Από το ανοιχτό παράθυρο του μπαλκονιού ακούγεται η σαββατοβραδιάτικη μουσική των μπαρ (έχεις μεγαλώσει όχι όταν δεν μπορείς για αντικειμενικούς λόγους να κάνεις κάτι, αλλά όταν πια παύεις να επιθυμείς κάτι, και ναι, δεν επιθυμώ τη μουσική των σαββατόβραδων, ειδικά όταν αυτή τη στιγμή είναι Onirama αυτό που μπαίνει στο σπίτι),
από την κλειστή οθόνη της τηλεόρασης δεν ακούγεται οτιδήποτε είπε απόψε ο Παπαδημητρίου, ο Πολυχρονίου, ο Μίχος κι όλος αυτός ο θλιβερός συρφετός (έπαψε να ακούγεται οτιδήποτε μετά από τις μετρημένα δέκα πρώτες τους λέξεις - ενδέκατη δεν τους χάρισα),
πριν λίγο στην ανοιχτή οθόνη του υπολογιστή ένας φίλος με ρώτησε τι θα γράψω για το ματς και του είπα τίποτα, δεν χρειάζεται να γράφω για όλα (άλλωστε το προηγούμενο ποστ για αυτό ακριβώς μιλά, για την πολυλογία μου) κι εκείνος συμφώνησε,
θέλω να πω αυτό εδώ είναι ένα ποστ που αναμφίβολα είναι πιο σωστό να μην γραφτεί,
αλλά υπάρχει αυτή η αντιδιαστολή της μουσικής που έρχεται απ' έξω με τον μπέμπη που κοιμάται μέσα,
όπως υπάρχει κι αυτή η αντιδιαστολή της ξανακερδισμένης απόψε αξιοπρέπειας της Εθνικής με τους αναξιοπρεπείς χλεχλέδες που την κατεδαφίζουν, επαγγελματικά στις τηλεοράσεις ή ως περήφανος λαός στα ραδιόφωνα (ως ο ίδιας ποιότητας σκέψης περήφανος λαός που στήριξε τον Γιώργο Παπανδρέου στις εσωκομματικές εκλογές), λες και αν υπερέβης εκατό φορές τον εαυτό σου στο παρελθόν, οφείλεις για να σταθείς στο ύψος σου να τον υπερβείς κι άλλες εκατό και στο μέλλον, ειδάλλως θα είσαι υπόλογος στο κάθε ματαιωμένο επώνυμο ή ανώνυμο ανθρωπάκι,
κι αφού αυτά υπάρχουν γι΄αυτά θα γράφω και όχι για κείνα που ίσως θα 'πρεπε,
με αυτούς τους όρους και όχι με άλλους,
πολυδιασπώμενος, μην εμβαθύνοντας, μην απομακρυνόμενος από το κάθε μέρα,
αφού ο καθένας ξοδεύει ό,τι έχει και μένα μου περισσεύουν λέξεις και ευκολία,
μονάχα με τη δυσκολία είχα πάντα κάτι δυσκολίες, για αυτό τα δύσκολα τελούν σε μια διαρκή αναστολή, απωθούμενα όλο και πιο πίσω, όλο και πιο πίσω,
αλλά αν θες να σου πω τώρα κι ένα μυστικό, καμιά φορά δεν αναστέλλουμε μόνο τα δύσκολα και τα δυσάρεστα, αλλά και αυτά που απλά δεν μας ταιριάζουν,
με αποτέλεσμα από την πολλή αναστολή να γδυνόμαστε έναν παλιό εαυτό που δεν μας πήγαινε και να ντυνόμαστε έναν νέο, που ευκολότερος - ξεευκολότερος, δεν παύει να είναι πιο ευφρόσυνος.
Ίσως δηλαδή δεν είναι η δυσκολία πάντα η σωστή απάντηση.
Σίγουρα δηλαδή ξοδεύομαι με χαρά, κι όσο κρατήσει.
Μετά βλέπουμε.
posted by Old Boy @ 1:49 π.μ.
25 comments
25 Comments:
Μακάρι να κρατήσει πολύ.
Μετά, θα δούμε.
Δεν καταλαβαίνω φίλε για ποια "ξανακερδισμένη περηφάνεια της Εθνικής" έγραφες χτες βράδυ μετά το ματς με τη Ρωσία.
Αφού παίξαμε χάλια! Ούτε τρεις αλλαγές μπάλας δεν μπορούσαν να κάνουν οι διεθνείς μας, σε αντίθεση με τους Ρώσους που συνδυάζονταν πάρα πολύ καλά μεταξύ τους, έβγαζαν εξαιρετικές κάθετες πάσες μπροστά και γενικότερα ήταν πραγματικά επικίνδυνοι, κι έκαναν πάνω από 5 φάσεις τη στιγμή που εμείς άντε να κάναμε 2μιση φάσεις.
Ο μόνος παίκτης μας που ξεχώρισε, προσπάθησε ασταμάτητα, κέρδισε φάουλ σε επικίνδυνες για τους Ρώσους θέσεις, έκανε ωραία σουτ, μοίρασε μπαλιές ... ήταν ο Καραγκούνης. Όλοι οι υπόλοιποι ήταν από μέτριοι και κάτω.
Ειλικρινά τρελάθηκα, όταν σήμερα το πρωί διαπίστωσα (στο Mega κυρίως και στη ΝΕΤ) την προσπάθεια δημοσιογράφων και υυφυπουργού Αθλητισμού να πείσουν τον κόσμο ότι χτες η Εθνική έπαιξε "σαν πρωταθλήτρια" και "από τύχη το έχασε το ματς"!!!
