Όλοι οι Υδραυλικοί του Καραμανλή

Επειδή κοντεύουμε να χάσουμε κάθε αίσθηση των πραγμάτων: το «δημοσιογραφικό απόρρητο» μπορεί να μην αναγνωρίζεται από το νόμο όπως το δικηγορικό, το ιατρικό ή το απόρρητο της εξομολόγησης σε κληρικό, αλλά εν πάση περιπτώσει στηρίζεται σε μια δεοντολογική βάση που πείθει: αν ο δημοσιογράφος αποκαλύψει τις πηγές του που επιθυμούν να παραμείνουν ανώνυμες, στο μέλλον δεν θα τον εμπιστεύεται όποιος βρεθεί σε παρόμοια θέση, με αποτέλεσμα η καταγγελία που θα ήθελε να κάνει να μην δει ποτέ το φως της δημοσιότητας.

Δηλαδή η λογική πίσω από το δημοσιογραφικό απόρρρητο είναι ότι μέσω αυτού τελικά περισσότερα στοιχεία έρχονται στο φως και μέσω της δημοσίευσης φτάνουμε πιο κοντά και στην αλήθεια και βοηθούνται και οι δικαστικές αρχές να εξετάσουν τυχόν παρανομίες, που ειδάλλως θα έμεναν μυστικές.

Αυτά όμως έχουν νόημα και έννοια όταν μιλάμε για ενημερωτικά μέσα, όταν μιλάμε για δημοσιογράφους που εργάζονται σε ενημερωτικά μέσα, για τα οποία και προορίζεται η πληροφορία.

Το γραφείο Τύπου του Πρωθυπουργού δεν είναι μέσο ενημέρωσης. Το γραφείο Τύπου του Πρωθυπουργού δεν είναι Τύπος, δεν έχει αποστολή να ελέγξει την εξουσία, είναι η φωνή της εξουσίας.

Είναι ποτέ δυνατόν να επικαλείται δημοσιογραφικό απόρρητο ο διευθυντής του γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού; Δηλαδή φτάνουν στα χέρια του αποδεικτικά στοιχεία που σχετίζονται με κακούργημα (για το οποίο μάλιστα υπάρχει ήδη και προφυλάκιση) και εκείνος αρνείται να καταθέσει ποιός του τα έδωσε; Λέει στη Δικαιοσύνη που διενεργεί ανάκριση, ότι αρνείται να εκπληρώσει τη νόμιμη υποχρέωση του να καταθέσει όλη την αλήθεια; Αρνείται η φωνή της εκτελεστικής εξουσίας να εκπληρώσει το νόμο; Αρνείται η φωνή της εκτελεστικής εξουσίας να συνδράμει τη δικαστική στο έργο της, ενώ εξετάζεται ως μάρτυρας;

Όταν στον Τύπο φτάνουν καταγγελίες αυτός οφείλει να τις διασταυρώνει και εν συνεχεία να τις δημοσιοποιεί. Η επίκληση του δημοσιογραφικού απορρήτου υπηρετεί εν τέλει την περισσότερη δημοσιότητα, το περισσότερο φως.

Όταν στο πρωθυπουργικό γραφείο φτάνουν καταγγελίες, αυτό τι ρόλο ακριβώς παίζει; Των «υδραυλικών» του Νίξον; Του κουκουλώματος της αλήθειας; Του μακιγιαρίσματός της; Η επίκληση του δημοσιογραφικού απορρήτου από τον κύριο Ανδριανό, υπηρετεί την περισσότερη μυστικότητα, το περισσότερο σκοτάδι.

Λογικό είναι να εικάσει κανείς ότι αν ο Τύπος αποκαλύπτει, τα πρωθυπουργικά γραφεία και τα γραφεία Τύπου τους συγκαλύπτουν.

Ό,τι στοιχεία έχουμε τα πάμε στην Δικαιοσύνη.

Κι όταν μας καλεί η Δικαιοσύνη επικαλούμαστε απόρρητα.

Δεν σου λέω, κύριε Ανακριτά.

Έχω απόρρητο.

Δουλεύω σε μια εφημερίδα, τα «Καραμανλής Νιούζ», και πρέπει να προστατεύσω τις πηγές μου.