Η πραγματικότητα του παραμυθιού
«Η διαφήμιση καταπίνει τα πάντα. Βλέποντας τη διαφήμιση του Καζίνο της Πάρνηθας, με τη μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα από το 2, θέλοντας και μη επιβεβαίωσα τη δύναμη του παραπάνω ρητού. Αδιάφορο αν η διαφημιστική μέγγενη καταφέρνει κι εξ-αγοράζει. Εκείνο που μ'ενοχλεί είναι η παροχή της δυνατότητας, σε αναζήτηση φιλοθεάμονος τσέπης. Εκείνο που με ανησυχεί είναι η δυναμική που καθηλώνει καταστρεπτικά, διαστρεβλώνει αποτελεσματικά, κατακερματίζει ολοκληρωτικά. Εκείνο που με φοβίζει είναι η απώλεια της πραγματικότητας του μουσικού παραμυθιού».
Οι λέξεις αυτές είναι κάποιου άλλου. Αντί να τις λινκάρω απευθείας, προτίμησα να τις αφήσω έτσι, ως λέξεις σκέτες.
Πάτα τώρα και το λινκ για να δεις πώς μερικές σκέτες λέξεις παύουν να είναι σκέτες λέξεις και πώς μεταμορφώνονται σε κομμάτια ενός ευρύτερου αισθητικού περιβάλλοντος, έχοντας πέραν της αυτοτελούς τους αξίας και μιαν αξία ας την πούμε οργανική.
Κάπως έτσι και η μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα αποχωριζόμενη το αισθητικό περιβάλλον του «2» και εντασσόμενη στο αισθητικό περιβάλλον μιας τηλεοπτικής διαφήμισης, μπορεί να διατηρεί την αυτοτελή της αξία, αλλά χάνει την οργανική της. Όχι επειδή η συγκεκριμένη διαφήμιση είναι χαμηλής αισθητικής· δεν είναι. Αλλά επειδή πρόκειται για διαφήμιση.
Αντίλογος υπάρχει βέβαια και είναι και αρκετά πειστικός: από το δικαίωμα του δημιουργού -και εν προκειμένω του μουσικού- να ζήσει από το έργο του, έως το ότι η χρησιμοποίηση τραγουδιών ως υπόκρουση διαφημιστικών έχει συχνά οδηγήσει πολύ κόσμο στο να τα ανακαλύψει.
Το πρόβλημα είναι τι γίνεται με όσους έχουμε ήδη ταυτίσει τη συγκεκριμένη μουσική με συγκεκριμένες μνήμες και συνειρμούς.
Μεγάλα παιδιά είμαστε, αν θέλουμε να τoυς διατηρήσουμε ανέπαφους ας αλλάζουμε κανάλι όταν προβάλλεται η διαφήμιση.
Άλλωστε η μουσική από το «2» πρόλαβε να ταξιδέψει «καθαρή» ένα χρόνο τώρα και να δημιουργήσει τις δικές της καθαρές ιστορίες.
Ας αρχίσει τώρα ένα δεύτερο, παράλληλο με το πρώτο ταξίδι, ένα ταξίδι νοθευμένο με Καζίνο της Πάρνηθας· κι από τις νόθες κατασκευές μπορούν να γεννηθούν μνήμες και συνειρμοί, και το μπόλιασμα μέρος της ζωής είναι και μπορεί κι αυτό να κινεί τα πράγματα, να δημιουργεί τις δικές του ιστορίες.
Όσο κι αν προσωρινά μας κάνει να αισθανόμαστε αμήχανα, τελικά ας μην μας φοβίζει «η απώλεια της πραγματικότητας του μουσικού παραμυθιού».
Ας φοβάται ο διαφημιστικός λόγος· ας φοβάται ότι όσο κι αν προσπαθεί, ό,τι μέσα κι αν μετέρχεται, ό,τι κι αν καταπίνει, πραγματικότητα παραμυθιού δεν θα μπορεί να χτίσει κι έτσι όσο περισσότερο θα νικά τόσο περισσότερο θα χάνει.
Η αδυναμία της διαφήμισης να κερδίσει την ψυχή μας μαρτυρά ότι αισθητική χωρίς ηθικό πυρήνα είναι αισθητική λειψή και αδικαίωτη, η αδυναμία της διαφήμισης να μετατραπεί σε τέχνη και παραμύθι -πολλές φορές αδικώντας το ίδιο το τελικό αποτέλεσμα του διαφημιστικού σποτ- μαρτυρά πως ό,τι ανήκει στο εμπόριο έχει ένα όριο πέραν από το οποίο δεν μπορεί να μας αγγίξει.
Είναι σαν την διαφήμιση :-) με το ανδροειδές που ζηλεύει τον άνθρωπο. Η σχέση διαφημιζόμενου - καλλιτέχνη δεν είναι η σχέση ισχυρού προς ανίσχυρο, αλλά η σχέση του ισχυρού που ζηλεύει τον ανίσχυρο. Το ανδροειδές πάντα θα ζηλεύει τον άνθρωπο και η διαφήμιση την τέχνη.
