Μιράντα, έχεις κερατάκια, το ξέρεις;
Βλέποντας στο dvd αυτό το σοκαριστικό σκουπίδι που λέγεται «Sex and the City», κατάλαβα ότι είχα αδικήσει κατάφωρα την Μαρία την Άσχημη. Φαντάζομαι ότι δεν είναι του συρμού να στραβώνεις με την Κάρι και τις φίλες της, φαντάζομαι ότι του συρμού είναι να διασκεδάζεις απενοχοποιημένα μαζί τους, εν όψει και του ημισιντερελικού πλαισίου στο οποίο κινούνται.
Ωστόσο ειλικρινά αναρωτιέμαι αν μπορεί να βρει κανείς στη γύρα πιο μειωτικά πρότυπα γυναικών, πιο ξεφτιλισμένους ανθρωπολογικούς τύπους, ωστόσο ειλικρινά αναρωτιέμαι αν μπορεί να βρει κανείς στη γύρα πιο κλαυσιγελική υστερία καταναλωτισμού.
Μαλάκα, αυτό δεν είναι οι γυναίκες, αυτό δεν μπορεί να είναι οι γυναίκες, αυτό δεν μπορεί να είναι οποιαδήποτε εκδοχή του κόσμου τους, οσοδήποτε ακραία και τραβηγμένη.
Πίσσα και πούπουλα στα τέσσερα φρικώδη golden girls, πίσσα και πούπουλα στο πάρτυ τους, που μακάρι να είναι όβερ για πάντα, όπως περίπου προφητεύει μέσα στο ίδιο το έργο και το εξώφυλλο του περιοδικού.
Που να καταρρεύσει η γουώλ στριτ ολόκληρη, το Μανχάταν ολόκληρο, που να φυλακιστούν όσες έχουν πάνω από τέσσερα ζευγάρια παπούτσια, που να πάθει όλος ο κόσμος της μόδας καρκίνο του μαστού, που να σας παρατάνε πάντοτε σύξυλες στα σκαλοπάτια του γάμου των ονείρων σας, που να καταργηθεί ο γάμος, που να απαγορευτούν δια νόμου τα νυφικά, που να στα φοράει Μιράντα ο άντρας σου περισσότερες φορές απ' τα φορέματά σου, που η μόνη Μιράντα που δεν θα προδώσει ποτέ άντρας να λέγεται Παπαδοπούλου.
Μόνη λύτρωση από αυτό το εκατό τοις εκατό γυναικείο σύμπαν, η μυσταγωγική καταβύθιση σε αυτό το εκατό τοις εκατό αντρικό, η μετάβαση δηλαδή από την βροντώδη παρακμή της Δύσης στο σταδιακό ημέρωμα της Άγριας Δύσης.
posted by Old Boy @ 4:03 μ.μ.
30 comments
30 Comments:
Θα χειροκροτούσα ενθουσιασμένος, αν δεν υπήρχε αυτό το φάλτσο (αν το έπιασα σωστά) στο τέλος: ε, όχι και "εκατό τοις εκατό γυναικείο" το σοκαριστικά αηδιαστικό σύμπαν των τεσσάρων ξυλάγγουρων του Sex and the city! Γίνεσαι μειωτικός με τη σειρά σου. Δεν είναι έτσι οι γυναίκες φίλε.
Υπογραφή: τυχοδιώκτης, τοξικομανής, διαζευγμένος, κομπλεξικός οικογενειάρχης.
Κλαπ, κλαπ, κλαπ.
Respect!
Εκεινο που δεν μπορω να καταλαβω ειναι τα τοσο ψηλα επιπεδα δημοτικοτητας. Συμφωνω, δεν ειναι ετσι οι γυναικες. Αλλα γιατι τοσα εκατομμυρια (γυναικων και μαλιστα νεων) παρακολουθουν εκστασιασμενα;
Δε βλέπω ζεχ εντ δε σίτυ (ξεκαρφωτικό ίντρο), αλλά για-ό-νο-μα! "Που να φυλακιστούν όσες έχουν πάνω από τέσσερα ζευγάρια παπούτσια"; Ρε συ ολδ, πως καταριέσαι έτσι και έχουμε και παιδιά. Μπα, που να δεις το γιό σου μοντέλο :p
@yetanother_s: νομίζω, φοβάμαι πως, παρακολουθούν εκστασιασμένα γιατί κάπως έτσι θα ήθελαν να είναι... Οldboy, εννοείται πώς δεν είναι έτσι ο κόσμος μας, σε καμία περίπτωση δεν είναι. Είναι όμως όντως η πιο "κλαυσιγελική υστερία καταναλωτισμού". Και απευθύνεται στους κατεξοχήν καταναλωτές της γενιάς μας. Σε εμάς, τις γυναίκες... Το θέμα δεν ήταν ότι "δεν βαριέσαι, δεν τρέχει και τίποτα άμα χωρίσεις, γιατί αμέσως θα βρεις κάποιον πολύ καλυτερο από τον προηγούμενο", ή "γίνε όσο αθυρόστομη θέλεις, το δικαιούσαι, δεν είναι προνόμιο μόνο του άνδρα", ή, ή, ή... Το θέμα είναι ότι εκεί έξω στον υπέροχο κόσμο του Σεξ και της Πόλης κυκλοφορούν κάτι Μανόλο something ψηλοτάκουνα παπούτσια με τα οποία έχει εμμονή η ηρωίδα... Μας χρησιμοποίησαν με τρόπο εξοργιστικό... Και το δεχτήκαμε... Και δεν αντιδράσαμε... Και τσιμπήσαμε... Και το ενισχύσαμε με τηλεθεάσεις και εισιτήρια. Και για εμένα, αυτή η πραγματικότητα είναι πιο θλιβερή από το "παραμύθι" αυτό καθαυτό!
