Ποπ Κουλτούρα
Δεν είχε ξαναχορέψει ζεϊμπέκικο ποτέ.
Όταν άκουσε όμως τις πρώτες νότες, κατάλαβε ότι αυτή την φορά έπρεπε να χορέψει, αντιλήφθηκε ότι αυτό το τραγούδι, που χρόνια το είχε παρεξηγήσει, είναι στην πραγματικότητα ζεϊμπέκικο στην ψυχή και στους στίχους.
Σηκώθηκε κι άρχισε το πρώτο του ζεϊμπέκικο. Μόνος του ήταν άλλωστε και δεν τον έβλεπε κανείς. Δεν είχε ανάγκη από θεατές. Ποτέ δεν είχε.
Μα πονούσε για κάτι συγκεκριμένο;
Όχι· όλα καλά του πήγαιναν· καλύτερα από ποτέ.
Σκέφτηκε τότε ότι ο πόνος του, όντας μη συγκεκριμενοποιήσιμος και μη δικαιολογημένος, ήταν και αυθεντικότερος, ήταν αμασκάρευτα αληθινός: πονούσε επειδή υπήρχε και δεν χρειαζόταν οποιαδήποτε άλλη αιτία για να πονά.
Ο Σοπενάουερ είπε πως η ζωή είναι ένα εκκρεμές που ταλαντεύεται μεταξύ πόνου και ανίας.
Σοπενάουερ δεν είχε διαβάσει· Σοπράνος έβλεπε, κι από εκεί είχε μάθει το τσιτάτο.
Ξανασκέφτηκε τότε ότι ίσως ο πόνος του δεν ήταν αυθεντικότερος, δεν ήταν βαθύτερος, αλλά ίσως βαριόταν ακόμη και να βαριέται, και για αυτό κρατούσε με το ζόρι το εκκρεμές στην μία του πλευρά.
Βυθισμένος καθώς ήταν στην θολούρα αυτών του των σκέψεων, συνειδητοποίησε ότι το τραγούδι συνέχισε να παίζει μόνο του, χωρίς την συμμετοχή του, αφού είχε αφήσει το ζεϊμπέκικο στην μέση και κοιτούσε ακίνητος στο υπερπέραν του απέναντι τοίχου.
Ευτυχώς που δεν τον έβλεπε κανείς.
posted by Old Boy @ 8:00 μ.μ.
14 comments
14 Comments:
και στην ανία του πόνου υπάρχει ανάταση και ποντισμός, καλύτερα που δεν είχε διαβάσει Σοπενάουερ, σπρώχνοντας το κορμί του στο χρόνο με ολοδικά του βήματα, πήρε μια γεύση από παράδεισο
το κείμενό σου, μικρό διαμάντι, στους κρυστάλους του, βλέπουμε όλοι το είδωλο κάποιας στιγμής μας
Ευτυχώς που δεν τον είδε κανείς. Διότι τότε μπορεί να μην είχε σηκωθεί να χορέψει.
Κι όπως σωστά λέει το τραγούδι όλοι πονάμε κάποια στιγμή. Ίσως και να έχουμε ανάγκη να πονέσουμε. Αυτός ο γλυκός πόνος, επιβεβαίωση ότι ζούμε.
Καμιά φορά πονάμε αναδρομικά,επειδή μέσα στη φούρια να προλάβουμε ο πόνος καμουφλάρεται βιαστικά. Είναι μπανάλ ο πόνος σήμερα! Και φτάνει ένα ζεϊμπέκικο, ένα "κι ήτανε ο πόλεμος γιορτή στα παλιά μας στέκια", για να ξυπνήσει το παιδί που θάψαμε μέσα μας και να κλάψει με παράπονο!
Επειδή είσαι καθίκι και υπονομεύεις τα πιο ερωτικά σου κείμενα με σπασαρχίδικους τίτλους, θα (σε/μας/τους) ξενερώσουμε ακόμα πιο πολύ με ολίγη από Λακάν και δη από wikipedia.
The French word Jouissance means enjoyment, but it has a sexual connotation (i.e. orgasm).
[...]pleasure becomes pain, and this 'painful principle' is what Lacan calls jouissance.Thus jouissance is suffering.
Μ'άλλα λόγια, ο πόνος είναι καύλα.
