Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ

Όχι ότι δεν είναι πολύ δυνατά από μόνα τους· αλλά έτυχε και τα διάβασα το ένα αμέσως μετά το άλλο και ο συνδυασμός τους μου έκανε ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση:

---

«Είδα έναν άντρα να σκαλίζει έναν κάδο απορριμάτων. Ήθελα να φρενάρω, να του ζητήσω συγνώμη που τον είδα».

---

«Με τον καιρό κόλλησα κι εγώ μερικά από τα χούγια του. Ανεβαίνει η αδρεναλίνη μου όταν γαβγίζει ο σκύλος του γείτονα, ξαπλώνω καμιά φορά δίπλα του στα πλακάκια όταν κάνει ζέστη .... Περίμενε τη βόλτα του, αυτό τον καίει όλη μέρα. Πολλές φορές βαριέμαι αυτή τη βόλτα πια. Κάθε μέρα στο λοφάκι. Για εκείνον όμως είναι πάντα σαν την πρώτη φορά. Η μύτη του στάζει απ’ τη διέγερση καθώς την κολλάει στις γωνίες των κτιρίων, στις κολόνες, στους κορμούς από τα δέντρα, απ’ όπου έχει περάσει κάποιος του είδους του και έχει αφήσει ίχνη. Το βλέπω, το βρίσκει συναρπαστικό. Μια ξερή κουράδα είναι θησαυρός ... Κοντεύω κι εγώ η ίδια να το πιστέψω. Και μόνη μου πια να περπατάω στο δρόμο, κάποια στιγμή το βλέμμα μου θα τρέξει σαν την ψείρα σε έναν λαχταριστό, στριφογυριστό κότσο στο πεζοδρόμιο».

---

Άνθρωποι και ρακοσυλλέκτες, άνθρωποι και σκυλιά, το βλέμμα ως ντροπή, το βλέμμα ως ταύτιση, ποστάκια που δεν θα γίνουν πρωτοσέλιδα, ποστάκια μη κινηματικά, «κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ, κάτι μυστικό, κάτι πλούσιο και παράξενο σαν τοπίο του βυθού».