Σε σκέφτομαι άρα υπάρχεις

Mεζεδοπωλείο στον Πειραιά. Ο θρύλος κι ο Πειραιάς. Συθέμελα όμως. Βαμμένη. Περιποιημένη. Τραγουδά. Κάθεται σε τραπέζι. Στο ίδιο τραπέζι δυο μπουζούκια. Παίζουν. Άβαφα. Κάθονται σαν τραπέζι ανάμεσα στα υπόλοιπα τραπέζια. Επιμελώς ατημέλητα. Εκείνη τραγουδά κλείνοντας τα μάτια. Με πάθος. Δίνεται. Ε και; Κάθε πότε να τραγουδά; Παρασκευές και Σάββατα; Σιγά την φωνή. Ε και; Την βρίσκει. Δίνεται. Δεν είναι πρωταγωνίστρια. Δεν είναι φωνάρα. Δεν είναι φίρμα. Δεν θα γίνει ποτέ. Ε και; Αφού δεν είναι φίρμα, απλώς τραγουδά. Το τραγούδι παίρνει το πάνω χέρι απ' το ταπεινό της ταλέντο. Ελάχιστα την είδα. Μην νομίζεις. Όχι ότι μιλούσα στους άλλους και τόσο. Μην νομίζεις. Τους μιλούσα όσο έπρεπε. Την είδα όσο έπρεπε. Ελάχιστα δηλαδή. Την είδα ως αφορμή. Μετά πήρα την εικόνα της στο νου. Κι άρχισα να την ονειρεύομαι. Κι ούτε καν. Έλα στο μυαλό μου να σε σκεφτώ. Έλα στο μυαλό μου να σε γεννήσω. Δεν με νοιάζει ποιά είσαι στ΄αλήθεια. Αποφάσισα ότι δεν έχεις ταλέντο. Αποφάσισα ότι δεν έχει σημασία. Αποφάσισα ότι έχεις πάθος. Αποφάσισα ότι τραγουδάς Παρασκευές και Σάββατα. Για ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα. Το δικό μου τ΄άλογο δεν είναι μαύρο. Το δικό μου τ' άλογο δεν είναι άσπρο. Το δικό μου τ' άλογο είναι ασπρόμαυρο. Ζέβρα τ' άλογο μου. Όπως τα όνειρα που κάνω τώρα. Τώρα που σε σκέφτομαι. Τώρα που σε γράφω. Τώρα που υπάρχεις χάρη σε μένα. Σε ευχαριστώ που υπάρχεις. Σε ευχαριστώ που σε σκέφτηκα. Απόψε. Ένα κερί λευκό στο τραπέζι. Θα το 'πιανες αν στο ζητούσα. Θα το 'πιανες κι ας μην στο ζητούσα. Έτσι. Για να καείς για λίγο. Ελεγχόμενα. Μέχρι να χαθεί ο έλεγχος. Αλλά πώς να χαθεί, αφού όλα τα ελέγχεις; Δεν σε πανικοβάλλει ο έλεγχος των πάντων; Δεν σε πανικοβάλλει η δύναμή σου; Δεν υπάρχει εκεί έξω κανείς πιο δυνατός από εσένα για να σε κερδίσει; Μέχρι να τον κερδίσεις. Κι άρα να σε χάσει. Χάθηκε ο ειρμός. Ξεστράτισε. Χάθηκε το νόημα. Θόλωσε το νόημα. Δεν θες να είσαι θολός. Θες να γράφεις ό,τι σου καυλώνει όμως. Αυτός είναι ο κανόνας ο πρώτος κι ο κανόνας ο τελευταίος. Πώς να γράφεις; Όπως σου καυλώνει. Αυτή είναι και η διαφορετικότητα που πουλάς άλλωστε: η καύλα της γραφής. Αλλά για να καυλώσεις γράφοντας, πρέπει πρώτα να καυλώσεις με το νου. Της καύλας της γραφής προϋπάρχει η καύλα της σκέψης. Και για να αφοσιωθείς στην σκέψη που θα γίνει γραφή πρέπει να αφήσεις όλα τ΄ άλλα. Χωρίς γυρισμό.

Απορούν με την καύλα, τρομάζουν με την καύλα, φθονούν την καύλα, αλλά δεν γνωρίζουν το τίμημα.

Που τελικά δεν είναι τίμημα, αφού όλα γίνονται όπως έπρεπε να γίνουν, όπως τα όνειρα που κάνεις τώρα, αυτήν ακριβώς τη στιγμή, και τι άλλο είναι αυτές εδώ οι λέξεις παρά σωματοποιημένα τα όνειρά σου, όνειρα που ξεκίνησαν από μια κοπέλα που τραγουδούσε με μάτια κλειστά και φωνή μέτρια, όνειρα που ξεκίνησαν όταν έκλεισες τα μάτια, αδιαφορώντας και για την κοπέλα και για τους ομοτράπεζούς σου και ζώντας για τη στιγμή που θα γυρνούσες σπίτι να τα γράψεις.

Οι άλλοι είναι μόνο η αφορμή.

Γίνε η αφορμή μου.

Αδιαφορώ για σένα.

Με συγκλονίζει η ιδέα σου.

Όχι εσύ.

Οι άνθρωποι είναι μπανάλ.

Οι ιδέες των ανθρώπων ποτέ.