρβαρικό μηδενισμό έχει εξαλείψει από τον δημόσιο βίο κάθε ρεαλιστική αίσθηση του «ιερού»"
Απερισκεψία, διαστρέβλωση, προπαγάνδα ή ηλιθιότητα; Χυδαιότητα!
Πώς είναι δυνατό κάποιος να συνδέει τούς βαρβάρους με τούς μη χριστιανούς! Η σύνδεση είναι έμμεση, θα μού πείτε. Καλά κρασιά.
Τα 'χει χάσει.
Σε αρκετά έχει δίκιο ως ηθικολόγος ο Γιανναράς, όμως η πολιτική του οξυδέρκεια είναι, ως συνήθως, μηδαμινή.
Ας προσέξουμε λ.χ. με πόση ευκολία εμπιστεύεται τις ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ του. Στηριγμένος στις εντυπώσεις που αποκόμισε από την τηλεοπτική παρακολούθηση της τελετής ορκωμοσίας του Ομπάμα, καταφέρεται ισοπεδωτικά και πάλι κατά της ελλαδικής κοινωνίας (που κατ' αυτόν έχει "τελειώσει") ξεχνώντας - ενώ υποτίθεται πως κάνει συγκρίσεις! - τη θηριώδη βαρβαρότητα της αμερικανικής κοινωνίας!
Και συμπεραίνει, από την τηλεοπτική ευταξία μιας τελετής δισεκατομμυρίων δολαρίων, πως η χώρα της πιο ανεξέλεγκτης εγκληματικότητας, των επαίσχυντων κοινωνικών ανισοτήτων, των εκατομμυρίων αστέγων και νεόπτωχων, της ξέφρενης απληστίας ... τρέφει, αυτή, "σέβας θεών"!
Κατανοητά τα κολλήματά του, όλοι έχουμε, πόσο μάλλον ένα γεροντάκι, όμως εκείνο που προσωπικά δεν αντέχω σε αυτόν και σε κάποιους ανάλογου στιλ, είναι η υποκρισία: απ' το πρωί ίσαμε το βράδι στηλιτεύουν αγρίως τη "σήψη", την "παρακμή" και την "έκπτωση" κοινωνίας και θεσμών της χώρας, και μόλις οι νέοι τόλμησαν να ξεσηκωθούν ... ο Γιανναράς και οι συν αυτώ υποκριτές άρχισαν τους νέους αυτούς να θάβουν.
"Η διολίσθηση της ελλαδικής κοινωνίας σε παλιμβαρβαρικό μηδενισμό έχει εξαλείψει από τον δημόσιο βίο κάθε ρεαλιστική αίσθηση του «ιερού»"
Απερισκεψία, διαστρέβλωση, προπαγάνδα ή ηλιθιότητα; Χυδαιότητα!
Πώς είναι δυνατό κάποιος να συνδέει τούς βαρβάρους με τούς μη χριστιανούς! Η σύνδεση είναι έμμεση, θα μού πείτε. Καλά κρασιά.
Τα 'χει χάσει.
"Αίσθηση του ιερού", γράφει, όχι του Χριστιανικού ειδικά. Απλά το ιερό στην περιοχή μας (από Ελλάδα έως Καλιφόρνια) συνδέεται ιστορικά τους τελευταίους 10-20 αιώνες με το Χριστιανικό.
Αλλά, έλα μου ντε, ποιος στοχαστής στην ιστορία του Δυτικού Πολιτισμού --από τον Όμηρο έως τον Λακάν-- συνέδεσε ποτέ τον πολιτισμό με την αίσθηση του ιερού. Ο Γιανναράς μόνο, που, προφανώς, "τα'χει χάσει".
(Ρε, καλά τα ιστολόγια, αλλά δεν ανοίγουμε και κάνα βιβλίο λέω εγώ.)
Τι πρόβλημα έχετε με τους Βάρβαρους;
Αυτοί αναζωογόννησαν την παρακμασμένη ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Respect!
Το ΚΑΛΟ με την αθεϊα είναι
πως οι άνθρωποι κάνουν τις βρωμιές που
έτσι κι αλλιώς κάνουν πάντα, αλλά
χωρίς να λερώνουν τ' όνομα του Θεού.
Προτείνω "HOMO AMERICANUS Τα χαρακτηριστικά της Αμερικάνικης ιδιαιτερότητας" Γιώργου Χ Παπασωτηρίου εκδόσεις Καστανιώτη 2008
Συμφωνώ σχεδόν απόλυτα με τη Θεία.
Γνωμοδότη, μπορεί να μην τα έχει χάσει, θα συμφωνήσεις κι εσύ όμως ότι τα τελευταία χρόνια δεν τα βρίσκει κιόλας.
