H βαθιά σου ευτυχία.
Η βαθιά μου δυστυχία.Η βαθιά σου ευτυχία, η βαθιά σου δυστυχία, η βαθιά μας φτώχεια.
Από το λευκό ή το μαύρο σκουπίδι όμως της Αμερικής, που πάει και σκοτώνει και σκοτώνεται σε χώρες τις οποίες αγνοούσε και για λόγους τους οποίους αγνοεί, τουλάχιστον η δική μας φτώχεια δεν είναι φτώχεια γυμνή ενός συλλογικού νοήματος, ενός εθνικού μύθου.
Και τον εθνικό μας μύθο μπορείς να τον κατηγορήσεις για πολλά, για πάρα πολλά, για συνυπαίτιο της φτώχειας μας, για υπαίτιο των πολέμων μας, αλλά δεν μπορείς να μην του αναγνωρίσεις ότι μας χαρίζει σε αντιστάθμισμα μια ψυχική σπίθα και μας γεμίζει με μια ιστορία που δίνει εξηγήσεις σε όλα, που μοιράζει ρόλους καλών και κακών, προδοτών και ηρώων, που μας προσφέρει ελπίδα.
Κι αν ποτέ οι ελπίδες μας ευοδωθούν, αν μια μέρα μετά από καιρό ζούμε στην Μεγάλη Σερβία ή στην Μεγάλη Αλβανία, αν ζούμε για δεκαετίες ειρηνικά και με μια οικονομία που ανταπεξέρχεται, θα αρχίσουμε ίσως σιγά σιγά να ξεντυνόμαστε από τον μύθο, να τον εξετάζουμε κριτικά, να τον σχετικοποιούμε και να κοιτάζουμε με αφ΄υψηλού συγκατάβαση όσους βρίσκονται στο μέσο εθνικών διενέξεων σε άλλες περιοχές της γης.
Αν θεωρείς τις πατρίδες υπέρτατες αξίες και αντιπαραβάλλεις στον Κοσοβάρο της πρώτης φωτογραφίας έναν πρωταγωνιστή διαφήμισης που πανηγυρίζει εκστασιασμένος για χαμηλά στεγαστικά, μπορείς να βρεις όλες σου τις απαντήσεις.
Αν θεωρείς τις πατρίδες όπια και αντιπαραβάλλεις στο βιοτικό σου επίπεδο το βιοτικό επίπεδο ενός Κοσοβάρου, μπορείς να βρεις όλες σου τις απαντήσεις.
(Θα έλεγα τώρα ότι εγώ νοιάζομαι περισσότερο για τις ερωτήσεις, αλλά την έχω ξαναχρησιμοποιήσει αυτήν την ατάκα. Για λογοδιάρροια νοιάζομαι, για τίποτα άλλο. Είναι γελοίο να μιλάω για το Κόσοβο, τόσο γελοίο όσο ήταν που μιλούσε σήμερα για το ίδιο θέμα σε μια εκπομπή η Βόζενμπεργκ. Αλλά τουλάχιστον αυτήν την είχαν καλέσει. Οι δικιές μου οι παπαριές είναι αυτόκλητες. Από την άλλη πάλι, σε αντίθεση με τους καλεσμένους, έχω ώρες ώρες συναίσθηση της γελοιότητάς μου. Στην τελική δεν χρωστάμε σοβαρότητα σε κανένα).
posted by Old Boy @ 1:19 π.μ.
40 comments
40 Comments:
Πολύ σωστό κείμενο.
Μην ξεχνάμε πως το μόνο που μπορεί να αντικαταστήσει έναν μύθο (έναν πραγματικό μύθο) είναι ένας άλλος.
Ο μύθος της φοβερής χιλιετούς ιστορίας, και του προνομίου του πολιτισμού αντικαθίσταται από αυτόν του Αμερικάνικου όνειρου πως με πολύ δουλειά και λίγη εξυπνάδα γίνεσαι εκατομμυριούχος.
Δεν μας ξεχωρίζει τον αν έχουμε μύθους, αλλά το τι μύθους έχουμε.
Η ολοκληρωτική απομυθοποίηση της ιερότητας που υποτίθεται πως χαρακτηρίζει τον θεσμό της μαυροφορούσας κυρα-Παγώνας με τα καρβέλια παραμάσχαλα και τα λαχταριστά γεμιστά από την ξυλόσομπα, καθώς και η γενικότερη «Χατζηδάκειος» οπτική γωνία του νέο-Ελληνικού στοιχείου, είναι επιτακτική ανάγκη.
Η απομυθοποίηση αυτή, αν γίνει ασεβώς και άγαρμπα, είναι άδικη και απάνθρωπη φέρνοντας διάφορες επιπλοκές.
Όταν γίνεται σταδιακά και με τρόπο, μόνο θετικά αποτελέσματα μπορεί να έχει.
Ένα πρώτο βήμα, είναι να πάψουμε να αναφερόμαστε σε «ψυχικές σπίθες» απαξιώνοντας παράλληλα τα «χαμηλά στεγαστικά». Αμέσως επόμενο βήμα, είναι να συνειδητοποιήσουμε πως ο κάθε λαός είναι υπεύθυνος για τα αποτελέσματα της νοοτροπίας, της παράδοσης, της κουλτούρας, της εξωτερικής και εσωτερικής του πολιτικής. Κοιμάται όπως έστρωσε. Αν θέλει να κοιμάται αλλιώς, ας παραδεχτεί ότι δεν στρωνει σωστά σε πρώτο στάδιο, και ακολούθως ας ψάξει να βρεί άλλους τρόπους.
με κρατάτε όμηρο μιας ιδιάζουσας αιχμαλωσίας με τις όμορφες ιστορίες σας...
ευχαριστώ...
καλημέρα και χαιρετισμούς
Όχι Old boy, ήταν ένα πολύ καλό κείμενο.
θα έκανα σχετικό σχόλιο, αλλά προτίμησα να postάρω κι εγώ κάτι αντίστοιχο (θαρρώ):
http://littlenightmusic.blogspot.com/2008/02/blog-post_19.html
Κι οι δικές μου παπαριές αυτόκλητες.
Οι δικές σου βέβαια για άλλη μια φορά αγγίζουν ευαίσθητες χορδές και τις πάλλουν. Πολύ όμορφο κείμενο.
