Το Πήγαινε - Έλα
Γιατί τελικά αυτό που κάνει ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις δεν είναι υποκριτική, αλλά κάτι που την ξεπερνά. Όπως και να ήταν γραμμένοι στο χαρτί οι χαρακτήρες του, όπως και να τους φαντάστηκαν στη συνέχεια ο Σκορσέζε και ο Άντερσον, όπως και να τους φαντάστηκαν και να τους σχεδίασαν επάνω του, έρχεται η στιγμή που εκείνος αρχίζει να τους υποδύεται.
Όταν λοιπόν υποδύεσαι ένα χαρακτήρα προσπαθείς να γίνεις ο χαρακτήρας. Και οι μεγάλοι ηθοποιοί τα καταφέρνουν και γίνονται οι χαρακτήρες που υποδύονται.
Όχι, αυτό είναι πέραν της τέχνης.
Όχι, αυτή η δύναμη της φωνής - αυτή η δύναμη της ψυχής - αυτή η δύναμη του σώματος, δεν είναι υποκριτική.
Όχι, αυτό το πράγμα εκπηγάζει από πολύ πολύ μακριά, από εκεί που λίγοι μπορούσαν να φτάσουν και ελάχιστοι το τόλμησαν.
Το ότι έχει βρει τον τρόπο να ξαναγυρίζει πίσω σε αυτό το γλυκύτατο πλάσμα που δέχεται βραβεία και λάμπει ολόκληρο, αυτό είναι η πραγματική του τέχνη.
Το τι του στοιχίζει όλο αυτό το πήγαινε - έλα, αυτό και να μας το πει, αυτό και να μας το εξηγήσει, εμείς πώς να το καταλάβουμε;
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε εμείς, είναι να γινόμαστε μάρτυρες της εμπειρίας που είναι ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις όταν υποδύεται τον ηθοποιό.
posted by Old Boy @ 6:02 μ.μ.
19 comments
19 Comments:
Όταν είδα την ταινία, κατάλαβα ότι το όσκαρ ήταν δικό του...
''Cecil Day-Lewis was already 53 years old at the time of his son's birth, and seemed to take little interest in his children.Following frequent health problems, he died when Daniel was 15. Daniel felt unsettled about his lack of emotion, and regretted not having been closer to his father.'' from the wikipedia.
μπορεί να χρειάζεται να κουβαλάς κάτι βαρύ για να βυθίζεσαι στους ρόλους,
ή αλλιώς ένα αντίβαρο για να σε κρατήσει βαθιά χωμένο στο πηγάδι της πετρελαιοπηγής...
Συμφωνώ, κι όπως έχω γράψει σε ανάρτησή μου, αυτό που αποκόμισα είναι, πέραν της δεινότητας της υποκριτικής του Lewis, αλλά και από την ταινία :
Δεν είναι η οικογένεια μόνο, η καταδίωξη κι όχι η αναζήτηση του πλούτου, ούτε η εκπλήρωση ενός ονείρου.
Είναι η οπτική του ανθρώπου για όλα αυτά, όπως αυτός τα ορίζει και μόνο.
Πιστεύω στην διαχρονικότητα της συγκεκριμένης ερμηνείας, ως κλασικής.
Καλησπέρα
Φοβάμαι οτι αν αρχίσω να έρχομαι εδω πιό συχνά θα κολλήσω γιατί μ' αρέσει πολύ πώς γράφεις. Αυτο το κείμενο δηλαδή εδω απο πάνω είναι διαμάντι και πάει βαθειά μέσα, σαν αυτά τα μηχανήματα που τρυπάνε όλο και πιό βαθειά μέχρι να αναβλύσει πετρέλαιο με δύναμη. Δεν έχω δει την ταινία αλλα αντιλαμβάνομαι τι θαυμάζεις : Αυτή την εκτόξευση πρός το ύψος και το βάθος που, αφού μαζέψει τα υλικά που χρειάζεται, μπορεί να επανέρχεται, "Το ότι έχει βρει τον τρόπο να ξαναγυρίζει πίσω σε αυτό το γλυκύτατο πλάσμα που δέχεται βραβεία και λάμπει ολόκληρο, αυτό είναι η πραγματική του τέχνη". Συμφωνώ οχι μόνο για τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη αλλά για όλους όσους αξίζει να λέγονται καλλιτέχνες. Κϊνδυνος πνιγμού σε δυσθεώρητα βάθη και εκτοξεύσεις με ταχύτητες φωτός στο διάστημα και μετά, κανονικά, πίσω στο μέτρο και το σώμα που ζεί μια κανονική ζωή όπως όλοι οι άνθρωποι. Το πήγαιν-έλα, αυτό που λές. Θέλει πολύ γερά κότσια αυτό το σπόρ. Και τεράστια δύναμη και ευγένεια ψυχής.