Εντάξει, όχι στο θάψιμο, ΟΚ, αλλά όχι και στο σπατουλάρισμα. ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ λένε ψέμματα. Οι παίκτες αυτοί έκαναν την εκπληκτική υπέρβαση ... αλλά πριν από τέσσερα χρόνια! Τους θαυμάσαμε, τους αποθεώσαμε, τους τιμήσαμε και τους πληρώσαμε πλουσιοπάροχα γι' αυτό. ΟΚ.
Αλλά επιτέλους, πάει πέρασε αυτό! Για πόσα χρόνια ακόμα θα παραβλέπουμε και θα παρερμηνεύουμε αυτό που παίζουν ΤΩΡΑ επειδή υπήρξαν εκπληκτικοί ΤΟΤΕ;
Η αλήθεια δεν βλέπτει.
Η ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΠΗΡΕ ΦΕΤΟΣ ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΟΥ ΤΗΣ ΑΞΙΖΕ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟ ΠΩΣ ΕΠΑΙΞΕ!
Όλα τ' άλλα είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Ελλάδα, η χώρα που ο Υπεύθυνος Τμημάτων Υποδομής Ποδοσφαίρου του Α.Ο. Αστέρα Μαγούλας Πέτρος Μίχος κρίνει και κατακρίνει ανελέητα τον Όττο Ρεχάγκελ μέσα από την κρατική τηλεόραση. Ενώ ο έγκριτος και αγράμματος αθλητικογράφος Παύλος Παπαδημητρίου αναρωτιέται ακόμα γιατί ο Ρεχάγκελ δεν έπαιξε 4-5-1-1 όπως η Βαλένθια στο Τσάμπιονς Λιγκ!!
Διαμαρτύρεται ο Πέτρος Μίχος γιατί δεν παίζουμε το ίδιο σύστημα με την Ολλανδία! Ξέρει ο Πέτρος Μίχος από συστήματα. Αυτό το σύστημα της Ολλανδίας παίζει και ο Πέτρος Μίχος στο Football Manager και παίρνει το ευρωπαϊκό κάθε εβδομάδα. Το παίζει και στον Αιολικό και αποδίδει τέλεια.
Ποιος είναι ο Πέτρος Μίχος; Πως δικαιολογείται το ύφος 100 καρδιναλίων; Από τη θητεία του στον Αιολικό Μυτιλήνης;
Α, ξέχασα. Είναι Υπεύθυνος Υποδομής Ποδοσφαίρου στον ΑΟ Αστέρα Μαγούλας.
«Ουφ πια», λες: «Η ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΠΗΡΕ ΦΕΤΟΣ ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΟΥ ΤΗΣ ΑΞΙΖΕ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟ ΠΩΣ ΕΠΑΙΞΕ!». Δεν διαφωνώ. Θα μπορούσαμε να είμαστε βέβαια πιο τυχεροί, όπως όμως εξίσου ή ενδεχομένως και παραπάνω θα μπορούσαμε να είμαστε και πιο άτυχοι.
Λες ακόμα: «Εντάξει, όχι στο θάψιμο, ΟΚ, αλλά όχι και στο σπατουλάρισμα. ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ λένε ψέμματα». Κι εδώ συμφωνώ.
«Αλλά επιτέλους, πάει πέρασε αυτό! Για πόσα χρόνια ακόμα θα παραβλέπουμε και θα παρερμηνεύουμε αυτό που παίζουν ΤΩΡΑ επειδή υπήρξαν εκπληκτικοί ΤΟΤΕ;»
Εδώ αρχίζουμε να διαφωνούμε. Και θα σου εξηγήσω τι εννοώ «ξανακερδισμένη αξιοπρέπεια», μολονότι στην εκτίμησή σου ότι παίξαμε χάλια και δεν μπορούσαν να αλλάξουν τρεις μπαλιές, δεν είμαι εντελώς αντίθετος. Δεν θα έλεγα δηλαδή σε καμία περίπτωση ότι παίξαμε χαλιά, αλλά επίσης δεν θα έλεγα σε καμία περίπτωση ότι παίξαμε και όμορφο ποδόσφαιρο. Λοιπόν η θέση μου είναι ότι το 2004 έγινε το μεγαλύτερο κατόρθωμα στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Και είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα ακριβώς επειδή οι παίκτες μας είχαν την κλάση που είχαν. Κλάση όχι αμελητέα, αλλά κλάση μικρομεσαία, κλάση σε καμία περίπτωση για την κορυφή. Ήταν όμως τέτοια η αμυντική λειτουργία, τέτοια η αλληλοκάλυψη, τέτοια η ευψυχία, τέτοια η αποτελεσματικότητα στην επίθεση και φυσικά τέτοια και η τύχη που συνέβη το αδιανόητο. Τι μπορούσε να κάνει αυτή η ομάδα για να δικαιώσει την κληρονομιά της; Να αρχίσει να παίζει μπαλάρα; Με ποιούς; Τα επόμενα τέσσερα χρόνια είδαμε ορισμένες αποκρουστικές εμφανίσεις που άλλες συνοδεύτηκαν με νίκες με μισό μηδέν επί ανύπαρκτων αντιπάλων σε προκριματικά κι άλλες με βαριές ήττες σε φιλικά και στο κονφεντερέισον. Μολαταύτα στον τομέα αποτέλεσμα μάλλον η