Ποιά είναι η "Χατζηδάκειος" οπτική γωνία? Του υπουργού μεταφορών ή λανθασμένα, Χατζιδάκειος?
Θα βρεθούμε να απολογούμαστε τώρα γιατί οι παπαριές μας είναι αυτόκλητες και όχι πληρωμένες;
Anyway, δυσκολεύομαι να καταλάβω, old boy, τις διαχωριστικές γραμμές που βάζεις κατά καιρούς:
Τσίπρας και Ομπάμα ή απολιτίκ, παθέτικ τζενέρεισον / πατρίδα ή χαρτοφύλακας και στεγαστικά δάνεια;
Ελπίζω να έχω παρερμηνεύσει τη συλλογιστική σου.
@einx
hey, νόμιζα πως ιδιοτροπία του στο "ι" αφορούσε την τελευταία συλλαβή, το "κις", όχι την δεύτερη.
@niemandsrose
Δεν έχεις παρερμηνεύσει τίποτα, ο oldboy είναι 'καιγαμώ' τους bloggers απλά καμιά φορά μεθάει με αναγνώσεις κείμενων του Μπαζίνα και γράφει entries εν ευθυμία.
Αυτό έχει ως παρενέργεια να μην μπορεί να πάρει μια ουσιαστικά ξεκάθαρη προσωπική θέση, σχετικά με το αν πάμε από το κακό στο χειρότερο (βλέπε «κάθε πέρσι και καλύτερα») ή το αντίθετο.
Νίμαν, εγώ τον διαβάζω ακριβώς επειδή έχει επίγνωση ότι γράφει παπαριές αυτόκλητες -όπως όλοι μας εξάλλου.
Αυτό με κάνει να τις εισπράττω.
Γιατί δεν το συναντώ συχνά -κι ο ίδιος, ενίοτε, το γυρεύω στον εαυτό μου: πεστο ρε! μου λεω. Παπαριές λες. Πα-πα-ριες! Μουγκα αυτός.
:)
(Αυτό είναι και το σχόλιό μου. Για το κόσοβο δεν έχω, καλημέρα σας)
@niemansrose
Νιμαν πως νιώθεις που χάριν ευκολίας έγινες από ρόδο του κανενός σε κανένας, Ούτις;
Ξέφυγες από τους Πολύφημούς σου ή ακόμη;
Χα χα.
Άσχετο
Oldman, yo, ποιά είναι η χατζιδάκειος οπτική γωνία του νεο-ελληνικού στοιχείου που πρέπει να απομυθοποιηθεί, επιτακτικά κιόλα?
Αυτή που έγραφε "Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Πάντα μ' απασχολούσε το γνωστό εμβατήριο όσες φορές τ' άκουγα. Έλεγα μέσα μου, τι άραγες εννοεί; (...) Σκέφτηκα, σαν κάτι να φωτίστηκε μέσα μου, εφόσον η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ, πάει να πει πως και ποτέ δεν θα αναστηθεί." ή "Δεν μ' αρέσει να παριστάνω τον πολύ Έλληνα. Θέλω να είμαι όσο είμαι. Καιρός είναι η έννοια Έλληνας να δώσει τη θέση της στην έννοια άνθρωπος. Και τότες πιστεύω πως θα συνδεθούμε με μια πιο βαθιά παράδοση που, κατά σύμπτωση, είναι κι αυτή γνησίως ελληνική" κτλ κτλ?
Μήπως μπερδεύτηκες με τη θεοδωράκειο οπτική που σε λίγο καιρό θα συγκλίνει με τη λιακοπούλειο?
Είναι γελοίο να μιλάμε για το Κόσοβο... συμφωνώ... πρόσφατα είδα μια ταινία το Guerreros και κατάλαβα για πρώτη φορά πόσο γελοίο είναι να μιλάμε για το Κόσοβο...
Aγαπητέ Οldman, οι μπαζινοεπιρροές είναι τόσο φανερές; :)))
Γράφεις όμως: «Ένα πρώτο βήμα, είναι να πάψουμε να αναφερόμαστε σε «ψυχικές σπίθες» απαξιώνοντας παράλληλα τα «χαμηλά στεγαστικά»». Όπως θα μπορούσε κάποιος από την άλλη όχθη φαντάζομαι να μου προσάψει ότι αναφέρομαι σε «βιοτικά επίπεδα» κατηγορώντας παράλληλα τον εθνικό μας μύθο ως υπαίτιο των πολέμων μας και συνυπαίτιο της φτώχειας μας.
Oπότε εν τέλει το ζήτημα δεν είναι η απαξίωση της καταναλωτικής ευμερίας και η μη καταδίκη των εθνικισμών αλλά ότι δεν παίρνω «μια ουσιαστικά ξεκάθαρη προσωπική θέση, σχετικά με το αν πάμε από το κακό στο χειρότερο (βλέπε «κάθε πέρσι και καλύτερα»)
ή το αντίθετο». Και φαντάζομαι ότι με αυτή την εκτίμηση μπορεί να συμφωνούσαν και όσοι βρίσκονται στην άλλη όχθη.
Ποιά είναι λοιπόν η ξεκάθαρη προσωπική μου θέση;
Η ξεκάθαρη προσωπική μου θέση είναι ότι αν δεν έχεις στον ήλιο μοίρα είναι προτιμότερο να είσαι βαλκάνιος εθνικιστής από το να είσαι αμερικάνος μισθοφόρος, γιατί στην δεύτερη περίπτωση δεν έχεις να πιστέψεις πουθενά ενώ στην πρώτη έχεις.
Βέβαια η πίστη σου αυτή ευθύνεται σε ένα βαθμό για τα δεινά σου.
Σύμφωνοι. Η προσωπική μου ξεκάθαρη θέση λοιπόν είναι ότι τα πράγματα δεν είναι ξεκάθαρα.
