Το αληθινό γραπτό του καθενός

Καταραμένος με το χάρισμα της προφητείας, επιδιδόταν κάθε τέλη Δεκέμβρη στην ίδια ιεροτελεστία: έγραφε τι θα του συνέβαινε μέσα στον επόμενο χρόνο. Και του συνέβαινε.

Και επειδή -όπως είναι λογικό- προφήτευε ότι θα του συμβούν όμορφα πράγματα, όμορφα πράγματα του συνέβαιναν.

Όταν κατάλαβε ότι μια ζωή γεμάτη όμορφα πράγματα καταντούσε βαρετή, άρχισε δειλά δειλά να προβλέπει και μικροδυστυχίες για να εξισσοροπεί. Μέχρι που ούτε αυτό τον κάλυπτε. Επιτέλους, στη ζωή του έπρεπε να ανοίξει ένα παράθυρο στην έκπληξη και το απρόβλεπτο.

Τέλη του 2005 το πήρε απόφαση να μην γράψει τίποτα. Πλησιάζοντας όμως στην Πρωτοχρονιά άρχιζε να αναθεωρεί: όσο κι αν έπληττε είχε καλομάθει. Μια ζωή εντελώς άγνωστη; Μελαγχολία – ξεμελαγχολία, είχε μια ασφάλεια. Ελευθερία – ξεελευθερία, υπήρχαν κίνδυνοι.

Κατάλαβε ότι κάθε χρόνο θα έφτανε στο ίδιο σημείο, οπότε έπρεπε να κάνει κάτι ριζικό: αφαίρεσε απ’ τον εαυτό του τη δυνατότητα επιλογής, προφητεύοντας ότι στο τέλος του 2006 θα απελευθερωνόταν από τις μαντικές του ικανότητες. Πράγματι, μπήκε στο 2007 με τη σελίδα του κατάλευκη.
Τώρα παίρνει το βιβλίο, ξανακοιτάζει τις σελίδες των προηγούμενων ετών, σελίδες τις στιγμές που γράφονταν προφητικές και τώρα που τις διαβάζει γεμάτες αναμνήσεις. Αποφασίζει, αφού η σελίδα του 2007 δεν γράφτηκε εκ των προτέρων, να γραφτεί εκ των υστέρων. Αρχίζει να γράφει όσα του είχαν συμβεί. Συγκρίνοντας τις αναμνήσεις της χρονιάς αυτής με τις προφητείες που ‘γίναν αναμνήσεις των προηγούμενων, καταλαβαίνει ότι κάτι είναι ριζικά διαφορετικό: γράφοντας για πράγματα που είχε ήδη βιώσει, διαπιστώνει ότι το κείμενο είναι περισσότερο πολύπλοκο, με περισσότερες ερωτήσεις παρά απαντήσεις, με περισσότερες αμφιβολίες παρά βεβαιότητες.

Γράφοντας για τα πράγματα που είχε ζήσει αρχίζει να τα ξαναζεί. Σκέφτεται ότι υπάρχουν δυο λογιών ζωές: η ζωή που σου συμβαίνει και η ζωή της σκέψης σου πάνω στη ζωή που σου συμβαινει, η ζωή της σκέψης σου που γίνεται γραφή.
Γράφει όσα του είχαν συμβεί το 2007, όχι μόνο από τη δική του σκοπιά, αλλά και από τη σκοπιά των άλλων εμπλεκομένων (όσο μπορεί να τους καταλάβει και να μπει στη θέση τους). Σκέφτεται τι θα γινόταν αν έκαναν όλοι το ίδιο

και μετά διασταυρώναμε

το πώς είδα εγώ τη ζωή μου μέσα στο 2007 με το πώς την είδες εσύ,

το τι ρόλο έπαιξα εγώ στη ζωή σου με το τι ρόλο έπαιξες εσύ,

το πώς ερμήνευσα εγώ τις αποφάσεις σου με το πώς τις ερμήνευσες εσύ.

Ίσως τότε να βρισκόμαστε λιγάκι πιο κοντά στην κατανόηση αυτής της ερωτεύσιμα συναρπαστικής όσο και βαθιά επώδυνης σύνθεσης που λέγεται ζωή.
Μπορώντας να συγκρίνει

τις μεν με τις δε σελίδες του βιβλίου του,

τα μεν με τα δε χρόνια του,

υποψιάστηκε ότι το αληθινό γραπτό του καθενός δεν είναι αυτό που του είναι μοιραίο να ζήσει, αλλά αυτό που έζησε και που γράφοντάς το του δίνει καινούρια, βαθύτερη ζωή.

(Κείμενο γραμμένο για το «Exodos»)