Το ύψιλον του Ντραγκάο (βγαίνω για λίγο)
Στο μυθιστόρημά της Ντόνα Ταρτ με τίτλο «Μυστική Ιστορία», ένας καθηγητής μιλά στους φοιτητές του για τα διονυσιακά μυστήρια και κάνει λόγο για το βάρος του εαυτού μας, για τη δυστυχία που μας προκαλεί η συνείδησή μας, για την λαχτάρα μας να βγούμε για λίγο εκτός εαυτού, για την ιδέα της απώλειας του ελέγχου που γοητεύει τους πολιτισμένους ανθρώπους περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Λέγοντας το με τα δικά του λόγια: «Αν έχουμε αρκετή ψυχική δύναμη μπορούμε να σκίσουμε το πέπλο και να αντικρύσουμε κατά πρόσωπο αυτή τη γυμνή τρομακτική ομορφιά. Αφήστε το Θεό να μας κάνει δικούς του, να μας κατασπαράξει, να σπάσει τα κόκαλά μας και να μας φτύσει ξαναγεννημένους. Αυτή είναι η τρομερή γοητεία των διονυσιακών μυστηρίων, αυτή η φωτιά της καθαρής ύπαρξης. Σε μας είναι δύσκολο και να την φανταστούμε».
Τέσσερα καλοκαίρια πριν βρίσκομαι στο Ντραγκάο, στο γαλάζιο ύψιλον που σχηματίζουν οι θύρες που έχουν γεμίσει με γαλανόλευκες σημαίες, μπλε μπλούζες και βαμμένα μπλε πρόσωπα. Όγδοη σειρά, καθισμένος στη γραμμή που είναι το σημαιάκι του κόρνερ, μπλέ μπλούζα εθνικής, άβαφο πρόσωπο και γαλάζιο κασκόλ της Ντεπορτίβο Αλαβές, ίσως για να δείχνω (σε μένα) την διαφορετικότητά μου, για να παραμένω μέσα στο σύνολο ο εαυτός μου, που αποθεώνει για μια ακόμη φορά σε κάθε του ενέργεια τον Τάκη Φύσσα, με πνεύμα αγαπητικού χαβαλέ και αγαπητικού θαυμασμού μαζί.
Βράδυ πρώτης Ιουλίου και στο Πόρτο αργεί πολύ να νυχτώσει. Δέκα παρά τοπική ώρα και είναι ακόμα σούρουπο. Αρχίζει η παράταση. Δυο τεράστιοι γερανοί πίσω απ' το γήπεδο δούλευαν όλη την ώρα του αγώνα. Τους κοιτάζω και πάλι. Επιτέλους σταμάτησαν, αλλά το μάτι μου διακρίνει κάτι περίεργο στη νοητή ευθεία από κάτω τους: στο πάνω πάνω διάζωμα, ανάμεσα σε όλους τους Έλληνες, είναι ένας με το πρόσωπό του βαμμένο σε ένα μπλε πολύ πιο σκούρο και πολύ πιο έντονο, ο οποίος φορά ένα λευκό χιτώνα και χορεύει ασταμάτητα. Έτσι από μακριά μού φαίνεται σαν στοιχειό, αλλόκοσμος, σαν να μην είναι από τα μέρη μας, μα ούτως ή άλλως δεν βρισκόμαστε πια στα μέρη μας αλλά στο 105', όταν ακούγεται ένα κρακ και το ύψιλον του Ντραγκάο, αυτή η ανέλπιστη συντεταγμένη του χωρόχρονου, τουμπάρει τρεις μοίρες προς τα κάτω.
Βράδυ πρώτης Ιουλίου και στο Πόρτο αργεί πολύ να νυχτώσει. Δέκα παρά τοπική ώρα και είναι ακόμα σούρουπο. Αρχίζει η παράταση. Δυο τεράστιοι γερανοί πίσω απ' το γήπεδο δούλευαν όλη την ώρα του αγώνα. Τους κοιτάζω και πάλι. Επιτέλους σταμάτησαν, αλλά το μάτι μου διακρίνει κάτι περίεργο στη νοητή ευθεία από κάτω τους: στο πάνω πάνω διάζωμα, ανάμεσα σε όλους τους Έλληνες, είναι ένας με το πρόσωπό του βαμμένο σε ένα μπλε πολύ πιο σκούρο και πολύ πιο έντονο, ο οποίος φορά ένα λευκό χιτώνα και χορεύει ασταμάτητα. Έτσι από μακριά μού φαίνεται σαν στοιχειό, αλλόκοσμος, σαν να μην είναι από τα μέρη μας, μα ούτως ή άλλως δεν βρισκόμαστε πια στα μέρη μας αλλά στο 105', όταν ακούγεται ένα κρακ και το ύψιλον του Ντραγκάο, αυτή η ανέλπιστη συντεταγμένη του χωρόχρονου, τουμπάρει τρεις μοίρες προς τα κάτω.
