To νησί

Ο μαύρος καπνός από τα καμμένα πανό απλώνεται πάνω από το ΟΑΚΑ και διακόπτει προσωρινά το παιχνίδι. Έχοντας δει πρόσφατα τον –απογοητευτικό- τέταρτο κύκλο του «Lost», τρομοκρατούμαι συνειδητοποιώντας ότι είναι φτυστός ο μαύρος καπνός του νησιού του Lost. Την ώρα λοιπόν που ο καπνός με καλύπτει είμαι προετοιμασμένος για τα χειρότερα. Ευτυχώς αυτά δεν συμβαίνουν και φεύγω από το γήπεδο σώος και αβλαβής, όπως σώοι και αβλαβείς φεύγουν και οι προπονητές των δύο ομάδων. Αφού δεν έχασαν.

Έχουν προλάβει και οι δυο τους να καταλάβουν ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι σαν το νησί του Lost: όσοι προσγειώνονται επάνω του καλούνται να εγκαταλείψουν τις βεβαιότητες που είχαν πριν συναντηθούν με την χλωρίδα και την πανίδα του. Εδώ όλα είναι διαφορετικά και το νησί υπαγορεύει τους δικούς του κανόνες. Εδώ σε βάζουν στο κλίμα οι ντόπιοι, σαν τον «Άλλο» Σάββα Θεοδωρίδη, αυτό το γεροντοπαλίκαρο με την ακατάβλητη γραφικότητα. Εδώ ο αθλητικός Τύπος θα σε κατεδαφίσει αν χάσεις προσπαθώντας να παίξεις ποδόσφαιρο διαφορετικό από αυτό που έχει συνηθίσει, θα σε κατεδαφίσει κι αν χάσεις παίζοντας το ποδόσφαιρο που ως χθες σου υποδείκνυε. Λογικό είναι λοιπόν, προπονητές οι οποίοι έχουν κάτσει τα τελευταία χρόνια σε πάγκους συλλόγων που έπαιξαν τελικούς τσάμπιονς λιγκ και ουέφα, να έχουν το νου τους κυρίως στην προστασία των οπισθοφυλάκων τους, γιατί αν δεν φυλάξουν με προσήλωση τα οπίσθιά τους, πάνε – φύγαν - έφυγαν.
Έξω από το νησί του Lost λένε ότι ποδόσφαιρο είναι το άθλημα όπου παίζουν έντεκα εναντίον έντεκα και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί.
Στο νησί του Lost ποδόσφαιρο είναι το άθλημα όπου παίζουν έντεκα εναντίον έντεκα, προκειμένου να γίνουν φάσεις τις οποίες στο τέλος θα κρίνει ο Βαρούχας.

(Κείμενο γραμμένο για το «Εxodos»)