Πραγματικά καλή
Είχαν τυλίξει στο μπαλκόνι φούξια και εκρού υφάσματα, ενώ στην είσοδο της πολυκατοικίας είχαν ρίξει ροδοπέταλα. Η νύφη θα έβγαινε κατά τις οκτώ, η νύφη που έμενε στην πολυκατοικία από τότε που αυτή χτίστηκε και που εκείνη ήταν μικρό παιδάκι. Σχεδόν τριάντα χρόνια στον πρώτο όροφο. Σχεδόν τριάντα χρόνια στον τρίτο όροφο η γιαγιά, σχεδόν ενενήντα χρονών πέθανε το ίδιο μεσημέρι. Οι συγγενείς παρακάλεσαν το γραφείο να έρθουν να την πάρουν μετά τις οκτώ, ώστε να έχει φύγει πρώτα η νύφη. Όταν ήρθαν, την τύλιξαν σε ένα σεντόνι και την έβγαλαν από το διαμέρισμα, σαν να μετέφεραν αρνί πασχαλινό. Από την πολυκατοικία βγήκε σε φέρετρο, ένα φέρετρο που το κουβαλούσαν δυο άντρες οι οποίοι περνούσαν πάνω από ροδοπέταλα.
8 η νύφη, 8 και η νεκρή.
Στο σπίτι της είχα να μπω χρόνια και όταν έμπαινα, έμπαινα και έβγαινα. Τώρα παρατηρούσα πιο προσεκτικά. Στους τοίχο καδραρισμένα ένα παζλ, μια φωτογραφία της εγγονής της από όταν ήταν μωρό, ένας πίνακας λες και τον είχε ζωγραφίσει παιδί.
Ό,τι να 'ναι.
Κι ένα ρολόι. Με δείκτες που ακάθεκτοι και σχεδόν αναίσθητοι συνέχισαν να γυρνούν κανονικά. Δεν ήταν γιαγιά μου. Θεία την φωνάζαμε. Από παιδί στο μυαλό μου την είχα για γριά. Όσον με αφορά, ο ρόλος της στο έργο ήταν αυστηρά αυτός: της συγγενούς, της γριάς, άντε και της ξεματιάστρας, αφού ξεμάτιαζε όλον τον κόσμο (όλον τον κόσμο που πίστευε στο μάτι εν πάση περιπτώσει). Μέχρι που πριν λίγα χρόνια, μια πληροφορία που άκουσα τυχαία, λίγη περισσότερη σκέψη, λίγη περισσότερη προσοχή και άρχισα να συνθέτω σκόρπια κομμάτια ενός άλλου παζλ από το παρελθόν: εκτός από «γριά» όλα έδειχναν ότι ήταν ένας ασυνήθιστος άνθρωπος· καθόλου ασυνήθιστος επιφανειακά, έκανε ό,τι κάνουν όλες οι γριές, ζούσε όπως ζουν όλες οι γριές. Ασυνήθιστα καλή.
Αλλά πραγματικά καλή. Αν οι πραγματικά καλοί άνθρωποι -όχι οι έτσι και έτσι, όχι οι μέτριοι, αλλά οι πραγματικά καλοί άνθρωποι- είναι μειοψηφία της μειοψηφίας, σε αυτήν την μειοψηφία ανήκε. Στην μειοψηφία που δεν ξέρει τι θα πει η λέξη μικρότητα. Στην μειοψηφία που η προσφορά δεν χρειάζεται να φαίνεται, προτιμά να μένει αφανής και σχεδόν αυτονόητη. Φυσική. Στην μειοψηφία που το εγώ δεν θεριεύει, δεν απαιτεί χώρο, δεν επιχειρεί να καθυποτάξει τα άλλα εγώ, στην μειοψηφία που το εγώ αγάλλεται κάνοντας καθημερινά λίγο καλό ακόμη, λίγο καλό ακόμη.