Γκολ.
Βγαίνω από τον εαυτό μου, χάνω την ατομικότητά μου, χαμένος στο ύψιλον δεν είμαι πια ο εαυτός μου, το όνομά μου και η ηλικία μου, οι προσδοκίες μου και οι φόβοι μου, οι προκαταλήψεις μου και οι ενοχές μου, τα φωτεινά και τα μαύρα σημεία της ψυχής μου, είμαι ολόιδιος με τον διπλανό μου που αγκαλιάζω, είμαι ο διπλανός μου που κλαίει και με φιλάει, είμαι μια κουκίδα του γαλάζιου, μια μπλε μπλούζα ακόμη που χοροπηδά, μια φωνή ακόμη που κραυγάζει, κραυγή μες τις κραυγές, αγκαλιά μες τις αγκαλιές, δάκρυ μες τα δάκρυα, έκσταση μες τις εκστάσεις, είμαι πανηγυρισμός, είμαι ένας απ' όλους, είμαι τρεις θύρες πιο πέρα, δεν είμαι εγώ, είμαι κάπου αλλού, σε έναν χώρο παράπλευρο του συνειδητού, ελεύθερος επιτέλους από μένα και τα βαρίδια μου, ολόγυμνη ευτυχία, απροστάτευτος αλαλαγμός, άνθρωπος που αξιώθηκε στη ζωή του να δει κατάφατσα το Απόλυτο και το θέαμα του κλόνισε το νου και τον κατέλαβε, μετατρέποντάς τον σε παροξυσμένο θύμα του, δύσπιστο πιστό του και άναρθρο υμνωδό του.
Λήξη. Οι παίκτες έρχονται σε εμάς, πρέπει να βρεθώ κοντά τους, από την όγδοη σειρά το σώμα μου θα βρεθεί στη δεύτερη, πατώντας πάνω σε ώμους, πατώντας πάνω σε καρέκλες που ανοιγοκλείνουν, το σώμα μου πέφτει κάτω και ξανασηκώνεται, το οδηγεί κάποιος άλλος, κάποιος που κατοικούσε μέσα μου πριν εγώ γίνω εγώ, κάποιος που μια ζωή τον καταπλάκωνα και που στο 105΄ απελευθερώθηκε απ' το βάρος της στολής του εαυτού μου, κάποιος που στην σύντομη πορεία του από την όγδοη στην δεύτερη σειρά υπήρξε πιο ελεύθερος απ' ό,τι θα υπάρξω εγώ ποτέ μου.
(«SMS» - «SportDay», 8.6.08)
24 Comments:
όμορφα φαίνετια πως ήταν και χωρίς να θέλω να ακυρώσω την ομορφιά και τις σκέψεις του κειμένου σου:
το να βγαίνεις από τον εαυτό και το συνειδητό και να χάνεσαι σε κάτι μεγαλύτερο(Life it' s bigger than you που λένε και οι R.E.M), είναι σίγουρα μια ανακούφιση από τον πόνο της ύπαρξης.
προσωπικά πιστεύω όμως ότι το μεγαλείο, είναι στο να είσαι εκεί αντικρύζοντας την μοναδικότητα που η κάθε στιγμή έχει, εκστατικά και υπέροχα, ακόμα κι αν δεν είναι το 105', ακόμα κι αν δεν είσαι στο Ντραγκάο, ακόμα κι όταν δεν συμβαίνει το Αδύνατο και εσύ βρίκεσαι μάρτυρας του στο 8ο διάζωμα.
το μεγαλείο, το πραγματικό μεγαλείο είναι να είσαι συνεχώς Παρών, στο καθημερινό Ντραγκάο και να μην ξεχνάς ποτέ τον εαυτό σου, να τον θυμάσαι χωρίς τη συνηθισμένη Αυτολύπηση.
αυτή είναι η Ασκηση.
τα διονυσιακά μυστήρια δεν ήταν μια έξοδος από τον εαυτό.ίσως ήταν μια βουτιά στο βάθος του.
έξοδο πετυχαίνει κανείς και με την ηρωίνη εξ άλλου.
(πολλές σχετικές ιδέες και στο The Power Of Now του Εκχαρτ Τόλε)
Γουάου! Ρε συ mosaic, πού τά 'μαθες αυτά; Μήπως σου έχει κάνει ιδιαίτερα η niemandsrose;
Ω θεοί, κάντε να δεχτεί κι εμένα για μαθητή της!
Μαγικό!Τυχερός που ήσουν εκεί,τυχεροί και μεις που η εμπειρία σου μετουσιώνεται σε τέτοια κείμενα,που ειναι το εγγύτερο που ο γραπτός λόγος μπορεί να προσεγγίσει την βιωμένη εμπειρια.