ο κος Χόφμαν επέστρεψε με νέα δουλειά τηρώ. Κι αυτά ενδιαμέσω twin peaks season 2, το οποίο πρώτο επεισόδιο διέκοψα έπειτα από λίγα λεπτά προκειμένου να (ξανά)συνειδητοποιήσω τι επιφυλάσσει η συνέχεια του παλαβού προτού καναπεδωθώ. To μπάσιμο με τον Κούπερ κατάχαμα να αιμοραγεί και τον γκροτέσκ room servant, ταμπλό και μέσα με διχτάκι (ναι, θα 'ναι παρούσα και η Sheryl). Στο μεταξύ αποχαιρετώ το εξαιρετικό μα φρικτό dead space και με τριβελίζει η αναβάθμιση των vista στα windows7 προς feedback στην ms. never winter nights..
@ old boy: O Γιανναράς (για όποιον τον ξέρει και από κοντά) κατατάσεται στην κατηγορία "ελληνοχριστιανικό σούργελο". Μη μου πείτε οτι δεν ξέρετε το σκάνδαλο της καθηγεσίας του πριν από 20 και βάλε χρόνια; Πήρε έδρα φιλοσοφίας με πτυχία θεολογίας...
Όχι, ούτε το ξέρω ούτε έχω τρόπο να το ελέγξω, οπότε θεωρώ αυτό που λες αναξιόπιστο.
Αλλά στην τελική δεν με νοιάζει κιόλας.
Αν έχεις καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα ("ελληνοχριστιανικό σούργελο") έχοντας διαβάσει το έργο του οκ! Έχεις άποψη και είναι σεβαστή. Αν όχι, σου προτείνω να το κάνεις πριν περάσεις σε όποιους χαρακτηρισμούς.
Γνωμοδότη,
Παρόλα τα βιβλία που εννοείς ότι έχεις διαβάσει, φαίνεται ότι συνεχίζεις να αγνοείς στοιχειώδεις κανόνες τής καλής γραφής. Δε μιλάω για τον τροπο που γράφεις, αλλά για τον τρόπο που καταλαβαίνεις ό,τι διαβάζεις.
Ένας από αυτούς τούς κανόνες λέει ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να γράψουμε κάτι και τελικά διαλέγουμε τον καλύτερο.
Απλό, ε; Λοιπόν. Ο Γιανναράς μιλάει για ιερότητα χρησιμοποιώντας το χριστιανικό παράδειγμα. Μετά μιλάει για μη ιερότητα, παραπέμποντας στους βαρβάρους (με την επίμαχη φράση). Θα μπορούσε να το πει αλλιώς, αλλά το είπε έτσι. Γιατί; Ή χωρίς λόγο, οπότε απέτυχε να βρει τον καλύτερο τρόπο να εκφράσει αυτό που θέλει, ή επειδή ήθελε συνειρμικά να συνδέσει το βαρβαρισμό με το μη χριστιανικό.
Κι όλα αυτά, ενώ την κουλτούρα των αρχαίων ελλήνων, που ιστορικά ήταν οι "μη βάρβαροι", την κατέτρεξαν/κατέστρεψαν οι χριστιανοί (ο οποίος χριστιανισμός ιδρύθηκε από Εβραίους και διαδόθηκε από Ρωμαίους, δηλαδή από μη Έλληνες, δηλαδή -σύμφωνα με τούς αρχαίους μας- από βαρβάρους.
Έτσι, ο Γιανναράς, εμμέσως και συνειρμικά, ανακηρύσσει ως "μη βαρβάρους" το μεγαλύτερο εχθρό των πραγματικών "μη βαρβάρων". Οπότε έκανα το σχόλιο που έκανα.
Στο έγραψα πολύ αναλυτικά, ελπίζω να το κατάλαβες. Είναι κάπως advanced.
Πραγματικὰ ἀπορεῖ κανείς. Χίλια δυὸ θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ σχολιάσῃ, σὲ πολλὰ νὰ συμφωνήσῃ καὶ σὲ ἄλλα τόσα νὰ διαφωνήσῃ. Τίποτε ἀπὸ αὐτὰ ὅμως Τὸ μόνο ποὺ κατάλαβε ὁ ἄλλος εἶναι ὅτι ὁ Γιανναρᾶς... θεωρεῖ τοὺς μὴ χριστιανοὺς βαρβάρους! Ἤμαρτον!