Κι εγώ όταν είδα την ταινία, ένα βράδι πριν τα Όσκαρ, ευχήθηκα να το παρει γιατί του άξιζε χωρίς καμία αμφιβολία.
Η ταινία πάντως έχει, κατά τη γνώμη μου, σεναριακά προβλήματα - αφηγηματικά άφηνε τον ήρωα μετέωρο, δεν τον στήριζε αρκετά και σε γενικές γραμμές, έχασκε. Ο Λούις, όμως, στο μεταξύ είχε σκάψει ήδη πολύ βαθιά στην ψυχή του Πλέινβιου για να βγάλει ό,τι είχε και να πλάσει τον χαρακτήρα του, ή μάλλον, για να γίνει ο Πλέινβιου.
Ταυτιζομαστε τελευταία...Ειδα την ταινια Σαββατο Βράδυ,Κυριακη βραδυ έγραφα το προσχεδιο του προσεχούς ποστ,οχι για την ταινια που είναι όντως προορισμένη για κλασσικη,αλλά για τον Lewis ως Daniel Plainview.
Και εγραφα εκει,λιγες ωρες πριν την απονομή,οτι θαναι πολυ μεγαλη αδικια να το πάρει καποιος άλλος.
Εχεις απολυτο δικιο στο οτι το γεγονος οτι μπορει να ξαναγυρίζει στον εαυτό του μετά απο τετοιους ρολους,είναι αθλος.
Αναρωτιέμαι με τί τιμημα....
Κι όμως, ο άνθρωπας αυτός χώρισε την Ιζαμπέλ Ατζανί με φαξ! Ναι με ένα απλό μύνημα φαξ, επειδή δεν μπορούσε να της το πεί στα ίσα!
Θα μου πεις, φυσικά, και ποιός άνθρωπος θα μπορούσε να κοιτάξει την Ιζαμπέλ Ατζανί στα μάτια και να της πει «χωρίζουμε!»;
Εμένα η βασική μου ένσταση για την ταινία (την οποία φυσικά και θεωρώ μεγάλη και συνιστώ ανεπιφύλακτα) είναι στον τρόπο απεικόνισης του ιερέα. Από την αρχή εμφανίζεται σαν τηλεοπτικός ευαγγελιστής, από την αρχή το παίξιμό του έχει μια υστερία. Δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: το πρώτο είναι ο τύπος να είναι πραγματικά κακός ηθοποιός. Αλλά επειδή κακή ερμηνεία σε ταινία του Πωλ Τόμας Άντερσον δεν έχει δοθεί ακόμη, είναι σίγουρο ότι αυτή ήταν η σκηνοθετική οδηγία. Όταν όμως από την αρχή ο ιερέας παρουσιάζεται περίπου ως καρικατούρα, χάνει σε δραματικότητα όλη η μάχη του με τον Λιούις, χάνουν σε δραματικότητα οι αλληλοταπεινώσεις τους. «Ομολόγησε ότι είσαι ψευδοπροφήτης». Μα τι να ομολογήσει; Έχει ομολογηθεί από την ερμηνεία του.
Τέλος πάντων ζήτω ο Πωλ Τόμας Άντερσον, ζήτω ο Ντάνιελ Ντέι Λιουις και κάθε τι ελληνικό στον κόσμο αυτό, Ελασσόνα και Γραβιά, Μελβούρνη, Μόναχο.
Gasireu, το θέμα πατέραδων - γιων είναι περισσότερο θέμα του Πωλ Τόμας Άντερσον πάντως, σταθερό, εκεί, εμμονή που δεν λέει να τον αφήσει, επειδή προφανώς από πίσω της υπάρχει παλιά πληγή, βαθιά πληγή, μονάκριβη δική του, την ξεριζώνει απ΄την ψυχή φυτρώνει στο πανί του.
Άρη, ευχαριστώ για τις υπερβολές σου :)
Σκύλε, πραγματικά εντυπωσιακή και γοητευτική η αντίστιξη του φαξ με τον ποταμό που βλέπουμε στην οθόνη.
Έχει περιγράψει την διαδικασία αυτή.