κληρονομιά δικαιώθηκε. Στα προκριματικά του μουντιάλ αποκλειστήκαμε δύσκολα, στα προκριματικά του euro προκριθήκαμε πανηγυρικά, η ομάδα έφτασε στο 8 της κατάταξης της Oυέφα. Και ξεκινάει το ματς με τη Σουηδία. Που ήλπιζα σε νίκη, ήλπιζα κι εγώ σε πρόκριση από τον όμιλο. Αλλά εκείνο που με καταστεναχώρησε με τη Σουηδία (και περιγράφω λίγα ποστ πιο κάτω αν θες να διαβάσεις) ήταν οι περίφημες πασούλες Άντζα - Κυργιάκου - Δέλλα: αυτές θεώρησα ότι μας εξευτέλισαν, αυτές θεώρησα ότι έκαναν τους ουδετέρους να μας σιχαθούν και να μας συνδέσουν αμετάκλητα με το αντιποδόσφαιρο. Οπότε ύστερα από αυτό, εκείνο που ήλπιζα ήταν ένα και μόνο: ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΝ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΝ ΜΠΑΛΑ. Και προσπάθεια είδα χθες. Το πάλεψαν όσο μπορούσαν. Καλά δεν έπαιξαν. Αλλά ανοίχτηκαν, δοκίμασαν, αποφάσισαν να πεθάνουν σαν άντρες. Σαν άντρες όχι άμπαλοι, αλλά σίγουρα όχι και μπαλαδόροι. Δεν θα τους κατηγορήσω που δεν είναι μπαλαδόροι, δεν θα τους κατηγορήσω που προσπαθούν να πάρουν κάτι παραπάνω από αυτό που τους αναλογεί. Γιατί τελικά αυτό είναι η ιστορία της εθνικής επί Ρεχάγκελ: η ιστορία μιας ομάδας που παίρνει πολλά περισσότερα από αυτά που της αναλογούν.
Fanfarone, ο Αστέρας Μαγούλας με το ύφος των χιλίων καρδιναλίων. Σε αυτήν την χώρα με τους απειροελάχιστους Έλληνες προπονητές που έχουν να επιδείξουν επιτυχίες αξιοσημείωτες, κάνουν αφ' υψηλού κριτική στον Ρεχάγκελ που με τα όσα κολλήματα αναμφίβολα κι αν έχει, έχει επιτύχει τα εκατονταπλάσια από όσα όλοι οι Έλληνες προπονητές έχουν πετύχει μαζί.
@ Old boy
Το ρεζουμέ σου δηλαδή είναι ότι χτες απλώς "προσπάθησαν να παίξουν μπάλα" και αυτό, λες, ισοδυναμεί με "ξανακερδισμένη αξιοπρέπεια".
Δεν νομίζεις όμως ότι, ταυτόχρονα κι ενώ θέλεις να δικαιώσεις αυτά τα παιδιά απέναντι στους όψιμους νεκροθάφτες τους, τα ΥΠΟΤΙΜΑΣ αρκετά λέγοντας πως ΑΥΤΗ είναι όλη κι όλη η μπάλα που ξέρουν σαν παίκτες "μικρομεσαίας κλάσης";
Έχω την αίσθηση ότι πάμε από το ένα άκρο στο άλλο, ενώ η αλήθεια είναι αλλού.
Σίγουρα τα παιδιά αυτά δεν είναι παικταράδες υψηλής κλάσης, ώστε να περιμένουμε να παίξουν μπαλάρα. Σίγουρα επίσης θα ήταν τρελό να περιμένουμε να επαναλάβουν αυτούσιο το θαύμα του 2004. Όμως επίσης σίγουρα είναι της ΙΔΙΑΣ και ΑΝΩΤΕΡΗΣ συνολικά κλάσης με τους παίκτες της Σουηδίας και της Ρωσίας, που αντιμετώπισαν! Όμως αυτό, δεν το έδειξαν στο γήπεδο. Ούτε με τη μια, ούτε με την άλλη αντίπαλο.
Οι παίκτες μας έπαιξαν κατώτερα, όχι μόνο από τις συγκεκριμένες αντιπάλους τους, αλλά κυρίως: ΚΑΤΩΤΕΡΑ από την ίδια τους την κλάση! Γιατί;
Διότι, μέσα σε αυτά τα χρόνια, είναι ορατό ότι έχασαν τη ΣΥΜΠΝΟΙΑ που είχαν σαν ΟΜΑΔΑ το 2004. Αυτό είναι όλο! Όχι πως θα ξανάπαιρναν το Euro αν δεν την είχαν χάσει, όμως σίγουρα θα εμφάνιζαν δυνατότερη (πρόσεξε: δυνατότερη, όχι μπαλαδορικότερη!) εικόνα στα δυο αυτά ματς.
Το γιατί έχασαν την ομαδικότητά τους, αυτό δεν είναι επί του παρόντος να το εξηγήσουμε. Όμως ΕΔΩ βρίσκεται το ζητούμενο και η απάντηση στο θέμα "Εθνική 2008". Και δυστυχώς, αυτό είναι κάτι που κανένας δεν θέλει να θίξει (προς το παρόν).
Ίσως επειδή εχουμε διχαστεί σε νεκροθάφτες και σπατουλαριστές, αντί να ψάχνουμε τα αίτια.
Σόρι αν κάνω κατάχρηση του χώρου σου. Σ' ευχαριστώ για την απάντησή σου.
Υπενθυμίζω ότι και η ομάδα του 2004 έχασε από τη Ρωσία.Υπενθυμίζω ότι ρωσική ομάδα,η Ζενίτ κατέκτησε το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ κάτι που αποτελεί άπιαστο όνειρο για ελληνικές ομάδες.
