Είχαν κανένα συμφέρον;

Το συναίσθημα της απόγνωσης,

το συναίσθημα της ντροπής,

το συναίσθημα της ενοχής,

στο βαθμό που να οδηγήσουν στο «δεν αντέχω άλλο»,

στο βαθμό που να οδηγήσουν στην πτώση,

δεν το ένιωσε ούτε ένας δημόσιος λειτουργός αυτό το καλοκαίρι.

Ούτε ένας δεν ένιωσε τόσο απεγνωσμένος,

ούτε ένας δεν ένιωσε τόσο ντροπιασμένος,

ούτε ένας δεν ένιωσε τόσο ένοχος,

ώστε να μην αντέχει να ζει την επόμενη μέρα.

Τόσοι μα τόσοι άνθρωποι,

η Αρχαία Ολυμπία,

τόσα μα τόσα δάση,

τόσα μα τόσα σπίτια,

τόσα μα τόσα ζώα,

αλλά ούτε ένας δεν ένιωσε,

ότι δεν θα μπορούσε να αντέξει την ντροπή.

Στην αδυναμία προστασίας του δημοσίου συμφέροντος

γιατί να νιώθουν ενοχές;

Εκεί οι ευθύνες ήταν μόνο πολιτικές.

Όχι άλλου είδους.

Εκεί υπήρχε μόνο αμέλεια κι ανικανότητα.

Όχι δόλος.

Δεν είναι ότι δεν στεναχωρήθηκαν.

Στεναχωρήθηκαν.

Ίσως και να βούρκωσαν.

Αλλά τι έφταιγαν αυτοί;

Είχαν κανένα συμφέρον να συμβεί η εθνική καταστροφή;

Κανένα απολύτως.

Στην Ελλάδα, ιδιωτική ντροπή και ιδιωτική απόγνωση χωρούν μόνο επί ιδιωτικών συμφερόντων, μόνο επί προσωπικού.