Την πραγματικότητα των παραμυθιών μας δεν μπορεί να την πειράξει κανείς.
posted by Old Boy @ 12:39 π.μ.
12 comments
12 Comments:
Μας χρειαζονται τα μπαλονια των παραμυθιων; Ναι. Κι ας εχουν γεμισει μ'ενα σωρο καρφιτσες[μεσα τους μπορουμε να πεταμε ακομα]
~~Ωραια παρουσιαση Old Boy:) αλλα επιτρεψε μου να απευθυνθω στη συνεχεια στο GGL, ε
~~GGL, εχω μια ιστορια για καποιον που ζουσε στο ιπταμενο μανταρινι του και δεν ειχε βγει ποτε εξω και τρομαζε πολυ καθε φορα που μια σκια πλησιαζε τη μισοδιαφανη φλουδα του... Τη θυμηθηκα με αυτο που εγραψες για το απομεσα του μπαλονιου. Νομιζω πως θα την ανεβασω, αλλα δεν ξερω που.. ισως στο μπλογκομετρο, ισως στα ουρλιαχτα: ειναι μια μυστηρια και ασυναρτητη ιστορια που ποναει.
Υπάρχει η διαφήμιση κάπου ονλαιν?
Μήπως κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια; Μήπως επειδή εμείς, ως μεμονωμένα άτομα, έχουμε αντιστάσεις και κρίση θεωρούμε ότι και οι υπόλοιποι μένουν αδιάφοροι; Μήπως θυμάστε τι έγινε όταν άνοιξε το πρώτο κατάστημα, σουηδικής νομίζω, αλυσίδας ένδυσης; Τυχαία περνούσα απ΄έξω και νόμισα ότι χαρίζανε ευρώ! Τέτοια κοσμοσυρροή! Μήπως κι εσείς βαρεθήκατε την πλύση εγκεφάλου που μας κάνει η Τζάμπο από όλα τα ραδιόφωνα όλη μέρα με εκείνα τα ανύπαρκτης αισθητικής διαφημιστικά της μηνύματα; Ξέρετε τι τζίρο κάνει; Δυστυχώς δεν συμμερίζομαι τον ρομαντισμό σας, φίλοι μου!
Και πολύ φοβάμαι, σευνεχίζοντας πάνω στο σχόλιο του λωτοφάγου, πως μπορεί ακόμα και σκοπός του να ήταν να δημιουργήσουν αυτόν το θόρυβο στον "εναλλακτικό" κύκλο της ελληνικής blogoσφαιρας για να εξάψει περισσότερο την περιέργια του κόσμου που δεν τον νοιάζουν οι συμβολισμοί, που ποτέ δεν πήγε να δει το 2. Με λίγα λόγια πέτυχε να ακουστεί ακόμα περισσότερο απ' ότι χρησιμοποιώντας ένα οποιοδήποτε άλλο (καλό) κομμάτι.
Και διαμρτυρόμαστε ένα περιορισμένο μέρος του κοινού που έχουμε δει την παράσταση κτλ. Όταν όμως, που γίνεται εδώ και χρόνια, ακούμε και βλέπουμε διαφημίσεις εταιριών να παίζουν με background μουσική καλλιτεχνών που ποτέ δεν ασπάστηκαν τις αρχές τους ή ακόμα και εναντιώθηκαν σε αυτές, γιατί δεν μας πειράζει;
Λωτοφαγε και mike δε μας σοκαρει ο διαφημιστικος επι-δεσμος του Κωνσταντινου.Παλαιομαρξιστικες δοξασιες και ιδεολογικοι γεροντοκορισμοι μακρια απο μας.Αυτα για τις μετακα(η)μμενη γενια της Δαμανακο.ΜαριαςΤο πλαισιο εχει αλλαξει, αλλωστε.Το γνωριζουμε πολυ καλα ολοι μας(ναι,ναι καλα καταλαβες Αλκηστις σε κατανοω,millenium φορες).Το θεμα ειναι πως το φορτιο που φερει ο Κωνσταντινος σαν μουσικη και καλλιτεχνικη οντοτητα ειναι εξ ορισμου αντιθετικο ως προς αυτο που εκφραζει Το Καζινο(και βεβαια η εντεχνη τοποθετηση του σε ενα ασπιλο, καθαρτικο περιβαλλοντολογικο context μεσω της επικοινωνιακης του εκστρατειας.Μηπως ξεχασαμε το ψηφισμα που λιγες μερες μετα τις καταστροφικες φωτιες του παραχωρησε εκταση για επεκταση με προσχημα παλι περιβαλλοντικες αναπλασεις?)
Με 2 λογια:Αλλο η ροη κι αλλο η διαρροη Κωνσταντινε.Για να ξερουμε και που παταμε και που πηγαινουμε.Στο Baby Grand Hotel ή στο λιθοστρωτο της Τεχνης μας;
Θα το προσυπέγραφα το σχόλιό σου, Ggl, αλλά θα προτιμήσω να μην το κάνω, να μην κρίνω, θα προτιμήσω να επιμείνω στην άποψη που υποστήριξα στο ποστ που, όχι, δεν νομίζω, Λωτοφάγε, ότι είναι ρομαντική, αλλά ρεαλιστική: τα όνειρά μας ταινίες, βιβλία και μουσικές εξακολουθούν να τα τροφοδοτούν και όχι διαφημίσεις.