Υπενθυμίζω ότι οι φιναλίστ του προ διετίας Παγκοσμίου Κυπέλλου Γαλλία και Ιταλία πραγματοποιούν αθλιες εμφανίσεις.
Ο old boy έχει δίκαιο : για το επίπεδο του ελληνικού ποδοσφαίρου αυτό που έγινε το 2004 ήταν εξωπραγματικό και δεν ξαναγίνεται.
Ανώνυμε των 7:50, συγγνώμη αλλά δεν αποτελούν ούτε επιχείρημα, ούτε και ερμηνεία των πραγμάτων, οι συγκρίσεις που επιχειρείς.
Ούτε και το γεγονός ότι αυτό που έγινε το 2004 ήταν (πράγματι!) εξωπραγματικό, εξηγεί την εμφάνιση της Εθνικής μας και την ήττα της από Σουηδία και Ρωσία.
Επαναλαμβάνω: ας μην χρησιμοποιούμε την εξωπραγματική διάσταση του επιτεύγματος του 2004 για να ερμηνεύσουμε τη σημερινή κακή κατάσταση της Εθνικής!
Ότι αυτή η ομάδα έπιασε τότε το 10 με τόνο, δεν δικαιολογεί το 3 που έπιασε με τη σημερινή της απόδοση στα δυο αποφασιστικά παιχνίδια του Εuro! Διότι μεταξύ 10 με τόνο και 3 υπάρχουν και άλλοι "βαθμοί" ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΚΟΝΤΙΝΟΙ ΣΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΣ, που είναι ας πούμε του 6 (ή έστω 5, αλλά πάντως με τίποτα του 3).
Κάπου μεταξύ 2004 και 2008 η Εθνική μας ΕΧΑΣΕ ΤΗΝ "ΨΥΧΗ" ΤΗΣ, αυτό είναι το ζήτημα, αυτό οφείλουμε να καταλάβουμε, χωρίς διάθεση ούτε θαψίματος ούτε και σπατουλαρίσματος, ώστε να υπάρξουν οι σωστές διορθωτικές κινήσεις ΕΝ ΟΨΕΙ ΠΡΟΚΡΙΜΑΤΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΜΟΥΝΤΙΑΛ - διότι, ναι, δεν τέλειωσε εδώ ούτε η ζωή, ούτε και οι υποχρεώσεις αυτής της Εθνικής!
ΥΓ Ενδεικτικότατο σύμπτωμα αυτής της "απώλειας ψυχής" της Εθνικής, που λέω, είναι η εντελώς ανόητη δήλωση του Άντζα να μην ξαναπαίξει με τη φανέλα της! Γιατί καλά ο Νικοπολίδης, αλλά διάολε, από πότε ο Παρασκευάς χόρτασε Εθνική, κορέστηκε ως διεθνής και θέλει να βάλει τέλος σ' αυτό το κεφάλαιο της ζωής του;
ΔΕΝ ΕΝΙΩΣΕ ΚΑΤΙ ΤΟ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ!!!!
Από την πλευρά του, ο Πατσατζόγλου, που χθες έπαιξε τον πρώτο αγώνα του σε τελική φάση Eυρωπαϊκού πρωταθλήματοw, δήλωσε: «Το παιχνίδι με τη Ρωσία ήταν το πρώτο μου σε τελική φάση Euro αλλά δεν ένιωσα κάτι το ιδιαίτερο. Τώρα προέχει να έχουμε μία καλή παρουσία στο ματς της Τετάρτης. Για τα προκριματικά του Μουντιάλ έχουμε καιρό να προετοιμαστούμε».
ΜΕ ΤΕΤΟΙΟ ΜΠΛΑΖΕ ΨΥΧΙΣΜΌ ΛΟΙΠΟΝ, ΠΩΣ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ ΚΑΛΑ;
γύρισα σημερα απ το σαλτσμπουργκ, βαθιά απογοητευμένος και βαθιά βεβαιωμένος ότι έχουμε τη χειρότερη ομάδα του τουρνουά
δε θέλω να πάρω όμως θέση, γιατί πολλά απ αυτά που λες oldboy με αγγίζουν βαθιά, αν και τα θεωρώ απλώς συναισθηματισμούς.όμως εκτός απ το συναίσθημα τι άλλο υπάρχει αλήθεια?
πάντως:το πρωί οδηγώντας απ το σαλτσμπουργκ μεχρι το μιλάνο τρέχωντας να προλάβω την πτήση της ήζυτζετ, παρατηρούσα τους δρομους τους, των ιταλών, των γερμανών, των αυστριακών, το πως έχουν έχουν φέρθει στη φύση τους, το πόσο τέλεια σηματοδότηση έχουν για τους τουριστες κι ένωθα ξανά(σε συνδυασμό με την απαράδεκτη, κατά τη γνώμη μου, μπάλα που έπαιξαν χτες βράδυ)αυτό το αίσθημα ότι είμαστε τόσο απελπιστικά αναποτελεσματικοί, που μόνο μια τεράστια δόση κωλοφαρδίας μπορεί να μας σώζει μια φορά στα 1000 χρόνια.
δε μου φτάνει φίλε oldboy.
Συμφωνώ με τον "ουφ πια". Και θα προσθέσω οτι δείγμα έλλειψης ψυχής δεν αποτελεί μόνο η δήλωση του Άντζα οτι δεν θα ξαναπαίξει στην Εθνική αλλά και του Νικοπολίδη. Πολύ περισσότερο του Νικοπολίδη θα έλεγα.
