Περιστρεφόμενοι Ψαράδες
Το ραδιόφωνο λέει ότι αγνοούνται τρεις χιλιάδες ψαράδες από τον κυκλώνα στο Μπαγκλαντέςκαι αντί να σκεφτώ άλλα πράγματα
προτιμώ να σκεφτώ
τρεις χιλιάδες ψαράδες να πετούν,
τρεις χιλιάδες ψαράδες να στροβιλίζονται,
να παράγουν ομορφιά και νόημα,
ποίηση και αντίσταση,
αντίσταση στην αβάσταχτη ελαφρότητα της ζωής τους,
στην αβάσταχτη ελαφρότητα του θανάτου τους,
ελαφρότητα χωρίς την οποία
δεν θα τους έπαιρνε τόσο εύκολα ο άνεμος,
ελαφρότητα χωρίς την οποία
δεν θα ζούσαν κοπαδηδόν και δεν θα πέθαιναν κοπαδηδόν,
δεν θα ζούσαν πάμφθηνα και δεν θα πέθαιναν πάμφθηνα,
ελαφρότητα χωρίς την οποία
δεν θα προσπερνούσαμε τόσο εύκολα την είδησή τους,
αλλά τι σημασία έχουν πια αυτά,
αφού -κοίτα τους- τώρα περιστρέφονται,
τρεις χιλιάδες ψαράδες που νίκησαν τη βαρύτητα
και με το δέος του ιπτάμενου χορού τους
νικούν και την ελαφρότητα,
αφού τώρα περιστρέφονται,
μαζί με βάρκες, ψάρια, δίχτυα και καλάμια,
αφού τώρα μπορείς να τους δεις να περιστρέφονται
posted by Old Boy @ 1:15 π.μ.
25 comments
25 Comments:
Καθε σκοτεινη πλευρα εχει το ουρανιο της τοξο.
[στη περιπτωση μας ενα τοξο αποτελουμενο απο 3000 ψαραδες.Not bad,not bad,γιατι ολους μας περιμενεικαποτε,καπου,καποιος Μαγος του Οζ]
nai nai kapos etsi.. kati tetoio skeytomai otan akouo na milan gia tous nekrous os ''xamenous''. Mou exei minei apo palia, apo tote pou o 8anatos itan aplos mia le3i tis opoias to noima den eixe simasia.. afou oi nekroi eixan aplos xa8ei. Nai, tous evlepa aorista na psaxnoun na vroun tin porta s'ena apeiro domatio. Na petane s'ena mayro keno tou opoioy psaxnan tin e3odo.kai perpatousan kolimpousan sto mayro tipota pou tous tilige irema kai siopila. san na tous syntrofeve. san kati fysiko. poly kalo to keimenaki sou mou 8imizei emena.
...α, ναι υπάρχει και το Μπαγκλαντές! "Που είναι αυτό;". Ας θυμηθούμε και την ταινία με τον Δημήτρη Χορν, το 1.101.101 και 10. Όπου έβαζε στην τύπισα το δίλημμα: θα πατούσε ένα κουμπί για να πεθάνουν 300 μανδαρίνοι στην Κίνα αλλά εκείνη να γινόταν την ίδια στιγμή ζάμπλουτη; Με τη γλώσα θα πατούσαν ένα τέτοιο κουμπί πολλοί "άνθρωποι". Το πήγα μακριά αλλά το εξαίρετο ποιητικό σημείωμα του oldboy μου έδωσε το ερέθισμα.
Πράγματι, εξαίρετο και πολύ ευαίσθητο το ποιητικό σημείωμά σου!
Μου θύμισε το τέλος του μπάρμπα Γιαννιού του "Ερωντα" στον "Έρωτα στα χιόνια" του Παπαδιαμάντη, που τον σκέπασε η λευκή σινδόνη, τον εξάγνισε από τις αμαρτίες και τα πάθη του, τον εξαφάνισε μέσα στη σχεδόν απόλυτη λευκότητα του χιονισμένου τοπίου.