M'ενόχλησε αυτή η καλογυαλισμένη φούσκα. Σα να κατάκλεψε κάτι από την τέχνη, αλλά το πουκάμισό της παρέμεινε αδειανό. Και δεν με έπεισε για τις αγνές προθέσεις. Δεν υπάρχουν όταν αναμιγνύονται στις μαρμίτες των διαφημιστών με ολίγη από τέχνη. Ειδικά για το θέμα του περιβάλλοντος το όλο τέχνασμα είναι καταγέλαστο. Χαίρομαι ολντ που το "είδες".
Καληπέρα και από μένα.Έμαθα το μπλογκ σου από την Αργυρένια και ενθουσιάστηκα μόλις σε διάβασα.Για την διαφήμηση του κζίνο και γενικά για κάθε διαφημιστικό πόνημα(αν μπορούν κάποιες να θεωρούνται έτσι)θα πρέπει να βλέπουμε ποιός είναι ο δημιουργός και σε τί αποβλέπει.Πάει ο καιρός που η διαφήμιση προσπαθούσε να προβάλει το προϊόν.Πλέον,κατά τους μεγάλους κοινωνιολόγους και διαφημιστές,μία διαφήμιση θεωρείται επιτυχημένη μόνο όταν προβάλει που καλά τον εαυτό της.Στην περίπτωση λιπόν του καζίνο δεν πρέπει,κάτω απο αυτό το πρισμα,να νμπρδεύουμε την ιδιότητα του διαφημιζομένου με τον δημιουργό και τα στοιχεία που επέλεξε να συνεισφέρουν στο "πόνημα" αλλά θα πρέπει να δούμε την καμπάνια αποκολλώντας τελείως το προϊόν από πάνω της ως ένα ξεχωριστό και ίσως μη διαφημιστικό δημιούργημα.Γιατί υπάρχουν ευτυχώς και διαφημίσεις που θα μπορούσαν πχ να διαφημίζουν σερβιέτες αλλά να σου εξάπτουν την φαντασία πέρα απο τις σερβιέτες φυσικά.Τα όνειρα δημιουργούνται με την φαντασία και όταν το ερέθισμα της φαντασίας μπορεί κάποια στιγμή να είναι μια διαφήμιση δεν με πειράζει.Εξ άλλου και ένας συγγραφέας ενός βιβλίου διαφημίζειτον εαυτό του.
Τα σέβη μου στον υπέροχο χώρο σου old boy(αν το nick αναφέρεται στην ταινία είναι από τις αγαπημένες μου)...
island
Η διαφήμιση δεν είναι τέχνη.
Μπορεί να χρησιμοποιεί την τέχνη για πετύχει τον σκοπό της που είναι αποκλειστικά και μόνο να πουλήσει. Από fun στο Καζίνο της Πάρνηθας μέχρι ταμπόν για τις δύσκολες μέρες.
Το να κατηγορείς τη διαφήμιση γιατί χρησιμοποίησε ένα τραγούδι του Κωνσταντίνου Βήτα, [που σιγά και το έργο τέχνης...], είναι σαν να κατηγορείς τον Πάπα που έβαλε τον Μικελάντζελο να κάνει τοιχογραφίες στην Καπέλα Σιστίνα για να δείξει το μεγαλείο του Θεού.
Doratsirka, ο Greek-gaylolita το είδε κι εγώ απλά προσπάθησα να αναστρέψω λίγο το κλίμα, αντιπαραθέτοντας στην -εύλογη- μελαγχολία λίγο οπτιμισμό.
Ιsland, σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια. Διαφωνώ όμως στην αυτοτέλεια του διαφημιστικού δημιουργήματος και στην ανεξαρτησία του από τη φύση του ως διαφήμισης: όσο ωραία κι αν είναι μια διαφήμιση, μάς κερδίζει με πολύ μεγαλύτερη δυσκολία ακριβώς επειδή είναι όχημα για να πωληθεί ένα προϊόν.
Β.Β. Chris, η τελική αναγωγή και αναφορά όμως του Μικελάντζελο όταν ζωγράφιζε ήταν κάτι ευγενικό, κάτι πνευματικό, κάτι υπαρξιακό: ο Θεός. Όταν η τελική αναγωγή και αναφορά είναι ταμπόν το όλο θέμα κάπου κολλάει.
Σε τι δείνεις περισσότερες πιθανότητες.
Στην ύπαρξη του Θεού ή στην ύπαρξη του ταμπόν;
;)
Σε ό,τι αφορά τώρα τη μουσική του Βήτα, θεωρώ ότι περισσότερο θα συνδεθεί με το όποιο "μήνυμα" της διαφήμισης, παρά με το Καζίνο.
(η διαφήμιση μπορεί να είναι ΚΑΙ τέχνη, αλλά ποτέ μόνο τέχνη)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home