Μα πόσο χαζές. Ηθοποιοί, μητέρες, σύζυγοι, επιτυχημένες, ούτε σώβρακα του πλένουν, ούτε στο διαδίκτυο γυρεύουν μάνα, πατέρα, άντρα, παιδιά, συγγενείς, οικογένεια, ούτε από τον καναπέ ονειρεύονται υποκριτική στην τηλεόραση, ούτε κολλάνε σαν τα γραμματόσημα, κι όποτε κάνουν shopping δεν τα υπολογίζουν.. Βγάζω το καπέλο στην HBO, ενώ περίπου αύριο αναμένουν πόσοι, τα νέα από μεσόκοπες ονειρώξεις στα χνάρια της σφουγγαρίστρας υπό τη φυγόκεντρο του κάδου πλυντηρίου σε νίκελ προοπτικές.
Σύννεφο πάει η προκατάληψη, και για τα δυο φύλα. Βροχήηηη οι προκαταλήψεις. Πάνε πακέτο να υποθέσω με τις (λειψές, δυστυχώς, σας το χάλασαν κάποιοι το παραμύθι) ψευδαισθήσεις των "επαναστάσεων" και των "αγώνων"; Ποιοι είναι τελικά οι φελοί σήμερα, (όλοι) αυτοί που ζουν με ψευδαισθήσεις και στερεότυπα ή αυτοί που προσπαθούν να σκεφτούν ο,τιδήποτε άλλο;
@ yetanother_s
γιατί βλέπουν εκστασιασμένα πάμπολλες γυναίκες αυτό το σκουπίδι; Για τον ίδιο λόγο που πάμπολλοι άντρες εκπστασιάστηκαν με το Ράμπο, το Ρόμποκοπ, κ.ο.κ. ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΣΚΑΣΟΥΝΕ. Βλέποντας καμιά μαλακιούλα με μπαμ-μπουμ οι άντρες και με λιλιά οι γυναίκες.
Τόσο απλό, πιστεύω, και δεν θέλει καμιά ιδιαίτερη κοινωνιολογική ανάλυση, ούτε δραματικές προεκτάσεις (αγαπητή eleni). Ούτε το σύμπαν των ανδρών είναι τα πρησμένα Ράμπο, ούτε των γυναικών το ξυλάγγουρο SaC.
Όταν οι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, είναι εκτοπισμένοι στην κερκίδα της ζωής, ε, διάολε, έχουν ανάγκη άλλος από πασατέμπο, άλλος από τσιπς, άλλος από Ράμπο, άλλος από Μιράντες, κ.ο.κ. ΤΟ ΘΕΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΣΑΤΕΜΠΟΣ, ΤΑ ΤΣΙΠΣ, ΤΑ ΡΑΜΠΟ ΚΑΙ ΟΙ ΜΙΡΑΝΤΕΣ.
ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΚΤΟΠΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΙΔΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. Γι' αυτό αξίζει να σκεφτούμε και να κάνουμε και φασαρία.
Υπογραφή: τυχοδιώκτης, τοξικομανής, διαζευγμένος, κομπλεξικός οικογενειάρχης. Α, και αγχώδης, το ξέχασα προηγουμένως.
δίκιο έχεις γενικά,
μια κατάρα τύπου ''που να σου στραβώσει το στόμα μωρή Κάρυ σαν εγκεφαλικό και έτσι να μείνει'' τη ρίχνεις χαλαρά και όμορφα...αλλά στο προτελευταίο παραγραφικό κρεσέντο το χέζεις λίγο, όχι τίποτ' άλλο τέσσερα ζευγάρια παπούτσια είναι περιουσία για πτωχοκομείο...χα κομμουνιστή, το Μανχάτταν σ΄έφταιξε!