Ότι είναι ξεκάθαρο ότι είναι προς το απόλυτο συμφέρον της Ελλάδας να μην ξαναεμπλακεί ποτέ σε πόλεμο με την Τουρκία, ότι είναι απόλυτα ξεκάθαρο ότι οι μελαγχολικές καταναλωτικές δημοκρατίες είναι προτιμότερες από το εθνικιστικό πολεμικό πογκρόμ, αλλά και ότι σε κάθε περίπτωση υπάρχει ένα όριο πέραν του οποίου ο πόλεμος μπορεί να είναι αναγκαίος. Και το όριο αυτό ασφαλώς δεν είναι γκρίζες ζώνες και Ίμια, αλλά ότι το όριο αυτό πάντως υπάρχει. Ότι εν τέλει αν εμπλεκόμαστε ποτέ σε πόλεμο μπορεί να ήταν βλακώδες και μεγαλύτερο κακό αφού άνθρωποι θα σκότωναν ανθρώπους, αλλά ότι και πάλι είμαστε άνθρωποι που διηγούμασε μια ιστορία στους εαυτούς μας για να τη βγάζουμε καθαρή. Ότι ίσως εν τέλει αν όλοι μιλούσαμε μια γλώσσα και είχαμε μια θρησκεία να ήταν ένας καλύτερος κόσμος, αλλά δεν συμβαίνει αυτό.
Ότι εν τέλει παραδόξως η μελαγχολία συνδέεται με την υλική ευμάρεια και την έλλειψη ζωτικών προβλημάτων.
Ότι όταν μας λείπει κάτι ζωτικό ελπίζουμε να το αποκτήσουμε και η ζωή μας βρίσκει το νόημα στο κυνήγι αυτό.
Ότι όταν δεν μας λείπει κάτι ζωτικό αναλωνόμαστε σε κυνήγι δευτερευόντων στόχων και στο κυνήγι αυτό αναρωτιόμαστε συχνά πυκνά ποιό είναι το νόημα.
Γαϊδάρα, τι θες να πεις;
Νiemandsrose, ελπίζω να σε καλύπτει η απάντηση μου στον Oldman. Όσο για το αν θα απολογούμαστε που οι παπαριές μας είναι αυτόκλητες, θα απολογούμαστε στο ένα ποστ, θα το ξεχνάμε στο επόμενο και θα συνεχίζουμε και ούτως καθεξής. Αλλά αν στο βάθος του μυαλού μας έχουμε ένα φωτάκι αυτογνωσίας καλό το βρίσκω. Γιατί αν στα μη επικαιρικά ποστ η αυτογνωσία δεν είναι και τόσο εύκολη, στα επικαιρικά είναι ευκολότερη.
Costinho, εξαιρετικό το δικό σου το αυτόκλητο :)
@old-boy
Σωστά τα είπες, σε κατάλαβα και συμφωνώ.
@einx
Όχι όχι, την Ελλάδα του Θωδοράκη την έχουμε ξεπεράσει προ-πολλού μέσα μας ως γενιά, τώρα ήρθε ο καιρός να απομυθοποιήσουμε και την Ελλάδα του Χατζιδάκι -τα έβαλα όλα γιώτα να είμαι μέσα- εκείνη που εστιάζει όλο νόστα στην Πλακιώτικη Αθήνα της τσίγκινης γλάστρας με το βασιλικό και αποκρύπτει τις μπάτσες που πέφτουν μέσα στο σπίτι και την γενικότερη καταπίεση, τον καλλιτέχνη (και πούστη) γιο που αναγκάζεται να παντρευτεί τη γειτόνισσα και να στουμπώσει τη ζωή του με παιδιά, χωρίς να μπορεί να εκδηλωθεί ατομικά ποτέ του, και χίλια δυο άλλα.
Και μην ακούσω «παντού υπάρχει καταπίεση και ξύλο, είτε φοράς βρώμικο φανελάκι με τιράντες είτε γραβάτα και ζιβάγκο» γιατί υπάρχει τεράστια ποσοτική και ποιοτική διαφορά. Ανάμεσα στα δυο άκρα, προτιμώ την κοινωνία την τωρινή και ας είναι λουσμένη στο γκρίζο τσιμέντο, στο καυσαέριο, τη φαυλότητα, τον εκμαυλισμό και λοιπά. Τα θετικά που μου προσφέρει στον αντίποδα δεν ανταλλάσσονται ούτε με σφαίρες. Θετική και καλοδεχούμενη κάθε υπόδειξη για έναν ακόμα καλύτερο κόσμο, αρκεί να μη δείχνει προς τα πίσω.
Πάντως για να μην τον πολυαδικούμε τον Μίκη, υπάρχει και αυτή η πλευρά του η σχετική με το θέμα:
http://old-boy.blogspot.com/2005/07/blog-post_112230963326956459.html
«Παλιά Αγία Ελλάς
O Νάσος Αθανασίου παίρνει τηλεοπτική συνέντευξη από τον Μίκη Θεοδωράκη. Κάποια στιγμή ο Μίκης του λέει πόσο χαίρεται τους σημερινούς νέους που ανεβαίνουν πάνω στις μηχανές τους, βάζουν τις κοπέλες τους από πίσω και διασχίζουν την πόλη, έχοντας εκατοντάδες πιθανά στέκια και καφετέριες όπου μπορούν να κάτσουν. Ο Νάσος παθαίνει πολιτισμικό σοκ. Το τελευταίο που περίμενε ν' ακούσει είναι ότι η καφετέρια δεν αποτελεί σύμβολο παρακμής και ότι οι νέοι που κάθονται με τις ώρες σ' αυτές είναι κάτι διαφορετικό από χαραμοφάηδες. Μα πώς γίνεται να λέει τέτοια πράγματα; Ο Μίκης είναι η ιερότερη αγελάδα της δικής του Ελλάδας, της Παλιάς Αγίας Ελλάδας. Ευτυχώς ο Νάσος έχει γερά αποθέματα κλαψομουνισμού μέσα του και αντιστέκεται: "Ναι, αλλά το δυστύχημα ξέρετε ποιό είναι; Είναι ότι δεν θα πάνε ούτε καν εκεί, θα πάνε στα μπαρ, τα ολοσκότεινα, με την μουσική στη διαπασών, όπου ο νέος δεν θα βλέπει και δεν θα ακούει τη νέα". Ο Μίκης τότε καταφέρνει δεύτερο συντριπτικό χτύπημα στις βεβαιότητες του Νάσου, λέγοντας ότι κι αυτά τα μπαρ είναι όμορφοι χώροι, μέσα στους οποίους υπάρχει ένας διάχυτος ερωτισμός και όπου δεν χρειάζεται να μιλήσει και να ακούσει ο ένας τον άλλο, γιατί μιλούν τα κορμιά τους.
