γχ

Για πολλοστή φορά αισθάνομαι την ανάγκη να αναφωνήσω ένα ουρανομήκες respect για την μανούλα μας την ελληνική γλώσσα, που έχει ποιήσει όλες της τις λέξεις εν σοφία. Παίρνω για παράδειγμα τη λέξη άγχος και τη γεύομαι στο στόμα μου, τη γεύομαι αρκετές μέρες τώρα, κι όσο τη γεύομαι καταλαβαίνω ότι ενώ ξεκινά από έναν αναστεναγμό, ενώ ξεκινά από ένα αχ, αντιλαμβάνεται ότι το αχ είναι υπερβολικά απλό, υπερβολικά ελλιπές, χρειάζεται το γάμα να μπει πριν το χι για να δημιουργήσουν ένα αγχώδες ηχητικά γχ, ένα γχ αποχρώσεως σαφώς μελανής, ένα γχ που είναι δεμένο σαν κόμπος, με αποτέλεσμα το άγχος να είναι κάτι σαν αναστεναγμός ανίκανος να λύσει έναν κόμπο, έναν κόμπο που θα λυθεί μόνο αφού κληθείς να αντιμετωπίσεις το γεγονός που σε αγχώνει, και παραδόξως όσο περισσότερο πλησιάζεις στη στιγμή που θα το αντιμετωπίσεις τόσο καλύτερα είναι, αφού το χειρότερο όλων είναι η αναμονή, η αναμονή είναι που δεν παλεύεται και όχι αυτά καθαυτά τα γεγονότα, στα γεγονότα ή ανταποκρίνεσαι ή όχι, πάντως συμβαίνουν και μετά δεν είσαι πια αγχωμένος, ό,τι είναι να συμβεί έχει συμβεί και είσαι ή καταπλακωμένος ή λυτρωμένος, πάντως όχι αγχωμένος, το γάμα έχει λυθεί από το χι και στην θέση που καταλάμβανε το άγχος βρίσκεται πια ή ένα άγος ή ο αχός της ανακούφισής σου.