Πέθανε στον ύπνο της, το οποίο πρέπει να είναι το μαγικότερο δυνατό τριπάκι, εκεί που το ένα όνειρο οδηγεί αυτομάτως στο άλλο, εκεί που κλείνεις τα μάτια για να κοιμηθείς γαλήνια, πλήρης, σίγουρη για τον αφανή - αυτονόητο δρόμο που πήρες στη ζωή σου, εκεί που τη μια στιγμή ονειρεύεσαι και την άλλη ονειρεύεσαι πως ζούσες.
Κλείνεις τα μάτια και φεύγεις σε έναν δρόμο σπαρμένο με ροδοπέταλα.
Το τι υπάρχει από 'κει και πέρα δεν σε νοιάζει.
Κανείς πραγματικά καλός δεν είναι καλός για να ανταμειφθεί.
Η εν ζωή καλοσύνη σου είναι η εν ζωή ανταμοιβή σου.
posted by Old Boy @ 8:26 μ.μ.
39 comments
39 Comments:
ας είναι καλά εκεί που πάει και ας ελπίσουμε πως όλοι θα φύγουμε με ένα τόσο ήσυχο τρόπο....και με το κεφάλι ψηλά.
γειά σου ρε ποιητή! Υπαρξιστής με κεφαλαίο. Όσο για το ότι κάποιος φεύγει και αφήνει έστω κι ένα συν-άνθρωπο να κάνει αυτές τις σκέψεις για αυτόν, το βρίσκω απλά μεγαλειώδες. και για τους δυό σας.
"Η εν ζωή καλοσύνη σου είναι η εν ζωή ανταμοιβή σου." Κρατάω αυτήν την τελευταία σου φράση...
Κι ας τη θυμόμαστε όποτε συναντούμε έναν τέτοιον άνθρωπο που είναι ακόμα εν ζωή...
Και προλαβαίνουμε...
νομίζω η καλοσύνη είναι ίσως η μοναδική ιδιότητα που δε χρειάζεται να την αποδείξεις - όταν υπάρχει απλώς καταλαμβάνει το χώρο, τη νιώθεις, μπορείς σχεδόν να την αγγίξεις.
μακάρι να ήταν λίγο πιο δυνατή. αν ήταν όμως, μπορεί και να μην ήταν και τόσο καλή.
Η καλοσύνη είναι αξία.
Όσο κι αν την ψάχνω σ' αυτούς που γνωρίζω, όμως, δεν την πολυβρίσκω...
"Στην μειοψηφία που το εγώ δεν θεριεύει, δεν απαιτεί χώρο, δεν επιχειρεί να καθυποτάξει τα άλλα εγώ"
Με συγκίνησες ρε φίλε. Μου θύμισες τη Niemandsrose.
Τι έχεις πάθει με το κακόμοιρο το Εγώ;
Την μια το σουτάρεις με την έκσταση, την άλλη δεν το θέλεις να θεριεύει...
Καλό είναι το Εγώ. Αρκεί να αγαπάει τα άλλα Εγά (sic) όπως αγαπάει την πάρτη του.
Γωγώ με το διπλό Εγώ
εχω την εντυπωση πως η καλοσυνη εξαργυρωνεται με την απλη επιδειξη της καλης πραξης. προσφερει μια ψυχικη ευχαριστηση κι αυτο δεν ειναι μικρο πραγμα.
ελπιζω να εννοουσες το ιδιο λεγοντας "Η εν ζωή καλοσύνη σου είναι η εν ζωή ανταμοιβή σου" γιατι μπορει να ερμηνευει και ακριβως αντιθετα
Aνώνυμε, όλα στη θυμίζουν καθώς φαίνεται. Συνέχισε ακάθεκτος. Κάθε μέρα γίνεται ολοένα και πιο γουστόζικο το παιχνίδι με τα σχόλια. Αφού όταν δεν έχω κάτι να γράψω, γράφω μόνο και μόνο για να κάνεις το σχόλιό σου.
Fight Back, ναι, την ψυχική ευχαρίστηση εννοώ. Μόνο στην λέξη «επίδειξη» διαφωνώ.