Γιατί αυτές οι δηλώσεις δεν έγιναν μετά την ολοκλήρωση των υποχρεώσεων της Εθνικής στην Αυστρία, αλλά παραμονές ενός ακόμα αγώνα, με την Ισπανία!!!
Ναι, παραμονές ενός δύσκολου αγώνα, ενός τελευταίου μάλιστα αγώνα υπέρ της αξιοπρέπειας της Εθνικής μας φέτος, ο εκ των αρχηγός Νικοπολίδης (κι από το κοντά ο Άντζας) βγαίνουν και κάνουν μια δήλωση που μόνο αίσθηση ευθύνης και δύναμη θέλησης (χαρακτηριστικά του 2004) δεν φανερώνει.
Τι περνάνε στα υπόλοιπα παιδιά, το σκέφτηκαν; Δεν το νομίζω. Δυστυχώς. Δείγμα της ψυχικής αποδυνάμωσης αυτής της ομάδας.
Γιατί τέτοια ώρα θα όφειλαν να ξέρουν πως το σύνθημα της άτακτης υποχώρησης, που έδωσαν με τη δήλωσή τους, μόνο υπέρ της Εθνικής μας ενόψη Ισπανίας δεν λειτουργεί.
Ο Νικοπολίδης είχε δηλώσει την αποχώρηση του από την Εθνική από πολύ πριν το EURO. Ο Άντζας δεν ξέρω. Και για τους δύο είναι άκαιρο να το υπενθυμίζουν πριν να τελειώσει το ματς.
Ακόμα, δεν είναι θέμα ελλείματος ψυχής. Οι ψυχάρες του 2004 έγιναν λιγόψυχοι το 2008? Αλλά είναι πολλά. Ένα, θέμα "ημέρας". "Ουφ πια", εσύ στη δουλειά σου είσαι κάθε μέρα στην ίδια απόδοση, του 6-7-8, όποια είναι η μέση σου απόδοση? Πόσο μάλλον στο ποδόσφαιρο που παίζουν και άλλα πράγματα ρόλο. Όπως το άγχος που σου επιβάλλεται, ξέροντας ότι αν κάτι δεν πάει καλά θα σε περιμένουν πίσω κάφροι να σε κράξουν. Αυτό βαραίνει το μυαλό και κατ'επέκταση τα πόδια.
Επίσης, από το 1980 και μέτα ΚΑΜΜΙΑ πρωταθλήτρια Ευρώπης δεν πήγε καλά στο επόμενο EURO (με εξαίρεση ίσως την Ολλανδία που αποκλείστηκε στον ημιτελικό στο επόμενο, από τη Δανία που είχε μαζευτεί από της παραλίες).
Νισάφι πια με τους ψυχισμούς και τις εθνικές υποθέσεις. Και εγώ στεναχωρέθηκα, αλλά δεν θα τα βάλω με τους παίκτες και τον προπονητή. Και εγώ κάνω κριτική με τους φίλους μου, αλλά σε αγωνιστική βάση και όχι με ψυχισμούς και αοριστίες. Δεν είμαι πιο έλληνας απο εκείνους.
Να μην ξεχνάμε που ήμασταν και που είμαστε. Κάποτε την τελική φάση την βλέπαμε με το κιάλι.
Όσο για τη σάρα και τη μάρα της ΝΕΤ και ειδικά τον Μίχο, τι να πεις για έναν άνθρωπο που σου αναλύει την άμυνα της Ιταλίας με την Ολλανδία και σου λέει ότι "φαίνεται το μαν του μαν" έχοντας επιλέξει φάση από κόρνερ! Λες και ποτέ έχει παιχτεί σε κόρνερ άλλη άμυνα από το μαν-του-μαν!
«εχουμε διχαστεί σε νεκροθάφτες και σπατουλαριστές, αντί να ψάχνουμε τα αίτια».
Ναι, νομίζω ότι η σύνοψη αυτή είναι εύστοχη, νομίζω δηλαδή ότι η μεγάλη πλειοψηφία έχει χωριστεί σε αυτές τις δυο κατηγορίες. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις. Αλλά θέλω να πω ότι δεν είναι τόσο εξωπραγματική αυτή η εκατέρωθεν ακραία στάση. Αν είμαστε μια χώρα με σειρά επιτυχιών αυτομάτως κάθε επιχείρημα περί ιερών αγελάδων θα ήταν αστείο. Αλλά ακριβώς επειδή συνέβη κάτι τόσο μεγαλειώδες και απρόσμενο το 04, κάθε κριτική στη συνέχεια έχει μια αμηχανία. Ωστόσο όπως το βλέπω εγώ δεν πρόκειται περί ασυλίας, αλλά περί κατακτημένου στους αγωνιστικούς χώρους δικαιώματος η κριτική να είναι διαφορετική και πιο ήπια ενόψει των όσων έχουν γίνει στο παρελθόν. Από την άλλη ακριβώς επειδή το κόμπλεξ πάει κι έρχεται, στρατιές ολόκληρες δημοσιογράφων περιμένουν την στιγμή της λύτρωσης, την στιγμή της αποτυχίας για να μπορέσουν να ξεράσουν όσα καταπίεζαν ενόψει των επιτυχιών χρόνια μέσα τους.
Όμως επίσης σίγουρα είναι της ΙΔΙΑΣ και ΑΝΩΤΕΡΗΣ συνολικά κλάσης με τους παίκτες της Σουηδίας και της Ρωσίας, που αντιμετώπισαν! Όμως αυτό, δεν το έδειξαν στο γήπεδο. Ούτε με τη μια, ούτε με την άλλη αντίπαλο».
