Σάββατο, Φεβρουαρίου 16, 2008

Θα χυθεί βλέμμα

Το όνομά του προστέθηκε στην μακριά λίστα εκείνων που όλα αυτά τα χρόνια τον είχαν κοιτάξει κάπως.
Αλλά η λίστα δεν θα μεγάλωνε άλλο· είχε φτάσει η ώρα της δικαίωσης, η ώρα που μια ασκητική ζωή αφοσίωσης στην έρευνα θα απέδιδε καρπούς, η ώρα που όλοι θα τον κοιτούσαν όπως του έπρεπε εξαρχής.
Η συσκευή ήταν σχεδόν έτοιμη, τα πειράματα είχαν στεφθεί με επιτυχία, κι αν δεν ήταν τόσο τελειομανής θα την είχε ήδη πατεντάρει και παρουσιάσει επίσημα.
Αλλά -λίγο η τελειομανία του, λίγο οι προσωπικοί του λόγοι- αποφάσισε να την βγάλει πρώτα από το εργαστήριο, για να πραγματοποιήσει τα τελικά του πειράματα έξω από αυτό.
Επιμελέστατος ων, φρόντιζε όλα αυτά τα χρόνια να ενημερώνει την λίστα του, προκειμένου να μην χάσει τα ίχνη κανενός από τα μέλη της, έτσι ώστε όταν χρειαζόταν να τα βρει, να μπορεί να τα βρει.
Με το βαλιτσάκι με τη συσκευή στο χέρι ξεκίνησε και άρχισε να επισκέπτεται τα μέλη ένα ένα: τους πλησίαζε, ανακοίνωνε ποιός είναι σε όσους δεν τον θυμούνταν καν ή τον είχαν ξεχάσει και τους ζητούσε να τους κάνει μια σύντομη επίδειξη.
Η επίδειξη τους αιφνιδίαζε όλους, καθώς βγάζοντας τη συσκευή από το βαλιτσάκι, τους φώναζε «Θα χυθεί βλέμμα», τους τρυπούσε με την ειδική βελόνα της συσκευής στο ειδικό σημείο της κόρης του ματιού τους κι άφηνε να χυθεί στο ειδικό σακουλάκι το βλέμμα τους· από το σακουλάκι περνούσε στο σκάνερ της συσκευής, όπου με βάση τα δεδομένα που της είχε φορτώσει (χρονική περίοδος και λόγος για τον οποίο τον είχαν κοιτάξει κάπως), ανίχνευε σε μερικά δευτερόλεπτα στην μνήμη του βλέμματος το παρελθοντικό μειωτικό εκείνο βλέμμα· αφού το ανίχνευε το τροποποιούσε κι αφού το τροποποιούσε το επανατοποθετούσε στη βελόνα κι από εκεί πίσω στο μάτι.
Πίσω στο μάτι παλιών συμμαθητών που δεν τον κοιτούσαν πια χλευαστικά, πίσω στο μάτι παλιών συναδέλφων δεν τον κοιτούσαν πια ως γραφικό παραεπιστήμονα, πίσω στο μάτι παλιών ερώτων που δεν τον κοιτούσαν πια αδιάφορα: τώρα τον σέβονταν, τώρα τον εκτιμούσαν, τώρα τον λάτρευαν.
Φτάνοντας στο τελευταίο όνομα της λίστας, «Θα χυθεί βλέμμα» φώναξε ξανά και τρύπησε με σταθερό χέρι την κόρη του ματιού του αποφασισμένος να απαλλαγεί αναδρομικά από τη συμπλεγματική ματιά του.
H συσκευή τον πρόδωσε την χειρότερη στιγμή βραχυκυκλώνοντας στο σκάνερ: είχε κοιτάξει τον εαυτό του με κόμπλεξ πολύ περισσότερες φορές από όσες νόμιζε, με αποτέλεσμα τα δεδομένα με τα οποία την είχε φορτώσει να μην ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα του ανιχνευόμενου βλέμματος, με περαιτέρω αποτέλεσμα η μεν συσκευή να εκραγεί, το δε βλέμμα του να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη, δηλαδή σε τρισεκατομμύρια μόρια βλέμματος, που τα πήρε ο αέρας και τα σκόρπισε στην πόλη ως αόρατες κομπλεξοψιχάλες.
Δίχως βλέμμα στο μάτι, αλλά φωτισμένος με τα σωρευτικά αναθεωρημένα βλέμματα όλων των ανθρώπων που παλιά τον έβλεπαν λάθος μα τώρα τον είχαν δει σωστά, αντί να απελπιστεί που πια δεν έβλεπε ήταν ευτυχισμένος που πια τον είχαν δει.

13 Comments:

At 2/17/2008 10:27:00 π.μ., Blogger Βάσκες said...