Γωγώ άσε το εγώ και βράσε κανά αυγό.
Αυτή είναι η δική σου εικόνα για τη συχωρεμένη τη γιαγιάκα, έτσι δεν είναι; Δώσε τώρα και έναν ορισμό της καλωσύνης, πέρα από την απουσία εγωισμού. Καλός δλδ είναι όποιος απομακρύνεται στα "δικά του" και "δεν ενοχλεί";
..υπάρχουν μερικοί καλοί άνθρωποι, κατά γενική ομολογία καλοί, που είναι καλοί επειδή δεν γίνεται αλλιώς, μόνο που αν σκάψεις λίγο βαθύτερα βλέπεις πως είναι απλώς άνθρωποι που δεν τους δόθηκε η δυνατότητα να είναι κάτι άλλο, που ίσως επιθυμούσαν διακαώς να είναι (ή να έχουν παραμείνει) μόνο άνθρωποι (μπορεί και κακοί) αλλά δεν τους έκατσε..
Ωραία η εικόνα του "φύγε εσύ, έλα εσύ" :)
Μέχρι που πριν λίγα χρόνια, μια πληροφορία που άκουσα τυχαία, λίγη περισσότερη σκέψη, λίγη περισσότερη προσοχή και άρχισα να συνθέτω σκόρπια κομμάτια ενός άλλου παζλ από το παρελθόν: εκτός από «γριά» όλα έδειχναν ότι ήταν ένας ασυνήθιστος άνθρωπος· καθόλου ασυνήθιστος επιφανειακά, έκανε ό,τι κάνουν όλες οι γριές, ζούσε όπως ζουν όλες οι γριές. Ασυνήθιστα καλή.
~~~
Οπου αποδεικνύεται πως η καλοσύνη, πέραν όσων λες, είναι κυρίως κρυφή. Η, ότι εμείς έχουμε βλέμμα που εντοπίζει πρώτα τις κακίες.
Οχι, η ανταμοιβή των καλών δεν (θαπρεπε να) είναι η ίδια τους η καλοσύνη, αλλα να τους εντοπίζουμε ΠΡΟΤΟΥ διαβούν τα ροδοπέταλα οριζόντιοι.
(Τα λεω για να τ ακουω, μη νομίζεις...)
(Καλη της ώρα)
γαμώ τον ψυχαναγκασμό μας γαμώ. (ροδιά μέσα είσαι αλλά από την απέξω πλευρά)
Ροδιά, καταλαβαίνω καλά τι εννοείς. Έχω κατά νου ένα παράδειγμα ανθρώπου που η «καλοσύνη» του πιθανώς να αποτέλεσε προϊόν εξαναγκασμού και καταπίεσης. Δεν μιλάω όμως για αυτό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάω για καλοσύνη πέραν των τυπικών υποχρεώσεων ή των εξαναγκαστικών σχέσεων. Για καλοσύνη σε πεδία που δεν όφειλε να τα καλύψει από οποιαδήποτε τυπική κοινωνική - συγγενική σύμβαση.
«Η, ότι εμείς έχουμε βλέμμα που εντοπίζει πρώτα τις κακίες».
Ναι, πολύ πιθανόν.
Σπάστα και ξαναρίξτα Μάο. ;) Με έχει βασανίσει το θέμα αυτό, έχω προβληματιστεί και δημοσίως με ποστ, καθώς επίσης θεωρώ ότι βρίσκομαι μέσα για μέσα μια και έχω την τιμή να με τυραγνεί μια, κατα γενική ομολογία, εξαιρετικά καλή γιαγιούλα...
Αντιθέτως, πολλές άλλες γιαγιούλες που έτυχε να περάσουν από τη ζωή μου χαρακτηρισμένες ως "κακές" ή και "απαράδεκτες" γριές, για μένα υπήρξαν κάτι περισσότερο από καλές: Υπήρξαν άγγελοι επί της Γης -και δεν κάνω πλάκα.
