Θύ - Θύ, κάνει το βαΘύ

Οι σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σε γενικές γραμμές ισορροπημένες.

Όχι με την έννοια ότι ήταν ισορροπημένη κάθε σχέση του ξεχωριστά, αλλά με την έννοια ότι, εξεταζόμενες στο σύνολό τους, οι σχέσεις του έδιναν ένα τελικό άθροισμα ισορροπίας, καθώς φαινόταν ότι διαδραμάτιζε τον ρόλο του θύτη στον ίδιο αριθμό σχέσεων με εκείνον όπου διαδραμάτιζε τον ρόλο του θύματος.

Δηλαδή, με την μάνα του ήταν το θύμα, με τον πατέρα του ο θύτης, με τον μεγαλύτερο του αδελφό το θύμα, με την μικρότερη του αδελφή ο θύτης, με τον προϊστάμενό του στην υπηρεσία το θύμα, με τον υφιστάμενό του ο θύτης, με την πρώτη του γυναίκα ο θύτης, με την δεύτερη το θύμα, με τον ένα κολλητό του ο θύτης, με τον άλλο κολλητό του το θύμα.

Αυτούς τους ρόλους τους έπαιζε μη συνειδητά, μέχρι που ένα βράδυ, λίγα χρόνια πριν, τα είδε όλα ολοκάθαρα στη διαύγεια του ποτηριού του ποτού του.

Έκτοτε όλα άλλαξαν.

Όχι στη δυναμική των σχέσεών του· εξακολούθησε να είναι θύμα εδώ και θύτης εκεί, θύτης εκεί και θύμα εδώ.

Άλλαξαν όμως όλα μέσα του, καθώς πλέον δεν ήταν μόνο ένας από τους δυο πρωταγωνιστές της κάθε σχέσης, αλλά ήταν ταυτόχρονα και ο αποστασιοποιημένος παρατηρητής των ψυχολογικών μηχανισμών της.

Αποστασιοποιούμενος τόσο όσο, άρχισε να βρίσκει απροσδόκητα γοητευτικό το όλο ζήτημα και παράδοξα κωμική την θυματοποίηση και θυτοποίηση όλων των εμπλεκομένων.

Δηλαδή η μερική του αποστασιοποίηση -καθώς αν ήταν απόλυτη δεν θα ήταν πιστός στους ρόλους του και άρα δεν θα μπορούσε να παρατηρεί το φαινόμενο στην εξέλιξη του- αφενός αποδραματοποίησε όλες τις σχέσεις του (και κατ' επέκταση και τη ζωή του) και αφετέρου τις ομόρφηνε, καθώς πια δεν ήταν τόσο σχέσεις, όσο ιστορίες. Κατ' επέκταση, και η ζωή του δεν ήταν τόσο ζωή που του συνέβαινε, όσο ιστορία απαρτιζόμενη από υποϊστορίες που παρακολουθούσε με διαρκώς αυξανόμενο κέφι.

Γερνώντας, οι γονείς του είχαν πεθάνει από καιρό, από τη δουλειά του είχε πάρει σύνταξη, ο ένας κολλητός του είχε πεθάνει, είχε πέθανει κι η δεύτερη γυναίκα του, όπως κι η μικρή του αδελφή κι άρχισε έτσι να έχει λιγότερο υλικό προς επισκόπηση.

Όχι μόνο είχε γεράσει, έπληττε κιόλας.

Ξεγελούσε λίγο τον εαυτό του με πόνους στις αρθρώσεις και φαρμακολαγνεία, αλλά ήθελε κάτι παραπάνω· και λογικό, αφού είχε καλομάθει.

Ένα βράδυ που κατουρούσε -με το χρόνια πια μαραμένο και θλιβερό του πουλί- είδε ολοκάθαρα τη λύση στην διαύγεια του διακοπτόμενου πίδακα των ούρων του.

Η λύση όσο τον κατενθουσίασε άλλο τόσο τον απέλπισε, καθώς δεν μπορούσε να χωνέψει ότι δεν το είχε σκεφτεί νωρίτερα κι είχε αφήσει την κύρια ιστορία της ζωής του να περάσει μέσα από τα ίδια του τα μάτια αναλωνόμενος μόνο στην ιστορία των σχέσεών του.

Κάλλιο αργά παρά ποτέ όμως.

Τα έξι τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε προσπαθώντας να απαντήσει στην ερώτηση τι θα διάλεγε αν έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα σε έναν και μόνο ρόλο, τι του πήγαινε περισσότερο, ποιά ήταν η βαθύτερη αλήθειά του, τι ήταν τελικά: ένα θύμα ή ένας θύτης;

Χωρίς να έχει καταλήξει με απόλυτη σιγουριά, πέθανε θεωρώντας ότι ήταν ένας θύτης (πάει να πει ένας άνθρωπος που πάνω και πρώτα απ΄όλα ενεργούσε στη ζωή του με αποφασιστικό κριτήριο τις δικές του ανάγκες και επιθυμίες), ένας θύτης όμως που απολάμβανε όσο τίποτα τον ρόλο του θύματος, προσπαθώντας να τον ξετρυπώσει σε κάθε δυνατή περίσταση, προσπαθώντας να φέρει τον εαυτό του στην άσπιλη εκείνη θέση όπου ήταν μάρτυρας, αδικημένος, παρεξηγημένος, εκμεταλλευθείς, κοροϊδευμένος, πληγωμένος.

Πέθανε με αυτήν την πλάνη.

Γιατί αναζητώντας την βαθύτερη αλήθεια του στο πεδίο των σχέσεων θύτη - θύματος την αναζητούσε σε λάθος πεδίο, αφού πρέπει να ήταν -και ήταν- εντελώς τυφλός για να μην μπορέσει ποτέ να δει ότι η βαθύτερη αλήθεια του ήταν η μερική του αποστασιοποίηση, το μέσα - έξω από τις σχέσεις και τη ζωή, η αντιμετώπιση της ζωής ως νοητική απόλαυση.