Άσε, άσε, oldboy, την πρώτη μισή ώρα της ταινίας απορούσα με τη νοημοσύνη, τη δική τους, και τη δική μου που πήγα να δω την ταινία...
Μετά όμως, χιχιχι, με συγκίνησε σε μερικά σημεία (κι ας φορούσαν νυχτικό με πέρλες και γούνα...).
Έχω ζήσει τέτοιες στιγμές τρελού γέλιου με φίλες, παρεξηγήσεων και λύσεών τους με δάκρυα, κλπ.
Για να μην πολυλογώ, νομίζω πως αυτό είναι που αρέσει και στην σειρά, όχι τα (σκανδαλιστικά) manolos αλλά η (παγκόσμια)φιλία.
Η επιρροή του SATC στο ελληνικό γυναικείο κοινό (25-40) είναι καταστροφική. Μπορεί να συγκριθεί μόνο με την τριετία κυβέρνησης του Μητσοτάκη, τότε που από τη λαϊκούρα 80ς του ΠΑΣΟΚ ήρθε η κυρίλα της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ των 90ς να προσθέσει στα κύρια συστατικά του απίθανα τραγικού κοκτέιλ του σήμερα...
Αφήνοντας το παιδικώτατο sex and the city,ευχαριστώ γιά την μνεία αυτής της υπέροχης σειράς, του Deadwood,μιάς σειράς που περιείχε την μόνη ιδιότητα που αναγνωρίζω στον πολιτισμό των ταινιών και των οπτικών τεχνών: θέλω να μυρίζουν.
Πω πω συντηρητισμός! "Scratch the punk and you find a hippy", που λένε (στα χωριά μας)!
Οι κατάρες του Old Boy ενδεχομένως να πραγματοποιηθούν...
έγκυρη κίτρινη πηγή
Πετεφρή, τώρα αγαπώ το Deadwood μια μυρωδιά περισσότερο.
Τυχοδιώκτη, γράφοντας εκατό τοις εκατό γυναικείο, το εννοώ στο πλαίσιο των όσων έχω γράψει πριν στο ποστ. Εννοώ δηλαδή ότι καρικατούρα - ξεκαρικατούρα, είναι πάντως καρικατούρα και τράβηγμα στα άκρα ενός γυναικείου σύμπαντος, όπως ας πούμε υπό αυτήν ακριβώς την έννοια 100% αντρικές είναι και οι εκπομπές του Γιώργου Γεωργίου
Helion και Gasireu, άντε να τα κάνω πέντε τα ζευγάρια, παραπάνω δεν βγαίνω ;)
Lemon, ακόμη όμως και στο θέμα της γυναικείας φιλίας που λες, αυτές δεν είναι φίλες, αυτές είναι οι πολιούχες αγίες της γυναικείας φιλίας: καμία αντιζηλία μεταξύ τους, καμία υπονόμευση, καμία αντίφαση, καμία δεύτερη σκέψη.
ΠάνωςΚ, θα της κάνουν μια κηδεία μούρλια, με τα πιο μοδάτα σάβανα.
Βasic, o συντηρητισμός πού κολλάει;
Ωστε το είδες, εεεεεεεεεεεεεε;;;;
:Ρ
ego anarotiemai mipos to gegonos oti to grafei enas antras omofilofilos (ta perissotera episodia) pezi rolo sto na bgei auti i aidia etsi opos bgeni (sto pos tipopuei tis ginaikes toso halia)
ax, mou areseis poli oldboy etsi otan "spas" ton kathosprepeismo soy.
moy aresoyn tetoia jespasmata.
mhpos mporw na gnoriso ton anonymo parepiptontos poy ypografei ws agxodhs, diataragmenos en genei, alla kai oikogeneiarxhs, xwrismenos omws!
mia apo ta idia apaphte!
''Μπα, που να δεις το γιό σου μοντέλο :p''
helion έγραψε τώρα το είδα, lol!
μοντέλο και αποτριχωμένο, χα!
Προς το παρόν είναι φτιαγμένος για μοντέλο του «πριν», στις δίαιτες πριν - μετά.
Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ
Συνέντευξη: ΓΙΩΡΓΟΣ-ΙΚΑΡΟΣ ΜΠΑΜΠΑΣΑΚΗΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ
Γ.Ι.Μ.: Είπες, Νίκο, τις προάλλες, ότι η ζωή είναι ένα καθαρματικό φαινόμενο. Θελω, μαζί με το Γιώργο κιόλας, να κάνουμε μια ανάλυση αυτής της κουβέντας σου και να δούμε κατόπιν πώς αντιμετωπίζει ο ποιητής τη βία, που όλο και απλώνεται στις μέρες μας.