Είναι ανώτερης συνολικά κλάσης στον αμυντικό τομέα του παιχνιδιού. Αλλά οι Σουηδοί μας πήραν πρέφα, μας προκάλεσαν να βγούμε από το καβούκι μας, δεν το κάναμε και γίναμε ρεζίλι. Στον επιθετικό τομέα του παιχνιδιού όχι, δεν είμαστε ίδιας κλάσης.
Ότι παίξαμε κατώτερα της κλάσης μας βεβαίως και συμφωνώ. Όπως και ότι χάθηκαν πολλά από το πνεύμα της ομάδας του 04. Αλλά διαφωνώ ότι το πνεύμα αυτό πήγε περίπατο και στη θέση του υπήρχε ένα άλλο πνεύμα ωχαδερφιστών.
Τη δήλωση του Πατσατζόγλου δεν την παρεξηγώ, γιατί δεν θεωρώ ότι αποκαλύπτει μια κρυμμένη αδιαφορία του.
Δεν παρεξηγώ και τον Άντζα. Άνθρωπος που σχεδόν κόβει την μπάλα στην ακμή της καριέρας του δεν μπορεί να κριθεί με τα νορμάλ ποδοσφαιρικά κριτήρια.
Στις δηλώσεις του Νικοπολίδη με χάλασε η πάγια έλλειψη αυτοκριτικής του. Συνόψισε την καριέρα του, έκανε και γενικές νουθεσίες, λες και δεν έτρεχε τίποτε, λες και την προηγούμενη μέρα δεν ήταν ο ίδιος καταδικαστικός. Δεν ήταν καν η μέρα να μας χαιρετήσει χθες. Προείχαν άλλα.
Μosaic, ακριβώς όμως επειδή η εθνική είναι από τα ελάχιστα ελληνικά «προΐόντα» που κατόρθωσε να κάνει την υπέρβασή της και να ξεχωρίσει, ακριβώς για αυτό νομίζω ότι από το συγκεκριμένο τιμ πρέπει να μας φτάσει και να μας περισσέψει αυτό που έχουμε πάρει και που η κωλοφαρδία ήταν μόνο ένα από τα πολλά συστατικά του και πάντως όχι το καθοριστικότερο.
Thymamai prin apo 4 xronia oti kathws proxwroyse i Ethniki oloena kai perissoteres gynaikes arxisan na asxoloydai me tin Ethniki. Na blepoyn (synithws to pios podosfairistis einai pio koyklos), na krinoyn (o nai pali to poios podosfairistis einai pio koyklos) kai fysika na probainoyn se apolytws realistikes podosfairikes analyseis.(p.x. O Fyssas einai kalos podosfairistis, o Xaristeas einai to mellon twn epithetikwn se pagosmio epipedo). Aytes akribws oi gynaikes poy ws epi to pleiston exoyn elaxistes podosfairikes gnwseis kai autes oi gnwseis einai lanthasmenes(p.x. o Giannakopoylos paizei ston Olympiako, O Nikopolidis ston Panathinaiko). To podosfairo, to propyrgio twn andrwn egine mainstream kai ston gynaikeio plythismo. Etsi loipon diafores podosfairikes syzitiseis metaksy ekolaptomenwn proponitaradwn(oloi emeis dld oi adres), diakoptodan apo sxolia ton gynaikwn toy stil "Ama parei o Panathinaikos ton Xaristea tha lysei to problima tis epithesis".
Egw fysika ws gnisios anhr den anexomoyn auta ta sxolia. Kai genika den anexomai gynaikes n asxoloydai me podosfairo. Den to briskw thyliko. Thelw na me rwtane an o Nikolaidis paizei akomi podosfairo oxi an pisteuw oti i ethniki eprepe na paixei 4-4-2 me romvo sto kentro.
Kai epitelous i mera poy oi gynaikes tha papsoyn na asxoloydai me thn Ethniki eftase. Phrame poylo. Paei. H Ethniki exei αποκαλωθεί sta matia olwn, o Xaristeas den einai paiktaras klp. Opote den tha ksanakoyseis analysi apo gynaikes gia match, oyte tha katsoyn ksana mazi soy na doyn bala prizodas se me ilithies erwtiseis. H bala tha ginei pleon ksana kateksoxin adriki "Byra-pizza h soyblakia-repsimo kai klania"
Agapitoi synagwnistes ekfraste tin sybnoia sas. Kai den ypotimaw tis gynaikes, apla opws proanefera den tis borw n asxoloydai me bala giati apla den toys tairiazei.
Διαβάζοντας το ποστ (κάπως καθυστερημένα είναι η αλήθεια), στάθηκα στο: «λες και αν υπερέβης εκατό φορές τον εαυτό σου στο παρελθόν, οφείλεις για να σταθείς στο ύψος σου να τον υπερβείς κι άλλες εκατό και στο μέλλον, ειδάλλως θα είσαι υπόλογος στο κάθε ματαιωμένο επώνυμο ή ανώνυμο ανθρωπάκι», με το οποίο συμφωνώ απόλυτα. Διαβάζοντας τα σχόλια διαπίστωσα ότι εξακολουθούμε να αναλωνόμαστε σαν «ματαιωμένα» ανθρωπάκια στον Αντζα και στον Νικοπολιδη, αν έπαιξε ή δεν έπαιξε καλά η ομάδα με την Ρωσία, και άλλα τέτοια «ματαιωμένα». Μάλλον το ποστ σας αγαπητέ δεν «έπιασε τόπο».