"Ένα βλέμμα αξίζει όσο χίλιες λέξεις" παλιά Μπετελγεζιανή παροιμία (ως γνωστόν οι κάτοικοι του Μπετελγέζ ΙΙΙ πάσχουν από χρόνια λογοδιάροια και δεν προλαβαίνουν να κοιτάξουν καθαρά γιατί μιλάνε συνέχεια. Εκτός από ελάχιστους τυχερούς με καθαρό βλέμμα και κλειστό στόμα).

 
At 2/17/2008 01:21:00 μ.μ., Blogger Rodia said...

Απο αυτα που μου αρεσουν πολυ!:-))
Να τολμησω μια επεμβασουλα στο τελειωμα;
"...αντί να απελπιστεί που δεν έβλεπε πια, ήταν ευτυχισμένος που τον είχαν δει πλεον."
(νομιζω πως ειναι πιο "μουσικο" και γλιτωνεις το διπλο "πια")

 
At 2/17/2008 04:05:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Α, το Μπετελγέζ ΙΙΙ :)
Ροδιά, χρόνια βαθιάς μελέτης της τέχνης του λόγου έχουν οδηγήσει τον μελετητή στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν δύο ειδών επαναλήψεις σε ένα κείμενο: α) οι αχρείαστες, εκείνες δηλαδή που όχι μόνο δεν προσθέτουν τίποτα στο κείμενο αλλά φανερώνουν μια αδιαφορία για το κείμενο ως μορφή και μια έλλειψη εναλλακτικών λύσεων και β) οι εσκεμμένες που προσπαθούν μέσω της επανάληψης να προσδώσουν στο κείμενο λίγο περισσότερο στυλ.
Βέβαια καθόλου δεν αποκλείεται -όπως επισημαίνεις- εκεί που ψάχνεις την μουσικότητα τελικά να την χάνεις ;)

 
At 2/17/2008 05:53:00 μ.μ., Blogger Φαίδρα Φις said...

μου βάζετε ιδέες πάντως και έχω και μια επιρρέπεια στις έμμονες...μπορεί οι δικοί μου πειραματισμοί να είναι αδόκιμοι όμως σε κάτι θα ωφελήσουν...λέω...
να είστε καλά...
θέλω να σας αφιερώσω το παρακάτω
"να μη λύνονται ούτε να τελειώνουν ποτέ οι κρυφές διηγήσεις, να γυρίζουν τα πρόσωπα καθαρμένα απ'τη μνήμη, και το αίσθημα πάντα να κρατεί τα ιστία, όπως πλόες που ήταν να γίνουν, και ενάντια βουλή τους ματαίωσε, ή τα ιστία ανύπαρκτα, πιθανόν και τα σκάφη.
και οι ήρωες τότε, ολάρμενοι, στα ψηλά των βουνών θ'ανατέλλουν, απολώντας το έρμα σε κούφιους κρατήρες, αστροπλόοι, δεσμώτες βαριάς νηνεμίας, και ξανά αυτοδύτες που φέγγουν,
μελετώντας την πτώση, τ' ακριβά της πετρώματα..."

 
At 2/17/2008 07:02:00 μ.μ., Blogger οι σκιές μιλάν said...

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

 
At 2/17/2008 07:04:00 μ.μ., Blogger οι σκιές μιλάν said...

Όταν ο Τάνταλος του Θρας συνάντησε τον Οιδίποδα, χύθηκε... πολύ... βλαίμα.
:)

 
At 2/17/2008 09:42:00 μ.μ., Blogger Rodia said...

Ο,τι πει ο μελετητης :-)

 
At 2/17/2008 09:46:00 μ.μ., Blogger nelly said...

Τα "καπως" βλεμματα δημιουργουν killers. Αυτον,κανονικα,δεν επρεπε να τον βαλεις να νιωθει ευτυχισμενος στο τελος...

 
At 2/17/2008 10:22:00 μ.μ., Blogger mao tse tung said...

nice.. me provlimatizei pantws to gegonos oti katalyeis sxedon panta...

 
At 2/18/2008 01:08:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Mao, καταλύω; Δηλαδή;
Σκιές, ο Θρας κι ο Σοφοκλής είναι οι μεγάλοι μου δάσκαλοι ;) Κι είναι και οι δύο και καλά παιδιά.

 
At 2/18/2008 09:53:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

τέλειο, απίστευτο, συγχαρητήρια.

 
At 2/18/2008 12:05:00 μ.μ., Blogger squarelogic said...

Υποκλίνομαι τρισμέγιστε,και ευελπιστώ να καταλυθει η ικανότητα εκφοράς λογου του Μακη και του Θέμου ωστε να μην ξανασχοληθείτε μαζί τους,οταν μπορείτε να γράφετε τέτοια κείμενα!

 
At 2/18/2008 06:21:00 μ.μ., Blogger Thrass said...

Ευτυχώς όμως, σε κείμενά σου σαν κι αυτό δεν υπάρχουν ρεφραίν.
(Α! Ρε Σοφοκλή, κατέστρεψες τη μουσική)

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home