Τα εφιαλτικά λεπτά

Δυστυχώς το μονοπώλιο του κυνισμού δεν το έχει κανένας. Αρκούσε απέναντι στον Ρεχάγκελ να βρεθεί ένας προπονητής που θα αποφασίσει ότι δεν θα ντραπεί περισσότερο, αρκούσαν λίγα εφιαλτικά λεπτά στο δεύτερο μισό του πρώτου ημιχρόνου, όταν έδωσε την εντολή στους παίκτες του να γυρίσουν όλοι αρκετά κάτω από τη σέντρα και να μην μας πρεσάρουν μέχρι να φτάσουμε εκεί, λίγα εφιαλτικά λεπτά που λειτούργησαν σαν καθρέπτης που στράφηκε επάνω μας, ενώπιον των ματιών όλου του κόσμου.

Τη στιγμή ακριβώς που ο Ρεχάγκελ θεώρησε ότι δεν έπεφτε στην παγίδα του αντιπάλου του, έκανε το ακριβώς αντίθετο. Έφαγε το δόλωμα τη στιγμή που νόμιζε ότι το απέφευγε. Γιατί το δόλωμα δεν ήταν να ανοιχτεί η ομάδα. Το δόλωμα ήταν να εκτεθεί. Και εκτέθηκε. Τα ατελείωτα λεπτά (που μπορεί να ήταν και απειροελάχιστα αλλά ο χρόνος νοιώθεται πάντα υποκειμενικά) του Δέλλας στον Άντζα, αυτός στον Κυργιάκο, αυτός στον Άντζα, αυτός στον Δέλλα, αργά - αργά και χωρίς να προχωράνε πόντο, χωρίς να έρχεται κανείς συμπαίκτης τους να ζητήσει την μπάλα, με το μισό γήπεδο μπροστά τους ελεύθερο, δεν ήταν δόλωμα αγωνιστικό. Αγωνιστικά μπορεί να έβγαινε το παιχνίδι και να κερδίζαμε. Ήταν δόλωμα χαρακτήρα: ακόμη και να κερδίζαμε όλοι μα όλοι οι ουδέτεροι δεν θα μας έβλεπαν πια σαν σταχτοπούτα που πέτυχε το ακατόρθωτο, αλλά σαν μια ομάδα που αρνείται να παίξει, σαν μια ομάδα που παραβιάζει τους θεμελιώδεις κανόνες του αθλήματος.

Κανόνες του αθλήματος που λένε ότι αν εκείνη τη στιγμή προκρίνεσαι, μπορούν τα σέντερ μπακ σου να αλλάξουν μεταξύ τους δυο χιλιάδες πάσες χωρίς να τα κατηγορήσει κανένας, αφού το χρέος σου το έχεις ήδη κάνει και προσπαθείς να διαφυλάξεις τα κεκτημένα σου, όντας υποχρέωση του αντιπάλου σου να σου πάρει την μπάλα.

Κανόνες του αθλήματος που λένε ότι αν είσαι τα Νησιά Φερόε και παίζεις με την Βραζιλία, ναι, θα προσπαθήσεις να μην φας είκοσι γκολ.

Αλλά κανόνες του αθλήματος που λένε ότι αν είναι το πρώτο ημίχρονο στο πρώτο παιχνίδι του ομίλου, είσαι πρωταθλήτρια Ευρώπης και παίζεις με τη Σουηδία, οφείλεις απλώς να τηρήσεις τα προσχήματα.

Και το δόλωμα ήταν τελικά αυτό και μόνο: η μη τήρηση των προσχημάτων. Βροντοφωνάξαμε ότι δεν είμαστε μια ομάδα που αμύνεται και περιμένει να βγει στην κόντρα (τακτική όχι απλώς αποδεκτή, αλλά καλή, άγια κι ευλογημένη), αλλά μια ομάδα που δεν έχει πρόβλημα να αλλάζουν τα σέντερ μπακ της την μπάλα επί ενενήντα λεπτά αν χρειαστεί, μια ομάδα που δεν έχει πρόβλημα να μην προσπαθήσει το παραμικρό, παρά μόνο με τους δικούς της αγωνιστικούς όρους· όρους απόλυτα θεμιτούς, μόνο που το πρόβλημα ήταν ότι ο αντίπαλος αποφάσισε να μεταβάλει τους όρους. Στην μεταβολή των όρων, εξυπνάδα είναι να συνεχίσεις να παίζεις όπως έπαιζες, απλώς τηρώντας τα προσχήματα: αν δεν θες να επιτεθείς οργανωμένα, κάνε ένα γέμισμα και ας κερδίσουν την γαμημένη την μπάλα αυτοί· μην κάνεις όλο τον πλανήτη να σε σιχαθεί και να πανηγυρίσει στο γκολ του Ιμπραήμοβιτς.

Ο Ρεχάγκελ δήλωσε ότι θέλει να τον αγαπάνε οι Έλληνες όταν χάνει, όχι όταν νικάει. Προσωπικά, τον αγαπάω το ίδιο όταν χάνει και μάλιστα αποδεδειγμένα (1, 2). Τον αγαπάω το ίδιο και τώρα, που δεν σχολιάζω την ήττα (που θα μπορούσε να είναι νίκη), ούτε καν την αγωνιστική τακτική, παρά μόνο την έλλειψη επίγνωσης ότι ο αποτελεσματικότερος κυνισμός είναι ο κυνισμός που ξέρει να κρυφτεί: ο Οδυσσέας δεν είχε δώσει συνέντευξη Τύπου για να ανακοινώσει την είσοδό του στον Δούρειο Ίππο.

Ο βασιλιάς δεν είναι γυμνός. Απλώς ξέχασε για λίγο τα ρούχα του στο δεύτερο μισό του πρώτου ημιχρόνου. Θα τα ξαναφορέσει και δίπλα στο ανεπανάληπτο μεγαλείο του 04 θα κάνει συντροφιά η αξιοπρέπεια του 08, αξιοπρέπεια που θα αρκέσει για να ξανακερδηθούν οι καρδιές των ουδετέρων.