Το τελικό σώμα

Βρίσκονταν στο κρεβάτι με τον τρόπο που συνήθιζαν: κουλουριασμένοι, αγκαλιασμένοι και γυμνοί. Με τα σώματά τους κολλημένα σφιχτά, με τα σώματά τους σαν ένα, αναρωτήθηκαν πώς θα ήταν αν τα σώματά τους έπαυαν να είναι σαν ένα και γίνονταν πράγματι ένα. Το αναρωτήθηκαν και ταυτόχρονα το επιθύμησαν. Όσο κι αν οι ψυχές τους ήταν σαν ένα, υπήρχε απόσταση από το να είναι ένα. Κατάλαβαν (χωρίς να το πουν με λόγια, το κατάλαβαν με την ίδια σκέψη να περνά την ίδια στιγμή από το μυαλό τους) ότι είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να καλύψουν αυτήν την απόσταση.

Ο συγχρονισμός των σκέψεών τους υποδήλωνε ότι δεν είχαν πλέον ανάγκη τα διαφορετικά σώματα και τις διαφορετικές ψυχές· η απόσταση καλύφθηκε αυτόματα, με έναν τρόπο που η επιστήμη θα ονόμαζε οφθαλμαπάτη, αφού άλλη εξήγηση δεν θα μπορούσε να δώσει στο σκανδαλώδες θέαμα: το σύμπλεγμα των δύο σωμάτων μεταμορφώθηκε σε ένα σώμα.

Το κουλουριασμένο σώμα τα πρώτα δευτερόλεπτα ένιωσε πλήρες και αυτάρκες. Όταν όμως άρχισε να συνηθίζει την καινούρια του συνείδηση, αντιλήφθηκε ότι κάτι του έλειπε: δεν αγκάλιαζε κανένα σώμα ούτε κανένα σώμα το αγκάλιαζε.

Το κουλουριασμένο σώμα ήταν μόνο του. Ήθελαν τόσο να γίνουν ένα, που δεν συνειδητοποίησαν ότι αν ο ένας έμπαινε μέσα στον άλλο, δεν θα είχαν πια ο ένας τον άλλο.

Το κουλουριασμένο σώμα είχε πλέον δύο επιλογές.

Η πρώτη ήταν η σχιζοφρένεια: τέμνοντας τη συνείδησή του στα δύο, ίσως ξανάβρισκαν μέσα του ο ένας τον άλλο.

Η δεύτερη ήταν αντί να διαιρέσει την αγάπη που υπέθαλπε εντός του, να αρχίσει να την πολλαπλασιάζει διαχέοντάς την.

Δυο εβδομάδες αργότερα το κουλουριασμένο σώμα βρισκόταν ξανά στο κρεβάτι, ξανά κουλουριασμένο, ξανά γυμνό, αλλά αυτή τη φορά αγκαλιάζοντας ένα νέο κουλουριασμένο σώμα.

Μέχρι να συγχρονιστούν οι σκέψεις τους στην κοινή επιθυμία της ένωσης θα περνούσε καιρός.

Ο καιρός που του απέμενε ήταν λίγος· λίγος σε σχέση με το μεγαλεπήβολο σχέδιο που συνέλαβε: να προλάβαινε να ενωθεί ένα προς ένα με όλα τα υπόλοιπα σώματα, έτσι ώστε τελικά να μην έμενε στο πλανήτη παρά ένα και μόνο σώμα, μία και μόνο ψυχή, μία και μόνο συνείδηση, έτσι ώστε όλα τα ανθρώπινα σώματα να συναιρούνταν σε ένα, έτσι ώστε να κατάπινε με την αγάπη του όλα τα υπόλοιπα ανθρώπινα σώματα.

Και όταν έμενε επί γης το τελικό σώμα, η αγάπη ενσωματωμένη σε μια και μόνη ανθρώπινη μορφή, τότε η συνείδησή του θα έσπαζε από μόνη της στα δισεκατομμύρια των φωνών που την είχαν συνθέσει και αυτές θα ηχούσαν σε όλες τες γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, θα ηχούσαν σαν την βαβέλ της αγάπης, της αγάπης που είναι πάντοτε μια ρεαλιστική εκδοχή και μια πραγματική πραγματικότητα, της αγάπης που δεν είναι παραμύθι για μικρά παιδιά.

Υπάρχει στ΄αλήθεια.