κατι τετοια κειμενα, δινουν ορεξη σε εμας τους ταπεινους θνητους να γραφουν επικα ρεπορταζ απο τα ξενα.
you know who, in exedra mood
Έχεις ένα μοναδικό τρόπο να περιγράφεις αισθήματα που δε περιγράφονται. Απλά μπράβο, ότιδήποτε άλλο είναι λίγο..
χα χα
πάλι καλά που ήσουν στο Ντραγκάου, εσύ,
πάλι καλά που ήσουν όγδοη σειρά,
πάλι καλά που είχες διαβάσει τη Μυστική Ιστορία.
αναρωτιέμαι αν δεν είχαν ευθυγραμμιστεί όλα αυτά...
Mosaic, συμφωνώ και διαφωνώ. Συμφωνώ ότι το στοίχημα είναι το να ζεις το παρόν όσο πιο συνειδητά και εκστατικά γίνεται, διαφωνώ όμως στο ότι όλοι μα όλοι μας δεν έχουμε ανάγκη κάποια στιγμή να ξεντυνόμαστε τον εαυτό μας.
Επειδή το σημερινό ποστ είναι παραλλαγή παλιότερου, έχω κάνει στα σχόλια εκείνου του ποστ μια απόλυτα σχετική κουβέντα με έναν άλλο φίλο. Μπορεί να την βρεις ενδιαφέρουσα: http://old-boy.blogspot.com/2005/05/euro-eurovision.html
Ανώνυμε των 11:01, μένουν πλέον δυο προπονήσεις. Η μια θα γίνει σήμερα το απόγευμα και η τελευταία το μεσημέρι της παραμονής του αγώνα, στο γήπεδο «Βαλς - Σίζενχάιμ». Και αυτή φυσικά θα είναι κλειστή. Αυστηρά όσο ποτέ :)
Τελικά ο πολιτισμός μας έκανε καταπιεσμένα δύστυχα πλάσματα και μετά γέννησε τη φιλοσοφία για να μας εξηγήσει γιατί δεν είμαστε ελεύθεροι και τι ωραία που θα ήταν να γινόμασταν λίγο βάρβαροι.
Not fair... Θέλω την προβιά μου πίσω.
Περιέγραψες συνοπτικά και σε βάθος την ουσία της ΜΠΑΛΑΣ φίλε!
Μακάριοι όσοι τη γεύονται.
Και ναι, είναι Δρόμος η έκσταση αλλά από την άλλη, έκσταση υπήρχε και στα πλήθη όταν έβγαινε στο μπαλκόνι ο Φίρερ μετά από κάθε ... γκολ ανά την ευρωπαϊκή ήπειρο.
Τι έχεις να πεις γι' αυτό;
Αγαπητέ μου ανώνυμε, θα έπρεπε να γνωρίζεις ότι σε μερικά αρχετυπικά ερωτήματα (όπως αυτό που θέτεις ακροτελευτίως) την απάντηση την έχει μόνον ο θεός. Δηλαδή η Niemandsrose. Οπότε καλύτερα απευθύνσου σε αυτήν. (Φιλική συμβουλή: βγάλε κι ένα κουπόνι προτεραιότητας, γιατί οι πελάτες της είναι άπειροι. Εγώ π.χ. από το 1987 περιμένω να μου απαντήσει αν υπάρχει Άγιος Βασίλης, κι ακόμη περιμένω).
Ανώνυμε φίλε, μήπως θα έπρεπε να απευθυνθείς απευθείας στον Άγιο Βασίλη; Εγώ το έκανα και μου απάντησε έγκαιρα! Προχτές μάλιστα, σκαλίζοντας το πατάρι, βρήκα τα απομεινάρια από το τρενάκι που μου είχε φέρει. Άλλου είδους έκσταση αυτή, σωστά;
Ο προηγούμενος ανώνυμος!
η Niemandsrose ότι είχε να πει για ντεμέκ κρυφοεθνικιστές τύπους που βγάζουν τα απωθημένα τους στα εθνικά αθλήματα, το είπε παλαιότερα και το ανέλυσε διεξοδικότατα...αμάν δεν αφήνεται άνθρωπο ν' αγιάσει εδώ μέσα...και αυτής συμπεριλαμβανομένης!
χο χο χο
Aνώνυμε των 12:27, μετά την έξοδο από τον εαυτό ουδέν λάθος αναγνωρίζεται :) Φυσικά το να βγαίνεις από τον εαυτό σου μπορεί να οδηγήσει και σε κάτι αποκρουστικό.
old boy γραφεις στη sportday για τη "μυστικη ιστορια"?
πραγματικα αντρεπτικος εισαι βρε συ...
Ανάβαλε την αθλητική σου ενημέρωση για να σου πω μια μυστική ιστορία ;)
Αλλά σοβαρά, το «SMS» δεν είναι αθλητικό έντυπο.