Ο Μανώλης Μητσιάς πάλι, σε συνέντευξή του ("Ελευθεροτυπία", 16.7.05) και σε ερώτηση της δημοσιογράφου αν "θα την ξαναβρούμε αυτή τη χώρα;" (την Παλιά Αγία Ελλάδα δηλαδή) απαντά κατά λέξη: «Για μένα πάει - και μακάρι να βγω ψεύτης. Μόνο μέσα από κάποια καταστροφή πολιτιστική ή κοινωνική ή όταν θα πεινάσουμε πολύ, θα ανακαλύψουμε πάλι τις ρίζες μας. Η μεγάλη ευδαιμονία μάς εμποδίζει να σκεφτόμαστε. Από τη μια μέρα στην άλλη χάθηκε μια ιστορία χρόνων: η δεκαετία του '60, του '70 μέχρι και οι αρχές του '80 αποκόπηκαν ξαφνικά από το σημερινό γίγνεσθαι».
Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος στο ίδιο μήκος κύματος ("Βιβλιοδρόμιο-ΝΕΑ", 2.7.05") θα ερμηνεύσει τη σιωπή του Μανώλη Αναγνωστάκη ως εξής: "... όταν η αξιοπρέπεια έγινε άνεση, βολή, καβούκι, βόλεμα, αδιαφορία, ιδεολόγημα, εξαγορά, ο ποιητής δεν είχε λόγο, έχασε, θα έλεγα, τον λογαριασμό. Με ποιον να λογαριαστεί άλλωστε; Όταν ο φόρος των αιμάτων έγινε μπροσούρα, όταν οι αξίες δεν δοκιμάζονταν στην κόψη του ξυραφιού αλλά στις αφίσες της πολιτικής διαφήμισης, όταν το πάθος για την αλήθεια και την ελευθερία έγινε κομματική ταυτότητα και στις δύο όχθες, ο ποιητής που επέλεξε να μιλήσει ως πολίτης στην Αγορά αλλά και στον συνήθη τόπο των εκτελέσεων δεν έχει λόγο υπάρξεως, αφού οι λέξεις του δεν έχουν πέραση πια ως πρόκες αλλά στην καλύτερη περίπτωση έγιναν «δοκιμές νάρκης του άλγους» - δηλαδή παυσίπονα, αναλγητικά, αναβολικά, οιστρογόνα και όχι σπάνια υπόθετα".
Παρελθοντολαγνεία αγάπη μου. Απαξίωση του παρόντος αγάπη μου.
Ο Μητσιάς περίπου οραματίζεται καταστροφές για να ξαναβρούμε τις ρίζες μας, ο Γεωργουσόπουλος περίπου προτιμά τις σφαγές από τις κομματικές μπροσούρες.
Λατρεμένο μου παρελθόν, Παλιά Αγία μου Ελλάδα, τότε που όλα ήταν ωραία, η ντομάτα είχε τη γεύση της, το καρπούζι τη δική του, έλεγες καλημέρα σε όλους τους γείτονές σου, οι θάλασσες και οι ουρανοί ήταν καθαροί, η ποίηση, η μουσική όλα - όλα ανθούσαν, ακόμη και το δέρμα μου, ακόμη και η φύση μου που δεν είχε ανάγκη από χαπάκια για να σηκωθεί.
Αχ, να ξαναρχόταν ο εμφύλιος να πολεμήσουμε για τα ιδανικά μας, τον κομμουνισμό ή το έθνος, αχ, το αστυνομικό κράτος της δεξιάς και οι διαδηλώσεις, αχ, η χούντα με τους βασανισμούς της και την αντίστασή μας, αχ, τι ωραίες εποχές, με το ξύλο των δασκάλων, με το ξύλο των γονέων, με το ξύλο των αντρών στις γυναίκες, με την οικονομική ανέχεια.
Τώρα δεν υπάρχουν πια ποιητές, δεν υπάρχουν πια τραγούδια, τώρα κανείς μας δεν σκέφτεται πια, μια παρακμή και μόνο, μια ηθική εξαθλίωση και μόνο, Τατιάνες και Κακαουνάκηδες και μόνο. Ψυτάλλεια ατελείωτη το παρόν μας.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι οι "τρομοκρατικές" επιθέσεις τα επόμενα χρόνια πυκνώνουν. Ας υποθέσουμε ότι αρχίζουμε όλοι να ζούμε σε ένα καθεστώς τρόμου και αβεβαιότητας. Ας υποθέσουμε ότι πια η αστυνομία θα μπορεί να πυροβολεί και να σκοτώνει ελεύθερα και στο Λονδίνο και στην Αθήνα όποιον της φανεί ύποπτος (ή μήπως έφτασε ήδη αυτή η εποχή;). Ας υποθέσουμε ότι πηγαίνουμε σε νέες μορφές ολοκληρωτισμού. Μήπως θα είναι καλύτερα τότε; Μήπως ποιητές λύσουν τη σιωπή τους, μήπως νέοι Θούριοι γραφτούν, μήπως ξαναβρούμε τις ρίζες μας, μήπως βρούμε κάπου να πιστέψουμε, κάτι να λαχταρήσουμε, κάποιον να μισήσουμε;
Δύσκολο πράγμα η ελευθερία. Είναι πιο δύσκολο να είσαι συγκροτημένος και πλήρης άνθρωπος σε καθεστώς ελευθερίας, απ' ότι σε καθεστώς ανελεύθερο.
Δύσκολο πράγμα και η συμφιλίωση με το παρόν, η αγάπη του τώρα και η απόλαυση όσων είναι όμορφα στο τώρα.
Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς Μίκης για να διακρίνει την ομορφιά και στο σήμερα. Μπορεί να είναι και Γιώργος, Ελένη ή Παναγιώτης».
Δεν έχει καμιά σχέση με Πλάκες, γλάστρες, συρτάκια, καταπίεση και ντουλάπες ο χατζιδάκις λέμε. Βρίσκεται ή βρισκόταν τέλοσπάντων ακριβώς απέναντι απ' όλα αυτά και δε μπορώ να καταλάβω πως σου 'κατσε εσένα τώρα έτσι. Μπορεί να φταίνε όσοι βγαίνουν στο γυαλί και λένε ο Μάνος, ο φίλος μου και τι ωραία που είμασταν όλοι παρέα στον καφενέ ενώ δε καταδεχόταν να τους προσφέρει ούτε καρέκλα να κάτσουν δίπλα του. Οκ. Όμως δε διάβασες αυτά που έλεγε πάνω? Συμπάθα με αλλά είσαι τελείως άκυρος.