Νίκος Εγγονόπουλος: Η βία έχει αρχίσει από την έξωση των Πρωτοπλάστων, που έγινε, σύμφωνα με την ιουδαϊκή μυθολογία, όπως τη βλέπουμε στο βιβλίο της Γενέσεως, της Παλαιάς Διαθήκης. Η βία, λοιπόν, αρχίζει από εκείνη τη στιγμή που ο Θεός, μετά τη σεξουαλική πράξη του Αδάμ και της Εύας, εκτοπίζει τους Πρωτόπλαστους από τον Παράδεισο και τους καταριέται να έχουν απογόνους και πόνο και θάνατο. Τούτη την ιουδαϊκή μυθολογία του βιβλίου της Γενέσεως την ενστερνίστηκε βέβαια και ο χριστιανισμός, και είναι το περίφημο προπατορικό αμάρτημα. Η βία έχει εκεί την πηγή της, είναι η βία που ασκείται από τον Θεό, και με αυτή την έννοια η βία, η βία που είναι κτηνώδης, έχει κι ένα θεϊκό στοιχείο. Δηλαδή κτηνώδης είναι κι ο Θεός, ας το πούμε ξεκάθαρα.
Γ.Ι.Μ.: Πώς μερίζεται στους ανθρώπους η βία; Σήμερα πώς εκδηλώνεται; Τι έχουμε για αντίδοτο;
Νίκος Εγγονόπουλος: Η βία πήρε πολλές μορφές μέσα στην Ιστορία. Η τελευταία της μορφή είναι η βία του κεφαλαιοκρατικού συστήματος και η επαναστατική αντι-βία της προλεταριακής επανάστασης. Το αν και σε τι βαθμό έχει δικαιωθεί η προλεταριακή επανάσταση είναι άλλο θέμα. Ωστόσο, η επαναστατική αντι-βία, όπως την καθόρισε ο Λένιν, είναι μια βία δικαιωμένη απ’ την Ιστορία.
Γ.Ι.Μ.: Εκτός από την ωμή βία, ο καπιταλισμός έχει την εφεδρεία και την απειλή του πυρηνικού αφανισμού. Μας λέει να κάτσουμε φρόνιμοι, διότι κρατάει το ύστατο χαρτί στα χέρια του και μπορεί όποια ώρα θέλει, άμα ζοριστεί πολύ, ας πούμε, να τα τινάξει όλα στον αέρα.
Νίκος Εγγονόπουλος: Εδώ όμως έχω να κάνω μιαν υποσημείωση: Εάν ο καπιταλισμός ασκήσει τη βία του πυρηνικού ολέθρου, θα έχει άμεσα αντίποινα, και, όπως είπε ο Γκορμπατσόφ στο τελευταίο συνέδριο του ΚΚΣΕ, με έναν πυρηνικό πόλεμο θα καταστραφεί η ζωή στον πλανήτη.
Γ.Ι.Μ.: Βλέπεις θετικό το άνοιγμα Γκορμπατσόφ ή νομίζεις πως είναι ακόμη ένα σόου;
Νίκος Εγγονόπουλος: Νομίζω πως είναι μια ειλικρινής πολιτική.
Γ.Κ.: Εγώ θέλω να πω ότι η απειλή του πυρηνικού πολέμου είναι, κατά τη γνώμη μου, η μεγαλύτερη μπλόφα που έχει κάνει μέχρι τώρα το κράτος. Γιατί δεν νομίζω πως υπάρχει πρόβλημα πυρηνικής απειλής, αφού κι οι ίδιοι βάζουν το κεφάλι τους στο ντορβά. Είναι μια μπλόφα για να γονατίσουν την Ευρώπη, για να μην μας φαίνονται σφαγές όσα γίνονται στη Νότια Αφρική, στην Ασία, δεξιά κι αριστερά στον πλανήτη. Οι κρατιστές έχουν δημιουργήσει αυτή την ιστορία, για να μην μας σοκάρει που ξεκοιλιάζονται κατά χιλιάδες στα Ιράν-Ιράκ, για να μας φαίνεται κάπως καθώς πρέπει ο πόλεμος με τα συμβατικά όπλα.