Σε δικιά μου ελεύθερη μετάφραση είπε ότι για καιρό νιώθει κάτι σαν αυτό που νιώθουν οι γυναίκες με επιλόχια κατάθλιψη.
henriksen
!
Old, δε νομίζω ότι η έσχατη αυτοταπείνωση του ιερέα είναι αδύναμο σημείο της ταινίας. Τουναντίον. Αν ήταν απλώς μια αποκάλυψη, δεν θα ήταν στην πραγματικότητα μια ταπείνωση. Η σκηνή είναι κατοπτρισμός της βάπτισης του Πλέινβιου. Καρικατούρες είναι και οι δύο, σαδομαζοχιστικές φιγούρες. Η δραματικότητα είναι στο φούλ της, ακριβώς επειδή η δραματουργική "πειστικότητα" είναι στο ναδίρ. Θέατρο του παραλόγου. Μέχρι την τελική σκηνή, η βία μεταξύ τους, εκδηλωνόταν με σφαλιάρες, ο τρόπος που τιμωρεί ο μπαμπάς το γιό. Γροθιές δεν υπάρχουν στην ταινία, αυτές είναι μεταξύ ισοτίμων ανδρών. Στόχος δεν είναι η σωματική βία, αλλά ο εξευτελισμός.
Μια ακόμη "μη πειστική" σκηνή είναι η υπερβολική αντίδραση του Πλέινβιου όταν ο εκπρόσωπος της Στάνταρτ όιλ κάνει νύξεις για τη σχέση του με τον γιό του. Ο ληστοβαρώνος αισθάνεται ότι του αμφισβητεί το δικαίωμα ζωής και θανάτου στο γιό του. Γιός του είναι και ο ιερέας. Γιοί του είναι όλοι και κανένας.
Για τον Ντάνιελ, δεν φτάνουν τα λόγια. Το ότι εσύ βρήκες κάποια, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο -:)
Kι όμως, ο Πλέινβιου βαπτιζόμενος ταπεινώνεται δημόσια, μαστιγώνει δημόσια το εγώ του που είναι το άλφα και το ωμέγα του. Θα μου πεις το ίδιο κάνει και ο ιερέας στο τέλος. Μόνο που εκτός του ότι δεν το κάνει δημόσια, δεν φαίνεται να απαρνιέται κάτι που του στοιχίζει.
Η παρατήρηση για τα χαστούκια εξαιρετική.
Γιατί τελικά αυτό που κάνει ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις δεν είναι υποκριτική,
Πράγματι, ως εδώ συμφωνούμε.
Eπιτέλους, βρέθηκε ο άνθρωπος που θεωρεί τον Ντάνιελ Ντέι Λιουις κακό ηθοποιό ;)
Γιατί;
Ο Πλέινβιου βαπτίζεται ως υιός, μ' έναν υστερόβουλο μαζοχισμό, μια παρενδυσία. Μπερδεύει τους ρόλους. Δίνει γάλα με ουίσκυ στο γιό του. Ο αδερφός του δεν είναι αδερφός του. Απαιτεί από τον ιερέα να ομολογήσει τελετουργικά ότι είναι απατεώνας, γιατί νωρίτερα ο ίδιος είχε αποκαλύψει στο γιο του (και στον εαυτό του) ότι δεν είναι γιος του. Τέρμα τα παραμύθια. Και ο πατριάρχης τελειώνει.
Πρόκειται περί ψυχολογικού πορνό (απουσία σχεδόν γυναικών).
Eπιτέλους, βρέθηκε ο άνθρωπος που θεωρεί τον Ντάνιελ Ντέι Λιουις κακό ηθοποιό ;)
Γιατί;
Για να θυμηθώ τα εγγλέζικα μου:
Over-acting, self-conscious και δε συμμαζεύεται...
Δηλαδή Οσκαρικό υλικό υψηλής ποιότητος (ο Τομ Χανκς είναι το αντίστοιχο σε χαμηλή ποιότητα).
Για να δώσω και μια παρομοίωση, είναι η διαφορά μεταξύ μιας βιωματικής απόδοσης ενός τραγουδιού από κάποιονε όπως ο Μισσισίπι Τζόν Χαρτ ή ο Τζώνυ Κας και στο κλαίει-η-μάνα-μου-στο-μνήμα-ω-ρε-βαθιά-ψυχοσύνθεση-ώ-ρε-βάσανα Νικ Κέιβ.
Παρόλα αυτά ακούμε Κέιβ και βλέπουμε και Λούις μετά κάποιας ευχαρίστησης, δεν είμεθα και τόσο αυστηροί. Αλλά να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους.