Oldboy το μόνο σίγουρο πια με τον Θεοδωράκη είναι ότι κανείς δε τον αδικεί, μόνος του αδικείται.
Nαι, το κάνει συχνά πυκνά, δεν διαφωνώ.
Εμένα πάλι στον Θεοδωράκη πολλά μ' αρέσουν (έχει γράψει "παπάδες" ο άνθρωπος, τι να λέμε τώρα;), αλλά αν κάτι με συγκινεί είναι ακριβώς αυτό, το ότι συχνά πυκνά αυτοαδικείται! Δεν ξέρω, πολύ πιθανό να κάνω λάθος, αλλά αισθάνομαι στα κατά καιρούς φάλτσα του το είδος της απερισκεψίας και της αδεξιότητας που αποκαλύπτει μάλλον τις ρωγμές του παρά προδίδει κάποιο αντιπαθές, μαξιμαλιστικό "εγώ". Αυτές ακριβώς οι ρωγμές (και όχι η ηλικία του) μού δικαιολογούν, όσες φορές τον βλέπω στην τηλεόραση, και το βλέμμα του: μακράν το πιο ζεστό και ανθρώπινο συγκριτικά με όλα τα λεγόμενα "δημόσια πρόσωπα" απ' όλους τούς χώρους.
Αν έχεις χρόνο δες το...
Συγνώμη για την κατάχρηση, αλλά μιας που βρήκα παπά..
@einx
Ούτε ο Χριστός μίλαγε για άμφια, υποκρισία, φαρισαϊσμό, προπαγανδισμό, παπαδαριό και λοιπά, αλλά όταν λέμε "χριστιανισμός" δεν αναφερόμαστε σε αυτά που είχε ο Χριστός στο μυαλό του, αλλά στον τρόπο που επικράτησε να εφαρμόζονται και να εκλαμβάνονται αυτά πού είπε. Δεν με ενδιαφέρει λοιπόν αυτή τη στιγμή τι ήθελε να πει ο Χατζιδάκις γιατί δεν κάνω καλλιτεχνική ανάλυση του έργου του, εστιάζω στην επίδραση που έχει στις μάζες, πως εκλαμβάνουν το έργο του και τί προεκτάσεις δίνουν. Το αυτό επίσης και όταν αναφερόμαστε στον «κομμουνισμό». Δεν κάνουμε ακαδημαϊκή ανάλυση του Κεφαλαίου του Μαρξ.
Ναι διάβασα αυτά που είπες πιο πάνω και έχω να πω δυο πράγματα εφ' όσον επιμένεις. Πρώτον, οτι ο Hawking και ο Νανόπουλος, ο Camus και ο Γαλιλαίος είναι πιο Έλληνες από τον Ζορμπά, τον Βαμβακάρη, τον Στρατή Μυριβήλη και τον Παπαδιαμάντη (sorry). Δεύτερον, αυτή η βυζαντινή εσωστρέφεια και σκοταδιστική νοοτροπία ως λαϊκή ιδιοσυγκρασιακή ταυτότητα, που περίελουσε τα πάντα σε αυτή τη χώρα από τον αλήστου μνήμης "Μέγα" Κωνσταντίνο και μετά, καμία σχέση δεν έχει με την έννοια του Έλληνισμού, που να βαράμε τον πωπώ μας στο τσιμέντο. Από το 306 μ.Χ και εντεύθεν, δεν υπάρχει ούτε Ελληνισμός, ούτε Έλληνες σε αυτή τη γεωγραφική περιοχή, παρά μόνο –παραλλαγμένα- στα πανεπιστήμια και τα ερευνητικά κέντρα των κουτόφραγκων της Δύσης.
Το ότι από εκείνο το σημείο λοιπόν, το 306μ.Χ και ύστερα, τα πράγματα είχαν αυτή την πορεία και κατάληξη, το ότι περνάμε αυτά που περνάμε εδώ ως λαός στην καθημερινή μας λειτουργία, δείχνουν ότι η ζωή είναι καλά κουρδισμένη. Αν πηγαίναμε μπροστά σαν έθνος, θα ήταν ύβρης απέναντι στη λογική και τους πολιτικο-οικονομικούς μηχανισμούς των ανθρώπινων κοινωνιών. Ζούμε όπως μας αξίζει. Θα ήταν άδικο και παράλογο αν είχαμε προοδεύσει περισσότερο.
Μπορώ να πω μάλιστα ότι «και λίγα περνάμε», είχαμε την τύχη σε κάποια καίρια χρονικά σημεία να μας βουτήξουν από το αυτί και να μας οδηγήσουν στον σωστό δρόμο κάποιοι άνθρωποι, όπως π.χ σχετικά πρόσφατα με τον Καραμανλή τον μπάρμπα, που μας έβαλε σέρνοντας στην Ευρώπη.
Έχουμε και τα καλά μας δε λέω, όπως η φέτα, οι δαντελωτές μας ακρογιαλιές, το σπληνάντερο, ο λαμπρός μας ήλιος, το λευκότερο λευκό, το σκορδόψωμο και η διπλοπενιά. Μέχρι εκεί.
Επιπροσθέτως, το ότι η Αμερική έχει πάρει τον κατήφορο από το ’70 και μετά, όταν ξεκίνησε να αφομοιώνει και να αναπαράγει γκρίζες νοοτροπίες, σκληροπυρηνισμό, εσωστρέφεια, κοντόφθαλμη εθνική συνείδηση, "muscular Christianity" και παντογνωστισμό, είναι και αυτό δείγμα της σωστής λειτουργίας του κοινωνικού Δαρβινισμού. Όσο για την Κίνα, δεν θα πάρει πολύ ακόμα πριν γκρεμοτσακιστεί και αυτή σαν τη Ναζιστική Γερμανία του ’30.
Enough said
Απαραίτητη επισήμανση δεύτερη (ένα-ένα μου έρχονται, αλλά καθώς τα posts προχώρησαν, ας το ρίξουμε λίγο έξω):
Ας μη θεωρηθεί πως αντιπαθώ πραγματικά την εθνική μου ταυτότητα «η ουζερί του κυρ-Βασίλη». Έμαθα να την αγαπάω, όπως το τσιγάρο. Ξέρω ότι μου κάνει κακό, αλλά επιλέγω να το φουμάρω. Όταν αρχίσουν οι μακροπρόθεσμες επιπλοκές όμως, έτσι και γυρίσω να πω «γιατί σε εμένα? ελάτε όλοι μαζί να ψάξουμε την άσπρη μύγα και τι έφταιξε» είμαι για γιαούρτι.