Γ.Ι.Μ.: Απέναντι σε παρόμοιες φρικαλεότητες, που μάλιστα τις παρακολουθούμε καθημερινά, πως αντιδρά, Νίκο, ο ποιητής; Τι μετοχές έχει σ’ αυτόν τον κόσμο του τρόμου;
Νίκος Εγγονόπουλος: Ο ποιητής είναι ένα πλάσμα που τρομάζει ολοένα και περισσότερο, και μάλιστα εγώ, ας πούμε, που τώρα είμαι εξήντα χρόνων, έχω την αίσθηση μεγαλύτερου φόβου στη ζωή από όσο όταν ήμουνα τριάντα, είκοσι πέντε και είκοσι χρονών. Εντείνεται ο φόβος. Όχι κυρίως από προσωπική άποψη, γιατί βέβαια η μοίρα του ατόμου είναι να πεθάνει κάποτε, αλλά γιατί τα πυρηνικά όπλα έχουν προκαλέσει ένα καινούργιο βίωμα, ένα βίωμα που δεν υπήρχε ώς τώρα. Αυτό το βίωμα είναι η αίσθηση του καθολικού αφανισμού και, βεβαίως, ενώ για κάθε άνθρωπο ο θάνατος είναι ένας όλεθρος και υπήρξε πάντοτε ένας πυρηνικός όλεθρος από άποψη ατομικού θανάτου, εντούτοις τώρα ο θάνατος παίρνει τεράστιες διαστάσεις, γιατί τα πυρηνικά όπλα θα προκαλέσουν καθολικό αφανισμό της ζωής. Πέρα, δηλαδή, από τον φόβο του ατομικού θανάτου προκαλεί μεγάλο πανικό και η προοπτική μετά από έναν πυρηνικό όλεθρο να εξαφανιστεί το ανθρώπινο είδος.
Γ.Ι.Μ.: Επιμένω. Πώς αμύνεται ο ποιητής; Τι κάνει;
Νίκος Εγγονόπουλος: Ο ποιητής κάνει τη δουλειά του. Δηλαδή μέσα από όλους τους τρόμους και τους πανικούς ο ποιητής οφείλει να κάνει την ιερή λειτουργία της γλώσσας.
Γ.Ι.Μ.: Έχεις τιτλοφορήσει ένα ποίημα «Γράφοντας εκδικούμαστε τα πράγματα».
Νίκος Εγγονόπουλος: Βεβαίως! Η ποίηση είναι εκδίκηση απέναντι στην πραγματικότητα, γιατί η πραγματικότητα δεν είναι ποτέ αυτό που αποτελεί το ιδανικό, και ο ποιητής, ο καλλιτέχνης γενικά, ενσαρκώνει τα ιδεώδη μιας φανταστικής, παραδεισιακής ζωής.
Γ.Ι.Μ.: Ξεκίνησες την ανάλυσή σου λέγοντας ότι το σεξ στάθηκε αφορμή να εκδιωχθούν οι Πρωτόπλαστοι και ν’ αρχίσει όλη αυτή η οδυνηρή περιπέτεια.
Νίκος Εγγονόπουλος: Ακριβώς. Και αυτό είναι μάλιστα το πρώτο παράλογο στην ύπαρξη. Το γεγονός ότι ο Θεός εκδιώκει τους Πρωτόπλαστους εξαιτίας του σεξ είναι παραλογισμός. Το σεξ είναι μια ευτυχία. Την ευτυχία τη δημιουργεί ο Θεός. Άρα, ο Θεός που την εμποδίζει παραλογίζεται.
Γ.Ι.Μ.: Έκτοτε έχουμε φθαρτότητα και οδύνη.
Νίκος Εγγονόπουλος: Ναι. Και το πεπρωμένο του θανάτου. Αυτό το πεπρωμένο είναι σπαρακτική οδύνη. Για τούτο δεν θέλησα να κάνω παιδιά. Πήρα την απόφαση να είναι μόνο δικό μου αυτό το πεπρωμένο κι όχι να βασανίσει κι ένα παιδί που θα προέκυπτε από μένα.
Γ.Ι.Μ.: Πάνε να μας γονατίσουν με το φόβο και τη βία.
Γ.Κ.: Στη ζωή πρέπει να έχουμε όρθια στάση, να μην σπάμε.
Γ.Ι.Μ.: Τώρα είναι παντού βία. Κι η τηλεόραση βία είναι.
Γ.Κ.: Και μάλιστα απίθανα βρωμερή. Κάνει στους ανθρώπους κακό. Αυτό που τους κάνει είναι ότι πολλαπλασιάζει τον τρόμο τους. Όλη η μάζα έχει μια σχέση που νομίζει ότι είναι προσωπική, ενώ δεν είναι. Είναι πολλαπλασιασμένος τρόμος.
Νίκος Εγγονόπουλος: Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν πρόσωπο. Είναι μια μαζική μάσκα.