Παῖδες, ἀφῆστε τὸν Γιανναρὰ καὶ ἀρκεστεῖτε στὴν LIFO καλύτερα... Μὲ τέτοια σχόλια, τέτοια ἀδυναμία κατανοήσεως καὶ διαστρέβλωσι τῶν γραφομένων καὶ τέτοες παρωπίδες στὴν σκέψι, πραγματικὰ τὸν ἐπιβεβαιώνετε πλήρως: Finis Graeciae.
Καὶ ἐπειδὴ κάποιος ἀνόητος ἔγραψε περὶ «πτυχίων θεολογίας», νὰ διευκρινήσουμε ὅτι ὁ Γιανναρᾶς σπούδασε Θεολογία στὴν Ἀθήνα καὶ Φιλοσοφία στὴν Βόννη καὶ στὸ Παρίσι. Εἶναι διδάκτωρ Θεολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης καὶ Φιλοσοφίας τῆς Σορβόννης. Ἀλλὰ στὸ «προοδευτικὸ» Ἑλλάντα ποὺ ἀνεκήρυσσε επίτιμο δίδάκτορα τήν... Ἕλενα Τσαουσέσκου, εἶχαν λυσσάξει τὰ ΚΝΑΤ ἐπειδὴ τολμοῦσε νὰ διεκδικήσῃ ἔδρα ἕνας Γιανναρᾶς... Ὁ δὲ Μαρωνίτης ἔθετε... ἀκαδημαϊκὸ βέτο στὸ «Βῆμα»: «ἢ ἐγὼ ἢ αὐτός». Ἱστορίες «προοδευτικῆς» ἀλητείας...
Τον είχα καθηγητή και διαβάζω (όποτε αντέχω) και τις επιφυλλίδες του... Φτάνει και περισσεύει...
Όσο για τον ψωνάρα από πάνω, που γράφει με πολυτονικό (αν και είναι 38 χρονών, κατά δήλωση του βεβαίως) και διατηρεί blog περί "ελληνικότητας" (και ακροδεξιάς προφανώς) - λυπάμαι δεν θα τον εμπιστευθώ και σε αυτά που λέει για τα πτυχία.
Θυμάμαι πολύ καλά - γιατί είμαι κατά πολύ μεγαλύτερος - οτι είχε γίνει ολόκληρο σκάνδαλο για το πώς πήρε τη θέση καθηγητή ο Γιανναράς. Τώρα αν η "αδικαιολόγητη αντίδραση" του Μαρωνίτη, τα ΚΝΑΤ, η Έλενα Τσαουσέσκου και η "προοδευτική Ελλάντα" είναι μια περιγραφή που σας πείθει για το τι πραγματικά συνέβη - πάω πάσο. Περαστικά...
δεν ειμαι υπερασπιστης του Καλλιμαχου, που πρωτη φορα τον συναντω εδω, αλλα κι αυτη η συνδεση της οποιας ελληνικότητας με την ακροδεξιά, μου τη δίνει το ίδιο όσο μου τη δινει και η συνδεση της οποιας θρησκευτικότητας με το σουργελο. Απλοποιησεις τραγικές, για τις οποίες ευθύνονται βεβαια και οι υπερασπιστες και εκπρόσωποι της ελληνικότητας και της θρησκευτικότητας, αλλα κι εσεις οι advanced (!!!) σχολιαστές καντε λίγο κράτει επιτελους, τα χετε ισοπεδώσει όλα, με μια ευκολία ...
Γεωργία
Κάποιες διευκρινήσεις:
Το σκάνδαλο με την εκλογή του Γιανναρά το 1984 ήταν ότι ενώ είχε όλα τα προσόντα (διδακτορικό φιλοσοφίας από τη Σορβόνη και σχετικό συγγραφικό έργο) και τον ήθελε η πλειοψηφία των εκλεκτόρων στην Πάντειο, το ΚΚΕ δεν τον ήθελε επειδή είχε και διδακτορικό στη θεολογία. Αντ' αυτού ήθελε τον (χημικό ή φυσικό) Μπιτσάκη, διδάσκοντα δήθεν φιλοσοφία, δηλαδή "διαλεκτικό υλισμό", στο Παν/μιο Ιωαννίνων, ο οποίος αρθρογραφούσε λυσσαλέα εναντίον του Γιανναρά, διαδίδοντας ότι δεν είναι φιλόσοφος. Τα ΚΝΑΤ δεν επέτρεπαν στο εκλεκτορικό σώμα να συνεδριάσει. Χρειάστηκε η παρέμβαση του τότε αρχιεπισκόπου Σεραφείμ στον συμμαθητή του Φλωράκη, για να μπορέσει να γίνει η συνεδρίαση και να εκλεγεί ο Γιανναράς.