Ας ρίξω και μια δανέζικη (borrowed) διαπραγμάτευση του ιδίου θέματος:
= = = = = = =
Η αλεξίου και άλλα ψάρια
Η γνώμη μου. Αφόρητη. Από τους βασικούς καταστροφείς του ελληνικού τραγουδιού, μαζύ με τόν Πάριο κ.ά
Γιατί το λέω αυτό. Γιατί έχουμε τό τραγούδι πού είναι ένα ολοκληρωμένο καί πλήρες σύστημα επικοινωνίας καί μάλιστα με υψηλή απόδοσι ‐ με
λιγότερες απώλειες απ ότι ο πεζός καθημερινός λόγος. Μεταφέρει πληροφορίες με μεγάλη πυκνότητα. Παράδειγμα; Ενα σιντάκι μπορεί να
περιέχη όλη τήν μπριττάνικα 40 τόσους τόμους, δεν ξέρω ακριβώς, αλλά μόνο δέκα ‐ δώδεκα τραγούδια. Δηλαδή από απόψεως ξερής πληροφορίας
ένα τραγούδι μεταφέρει περισσότερες απ όσες μεταφέρουν 2‐3.000 γραπτές σελίδες. Απορώ γιατί οι άνθρωποι εγκατέλειψαν τήν μουσική επικοινωνία ‐αν είναι αλήθεια πώς μ αυτήν ξεκινήσαμε. Με δυό τρεις νότες θα
ανταλλάσσαμε τόμους ‐ με τήν αρχή της οικονομίας στήν φύσι αυτό θά ήταν τό λογικότερο.
Τελος πάντων ‐ είναι ολοκληρωμένη γλώσσα η μουσική και ανώτερη ‐αλλά επειδή δεν εχουν ταλέντο, δεν πιστεύουν στήν μουσική, ερχονται κάτι
σαν τήν Αλεξίου καί νοθεύουν τήν πυκνότητα και τόν πλούτο της με στοιχεία της κοινής μη μουσικής γλώσσας. Αυτά τα στοιχεία που νοθεύουν και
προδίδουν τήν μουσική, τα ονομάζουν " ερμηνεία"! Και σχεδόν πάντα με τήν ερμηνεία εννοούν να μπάζουν στό τραγούδι " συναισθήματα" ‐ λύπη, χαρα,
πένθος, λυγμό, ενθουσιασμό, πλάνταγμα, τέτοια..Μα αυτά δεν ανήκουν στήν μουσική ρε μάγκες, αυτά ανήκουν αλλού ‐ η μουσική τα χη μέσα της ήδη, με
ανώτερη μορφή. Μ αυτό πού κάνουν, καταντάνε τή μουσική απλώς υπηρέτη καί βαστάζο.
Παρε τα δημοτικά, τα παλιά αυθεντικά ρεμπέτικα, τα τραγούδια όλων των λαών της γης, τα βυζαντινά άσματα και μέχρι πρόσφατα δηλαδή, τόν πρώτο
πρώτο δίσκο της Μοσχολιού και δεν θα βρης ίχνος συναισθήματος, λιγδα, κλάψα, λυγμό, ερμηνεία. Απλότης, λιτότης, ευθύτης κι όλα να τα λέει από
μόνο του το τραγούδι, η μουσική. Αλλά είπαμε ‐ παρακμή και των γονέων. [ούτε η Αλεξίου ήταν έτσι στήν αρχή αλλά μετά τό παράκανε. Αν προσέξεις
όσο γερνάνε και χάνουν τήν φωνή τους τόσο περισσότερη «ερμηνεία» ρίχνουν.]
«Over-acting, self-conscious και δε συμμαζεύεται...»
Over-digging και Self-subconscious θα έλεγα :)
Πάντως η γραμμή υποκριτικής του (σοβαρού) αμερικάνικου σινεμά είναι μάλλον στον αντίποδα των υπερβολικών ερμηνειών, οπότε οι ερμηνείες του Λιούις ίσως κάνουν και για αυτό το λόγο περισσότερη εντύπωση.
Αυτό που κάνει ο Ντέι Λιούις είναι να είναι ο ρόλος του για όλο το χρονικό διάστημα γυρίσματος της ταινίας.
Δηλ. ακόμα και μεταξύ γυρισμάτων, συμπεριφερόταν σαν τον Πλέινβιου.
Τελείως ψυχοφθόρο. Εκπληκτικό αποτέλεσμα, αλλά με τι κόστος.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home