Γ.Κ.: Όταν σκέφτομαι τον Νίκο, όταν ο Νίκος μιλάει έτσι, όταν μελετάω τα βιβλία σου, Νίκο, έχω στο μυαλό μου ότι ο Νίκος είναι μοναχικός στη ζωή του, ότι όχι μόνο δεν έκανε παιδιά αλλά ακόμα και τις πολλές γυναίκες που είχε στη ζωή του κάποια στιγμή τις ξεπέρασε για να βρεθεί μονάχος σε μια κάμαρη, μονάχος με τον φόβο του στρογγυλεμένο, για να δει τι ακριβώς γίνεται μ’ αυτή την ιστορία, με τη ζωή, με την Ποίηση. Σκέφτομαι τον Νίκο και σκέφτομαι μαζί αυτό που είπε ο Αββάς ο Βησσαρίων, πως ο μοναχός οφείλει να γίνει όλος ένας οφθαλμός. Λοιπόν, ο Νίκος είναι όλος ένα μάτι. Ο Εγγονόπουλος –κι εδώ είναι όλη η ιδιομορφία και η μοναδικότητα του- στα τελευταία δεκαπέντε χρόνια κατάφερε να βρεθεί τετ-α-ατετ με τον ίδιο του το Φόβο. Και σ’ αυτό το τετ-α-τετ πρέπει να επιμείνουμε για να βγάλουμε τίποτα στην επιφάνεια. Νίκο, τι λες εσύ;
Νίκος Εγγονόπουλος: Αυτό που λέει ο Γιώργος είναι μια πραγματικότητα για μένα. Είναι τρομερός ο θάνατος, οι κίνδυνοι μεγάλοι. Είμαστε παγιδευμένοι. Η γέννηση είναι παγίδα. Εντελώς αινιγματική παγίδα, γιατί, όταν κανείς βγαίνει απ’ το σώμα της μάνας του, προκαλεί ίσως η εικόνα αυτή εντύπωση απελευθέρωσης. Εντούτοις, όταν βγαίνει απ’ το σώμα της μάνας του, το παιδί μπαίνει στην παγίδα. Στην τρομερή παγίδα της ύπαρξης.
Γ.Ι.Μ.: Μπαίνει κιόλας στο παιχνίδι της ελπίδας.
Νίκος Εγγονόπουλος: Η ελπίδα είναι η τάση να ξεχάσουμε την παγίδα.
Γ.Κ.: Ο ποιητής δεν έχει σχέση μ’ αυτή την κατάσταση της ελπίδας, γιατί η τραγωδία του είναι ότι τα ’χει τετρακόσια. Αυτή είναι η τραγωδία του ποιητή, ότι δεν πετάει στα σύννεφα, ότι έχει σώας τας φρένας του.
Νίκος Εγγονόπουλος: Αιθεροβάμονες είναι οι καθημερινοί άνθρωποι. Ο ποιητής δεν είναι.
Γ.Ι.Μ.: Σωστά! Λύνεται μια παρεξήγηση έτσι. Θεωρούνε τους ποιητές, τους καλλιτέχνες, εκκεντρικούς, τρελούς, ολ’ αυτά, ενώ είναι αυτοί που συμπυκνώνουνε μιαν αλήθεια σε δυο λέξεις που αποκτούν μια δύναμη τρομακτική έτσι, η μία δίπλα στην άλλη, «Χερουβείμ Αρουραίος», όπως έχεις γράψει, Νίκο, ή άλλα που θέλουν τριάντα παρτίδες σκάκι για να φτάσεις εκεί...
Νίκος Εγγονόπουλος: Και θα σου πω εδώ ένα μεγάλο μυστικό. Οι μεγάλοι τρελοί είναι οι άνθρωποι της κοινής και κοινωνικής λογικής.
Γ.Κ.: Ο σωρός είναι τρελός! Όλος!
Νίκος Εγγονόπουλος: Ακριβώς! Η κοινή λογική είναι μια μορφή παραφροσύνης.
Γ.Κ.: Όλα για τα υπέρ και τα κατά...
Νίκος Εγγονόπουλος: Τα λεγόμενα «υπέρ» και «κατά» είναι η ελαττωματικότητα της ύπαρξης. Ο καθένας μπορεί να ενοχλήσει τις ιδιοφυΐες.
Γ.Ι.Μ.: Πάντως στις μεγάλες εξεγέρσεις η κοινότοπη λογική παύει να υφίσταται. Γίνονται όλοι ιδιοφυΐείς. Γίνονται υπεράνω κοινής λογικής.
Γ.Κ.: Τώρα θέλω να πω και κάτι άλλο. Ότι ο ποιητής είναι ο δια Χριστόν σαλός.