Μέχρι τότε δίδασκε στη Σχολή Μωραΐτη. Όταν εξελέγη στην Πάντειο, παραιτήθηκε σπό τη Μωραΐτη. Όμως, και πάλι κάποιοι κωλυσιεργούσαν, και ο διορισμός του δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ μετά από ένα χρόνο και. Αυτό το διάστημα ο Γιανναράς, χωρίς μισθό, δύσκολα τα έβγαζε πέρα.
Κι όταν δημοσιεύτηκε ο διορισμός του, η αντίδραση των ΚΝΑΤ συνέτελεσε ώστε να μην του αναθέτουν τη διδασκαλία της φιλοσοφίας. Επενέβη τότε ο Ζουράρις (μέλος της ΚΕ του τότε ΚΚΕεσ.) και οι κομματικοί του φίλοι στέγασαν τον Γιανναρά σ' έναν τομέα κοινωνιολογίας ή κάτι τέτοιο, όπου πλειοψηφούσαν.
Όσα γράφω παραπάνω, τα ξέρω από πρώτο χέρι. Αλλά βλέπω ότι, δυστυχώς, η λασπολογία εναντίον του συνεχίζεται.
Κατά βάση, όμως, συμφωνώ με την κριτική του Oldboy στο άρθρο του. Τα τελευταία δεκα-δεκαπέντε χρόνια, στις επιφυλλίδες του ο Γιανναράς παρουσιάζεται αρκετά "ρομαντικός", σε απόσταση από την πραγματικότητα. Αλλά συμφωνώ και με το μήνυμα του άρθρου του Γιανναρά που παρακινεί τους βουλευτές να κάνουν κάτι για να απεμπλακεί ο τόπος από το τέλμα της σήψης και της διαφθοράς. Κι νομίζω κι εσύ, ΟΒ, δεν θα διαφωνούσες.
@Thrass
ολοφάνερα η αίσθηση του "ιερού" στο μυαλό του Γιανναρά είναι δεμένη με τον (Δυτικό) πολιτισμό και στο δικό σας το μυαλό η αίσθηση του "ιερού" είναι δεμένη με το Χριστιανισμό.
Οπότε κάνετε το τέλειο ζευγάρι, καθ' όσον αυτός δεν ξέρει τί γράφει και σεις δεν ξέρετε τί διαβάζετε!
(Ξαναδείτε το επίμαχο απόσπασμα που δε λέει τίποτα για χριστιανισμό και ξεκολλείστε από την γενική άποψή σας για τον Γιανναρά - ας το φανταστούμε γραμμένο σε έναν τοίχο)
@Γνωμοδότη
Φρεσκαριστείτε και με λίγο Αγκάμπεν - στον Λακάν μείνατε; :-)
@old-boy et al.
Αν καταλαβαίνω καλά, το πρόβλημά σας με το επίμαχο είναι ότι αντιπαραβάλλει το "ιερό" με τη βαρβαρότητα.
Ας μην υποθέσουμε γιατί λέει αυτά που λέει ο Γιανναράς. Αυτά που λέει, στέκουν;
Δεν στέκουν, γιατί το βασίλειο του "ιερού", από το οποίο ελπίζαμε ότι η Δύση βγήκε με τον λεγόμενο Διαφωτισμό, όπως δείχνει η πραγματικότητα δεν εγγυάται την απομάκρυνση της βαρβαρότητας. Τουναντίον! Για παράδειγμα, οι άνθρωποι του Σουδάν ζουν βουτηγμένοι στο "ιερό". Σχεδόν κάθε τους κίνηση είναι τελετουργία μεστή "ιερού". Κι όμως, καταδιώκουν τη φυλή από το Νταρφούρ, ακριβώς με "ιερότητα", επιδιώκοντας να τους κόψουν τα πόδια από τα γόνατα γιατί είναι πολύ ψηλοί και τους κοιτούν αφ' υψηλού όπως μόνον ο θεός δικαιούται! (Τα οικονομικά συμφέροντα χτίζουν ουρανοξύστες στο πρόσφορο αυτό έδαφος). Υπάρχει κάτι πιο "ιερό" από αυτό; Πώς θα υπάρξει "ιερό" αν δεν υπάρξει το "μίασμα"; (πρβλ. και την παράγραφο του Γιανναρά για την ελληνική πολιτική σκηνή: ιδού το μίασμα!)
