Ο ναρκωτικός ειρμός

Όταν, μετά από μια ζωή αφιερωμένη στη σκέψη, του έφυγε και η τελευταία αμφιβολία για το ότι δεν υπάρχει κόσμος έξω από το μυαλό του και βεβαιώθηκε πως ό,τι είχε ζήσει ήταν δημιούργημα του μυαλού του, αντί να ευτυχήσει που είχε φτάσει στο έσχατο στάδιο φωτισμού, άρχισε να αναρωτιέται τι είδους πειραγμένο μυαλό θα είχε πλάσει έναν κόσμο, όπου αντί να το γνωρίζει εξ αρχής ότι τον είχε πλάσει, θα είχε επιβάλει στο ίδιο του το είναι να το ανακαλύψει μετά από μια ζωή σκέψεων, συνειδητοποιώντας τότε ότι είχε ενώπιον του ένα νέο απροσδόκητο μυστήριο, ένα μυστήριο μετά την επίλυση του μυστηρίου των μυστηρίων, μετά την αποκάλυψη του τρόπου σύστασης του κόσμου, το μυστήριο δηλαδή αν η προαναφερθείσα θεμελιακή αυτοαπόκρυψη συνιστούσε παρανοϊκή και αυτοκαταστροφική σπατάλη μιας ζωής, ή, αντίθετα, το μόνο ικανό τέχνασμα για να έχει το μυαλό του κάτι ενδιαφέρον να ασχολείται κατά τη διάρκεια της ζωής του.

Εν τω μέσω αυτών των νέων αμφιβολιών, η νοσοκόμα του έδωσε τα χαπάκια του, ενώ δίπλα του αυτός ο φαλακρός είχε αρχίσει πάλι να κακαρίζει, με αποτέλεσμα ο άλλος με το μουστάκι να αρχίσει να ουρλιάζει το συνηθισμένο του «Δεν αντέχω - δεν αντέχω» και απώτερο αποτέλεσμα να διακοπεί ο ναρκωτικός ειρμός των σκέψεών του και να θυμηθεί πού βρισκόταν. Τι είδους αυτοκαταστροφικά παρανοϊκό μυαλό θα είχε φτιάξει έναν κόσμο όπου θα τον θεωρούσαν τρελό; Μόνο ένα τρελό μυαλό θα το έκανε αυτό, οπότε δικαίως είχε μεριμνήσει και για τον εγκλεισμό του. Εκτός κι αν η τρέλα ήταν το μόνο ικανό τέχνασμα για να έχει το μυαλό του κάτι ενδιαφέρον να ασχολείται κατά τη διάρκεια της ζωής του, αφού τα όρια της λογικής ήταν θλιβερά πεπερασμένα.

Τρελός - ξετρελός, πάντως δεν βαριόταν και γούσταρε με τα χίλια το τριπάκι του.

Οπότε μάλλον τέχνασμα ήταν.