1. Ο Χατζιδάκις δεν έδωσε το όνομα του ούτε την ευχή του να συνεχίσουν το έργο του αυτοί που μπαμπαλίζουν για εκείνα τα χρόνια τα ωραία, τα παλιά, και τα ωραία -ξαναπέστο. Αρκετούς φρόντισε εγκαίρως να τους κόψει τη φόρα, δυστυχώς όχι σ' όλους κι όχι δια παντώς γιατί πήγε και πέθανε.
2. Αυτά που έλεγε πάνω ο Χατζιδάκις δεν έχουν να κάνουν με το έργο του -άμεσα- οπότε δε χρειάζεται όντως να κάνεις καλλιτεχνική ανάλυση. Δε ζητήθηκε κάτι τέτοιο.
3. Η επίδραση του Χατζιδάκι στις μάζες? Που ζούμε? Που είναι αυτές οι μάζες? Αν μιλάς για τίποτα μπακουροθείτσες φιλολόγους που τραγουδούν χάρτινο το φεγγαράκι, ε αυτό τους έμεινε, πόσες πια είναι αυτές και τι δικαίωμα έχουν στην υστεροφημία του. Ο Χατζιδάκις ήταν μια τεράστια αντίθεση στη σκέψη και την αισθητική τους. Διαρκώς προσπαθούσε να απαλλαγεί απ' το μαξιλαράκι που του είχαν φυλάξει στην καρδιά τους μετά το νιάου νιάου βρε γατούλα και το όσκαρ, τέντωνε συνέχεια το σχοινί και είναι απορίας άξιο πως μπορούν να συμβιβάζουν τον αντικομφορμισμό, την ελευθερία λόγου και τον αναρχισμό του με τον "Χατζιδάκι που ακούει η Ντόρα, ο Χρήστος Παπουτσής κι ο Αλέξης Κωστάλας, που τον ακούμε και εμείς στην Αλίκη στο ναυτικό." Επίσης είναι απορίας άξιο γιατί πρέπει να τα γράφω αυτά αφού δεν είσαι μπακουροθείτσα.
4. Για τους Hawking, Camus, Γαλλιλέο, Wagner και Puccini, μαγκιά τους. Τι σχέση έχει το αν γεμίζουν παραπάνω κουβάδες ελληνισμού απ' τον Μάρκο και τον Ζορμπά και τον Χατζιδάκι? Θα είχε κανένα πρόβλημα ο τελευταίος?
5. Για το 306 και μετά, ωραία συμφωνούμε. Αλλά πάλι δε καταλαβαίνω που κολλάει.
6. Στα θετικά της Ελλάδας ξέχασες να αναφέρεις την Καρδίτσα.
Ε όχι και λίγοι αριθμητικά όσοι προανέφερες. Ο αριθμός εκείνων που αναπολούν την παλιά γραφική Ελλάδα, κρίνοντας από λογοτεχνικά διηγήματα, ιστορίες της γιαγιάς τους και τον παλιό ασπρόμαυρο Ελληνικό κινηματογράφο, είναι σταθερά μεγαλύτερος. Μέχρι κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση εξακολουθούν να εκλέγουν κάθε τετραετία έως τις μέρες μας.
Και όσα περνάμε όλοι, οφείλονται στο ότι η πλειοψηφία εδώ αρέσκεται να ζητά αντιφατικά ως προς την πραγματικότητα πράγματα από αυτούς που εκλέγει, με αποτέλεσμα οι δεύτεροι –συνήθως άνθρωποι έξυπνοι και καλλιεργημένοι που ξεκίνησαν με καλές προθέσεις- να βγαίνουν στις κάμερες ή το βήμα της Βουλής, όντας ουσιαστικά υποχρεωμένοι να πουν κι αυτοί μπαρούφες. Φαύλος κύκλος.
Πιστεύω ότι η όλη κατάσταση αποτυπώθηκε γλαφυρά στην τελετή λήξης των ολυμπιακών αγώνων με το σκετσάκι των τσιγγάνων, τα ντάτσουν και τα καρπούζια. Αντί να ταρακουνηθούμε, να νιώσουμε αμήχανα και να στηθούμε με αυτοκριτική απέναντι σε αυτή την –ειλικρινέστατη- προ(σ)βολή, οι περισσότεροι το χαρήκαμε κιόλας και βαράγαμε παλαμάκια χαζογελώντας.
«Ναι, αυτοί είμαστε, μπράβο μας, ζήτω, είμαστε περήφανοι που δεν γίναμε Φλωρεντία και Βοστόνη, μαγκιά μας.» Ε φάε σκατά με περηφάνια λοιπόν τότε και μη σκούζεις όταν η πραγματικότητα σε προσπερνάει ρίχνοντάς σου τη μια διεθνή καρπαζιά μετά την άλλη.
Nα προσθέσω στο τελευταίο ότι η μεγαλύτερh σε τηλεθέαση εκπομπή της ελληνικής τηλεόρασης σήμερα έχει ως σύμβολο ένα big bang καρπούζι. Και πρωταγωνιστή της πλανόδιο πωλητή καρπουζιών (με το παραδοσιακό ντάτσουν). Συμπτώσεις...
Η μεγαλύτερη απάτη έχει καταντήσει πλέον η αυτοδιάθεση των λαών. Εδώ τόσοι ιθαγενείς λαοί και τους πίνουν το αίμα και ποτέ αυτοί οι αυτόκλητοι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν τους στήριξαν.
http://pea-kyanea.blogspot.com/
Εξαιρετικά ενδιαφέροντα τα σχόλια και ο διάλογος.
Διαφωνώ με αρκετά από όσα γράφτηκαν (ίσως όχι τόσο στη γενική τους κατεύθυνση όσο στην υπερβολή τους) αλλά θέλω να σταθώ σε ένα.
Στην τελετή λήξης υπήρχε εκτός των άλλων το καρπούζι, το ντάτσουν και οι γύφτοι, πράγματι.
Αλλά τότε τι γίνεται με την τελετή έναρξης;
Η τελετή έναρξης δεν σταμάτησε στο 306 αλλά τραγούδησε με τον δικό της τρόπο τα έως τα σήμερα.