Νίκος Εγγονόπουλος: Σαλός, που σημαίνει «παράφρων», αλλά με την έννοια του εν Χριστώ, εν Θεώ. Δεν πρόκειται δηλαδή για κοινή παραφροσύνη. Ο Χριστός δεν είναι μονάχα του χριστιανισμού, είναι η ενσάρκωση της μεγάλης πνευματικής αθωότητας. Είναι κιόλας η ενσάρκωση μιας τεράστιας πνευματικής οδύνης. Το ένα φέρνει τ’ άλλο. Η αθωότητα δεν πάει με την κοινή λογική, που είναι η κακιά τρέλα της μάζας. Η αθωότητα είναι η υπέρτατη νοητική διάνοια και αυτό στην ορθοδοξία υπάρχει με το πνεύμα της νήψεως, δηλαδή της νηπτικής απάθειας, που είναι η εν Χριστώ σαλότητα. Η διά Χριστόν σαλότητα συνδέεται διαλεχτικά με την έννοια της νήψεως του μυστικισμού της ορθοδοξίας. Θα ήθελα επίσης να προσθέσω ότι η Ποίηση δεν έχει σχέση με την εξυπνάδα, είναι μια άλλη νοημοσύνη.
Γ.Κ.: Ναι, ο ποιητής βαριέται να είναι έξυπνος.
Νίκος Εγγονόπουλος: Μπράβο, αυτό είναι. Σ’ ένα τελευταίο ανέκδοτο ποίημά μου γράφω τον στίχο «πηγάζω απ’ την ηλιθιότητα».
Γ.Ι.Μ.: Και τρομοκρατείς έτσι πολύ ωραία αυτούς τους περίεργους που ποντάρουν δήθεν στην ευφυΐα. Εγώ ποντάρω, αντιθέτως, σε τούτη την αθώα τρομοκρατία, στην τρομοκρατία της ωραίας αθωότητας και επιμένω έτσι γιατί έχω ακόμα μέσα μου κι ένα πολιτικό γαμημένο πράγμα, ένα αναρχοκομουνιστικό...
Νίκος Εγγονόπουλος: Μα, εμείς τώρα κι οι τρεις μας, κι εσύ ο Γιώργος κι εγώ, αναρχοκομουνιστές είμαστε.
Γ.Ι.Μ.: Κι είμαστε, έτσι, μια γλύκα και οι τρεις...
Νίκος Εγγονόπουλος: Μη λες τη λέξη «κλίκα»
Γ.Ι.Μ.: Γλύκα είπα όχι κλίκα...
Νίκος Εγγονόπουλος: Γλύκα, ναι... Διότι, άλλο γλύκα κι άλλο κλίκα, ωραία, μπορεί και να βγει στίχος απ’ αυτό, βγαίνει σλόγκαν, θαυμάσιο σλόγκαν.
Γ.Ι.Μ.: Έτσι είμαστε, τι να κάνουμε. Και τα χαστούκια ακόμη που θα παίξουμε μεταξύ μας θα ’χουνε γλύκα, ζάχαρη απάνω τους.
Νίκος Εγγονόπουλος: Μα εμείς δεν έχουμε διαφωνήσει ποτέ.
Γ.Ι.Μ.: Και να διαφωνήσουμε, πάλι γλύκα θα είμαστε...
Νίκος Εγγονόπουλος: Εμείς δεν πρόκειται να διαφωνήσουμε, γιατί έχουμε συλλάβει πολύ καλά τι σημαίνει θάνατος!
~
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Σχολιαστή, τεύχος 51, Ιούνιος 1987. Στο τέλος της συνέντευξης ακολουθεί σημείωμα: Είναι η τρίτη συνομιλία μας με τον ποιητή Νίκο Εγγονόπουλο. Μάλλον είναι το τρίτο μέρος μιας συνομιλίας που άρχισε πριν από χρόνια και θα συνεχίζεται για καιρό. Το πρώτο μέρος δημοσιεύτηκε με τον τίτλο «Το Ξενύχτικο Μπαρ Είναι το Μοντέρνο Τέμενος» στο περιοδικό Ζάλη του Γιάννη Τζώρτζη. Το δεύτερο, «Η Διάσταση της Υπερβολής Κάνει Λαμπερή τη Ζωή», στο Δέντρο του Μαυρουδή. Στα δύο αυτά πρώτα μέρη ήμουν με το Θάνο Σταθόπουλο. Τώρα με το Γιώργο Κακουλίδη. Στο τέταρτο μπορεί να λείπω εγώ και να μιλήσουνε με το Νίκο Εγγονόπουλο οι Κακουλίδης και Σταθόπουλος. Η Αέναη Συνέντευξη θα συνεχιστεί. Κάποτε θα λάβει τη μορφή βιβλίου.
Θα συμφωνήσω με τον ανώνυμο των 9 ακριβώς.