Όταν στην Ελλάδα δημιουργηθούν σοβαρές ποδοσφαιρικές υποδομές και ποδοσφαιρική κουλτούρα, όταν υπάρξουν επενδύσεις σε ξένους παίκτες και προπονητές «πρώτης κατηγόριας», (και όχι από τα αζήτητα και από το παγκάρι), όταν το πρωτάθλημα δεν θα το κερδίζουν οι ομάδες στα χαρτιά, όταν θα έχουμε παίχτες που θα σφάζονται κυριολεκτικά όλες οι ΜΕΓΑΛΕΣ ομάδες της Ευρώπης για να τους αποκτήσουν στο δυναμικό τους, τότε ίσως θα μπορούμε να μιλάμε για παίχτες που δεν χρειάσθηκε να υπερβούν τον εαυτό τους εκατό φορές, και να έχουμε απαιτήσεις . Πρέπει να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Ρεχάγκελ, γιατί τα «θαύματα γίνονται κάθε 30 χρόνια», και η «Ακρόπολη θα είναι εκεί και μετά από 300 χρόνια».
Κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν είχε την αξίωση να πναληφθεί το Euro. Ομως η εμφάνιση με τη Σουηδία ήταν πραγματικά άθλια. Τετοιο στατικό και αναχρονιστικό ποδόσφαιρο δε θυμάμαι να έχω δει τα τελευταία τουλάχιστον 20 χρόνια.
Και τα αίτια είναι κυρίως 2.
Η ελλειπής ανανέωση στην οποία προχώρησε ο Ρεχάγκελ. Αντί να πλαισιώσει το κέντρο με ένα ή δύο ετοιμοπόλεμα χαφ που θα τρεχουν και θα έχουν τη δίψα για διάκριση (Χριστοδουλόπουλος, Νίνης κ.α.) άφησε το δύσμοιρο το Μπασινά μόνο του να πρέπει να γυρνάει να πάρει μπάλα, να κόβει και προσπαθεί να κάνει αυτά που έκανε όταν ήταν 4 χρόνια νεώτερος.
Δεύτερον η κλασσική άρρωστη Ελληνική νοοτροπία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Σειταρίδης. Πήρε Euro, μεταγραφές στο εξωτερικο, γέμισε υποτίθεται εμπειρίες και φυσικά έλυσε και το οικονομικό του πρόβλημα. Κι όμως σα ποδοσφαιριστής δεν είχε καμία απολύτως εξέλιξη, δεδομένου ότι τώρα είναι στη πιο καλή ποδοσφαιρική ηλικία. Σέντρα καλή συνεχίζει να μην έχει ακόμη κι αυτή η ικανότητά του να συγκλίνει δημιουργώντας ρήγματα δε φάνηκε καθόλου. Αλλά από τη στιγμή που αυτός αλλάζει τη Lamborgini με τη Ferrari γιατί να τα κάνει όλα αυτά. Ο σκοπός της ζωής του εκληρώθηκε.
Να μη μπούμε βέβαια για τον ανεκδίηγητο το Κατσουράνη, που μέχρι κι ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφιέρωσε εκπομπή για πάρτυ του. Παίχτες υπερτιμημένοι, οι περισσότεροι δε μπορούσαν να τελειώσουν σωστά μια φάση και αδυνατούσαν να κάνουν ευκαιρίες.
Ο δε Ρεχάγκελ ότι ήταν να δώσει το έδωσε. Είναι προφανές ότι νέα αξιόμαχη Εθνική αδυνατεί να δημιουργήσει.
ο σκελετός της εθνικής είναι η πανάθα της Ριζούπολης και αυτό τα λέει όλα.
καλά που πέθανε ο Disney,
καλά που υπάρχουν άντρες πολύ προχωρημένοι και με ανοικτά μυαλά στην Ελλάδα, που ΔΕΝ ανέχονται οι γυναίκες να ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, εξαιρώντας ερωτήσεις του τύπου ''ο Δέλλας γιατί σέρνεται, επειδή θα γίνει πατέρας'',
που η μίρλα είναι εθνικό σπορ σε όλα τα επίπεδα, που φταίνε πάντα κάποιοι που δεν πίστεψαν και δεν εργάστηκαν για το όραμα ενός λαού με συνέπεια και αυταπάρνηση.
νομίζω μπορώ να ελπίζω στην πρωτοπορία και σε λαμπρές μέρες στο μέλλον.
κοινωνικά και ποδοσφαιρικά μας βλέπω στο δρόμο που τραβά η Ολλανδία ας πούμε, αν και η Τουρκία καλά τα πάει κι'ας κατήργησε το τσεμπέρι εσχάτως και επίσημα.
@antidrasi+sex,
ενώ δεν βλέπεις σαν αίτιο την "απώλεια ψυχής" της Εθνικής, ωστόσο λες μεταξύ άλλων ότι "δεν άντεξαν τον άγχος και τον φόβο ενδεχόμενου κραξίματος" ... που σημαίνει ακριβώς, ότι είχαν χάσει την ψυχή τους, το τσαγανό τους, το θράσος τους αν θέλεις!
Παρολαυτά όταν λέω για "απώλεια ψυχής" δεν εννοώ μόνο ολιγοψυχία με την έννοια της δειλίας. Εννοώ επίσης: ραθυμία, ματαιοδοξία, σνομπαρία, νεοπλουτισμό, πνεύμα κλίκας, μείωση του φιλότιμου, κ.ά.