Να υποθέσω ότι διαφωνείτε και με το αγαπητικό βλέμμα της τελετής έναρξης;
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
@old boy
Προσωπικά όχι, δεν διαφωνώ με το τραγούδι, την εξιστόρηση και την αναπαράσταση των «μετά το 306». Όπως δεν διαφωνώ με την εξιστόρηση και το τραγούδι του Ξανθόπουλου. Ας πει ο άνθρωπος τον πόνο του, ας βγάλει τον καημό του και ας πιούμε όλοι μαζί μια νταμιτζάνα κρασί στην υγειά του, για πάρτη του. Αν όμως διαπιστώσω ή διαισθανθώ ότι μέσα από την εξιστόρηση που κάνει, υποφώσκει ένα είδος υπερηφάνειας για την έως τώρα πορεία του, από εκεί και ύστερα δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να συγκινηθεί για την κατάστασή του. Και εδώ είναι η καίρια διαφωνία που έχω με την φιλοσοφία του Μπαζίνα.
Τσιγγάνος, Κοσοβάρος, Ρουμάνος, Αφγανός, Τατζικιστανός, νέο-Έλληνας κ.α που είναι ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ για την εθνική τους κληρονομιά και ιστορική διαδρομή, δεν έχουν την προσοχή ούτε το δάκρυ μου για τα δεινά τους που τους βρίσκουν.
Τον ζητιάνο που δεν έχει στον ήλιο μοίρα πρέπει να τον συμπονάς και να τον βοηθάς, αν θέλεις να λέγεσαι Άνθρωπος. Τον ζητιάνο που δείχνει να είναι ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ για την πορεία, την ποιότητα της ζωής και την ταυτότητά του, τον προσπερνάς και δεν του δίνεις ούτε ποτήρι νερό. Ας κορακιάσει. Έτσι το βλέπω.
Και κάτι άλλο, όχι εντελώς άσχετο. Όταν μια γυναίκα βρεθεί σε ανάγκη, βγει στο πεζοδρόμιο και εκδίδει το κορμί της, σε περίπτωση που την πλησιάσεις και της δώσεις ένα σκασμό λεφτά με αντάλλαγμα να κάνετε διάφορα κόλπα, τότε σε περίπτωση που τα δεχτεί, οφείλει να σε ικανοποιήσει. Αν στην πορεία κάτι στραβώσει και δεν της αρέσουν αυτά που ζητάς, σου επιστρέφει τα χρήματα και σου δείχνει την έξοδο.
Έτσι και με την νέο-Ελλαδίτσα. Αν θέλει να φέρνει αντιρρήσεις στη Δύση και να φλερτάρει με τη Ρωσσίες και με τις Κίνες, από την πλευρά της καλά κάνει μάλλον, κάτι θα ξέρει.
Καλά θα κάνει όμως από την πλευρά της και η Δύση αν πάρει ανάποδες και την κάνει οικόπεδο. Θα έχει και αυτή τα δίκια της. Σου λέει «μωρή, αλλού έφαγες, αλλού ήπιες, αλλού πας να το δώσεις?»
Αν θέλει λοιπόν η νέο-Ελλαδίτσα να υψώνει τον τόνο της φωνής της και να βαράει το χέρι στο τραπέζι με αξιοπρέπεια, ας δώσει –αν μπορεί- τα 200.000.000.000 Ευρώ πίσω, εκεί που τα χρωστάει, σε εκείνους που την έκαναν κράτος, της έφτιαξαν δρόμους, γέφυρες, λιμάνια και αεροδρόμια. Υστέρα ας ξεκινήσει περήφανα και με καθαρό κούτελο να βροντοφωνάζει για το οτιδήποτε. Προς το παρόν όσο δεν μπορεί ή δεν θέλει να ξεχρεώσει τα βρώμικα χρήματα, πόρνη είναι, ως πόρνη θα της φέρονται και να μη μιλάει καθόλου.
@einx
Είπες “Δεν μ' αρέσει να παριστάνω τον πολύ Έλληνα. Θέλω να είμαι όσο είμαι” κλπ.
Για να μιλάμε σοβαρά και υπεύθυνα τότε, μόνο αν αντικαταστήσεις την λέξη «Έλληνα» με την ορθή «σλαβο-τουρκο-ρωμιό» η πρόταση βγάζει νόημα. Αλλιώς όχι. Και δεν αναφέρομαι σε αίματα, DNA, σπλήνες και οισοφάγους, αλλά στον πολιτισμό, την κουλτούρα και την νοοτροπία.
Σε κάθε περίπτωση, όποιος είναι περήφανος για την σλαβο-τουρκο-ρωμιοσύνη που τον δέρνει, μαγκιά του μόνο υπό την προϋπόθεση οτι μπορεί να στηρίξει την στάση του παλικαρίσια και με λεβεντιά μέχρις εσχάτων, χωρις κλάψες όταν σφίγγουν οι κώλοι.
Συμφωνώ ότι η στάση μας απέναντι στη Δύση είναι κάθε άλλο παρά συνεπής. Σε επίπεδο βερμπαλιστικό βέβαια, αφού σε επίπεδο πράξης και αποφάσεων κυβερνήσεων που ψηφίζουμε είναι μάλλον εντελώς συνεπής.
Αλλά αγαπητέ Oldman μόνο οι Τσιγγάνοι σε ενοχλούν ή οι νεορωμιοσλαβότουρκοι; Όχι οι κατά καιρούς επιλογές και πρακτικές της Δύσης; Η Δύση όντας πλουσιότερη, εσωτερικά δημοκρατικότερη και πολεμικά ισχυρότερη νομιμοποιείται να κάνει τα πάντα;
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Οχι, σε παρακαλώ, δεν με ενοχλεί ο τσιγγάνος που είναι περήφανος για την κουλτούρα του. Όλοι έχουν νομικό και ηθικό δικαίωμα να είναι περήφανοι για αυτό που είναι. Αυτό που με ενοχλεί, είναι η υποκατηγορία εκείνη των περήφανων τσιγγάνων που, ενώ περπατούν ξυπόλητοι στο δρόμο όντας σε αρμονία με την κουλτούρα τους, έτσι και πατήσουν πινέζα θα κατηγορήσουν την πινέζα, αυτόν που την πέταξε στο δρόμο, τον οδοκαθαριστή που δεν έκανε σωστά τη δουλειά του το πρωί, και βάλε να πάνε πήγανε. (Παρεμπιπτόντως, δεν νομίζω να το έκανε κανένας τσιγγάνος αυτό γιατί στην πλειοψηφία τους είναι πραγματικοί λεβέντες και όχι γιαλατζί, αποδεχόμενοι σχεδόν πλήρως τις συνέπειες του τρόπου ζωής τους).