Ενα βήμα πιο πέρα, ο Γιανναράς στο άρθρο του επιλέγει να δει αυτήν την απίστευτη καρακιτσαρία που αναγκαστικά είναι η ενθρόνιση ενός πλανητάρχη, ως "ταμπλό βιβάν" που πάλλεται από την ιερότητα (με πρωθιερέα τον Σπρίνγκστιν;). Λέτε η "ιερότητα" να έφτασε σε τέτοιο βαθμό έκστασης που η διαδικαστικότητα υπονομεύτηκε και έγιναν λάθη στον όρκο; Μα τόσο εικονόδουλος; Μήπως ο Γιανναράς πρέπει να πάει στις Βερσαλλίες να δει τις κιτρινίλες στους τοίχους πίσω από τους καναπέδες ώστε να βεβαιωθεί πού κατουρούσαν οι λουδοβίκοι γιώτα-κάτι;
Είναι κραυγαλέοι οι συσχετισμοί - μέγας ο πειρασμός να αποδώσουμε αυτά που λέει στην πετριά που έχει φάει με την Ορθοδοξία. Αλλά θα είναι μη ωφέλιμο να τα απορρίψουμε εξ αυτού. Και να "ξεμπερδέψουμε".
On the bright side: Επιτέλους, μετά από τόσα χρόνια, μπορούμε να φανταστούμε το Γιανναρά με τον Δήμου, να ακούνε αγκαλιά, βουρκωμένοι, το λόγο του πλανητάρχη! Φυσικά, αμέσως μετά θα ξεμαλλιάζονται καθώς ο ένας θα ωρύεται πως σημασία έχει που περιέλαβε και τους άθεους, ενώ ο άλλος πως κλείνοντας έκανε επίκληση στο Θεό.
Αλλά γνωρίζουμε ότι ο πρώτος κανόνας που μαθαίνει ο νταβατζής στην πουτάνα είναι: "Εμείς είμαστε με όλους και με όλα". Αυτό επιτρέπει στις πουτάνες να συμβολίσουν το "ιερό" για όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο. Τυχαία λέγονται "ιερόδουλες";
Με ασέβεια,
Τ.
ΥΓ. Οποιος ξαναρωτήσει "μα πού είναι επιτέλους οι διανοούμενοι", θα του σπάσω το e-κεφάλι!
Λοιπόν,
τα πράγματα με την εκλογή του Γιανναρά στο Πάντειο εκτυλίχθηκαν ακριβώς όπως τα περιέγραψε, με συντομία, ο "thiv".
Δεδομένο λοιπόν πως ο ανώνυμος "μαθητής του" έχει πρόβλημα μνήμης, λόγω ... προχωρημένης ηλικίας ίσως.
Θα 'θελα όμως με την ευκαιρία να θίξω ένα θέμα, που το βρίσκω αρκετά σημαντικό. Αφορά το πώς κρίνουμε (κατακρίνουμε ή επιδοκιμάζουμε) τα γραφόμενα κάποιου. Αφορά, ουσιαστικά, στις πλάγιες ή μη πρακτικές ισοπέδωσης της προσωπικότητας του άλλου όταν δεν λέει ή δεν κάνει αυτό που αρέσει σε μας.
Θεωρώ θεμιτό, από κάθε άποψη, τα γραφόμενα κάποιου να κρίνονται αυτά καθεαυτά, να κρίνουμε δηλαδή αυτά που έγραψε και ΟΧΙ "ποιός είναι" ή "τι έκανε στη ζωή του" αυτός που τα έγραψε (στάση που θεωρώ μπάτσικη-ιεροεξεταστική και που εμπνέεται από τη φασιστοσταλινική λογική του "ξεμπροστιάσματος" και όχι της κριτικής).
Θεωρώ δηλαδή αθέμιτο να κρίνουμε τα γραφόμενα του όποιου Γιανναρά ή αντιΓιανναρά, μιλώντας όχι τόσο γι' αυτά όσο για το αν λ.χ. διορίστηκε με μέσον, κ.τ.τ.
Διότι όπως μπορεί ένας μαλάκας να γράψει και κάτι σωστό (ναι!), άλλο τόσο μπορεί κι ένας κατά τα άλλα σπαθάτος τύπος να γράψει μαλακίες - και τι θα πούμε τότε, ότι "αυτά που γράφει δεν είναι μαλακίες, διότι αυτός ... δεν διορίστηκε με μέσον";
Αυτά ... και τα όσα είχα πει παραπάνω για τα γραφόμενα του Γιανναρά ισχύουν.
Καλλίμαχε,
Αν είχες διαβάσει προσεκτικά το σχόλιό μου, θα έβλεπες ότι συνειδητά επέλεξα να μην ασχοληθώ γενικά με το άρθρο, παρά μόνο με τη συγκεκριμένη φράση. Δικαίωμά μου είναι, κάθε πρόταση μετράει, ας μην την έγραφε. Μάλλον το έχασες αυτό το σημείο.
