Η 18η αυτοκτονία

ΒΟΗΘΕΙΑ!!!!

Θέλω να βάλω τέρμα στη ζωή μου.

Δεν έχει πια νόημα να ζω.

Αν ξέρει κανείς κάποιο φάρμακο που θα με βοηθήσει

να φύγω όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα,

παρακαλώ ας μου το πει.

1, 2, 3.

(Και κάπως έτσι δίνεται μια πρώτης τάξεως ευκαιρία στο Τμήμα Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος να εντοπίσει τα στοιχεία μου και να με προλάβει εγκαίρως, ώστε να αυξήσει από 17 σε 18 τον αριθμό των αυτοκτονιών που έχει αποτρέψει.

Κι επειδή -παρά τα φαινόμενα- δεν θέλω να το παίξω εξυπνάκιας, μπράβο στο Τμήμα Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, ακόμη κι αν ο ζήλος του είναι υπερβάλλων, ακόμη κι αν υπερβαίνει τα εσκαμμένα, ακόμη κι αν κινείται σε γκρίζες νομικά ζώνες: στις ελληνικές δημόσιες υπηρεσίες το πρόβλημα δεν είναι ο υπερβάλλων ζήλος, αλλά η γενικευμένη έλλειψη ζήλου, το πρόβλημά δεν είναι το να κινείσαι άτυπα, αλλά, αντίθετα, η τυπολατρία και η ευθυνοφοβία.

Εκείνο που αναρωτιέμαι, όμως, είναι αν υπάρχει κάποιο φίλτρο στο ποιά γνωστοποίηση πρόθεσης αυτοκτονίας είναι σοβαρή και ποιά όχι, ποιά είναι όντως επικίνδυνο να μετατραπεί σε πράξη και να μην παραμείνει μια σκέψη που σχεδόν όλοι οι άνθρωποι έχουν κάνει (ειδικά σε εφηβική ηλικία, ακόμη ειδικότερα για ερωτικές απογοητεύσεις).

Γράφω το ποστ επειδή, όπως άκουσα την είδηση στην τηλεόραση και όπως τη διαβάζω στα παραπάνω λινκ, δεν προκύπτει με ιδιαίτερη σιγουριά τέτοιο φίλτρο, αντίθετα προκύπτει μάλλον μια αμετροέπεια στη χρήση των όρων («αποτροπή αυτοκτονίας»), όπως και μια έλλειψη προβληματισμού για το αν παρόμοιες δράσεις συγκρούονται -και σε ποιό βαθμό- με τα όρια της ιδιωτικότητας. Γιατί αν δεν υπάρχει τέτοια σύγκρουση, τότε θα πρέπει μάλλον να ιδρυθεί και Τμήμα Ανάγνωσης Εφηβικών Ημερολογίων, ημερολογίων όπου πιθανολογείται ότι θα βρίθουν από προαναγγελίες όχι μόνο αυτοκτονιών, αλλά και δολοφονιών.

Τελικά καταλήγει εξυπνακίστικο το ποστ και καταγγελτικό. Ωστόσο δεν είναι η πρόθεσή μου να πω ότι δεν πρέπει να συνεχίσει να ενεργεί με παρόμοιο τρόπο το Τμήμα Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. Πρόθεσή μου είναι να πω ότι ίσως πρέπει να είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί στο πως αναμεταδίδουμε ως μέσα την είδηση ή ενδεχομένως και στο πως την μοιράζουμε στα μέσα, γιατί ακόμη κι αν πεις μπράβο για το ζήλο, δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς ταυτόχρονα για τις ευρύτερες συνέπειες αυτού του ζήλου, τόσο πρακτικά όσο και ιδεολογικά).