Το ίδιο και ο περήφανος μαου-μαου της Αφρικής. Αν πάθει σκωληκοειδίτη δεν τρέχει κλαψουρίζοντας σε ανεπτυγμένο κράτος για εγχείρηση, προτιμά να πεθάνει με τον ίδιο τρόπο και συνθήκες που επέλεξε να ζει. Λεβεντιά. Αν δεχθεί βοήθεια από την Unicef, αυτό σημαίνει οτι δεν είναι περήφανος. Αποδέχεται πως η ιστορικό-κοινωνικό-πολιτική διαδρομή της κουλτούρας του είχε και έχει σοβαρό πρόβλημα με αποτέλεσμα να τον οδηγήσει σε ατομικά αδιέξοδα, απλά για πρακτικούς (ή και συναισθηματικούς έστω) λόγους, δεν μπορεί να απεμπλακεί.
Σε περίπτωση που δεχθεί την βοήθεια και παράλληλα εξακολουθήσει να δηλώνει περήφανος και «όλα καλά πάνε, αν εξαιρέσουμε την σκωληκοειδίτιδα και την τερηδόνα που έχει φτάσει ως τη φτέρνα, κατά τα άλλα ο πολιτισμός μου είναι γαμάτος και τα καταφέρνουμε μια χαρά μόνοι μας», τότε ο άνθρωπος αυτός είναι νούμερο. Την επόμενη φορά που θα πάθει κάτι άλλο, let’s say πέτρα στα νεφρά, το σωστό θα ήταν η Unicef (κατά την δική μου γνώμη και αισθητική), να τον παραπέμψει στο Μάγο της φυλής.
Για τη Δύση τώρα, δεν νομιμοποιείται να κάνει τα πάντα, αλλά εφ’ όσον σε πληρώνει και εσύ τα τσεπώνεις, από εκεί και ύστερα δεν νομίζω οτι δεν σου πέφτει και πολύ λόγος. Αυτό ισχύει σήμερα και καλώς ισχύει, σωστό είναι.
Για να σου πέφτει λόγος και να μπορείς με αξιοπρέπεια να διαχωρίζεις κατά καιρούς τη θέση σου όταν και όπου κρίνεις οτι απαιτείται, πρέπει να φτάσεις σε επίπεδα (περίπου) Γερμανίας, Γαλλίας, Αγγλίας, Αμερικής, Ελβετίας, Σουηδίας. Απαραίτητη προϋπόθεση, είναι να ξεκινήσεις σιγά-σιγά να βγάζεις την "νοοτροπία του μουσακά" από μέσα σου. Ο μουσακάς πρέπει να είναι φαγητό, όχι τρόπος ζωής. Αν σου αρέσει ως τρόπος ζωής, αποδέξου και το κόστος στο ακέραιο, όπως η πλειοψηφία των Μανιατών, των Τσιγγάνων και των Σφακιανών.
Είναι πάντως διαφορετικό ότι ως κράτος «δεν δικαιούμαστε δια να ομιλούμε» και διαφορετικό ότι εσύ και εγώ δεν έχουμε το ίδιο (ηθικό) δικαίωμα.
Εκτός κι αν το θέμα δεν είναι ότι ως απολαμβάνοντες τα ωφέλη από τα δυτικά μπλοκ δεν μας παίρνει και να το παίζουμε εκ του ασφαλούς ελεύθεροι και ωραίοι, αλλά ότι η Δύση έχει το ηθικό έρεισμα να βρίσκεται υπεράνω κριτικής στις διεθνείς της σχέσεις.
@old-boy
"Εκτός κι αν το θέμα δεν είναι ότι ως απολαμβάνοντες τα οφέλη από τα δυτικά μπλοκ δεν μας παίρνει και να το παίζουμε εκ του ασφαλούς ελεύθεροι και ωραίοι"
όχι, αυτό είναι το θέμα, αυτό.
Όσο για την διαφοροποίηση ανάμεσα στο κράτος, το έθνος και τα άτομα, έχεις δίκιο. Αν πήγαινα στον υποτιθέμενο τσιγγάνο του προηγούμενου παραδείγματος και του έλεγα “για το τραύμα στην πατούσα σου φταις εσύ και η νοοτροπία σου, σταμάτα να σκούζεις για την άδικη γκενωνία και κοίτα να φορέσεις παπούτσια όπως ο Μανώλης Αγγελόπουλος και ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος" θα με ξάπλωνε ανάσκελα. Καλά θα έκανε. Αυτά λέγονται μόνο εκ του ασφαλούς και ΠΟΤΕ απευθυνόμενοι στον παθόντα προσωπικά, γιατί όσο δίκιο και αν έχεις σε αυτό που λες, το χάνεις με τον γουρουνισμό της διατύπωσής σου.
Δεν πας στην γιαγιούλα της φωτογραφίας να πείς, «αν ως λαός είχες επιλέξει άλλο δρόμο κάποτε, αν εσύ προσωπικά δεν στήριζες την παράδοση και την κουλτούρα που σου μεταλαμπάδησαν , αν την απέρριπτες σταδιακά και την αντικαθιστούσες εγκαίρως με κάτι πιο τεχνοκρατικό και γραβατομένο όταν έπρεπε, δεν θα ήσουν σε αυτή την κατάσταση τώρα και κόψε τη κλάψα» θα φας τέτοια μπάτσα, που θα δεις τον ουρανό σφοντύλι.
Η ανωνυμία των blogs προσφέρει ευτυχώς την δυνατότητα της αποφυγής αυτών των συνεπειών, οπότε μπορείς με άνεση και ειλικρίνεια να πεις με το μακρύ και το κοντό σου αναφερόμενος σε αόριστα σύνολα, όχι επί προσωπικού, χωρίς να κινδυνεύει η σωματική σου ακεραιότητα.
Aνώνυμα, ψευδώνυμα ή επώνυμα, στα μπλογκ μαθαίνουμε να διαφωνούμε, αυτό είναι σίγουρο :)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home