Επίσης, αν ρίξεις μια ματιά στο προφίλ μου, θα δεις ότι έχω στα favorites τον Πλάτωνα και όχι τον Τσαγκαρουσιάνο.
ΆγνωστεΤ,
Δε έχω καμιά τέτοια σύνδεση στο μυαλό μου, άλλωστε ο χριστιανισμός δε μού είναι απαραίτητα αντιπαθής, άλλη μια θρησκεία είναι. Η προπαγάνδα του όμως μού είναι αντιπαθής, κυρίως όταν στρέφεται εναντίον τού αρχαιοελληνισμού. Τη σύνδεση ιερού με χριστιανικό την κάνει ο Γιανναράς, όχι εγώ. Όχι με λογική συνέπεια, όπως ξεκαθάρισα, αλλά εμμέσως. Κάπως μπαμπέσικα, θα μπορούσα να προσθέσω. Αυτή είναι η γνώμη μου, προφανώς διαφωνούμε.
Γεωργία 2/04/2009 09:32:00 πμ.........
H σύνδεση της ελληνικότητας (Γκάτσος, Χατζιδάκις, Ελύτης, Ξενάκης, Τσαρούχης...) με την ακροδεξιά είναι το μάθημα πρώτον [και κύριον ;-) ] στη σχολή της Ανωτάτης Αμορφωτικής. Από αυτή βγαίνουν πτυχιούχοι Αμόρφωτοι και γράφουν νεράκι το "μάθημά" τους σε εφημερίδες, περιοδικά και μπλογκς.
Έλα Τζων Σίλβερ και πάρε τους
Θα 'θελα όμως με την ευκαιρία να θίξω ένα θέμα, που το βρίσκω αρκετά σημαντικό. Αφορά το πώς κρίνουμε (κατακρίνουμε ή επιδοκιμάζουμε) τα γραφόμενα κάποιου. Αφορά, ουσιαστικά, στις πλάγιες ή μη πρακτικές ισοπέδωσης της προσωπικότητας του άλλου όταν δεν λέει ή δεν κάνει αυτό που αρέσει σε μας.
«Θεωρώ θεμιτό, από κάθε άποψη, τα γραφόμενα κάποιου να κρίνονται αυτά καθεαυτά, να κρίνουμε δηλαδή αυτά που έγραψε και ΟΧΙ "ποιός είναι" ή "τι έκανε στη ζωή του" αυτός που τα έγραψε (στάση που θεωρώ μπάτσικη-ιεροεξεταστική και που εμπνέεται από τη φασιστοσταλινική λογική του "ξεμπροστιάσματος" και όχι της κριτικής).
Θεωρώ δηλαδή αθέμιτο να κρίνουμε τα γραφόμενα του όποιου Γιανναρά ή αντιΓιανναρά, μιλώντας όχι τόσο γι' αυτά όσο για το αν λ.χ. διορίστηκε με μέσον, κ.τ.τ.»
Θεία, για μια ακόμη φορά συμφωνούμε. Θέλω να πιστεύω ότι με το ποστ αυτό έκανα και είναι τα σχόλια που πήραν άλλη πορεία. Μια μικρή διαφοροποίηση μόνο. Όσο πραγματικά δεν με αφορά και δεν με νοιάζει πώς διορίστηκε ο Γιανναράς (που σε τελική, μεσαία κι αρχική ανάλυση ΕΙΝΑΙ διανοούμενος και αξία), το ότι επιλέγω σε αυτό το ποστ να κρίνω τρεις φράσεις του αφορά μεν τις συγκεκριμένες φράσεις (που αν δεν τις είχε γράψει δεν θα υπήρχε και ποστ) έχει να κάνει όμως και με το σύνολο της αρθογραφίας του στην «Κ» τα τελευταία χρόνια. Δηλαδή, ναι μεν είναι οι εντελώς συγκεκριμένες φράσεις που σχολιάζω, αλλά είμαι επηρεασμένος και από το γενικότερο κλίμα των άρθρων του για το οποίο είχα γράψει και παλιότερα: http://old-boy.blogspot.com/2007/06/blog-post_28.html
«old-boy et al.
Αν καταλαβαίνω καλά, το πρόβλημά σας με το επίμαχο είναι ότι αντιπαραβάλλει το "ιερό" με τη βαρβαρότητα.
Ας μην υποθέσουμε γιατί λέει αυτά που λέει ο Γιανναράς. Αυτά που λέει, στέκουν;»
Όχι όσον αφορά εμένα δεν καταλάβατε καλά.
