Ο αποχαρακτηρισμός

«Κοίτα κορμάρα που στηρίζει τον Καραμανλή».

Ο Ζαχόπουλος έφερνε εμφανισιακά στον Πόλντο. Ο Ζαχόπουλος φέρεται να διέθετε αρκετά αποθέματα ειρωνείας, στα οποία και κατέφευγε τακτικά. Σύμφωνα με το «Πρώτο Θέμα», η κασέτα που κυκλοφορεί τον δείχνει εκτός των άλλων να «αυτοθαυμάζεται» ημίγυμνος με φράσεις όπως η παραπάνω. Βάσει των ρεπορτάζ των εφημερίδων αυτή η κασέτα πρέπει να είχε φτάσει και στο Μαξίμου.

Ένας είρων άντρας με κορμί σαμπρέλα, το πιθανότερο είναι ότι αυτοσαρκάζεται και δεν αυτοθαυμάζεται. Ο Ζαχόπουλος, που μετά την πτώση του κυκλοφορούν φήμες ότι ενέχεται σε μεγάλο αριθμό αποχαρακτηρισμών, αποχαρακτηρίζει ειρωνικά το πλαδαρό κορμί του, βαφτίζοντάς το «κορμάρα». Ποιός χοντρός αισθάνεται καλά με το κορμί του; Ποιός χοντρός δεν θα 'θελε κατά βάθος να έχει όντως κορμάρα; Το σώμα - ντροπή γδύνεται. Η σάρκα - ντροπή δεν αντέχει παρά να αυτοσαρκασθεί. Ο μεσήλικος άντρας που την πέφτει στις γραμματείς και τις υφιστάμενες έχει την ανάγκη να το φωνάξει: ναι, το ξέρω ότι είμαι χοντρός, ναι, εν μέρει ντρέπομαι για το κορμί μου, αλλά από την άλλη δυο φορές μαγκιά μου που παρόλο το κορμί μου έχω πολύ νεώτερές μου ερωμένες· όχι επειδή έχω κορμάρα, αλλά επειδή ο Καραμανλής στηρίζεται πάνω μου. Ο είρων, όσο κι αν θέλει εκείνη την ώρα να δει το αντικείμενο του πόθου του, βλέπει ταυτόχρονα και το δικό του κορμί. Και εν μέρει ντρέπεται, εν μέρει δεν μπορεί παρά να το διασκεδάσει κιόλας, να διασκεδάσει με το στοιχείο κωμικότητας που ενυπάρχει στο όλο σκηνικό, στο σκηνικό του χοντρού μεν ισχυρού δε άντρα που ερωτοτροπεί με την υπάλληλό του: κοίτα κορμάρα που στηρίζει τον Καραμανλή.

Φύγε, αχάριστε Ζαχόπουλε, απ΄ την Κυβέρνησή μου. Δεν σου έφταναν τα γκομενιλίκια, με έπιασες και στο στόμα σου. Αν παιχτεί αυτή η κασέτα, αυτή η φράση θα μείνει στο μυαλό όλων. Ως εικόνα κυβερνώ, ως εικόνα πείθω, ως εικόνα κερδίζω. Αντιλαμβάνεσαι τι ζημιά θα κάνει στην εικόνα μου η δική σου εικόνα; Το δικό μου όνομα συνδυασμένο με τη δική σου κοιλάρα; Φύγε.

Πέφτει. Αν είχε πέσει δυο βδομάδες πριν, ίσως την είχε γλιτώσει ο Μαγγίνας. Στην πολιτική όπως και στη δημοσιογραφία όλα είναι θέμα τάιμινγκ.

Πέφτει· αλλά αυτή η πόλη είναι τόσο ασφυκτικά χτισμένη που δεν υπάρχει χώρος ούτε να αυτοκτονήσεις· ακόμα και στον ακάλυπτο κάπου θα βρεις, κάπου θα προσκρούσεις πρώτα. Και ίσως το πάχος σου να αποδεικνύεται σωτήριο κατά την πρόσκρουση: όλα στη ζωή έχουν δυο όψεις.