Ειδικά εκεί που είπες το "Μαλάκα..." παραλήρησαν τα πλήθη. Μέσα μας.
Μπορεί να είναι λίγο στερεοτυπική η παρουσίαση των Τεσσάρων του Μανχάτταν, αλλά νομίζω ότι η μέση Νεουορκέζα ταυτίζεται μαζί τους. Γιατί οι Νεουορκέζες μοιάζουν αρκετά σε αυτό που δείχνει η σειρά. Τώρα γιατί αρέσει στις εκαλιώτισσες και τις πειραιώτισσες, μπορούμε να συζήτησουμε. Ίσως η απενεχοποίηση, όπως λέει και ο old.
Αλλά τώρα μην μου πεις ότι η σύντροφός σου έχει κάτω από τέσσερα ζευγάρια παπούτσια, γιατί τότε θα καταλάβω ότι μέχρι σήμερα έχω νταραβεριστεί μόνο με σαρανταποδαρούσες.
sex without the city
Eίχε περισσότερα αλλά της τα έκαψα. Επόμενος στόχος μου να κυκλοφορεί ξυπόλητη ;)
Σα δεν ντρέπεστε να εύχεστε καρκίνο του μαστού!!! Ειλικρινά, όσο πανάθλιο αισθητικά μπορεί να φαίνεται ή να είναι κάτι δε σημαίνει οτι ξαφνικά μπορεί ο καθένας να εκτοξεύει τέτοιες μπαρούφες! Με την ίδια λογική να μη σας ξανασηκωθεί ποτέ κι εσάς, και να μείνετε εγκλωβισμένοι στον περιορισμένο κόσμο του ποδοσφαίρου και των ακριβών αυτοκινήτων σας! Δε μου αρέσει το Sex and the city αλλά μερικά πράγματα δε λέγονται ούτε για αστείο. Για πόσα πράγματα μπορεί να έχει κάποιος άποψη πια; Κάποια στιγμή θα γράψει και μαλακία.
Mε την ίδια λογική, ασφαλώς και να μην μου ξανασηκωθεί κι εμένα και να παραμείνω εγκλωβισμένος κλπ. Δεν έχω μονομέρεια στη λογική μου. Ωστόσο οσοδήποτε τραβηγμένη κι αν είναι η έκφραση που χρησιμοποίησα στο ποστ, υπάρχει μια λεπτή διάκριση: ΔΕΝ ευχήθηκα να πάθει καρκίνο του μαστού κάποιος συγκεκριμένος άνθρωπος. Αυτό θα ήταν και κατά τα δικά μου κριτήρια χοντράδα. Υπάρχει ολόκληρη καμπάνια βάσει της οποίας ο κόσμος της μόδας πολεμά τον καρκίνο του μαστού και με βάση αυτόν τον συνειρμό, εξέφρασα ακραία -και προφανέστατα όχι σοβαρολογώντας και πάντα στο γενικότερο κλίμα του συγκεκριμένου ποστ- την αντίδρασή μου στη λαϊφστιλίστικη αντιμετώπιση των πάντων.
Έχω γράψει για το ίδιο θέμα και παλιότερα: http://old-boy.blogspot.com/2007/09/cancer-police.html
Όσο για τα ακριβά αυτοκίνητα έχω εκφράσει την απόλυτη αδιαφορία μου σε άλλο ποστ, αν σας ενδιαφέρει να σας παραπέμψω κι εκεί.
Εγώ πάλι μπορώ να πω ότι όσες νεοϋορκέζες έχω γνωρίσει σιχαίνονται το Sex and the City και δεν φέρουν παρά τις μακρινές ομοιότητες που οποιαδήποτε γυναίκα μπορεί να έχει με κάθε έναν από τους τύπους της σειράς (που, νομίζω, είναι ούτως ή άλλως γραμμένοι ώστε να είναι κωμικοί--συνέχεια, όχι στο βαθμό που όλοι γινόμαστε κωμικοί). Μπορεί βέβαια οι νεοϋορκέζες που έχω γνωρίσει να μην αντιστοιχούν στη "μέση νεοϋορκέζα" που αναφέρει ο Ανώνυμος στις 11/22. Από την άλλη νομίζω ότι η σειρά ανήκει στη σύγχρονη μυθολογία της pop culture και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται. Δεν είναι αλήθεια, δεν είναι και ψέμα, πιο πολύ διαμορφώνει παρά διαμορφώνεται από μια συγκεκριμένη δυτική πραγματικότητα, κι όλοι έχουμε κάτι να πούμε γι' αυτήν, πολύ απλά γιατί ανήκει πλέον στο κοινό ανάφορο του καιρού μας. Ευτυχώς ή δυστυχώς.
Ναι, κάπως έτσι.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home