Κειμενάρα.
Ο διονυσιασμός υπάρχει ακόμα μέσα μας και καταπιέζεται αφόρητα μια ζωή. Όταν επιτέλους βρίσκει στιγμιαία διέξοδο όμως, μας θυμίζει τι πραγματικά είμαστε. Ζώα. Ζώα μοναχικά που επιβιώνουν σε αγέλες. Άγρια, βρώμικα αλλά και κάποιες φορές υπέροχα.
Για να φτάσουμε να έχουμε Ντραγκάο και τηλεοπτικές μεταδόσεις, σημαίες για να κουνήσουμε και συνθήματα για να φωνάξουμε, θυσιάσαμε τη ζωώδη υπόσταση μας. Η ειρωνία είναι ότι ο μόνος λόγος που δικαιώνεται αυτή η συλλογική θυσία τόσων αιώνων, είναι όταν απελευθερωνόμαστε από τον συμβιβασμό που μας έχει επιβάλλει και ξαναγινόμαστε αυτό που πάντα θέλαμε να είμαστε: πίθηκοι σε κατάσταση παροξυσμού.
Αλλά θα μου πεις, αυτή είναι και η ιστορία της ανθρωπότητας πάνω-κάτω: 105 λεπτά αγωνίας για λίγα δευτερόλεπτα ελευθερίας.
Έτσι όπως τα λες. Ωστόσο δεν υπάρχει τίποτα σχετικότερο του χρόνου. Και αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα έχουν μείνει στη μνήμη. Και δεν θα φύγουν. Θα αλλοιωθούν ίσως ως αναμνήσεις στην πορεία των ετών, αλλά πάντα κάτι από την υφή τους θα παραμένει εδώ γύρω.
ρε πές μας κάνα σίγουρο
και άσε τις φιλολογίες...
Γνωμοδότη, παίξε στανταράκι τον Ντόναλντ Ντακ. Άχαστος ;)
τι μου θυμησες......τι ωραιο βιβλιο
Είπα να πω πως ήμουν και εγώ εκεί. Όχι μεταφορικά αλλά στο πάνω διάζωμα. Δεν υπάρχουν λόγια να το περιγράψουν (αυτό αλλά και το να είσαι πίσω από το τέρμα και να σε αντικρύζει ο Χαριστέας όσο περιμένει να εκτελεστεί ένα κάποιο κόρνερ στο νταλουζ) αλλά έφτασες πολύ κοντά.
Bάσκες και σε ζηλεύω που ήσουν Λισσαβώνα -η πόλη σου άλλωστε ;)- και όχι. Μετά το Ντραγκάο ένιωσα ότι τα είχα δει και ζήσει όλα σε σχέση με το ποδόσφαιρο και ότι έκτοτε δεν θα ζήλευα τίποτα, δεν θα μου έλειπε τίποτα σε επίπεδο ποδοσφαιρογενών εμπειριών. Αλλά μια και το φερε η κουβέντα, εσύ που ήσουν και στα δύο, ποιά εμπειρία θεωρείς υπέρτερη;
Καμμία. Δεν νομίζω πως το ποδόσφαιρο, από ένα σημείο και μετά, έπαιζε ρόλο. Ήταν μόνο η αφορμή.
Απέτυχα να πάω την πρώτη φορά γιατί ακυρώσανε την πτήση (θυμάσαι τι είχε γίνει), κατάφερα τις επόμενες δύο.
Αλλά το θέμα είναι πως πέταγα ένα μέτρο πάνω από την γη εκείνες τις ημέρες. Πήγαινα δουλειά και κανόνιζα τα εισιτήρια ή τα σάντουιτς για τον δρόμο.
Σταματούσες αγνώστους στον δρόμο και αγκαλιαζόσουνα, μιλούσαν όλοι για το ίδιο πράγμα συνέχεια.
Νομίζω πως ένοιωσα για πρώτη - και μοναδική (θα έλεγα φοβάμαι αν δεν ήμουν σίγουρος) - φορά πως είναι να λαμβάνεις μέρος σε επανάσταση. Πως είναι να ανατέλλει ο ήλιος της αισιοδοξίας, τι σημαίνει να είναι όλα δυνατά. Ακόμη και να πάρουμε το Euro.
Τελικά, ίσως η πιο έντονη ανάμνηση είναι από τις τουαλέτες του Ντραγκάο πριν τον αγώνα: Μπαίνω και βρωμάνε τρελλά. Περιμένοντας στην ουρά να κατουρήσω, κάποιος ξεκινάει - δεν έχω ιδέα ποιός - και όλοι ακολουθούνε. Πω πω πως βρωμάει η τουαλέτα, Παουλέτα, Παουλέ-ε-τα.
Xαχαχαχαχαχα.
Ανεπανάληπτο :)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home