Οι ίσως μοιραίες λέξεις προς την ερωμένη και οι τελευταίες λέξεις προς τη σύζυγο στο σημείωμα: «Να ξέρεις σε λάτρεψα». Προς το παιδί δεν επιφυλάσσει αντίστοιχη διαβεβαίωση. Δεν χρειαζόταν· η απιστία θέτει πάντα σε αμφισβήτηση την αγάπη προς τη γυναίκα. Στην πατρική αγάπη δεν νοείται απιστία.

«Απολογήθηκε η τριανταπεντάχρονη, αρνείται τις κατηγορίες η τριανταπεντάχρονη, προφυλακίσθηκε η τριανταπεντάχρονη». Κάποτε μόνο ευαίσθητο δεδομένο για μια γυναίκα ήταν η ηλικία της. Τώρα μας λένε μόνο αυτή και μας κρύβουν όλα τ' άλλα.

«Δεν έχω να φοβηθώ τίποτα. Διεκδίκησα τη δουλειά μου». Το Δημόσιο. Οι αιώνες περνούν, τα ήθη στην ελληνική κοινωνία αλλάζουν, αλλά εκείνο που αντιστέκεται αναλλοίωτο είναι το όνειρο του Δημοσίου.

Το όνειρο του Δημοσίου δεν αλλάζει, η εκπόρνευση του ιδιωτικού αλλάζει· όχι η εκπόρνευση του ισχυρού που δέχεται να γαμήσει ή του ανίσχυρου που δέχεται να γαμηθεί, με τελικό φόντο μια θέση στο Δημόσιο· αλλά η εκπόρνευση της ιδιωτικής στιγμής, η περιφορά δια κασετών των λέξεων του άλλου την ώρα του ερωτικού παιχνιδιού, η μετατροπή ό,τι πιο ιδιωτικού σε ό,τι πιο δημόσιο.

Υπό αυτήν την έννοια κακώς διερρήγνυε τα ιμάτιά του ο Τριανταφυλλόπουλος για την κασέτα Ζαχόπουλου. Ακόμη και αν δεν ήξερε για τη συγκεκριμένη, ακόμη και αν δεν του είχε εμπιστοσύνη να του το πει ούτε ο ίδιος του ο συνεκδότης, τη σκυτάλη στην καταγραφή των λέξεων του ημίγυμνου Ζαχόπουλου έδωσε η προβολή των λέξεων του γυμνού Κορκολή: τις καταγράφεις γνωρίζοντας ότι αν θελήσεις θα υπάρχει βήμα να προβληθούν· και μετά να σχολιαστούν ανάλογα από την κριτική επιτροπή:

«Κοίτα κορμάρα που στηρίζει τον Καραμανλή».

Κανείς δεν αυτοκτονεί σήμερα για μια εξωσυζυγική σχέση· λέγεται και ξαναλέγεται και φαίνεται κατ' αρχήν σωστό. Μήπως όμως κανείς αυτοκτονεί σήμερα επειδή δεν θέλει να συνεχίσει να ζει ως περίγελως μετά την εικαζόμενη τηλεοπτική του διαπόμπευση; Κι αν το θέμα είναι πολιτικό και όχι απλά σεξουαλικό, τι πιο πολιτικό σήμερα από την γελοιοποίηση της εικόνας σου;

Αν ο Ζαχόπουλος διαχειρίστηκε ύποπτα τα κονδύλια του Υπουργείου, ο Καραμανλής σε τελική ανάλυση πόσο κακό να πάθαινε;

Αν όμως ο Ζαχόπουλος στηρίζε με την κορμάρα του τον Καραμανλή;

«Κοίτα κορμάρα που στηρίζει τον Καραμανλή»: βάλε του εικόνα και φαντάσου το να παίζει τριάντα φορές μέσα σε μια εκπομπή.