Old Boy, έγραφα ταυτόχρονα με σένα και τώρα βλέπω το σχόλιό σου. Δεν γνώρισα τη γιαγιούλα που μας άφησε χρόνους και δεν εκφέρω συγκεκριμένη γνώμη. Επειτα, αυτή είναι η εικόνα που έχεις σχηματίσει και θα είναι κρίμα να την αλλάξεις.
Μιλώντας γενικά, λοιπόν, έχω συναντήσει συχνότατα περιπτώσεις όπου οι "τυπικές και συγγενικές συμβάσεις" είναι το δικαιολογητικό μιας έκφρασης "ειλικρίνειας" που αγγίζει την εχθρότητα (πληγώνει πολύ, να πάρει!) προς τους "δεδομένους" φίλους και συγγενείς.
Ξαναλέω ότι καταλαβαίνω τι λες. Απλά θεωρώ ότι όσα γράφω για τη συγκεκριμένη περίπτωση προσεγγίζουν κατά το δυνατόν την αλήθεια και δεν είναι προϊόν ωραιοποίησης ή παραπλάνησης.
δηλαδη για κατσε ρε παιδια. ολοι αλληλοκαταλαβαινεστε μεταξυ σας και μονο εμενα δεν καταλαβατε?
δεν εννοουσα επιδειξη οπως λεμε επιδειξη, αλλα επιδειξη οπως λεμε "με την απλη επιδειξη της αστυνομικης σας ταυτοτητας"
ευχαριστω
Eντάξει, ρε αδελφέ, τα νοήματά σου είναι βαθιά και χανόμαστε ;)
ροδιά τα σπάω και τα ξαναρίχνω με σπέσιαλ νετντικέισον σε σένα: γενικά διάβαζω τον Ολντ Μπόϋ όχι απαραίτητα για τις αλήθειες ή την εγκυρότητα των απόψεων του - αν και συμφωνώ τις περισσότερες των περιπτώσεων με όσα λέει, έχω μάθει να δίνω πολύ χώρο στη σχετικότητα της όποιας άποψης και δεν μ αγγίζει η προσπάθεια να κάνω κριτική ή να σχολιάσω την ορθότητα με όρους λογικής ή αντικειμενικής προσέγγισης. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλα όσα λέει ή όλα όσα σχολιάζονται με αφήνουν αδιάφορο ή έχουν την ίδια αξία και σοβαρότητα (θυμίζω το αυγό και τη Γωγώ). Απλά τον διαβάζω κυρίως λογοτεχνικά αυτόν τον σεσημασμένο αλήτη του ιντερνετ, μ ενδιαφέρει να δώ τα λεκτικά και συντακτικά του κόλπα αλλά και τις φιλοσοφικές και εννοιλογικές του άμεσες ή έμμεσες αναφορές, γιατί εκεί πιστεύω ότι βρίσκεται η δύναμη του - κατά τα άλλα είναι ένας καταπιεσμένος βάζελος ο κακομοίρης που βλέπει πολύ σινεμά για να ξεχάσει τον πόνο του και να μεγαλώσει ακομπλεξάριστα το παιδί του :Ρ. άλλα είναι μέγας ποιητής και ευτυχώς βρήκε τρόπο να το κάνει πράξη. Το ότι τον διαβάζω έτσι εγώ δεν σημαίνει τίποτα απολύτως για το πως μπορεί ή θέλει να το κάνει οποιοσήποτε άλλος: ο κάθε αναγνώστης κουβαλάει στα μάτια του τα κρίματα του.
Σε ότι αφορά το θέμα "απόψη" θέλω να παραπέμψω σε κείνο το σοφό ρητό που λέει κάτι για το ότι το θέμα μ αυτές είναι ότι όλοι έχουν από μία, αλλά μου διαφεύγει...
ένυγουέι, εις τον πάτον της κατσαρόλας νομίζω ότι γράφει: καλό, κακό και επι τα αυτά.