Το δικό μου πρόβλημα είναι ότι είναι ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ γελοίο να μιλάς εκστασιασμένος για το σέβας Θεών της νέας Ομπαμικής Αμερικής όταν αντίπαλο δέος ήταν ο θρησκοληπτικός σκοταδισμός της Σάρα Πέιλιν και όταν η απόσταση ανάμεσα στους ιερούς πολέμους του Νταρφούρ που αναφέρετε και στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους του Μπους είναι μεν υπαρκτή και σεβαστή, ωστόσο ο Μπους ήταν ξαναγεννημένος Χριστιανός και πουθενά δεν φάνηκε αυτό να προσδίδει αυτή την ανώτερη ποιότητα στην αμερικάνικη δημοκρατία και εξωτερική πολιτική. Μάλλον το ακριβώς αντίθετο φάνηκε.
Δηλαδή μέσα σε όλη την νεοελληνική παρακμή αν είναι να πεις κάποιον μηδενιστή είναι αυτόν που με το χέρι στη βίβλο βομβαρδίζει τους απίστους.
Κορκολικοί βαρβαρισμοί
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗ
ΜΗΝ ΠΥΡΟΒΟΛΕΙΤΕ τον πιανίστα κυρίως όταν ασχολείται με τη μουσική δωματίου στην κρεβατοκάμαρά του και διδάσκει σε μια ανήλικη την ουσιώδη διαφορά ανάμεσα στο ρυθμό και το τέμπο. Ο ρυθμός στη μουσική ορίζει μια εναλλαγή ήχων κατά ίσα χρονικά διαστήματα με τέτοιον τρόπο, ώστε να δημιουργείται στον ακροατή η αίσθηση της ροής. (Το ουσιαστικό ρυθμός παράγεται από το ρήμα ρέω).
Ωστόσο, παρά την εξοικείωσή μου τόσο με τη μουσική της αίθουσας συναυλιών όσο και την άλλη, της κρεβατοκάμαρας, δεν μπόρεσα να διακρίνω το ρυθμό της ερωτικής μουσικής δωματίου του πιανίστα Κορκολή, ίσως γιατί το όργανο στο οποίο αυτοσχεδίαζε ερωτικά μπροστά στην κάμερα, προφανώς για να ελέγξει αργότερα τα λάθη του, δεν ήταν ολοκληρωμένο από κατασκευαστικής απόψεως. Τα πλήκτρα (το ουσιαστικό παράγεται από το ρήμα πλήττω, χτυπώ) ενός τρυφερού, νεανικού, εύθραυστου γυναικείου σώματος πρέπει να τα αγγίζει κανείς μόνο με το μάτι, όπως ακριβώς έκαμνε ένας μεγάλος ποιητής, ο Οδυσσέας Ελύτης.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ διαστροφές, υπάρχουν μόνο παρεκκλίσεις από τη νόρμα, από τον κοινά ισχύοντα μέσο όρο. Για να είναι αισθητικής τάξεως η παρέκκλιση δεν πρέπει να ξεπερνά τα όρια της γραφικότητας, όπως λέγεται στην αισθητική η απόπειρα κατάργησης της ισορροπίας.
Τι μας υποχρεώνει να βάζουμε το καπέλο μας στραβά; Τίποτα το λογικά ευδιάκριτο. Αν προτιμάτε, μας υποχρεώνει το ίδιο ακριβώς που υποχρέωσε τον Ικτίνο και τον Καλλικράτη να μη σχεδιάσουν για τον Παρθενώνα ούτε μια απολύτως κάθετη ή εντελώς οριζόντια γραμμή, κάνοντας αυτό το μεγαλειώδες κτίσμα, που δια 2.500 χρόνια παραμένει το αξεπέραστο αριστούργημα της αρχιτεκτονικής γραφικότητας, να αιωρείται ακριβώς στα όρια του άκαμπτου συμπαντικού φυσικού νόμου της βαρύτητας, που κατά τον Εντγκαρ Αλαν Πόε («Εύρηκα») είναι ο ίδιος ο Θεός. (Ενώ από τον Νεύτωνα και μετά γνωρίζουμε τους νόμους της βαρύτητας στην κάθε τους λεπτομέρεια, κανείς δεν έμαθε ακόμη τι είναι η βαρύτητα καθεαυτή, σαν δύναμη νοούμενη).
Η τέχνη είναι μια συνεχής αναμέτρηση με βαρυτικές δυνάμεις που υπερβαίνουν το ανθρώπινο, όπως λέει ο Τζον Ράσκιν• μια πτήση πάνω από τις κοινοτοπίες του καθ' ημέραν βίου• μια κατάσταση εορταστική. Το να κάνεις έρωτα ξεπερνώντας τη νόρμα προς τα κάτω σημαίνει πως δεν σέβεσαι ούτε καν τη ζωώδη μεριά του εαυτού σου. Κανένα ζώο δεν «πηγαίνει» με ανήλικα ζώα και κανένα αρσενικό ζώο δεν βασανίζει το θηλυκό τη στιγμή της ερωτικής πράξης, εκτός από κάποια έντομα που, σύμφωνα με το γονότυπό τους, πρέπει να πεθάνουν ακριβώς τη στιγμή της ερωτικής πράξης.
ΤΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ έρωτα ξεπερνώντας τη νόρμα προς τα πάνω σημαίνει πως προσπαθείς να χτίσεις έναν ...Παρθενώνα στο κρεβάτι σου, με τη βοήθεια μιας παρθένου που μπορεί να μη λέγεται Αθηνά. Σε μια τέτοια περίπτωση ίσως σε χαρακτηρίσουν γραφικό οι αδαείς και οι ανέραστοι, φανατικοί υπέρμαχοι κατά τα άλλα της προβατοειδούς ανθρώπινης προσωπικότητας. Αλλά μην ενοχληθείς καθόλου από τη βλακική συμπεριφορά των αδαών. Για μια μύηση στη γραφικότητα, και δι' αυτής για μια πρώτη εξοικείωση με την αναρχική διάθεση της καταστροφής των ισορροπιών και των ίσων αποστάσεων στείλ' τους καλύτερα στην Ακρόπολη όταν ο Κλίντον δεν είναι εκεί.
Κάνε ό,τι θέλεις και για να το κάνεις διάλεξε όποιον ρυθμό θέλεις, ακόμη και το ρυθμό 2/4 του στρατιωτικού εμβατηρίου. Που, σημειώστε, είναι... τούρκικη εφεύρεση. Οταν οι Τούρκοι κατάχτησαν για λίγο τη Βιέννη, την πρωτεύουσα της ευρωπαϊκής μουσικής, είπαν να συμβάλουν κι αυτοί λιγάκι στην ανάπτυξη του ευρωπαϊκού πολιτισμού με μουσικοστρατιωτικό τρόπο, πράγμα που τους έδωσε το δικαίωμα να διεκδικούν τώρα την ένταξή τους στην Ενωμένη Ευρώπη.
ΟΜΩΣ Ο ΡΥΘΜΟΣ αποχτά την πλήρη του εκφραστική σημασία μόνο μέσα στα πλαίσια του τέμπο, που είναι κάτι πολύ διαφορετικό από το ρυθμό. Ο οποιοσδήποτε ρυθμός μπορεί να εκτελεστεί είτε φυσιολογικά - αφηγηματικά (αντάντε), είτε άνετα - πλατιά (λάργκο), είτε αργά - νωχελικά (αντάτζιο), είτε ζωηρά (βιβάτσε), είτε βιαστικά (πρέστο), είτε τραγουδιστά (καντάμπιλε), είτε μεγαλόπρεπα (μαεστόζο), κ.λπ.
Ο Μάντζαρος θέλησε να έχει τέμπο μαεστόζο (μεγαλοπρεπές) η μουσική που έβαλε στον «Υμνο εις την ελευθερία» του Διονυσίου Σολωμού, που θα γίνει ο εθνικός μας ύμνος. Τίποτε πιο ταιριαχτό για έναν εθνικό ύμνο. Ο Κορκολής, όμως, αν και «καθαρός» Ελληνας, επέλεξε το τέμπο μπάρμπαρο για τη δική του άρρυθμη μουσική δωματίου, που σαφώς θα έπρεπε να είναι μαεστόζο αν είχαμε να κάνουμε με μυητική τελετή στα μυστήρια του έρωτα.
Πολλοί μιλάνε για την αισθητική της εκπομπής του φίλου μου του Μάκη, αλλά οι περισσότεροι έχουν στο νου τους την ηθική, προτρέχοντας ανοήτως ακόμη και του Νίτσε, που είπε πως η αισθητική είναι η ηθική του μέλλοντος.
Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
"του Νίτσε, που είπε πως η αισθητική είναι η ηθική του μέλλοντος."
Αμ τώρα καταλάβα γιατί
πήξαμε στα
ινστιτούτα αισθητικής
όπου τρέχει η κάθε
Νίτσα!
Να 'σαι καλά ανώνυμε που μας φώτισες.
Πολλές φορές, ακόμα και (κατά κάποιον τρόπο) εικονοκλάστες, σαν τον Ραφαηλίδη, γίνονται δέσμιοι του στυλ που πλασάρουν για τον εαυτό τους.
Είναι, στις περιπτώσεις αυτές, πράγματι κάπως χαριτωμένοι. Όχι όμως ουσιαστικοί.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home