[αύριο θα εξομολογηθούμε και θα κοινωνήσουμε. απόψε είμαστε αντικοινωνικοί και κρυψίνοες.]
Η ζωή ταλαντεύεται μεταξύ πόνου και ανίας,όταν είσαι καταθλιπτικός..
Όπως είχα ακούσει σε μία συνέντευξη του Αλκίνοου Ιωαννίδη να λέει πως στη ζωή δεν έχουμε έρθει να ευθυμήσουμε έτσι και ο τυπάς της ιστορίας σου το αποτυπώνει αυτό.Ίσως ήρθαμε για να πονέσουμε ίσως μόνο για να ξεκινήσουμε να χορεύουμε ένα χορό που ποτέ δεν θα τελειώσουμε και που η μουσική δεν θα είναι συνοδοιπόρος.
everybody Hz.
Υπέροχο το κείμενο και το τραγούδι . Το πρόβλημα δεν είναι όταν πονάς sometimes αλλά όταν πονάς most of the time. Και στην πραγματικότητα υποπτεύεσαι τι φταίει και δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις οπότε προφασίζεσαι στον εαυτό σου και τους άλλους ότι δεν ξέρεις τι φταίει. Σίγουρα η υπόθεση του Σοπενχάουερ είναι κλασικό σύμπτωμα κατάθλιψης και δυστυχώς ισχύει για αρκετούς ανθρώπους.
μα... προβλέπεται τό ζεϊμπέικικο ως δυνατότητα γιά sopranos;;;
Νομίζω πως ούτε οι Sopranos ούτε ο Σοπενάουερ έχουν τα εργαλεία και την οπτική να μετατρέψουν τον πόνο σε ζεϊμπέκικο. Θεωρώ αυτονόητο πως ο,τιδήποτε μπορεί να σε αποτρέψει από έναν καλό χορό και από την κάθαρση που προσφέρει είναι θόρυβος άνευ νοήματος.
Ο πόνος είναι πρώτα απ'όλα υπαρξιακός: η πίκρα που βιώνουμε όλοι κάθε φορά που νιώθουμε πως είμαστε μονάχοι, πλάνητες και ανέστιοι σ' αυτή τη ζωή. Η προφανής δυστυχία το ενισχύει αυτό αλλά και στους πιο τυχερούς ή προνομιούχους δεν λείπει.
Ο πόνος μέσω του τραγουδιού, του χορού, της τέχνης, σε περνά δια πυρός και σιδήρου και σου δίνει την κάθαρση. Γι αυτό μπορούμε να συνοδέψουμε τα γλέντια μας και τις στιγμές της χαράς μας με τα πιο βαριά και θλιμμένα πράγματα: γιατί μέσω του πόνου μας βγάζουν πιο ανάλαφρους, πιο δυνατούς. Το ξέρουν όσοι χορεύουν ζεϊμπέκικο, όσοι παίζουν τα μπλουζ ή το φλαμένκο, όσοι δεν χρειάζονται ειδική μετάφραση για να πονούν χωρίς τύψεις όταν λείπει ο προφανής λόγος.
[Τον Αλκίνοο, που σε κάθε συνέντευξη τον βλέπω φωτογραφημένο λες και μόλις έκλαιγε, τον βάζω σε ειδική κατηγορία -αλλά... σταματώ πριν εκφραστώ απρεπώς! Όποιος δέχεται τον πόνο σέβεται και την ευθυμία. Η ζωή δεν υπακούει στα τσιτάτα μας και το χιούμορ είναι άλλη μια ιερή έκφραση του ανθρώπινου πόνου και της ανάγκης για κάθαρση.]
rem - ζεμπεκικο / sopranos - σοπενάουερ / πόνος - ανία υπό τους ήχους μουσικής με περιπλάνηση σε utube - wiki και όλα αυτά σε 209 λέξεις !!!!!!!!!!!! ΑΨΟΓΟΣ μεν αλλά και ο ΛΑΚΑΝ χρειάζεται
Διαβάζω τα σχολια
Μου αρέσουν τα ποστς που είναι λιμάνια και ο καθένας φεύγει για το δικό του ταξίδι
Όμορφη παρομοίωση.
εκεί που ζούσε ο Σοπενάουερ, φυσικό ήταν να πλήττει.
garine
Δημοσίευση σχολίου
<< Home