ΟΛΑ αυτά διέβρωσαν, κατά τη γνώμη μου, την Εθνική μεταξύ 2004 και 2008.
Ο "ανώνυμος πολίτης" μεταφέρει εδώ πολύ καλά αυτή την κατάσταση, μιλώντας για τον Σεϊταρίδη που αντί να προοδεύσει σαν παίκτης, τρωγόταν αν θα πάρει Φεράρι ή Λαμποργκίνι.
Το ίδιο μεταφέρει εδώ και ο "άτακτη υποχώρηση", κατακρίνοντας (δικαίως) τις αψυχολόγητες ή ολιγόψυχες δηλώσεις αποχώρησης των Νικοπόλ-Άντζα πριν ολοκληρωθεί η φάση.
Έτσι εξηγείται λοιπόν, με την απώλεια ψυχής, η εικόνα της Εθνικής μας στην Αυστρία (αλλά και νωρίτερα!), και όχι από την κλάση αυτών των παικτών, που είναι σαφώς ανώτερη αυτού που έδειξαν.
Όσο για το ότι βρέθηκαν "σε κακή μέρα", που λες, θυμίζω ότι βρέθηκαν σε ΔΥΟ "κακές μέρες" ΣΕΡΙ και μάλιστα σε δυο ΚΡΙΣΙΜΕΣ για όλη την προηγούμενη προσπάθειά τους μέρες.
Λέγοντας ότι κι εμείς δεν αποδίδουμε καθημερινά το ίδιο στη δουλειά μας (σωστό), ίσως ξεχνάς ότι οι ποδοσφαιριστές ΔΕΝ ΠΑΙΖΟΥΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ αλλά αντίθετα, καθημερινά προετοιμάζονται για ΕΝΑ παιχνίδι στο τέλος της βδομάδας. Σίγουρα έχουν και "κακές μέρες" αλλά εάν περιμένουν να τις δείξουν ακριβώς τις μέρες για τις οποίες προετοιμάζονται να παίξουν καλά, τότε κάτι συμβαίνει.
@ Old boy,
σίγουρα με το θαύμα του 2004 αυτά τα παιδιά κατέκτησαν το δικαίωμα να είμαστε ελαστικοί στην κριτική απέναντί τους. Όμως ΓΙ' ΑΥΤΟ και (σωστά) δεν τους είπαμε ΤΙΠΟΤΑ όταν, αμέσως μετά, απέτυχαν να προκριθούν στο Μουντιάλ.
Πάει πέρασε αυτό λοιπόν!
ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΝΕΩΣΗ:
Εάν μια ομάδα χάσει την ψυχή της, ό,τι ανανέωση κι αν κάνεις είναι σαν να θες να γεμίσεις τρύπιο βαρέλι. Διότι έχει χαλάσει η "ατμόσφαιρα".
ΝΑ ΠΟΙΟΣ ΕΙΧΕ ΨΥΧΗ και το έδειξε και στο γήπεδο και στα λόγια!
Την ώρα που ο Μπασινάς τα έβαλε με τα ΜΜε για την κριτική τους, και οι Νικοπολίδης-Άντζας σήμαναν το σύνθημα της άτακτης υποχώρησης πριν καν ολοκληρωθούν οι υποχρεώσεις της ομάδας στην Αυστρία, ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΓΚΟΥΝΗΣ δήλωσε μεταξύ άλλων:
Για την κριτική: «Εμείς δεχόμαστε την κριτική και ας είναι και υπερβολική μερικές φορές. Όπως ήμασταν θεοί το 2004, έτσι θα γίνεται κριτική τώρα. Στενοχωρημένοι δεν είμαστε για την κριτική αλλά επειδή θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι παραπάνω. Όχι στα καλά να μας ανεβάζατε και στα άσχημα να λέμε ότι δεν πειράζει. Όταν είμαστε στα καλά μας είμαστε η καλύτερη ομάδα, όπως το 2004 που κατακτήσαμε πανάξια το κύπελλο.
Από εκεί και πέρα, τέσσερα χρόνια μετά, είναι διαφορετικά τα πράγματα, οι συνθήκες. Δεν ήμασταν στην κατάσταση που θα θέλαμε, γιατί σε τέτοια παιχνίδια όταν ξεκινάς όπως εμείς φέτος, είναι δύσκολο να αντιστρέψεις την εικόνα. Προσπαθήσαμε να πετύχουμε κάτι καλό με τη Ρωσία για να πετύχουμε την πρόκριση. Δεν έχουμε υπογράψει συμβόλαιο με κανέναν ότι θα περνάμε πάντα στους προημιτελικούς».
ΓΙΩΡΓΑΡΕ ΨΥΧΑΡΑ, ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΕΘΝΙΚΑΡΑ!
Όντως, ο Καραγκούνης ήταν εξαιρετικός.
oldboy συμφωνώ απόλυτα ότι Αυτή η εθνική είναι(ή ήταν)Η εξαίρεση στη γενικότερη μιζέρια, και ότι εκτός της κωλοφαρδίας τα παιδιά μας είχαν και ψυχή και ικανότητες (το 2004)
Αν θεωρήσουμε ότι η εθνική ομάδα είναι ο καθρέφτης του ελληνικού ποδοσφαίρου, το εληνικό ποδόσφαιρο πήρε τη θέση που του αξίζει... στο πάτο!
Αυτή είναι η πραγματικότητα είτε θέλουμε να την αποδεχθούμε είτε όχι. Τη ζούμε καθημερινά στα ελληνικά γήπεδα...
... ο τελευταίον να σβήσει το φως.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home