Μέγας ποιητής είναι το γενικό κονσένσους, ναι ;)
Ερώτηση Old boy:
Όταν ο άλλος έριχνε κλωτσοπατινάδα στους εμπόρους στο ναό, ή πάλι όταν έβριζε χύμα τους υποκριτές,
ήτανε καλός ή όχι;
Έλα;
Μόνο καλός; Θεός και βάλε.
Δηλαδή ημίθεος;
Σαν το Θωμά Μαύρο;
O Θεός είναι μαύρη. Γνωστά αυτά.
Τότε θα ήταν θεός και βγάλε.
Σαν τον Μαζωνάκη χωρίς τη γούνα, με μουσια.
Ευχαριστώ Μάο :) Συμφωνούμε σε πολλά, κυρίως στο "ποιητής". Είναι ο μπαγάσας! Τρώμε τη σκόνη του λέμε...
[το θηλυκό του "γαύρος" πώς είναι;]
Εντάξει, πείτε όμως καμιά καλή κουβέντα και για τη Niemandsrose, αλλιώς θα κλάσει.
ροδιά, μην τον βλέπεις ανταγωνιστικά - ό,τι μπορεί ο καθείς. άλλωστε ποιητής σήμερα είναι βαρέο και ανθυγιεινό, ειδικά για βάζελους. το θυληκό του γαύρος είναι παράγκα. ;)
γωγούλα να το βράσεις είπαμε τ' αυγό, όχι να το σπάσεις.
Εν Χριστώ αδελφέ Γηραιόπαι, σύσσωμο το αδελφάτο μας επικροτεί το αμιγώς χριστιανικό εννοιολογικό περιεχόμενο το οποίον προσδίδεις στην καλοσύνη. Τω όντι καλός είναι ος στόμα έχει και μιλιά δεν έχει, σώμα έχει και επιθυμίαι δεν έχει, μάτια έχει και κακό δε βλέπει,εγκέφαλο έχει και κρίση δεν έχει, ήτοι ο Καλός Χριστιανός. Εύγε Γηραιόπαι δια τα καλότατα πρότυπα που προωθείς δια μέσω του ευλογημένου τούτου ιστολογίου και ευχόμεθα όπως μας παραχωρήσεις μέρος των πνευματικών δικαιωμάτων ώστε να αναγιγνώσκουμε εις τα Κατηχητικά τα θαυμάσια ετούτα κείμενα.
jesus and the mary chain!
Αφεντικό, δεν έχω κανένα σχόλιο. Απλά το υπερευχαριστήθηκα.
Μπερδεύτηκα. Άμα ο θεός είναι μαύρη, ο ημίθεος είναι δηλαδή σπασμένη μαύρη εξ αλβανίας; Ή απλά ο θεός είναι αφρικάνα; Τι έχει να πει ο μαο σε μαμαο;
ρε γωγούλα, ρωτάς τον άθεο να σου πεί για το θεό; βγάζεις (αυγό) μάτι!
XΠΑΠ κι εσύ, όπως και η Ροδιά, έχετε μια εικόνα «καλής γριούλας» στο μυαλό σας, την οποία συνδυάζοντας την με το ποστ μου επαληθεύετε δικά σας εκ των προτέρων συναχθέντα συμπεράσματα. Ομολογώ ότι και το ποστ δεν είναι ιδιαίτερα αναλυτικό και μπορεί να βοηθάει τις παρεξηγήσεις. Από εκεί και πέρα όμως ο χαρακτηρισμός «γριούλα» δεν προσδιορίζει εννοιολογικά τον χαρακτηρισμό «καλή». Καλή θα ήταν και στα νιάτα της και σαν παιδάκι.
ποστ=>συμπεράσματα=>επιχειρήματα=>
αντικρούσεις=>μπάχαλο=>
θεοί,παναγίες,νόημα της ζωής=> αυγά μάτια
ωραίο κείμενο...
καλή ξεκούραση για τον άνθρωπο σου.
Σου το μαμήσανε λιγάκι; Πάντως, μετά το συγκινητικό κείμενο. με κάνανε και γέλασα. Άφεριμ!
Δημοσίευση σχολίου
<< Home