O Πέρσις

Δεν ήταν Πέρσης, δεν τον λέγαν Percy, ήταν από 'δω και τον λέγαν Πέρσι. Ο Πέρσις ανυπομονούσε να παίξει τον ρόλο του, τον τωρινό του ρόλο, έστω κι αν αυτός ήταν κομπάρσου, αφού ήξερε καλά ότι τα πρωταγωνιστιλίκια ανήκουν στο παρελθόν. Ρωτούσε συνεχώς στα παρασκήνια: «Πότε βγαίνω; Πότε βγαίνω;», μα όλο του έλεγαν να περιμένει. Περίμενε λοιπόν κι αυτός, περίμενε αφού άλλη επιλογή δεν είχε, περίμενε να του πουν το «Βγαίνεις». Μόλις άκουγε την πολυπόθητη λέξη θα σήμαινε ότι επιτέλους έβρεχε, κι αυτός πιστός στον γραμμένο ρόλο, χωρίς αυτοσχεδιασμό κανένα, θα έβγαινε στη βροχή, θα έβγαινε να γίνει μούσκεμα, αφού δεν θα κρατούσε ανοιχτή ομπρέλα, αλλά μια ανοιχτή βαλίτσα, μια βαλίτσα με τα έργα του, τα περσινά του έργα, αφού όλα πάνω του ήταν περσινά, από το όνομά του ως τον τρόπο που εισέπρατταν το όνομά του κι όσα εκείνο έλεγε, μια που τελικά δεν είχαν σημασία όσα έλεγε, αλλά το ότι τα έλεγε πέρσι, πέρσι που ήταν μια εποχή διατεθειμένη να τον ακούσει, αλλά οι εποχές περνούν, περίπου σαν την μαγεία των λέξεων, αφού η μαγεία έχει ημερομηνία λήξης, λήγοντας πρώτα απ' όλα μέσα σου, και δεν σε παραμυθιάζει πια όπως πέρσι, αφού ναι μεν όλα τα παραμύθια ξεκινούν με το «μια φορά κι ένα καιρό», μερικά όμως με «το μια φορά κι ένα καιρό» τελειώνουν κιόλας.

Τέτοια σκεφτόταν περιμένοντας να βρέξει, μα δεν έβρεχε. Ο ουρανός τού αρνιόταν ακόμη κι αυτόν τον τελευταίο του ασήμαντο ρόλο. Έτσι, χωρίς νερό απ' έξω, αποφάσισε να μην μείνει άνυδρος. Δηλαδή δεν το αποφάσισε ακριβώς, αλλά αποφασίστηκε σαν από μόνο του, σαν από μέσα του, και μια βροχή εντελώς προσωπική άρχισε να πέφτει πάνω του και μόνο πάνω του, ακολουθώντας τον όπου πήγαινε, κι αυτό ήταν ένα θέαμα που ο κόσμος έπρεπε να δει, βγήκε λοιπόν χωρίς να τον φωνάξουν, βγήκε με την ανοιχτή του βαλίτσα και με την ατομική του βροχή, βγήκε κι άρχισε να τραγουδά, μετατρέποντας την μελαγχολική μπαλάντα σε γιορτινό αρχέτυπο και η μετατροπή αυτή τον έκανε να ξεχάσει για λίγο τις φορές και τους καιρούς, τα πέρσι και τα φέτος, τα τώρα και τα αύριο και να επικεντρωθεί στην ήδη λίγο πιο βαριά -ίσως απ' το νερό, ίσως όχι μόνο- ανοιχτή του βαλίτσα.