Κι εμένα το εξαίρετο κείμενό σου μου θύμισε όπως και στον greek-gaylolita την Ντόροθι και τον Τότο. Tι κρίμα όμως! Οι ψαράδες ήταν αληθινοί και το over the rainbow και not in Kansas μέρος όπου κατέληξαν, απέχει πολύ από τη μαγική χώρα του Οζ.
Ας είναι μακριά η Ντορόθυ και το Κάνσας, εμένα η εικόνα μου αρέσει... Είναι το πιο αισιόδοξο σχόλιο για την καταστροφή...
Η Ρενέ Ρούσο χορεύει με το διάφανο φόρεμα της, ερωτεύεται μέσα στα κασμίρ πουλόβερ της τον περίεργο μεγιστάνα, κυνηγάει τον πίνακα, πετάει με lear jet στην Καραϊβική, πίνει υγιεινά παχύρευστα πράσινα shakes.
To Bagladesh πεινάει, πνίγεται από τους μουσώνες, ασφυκτιά από την υγρασία, τη φτώχεια, τη βρώμα και την κακοτυχία του να είναι εκεί, λίγο πιο δεξιά από το σωστό, λίγο πιο νότια. Δεν βλέπω καμία ποίηση στη ζωή, στην είδηση, βλέπω μόνο μικροπροβλήματα και μικροπροβληματισμούς δυτικών απέναντι στην απελπισία του υπόλοιπου κόσμου.
Αρα, ειμαστε τυχεροι που γεννηθηκαμε σε μια χωρα που μας προσδιδει ενα καποιο ειδικο βαρος...
(η ΕΕ εστειλε ενα σεβαστο ποσο οικονομικης βοηθειας στο Μπαγκλαντες)
καλη η ποιηση, υπεροχο και το windmills, αλλα δεν νομιζω να παρηγορει κανενα αλλο απο την ενοχη δυτικη συνειδηση μας...
οι γυναικες και τα παιδια των αδικοχαμενων ψαραδων το ξερουν αυτο καλυτερα απο καθε αλλον...
Άραγε,μπορεί να είναι ο θάνατος ποιητικός;Ή η ποίηση είναι μια ακόμα άμυνα απέναντι στο αναπόφευκτο,πεζό,άχαρο,ακατανόητο μονόδρομό μας;
Σεβαστές φυσικά όλες οι ενστάσεις στα σχόλια, ωστόσο κατά τη γνώμη μου δηλώνουν το αυτονόητο: προφανώς και αυτό που συνέβη είναι τεράστια τραγωδία. Κανείς δεν λέει το αντίθετο. Δεν πρόκειται για γεγονός που μπορεί να έχει δύο αναγνώσεις και όπου εγώ παίρνω θέση υπέρ της μίας. Μία είναι η ρεαλιστική ανάγνωσή του, η ανάγνωση της φρίκης.
Σύμφωνοι.
Από εκεί και πέρα διεκδικώ το δικαίωμα να παίρνω ως αφετηρία τον όλεθρο και να ψάχνω να βρω μέσα του κάτι που να αξίζει.
Το σημερινό σου κείμενο μου θύμισε τα λόγια του Karlheinz Stockhausen μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης σεπτεμβρίου:
«Οι τρομοκρατικές επιθέσεις στη Νέα Υόρκη είναι ένα έργο τέχνης, και μάλιστα το μεγαλύτερο που έγινε ποτέ στον κόσμο»
«...μυαλά κατορθώνουν κάτι, το οποίο εμείς στη μουσική ούτε να ονειρευόμαστε δεν μπορούμε, άνθρωποι ασκούνται για δέκα χρόνια σαν τρελοί και εντελώς φανατικά για ένα κοντσέρτο και μετά πεθαίνουν, προσπαθήστε να καταλάβετε τι ακριβώς έχει συμβεί... Ανθρωποι, τόσο συγκεντρωμένοι σε μια παράσταση και 5.000 που διώκονται στον παράδεισο, σε μια στιγμή. Αυτό δεν θα μπορούσα να το κάνω. Μπροστά σε αυτό είμαστε ένα τίποτα, σαν συνθέτες. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι καλλιτέχνες που προσπαθούν να υπερβούν τα όρια αυτού που είναι δυνατόν και που μπορεί να σκεφτεί κανείς για να γίνει αντιληπτός ένας νέος κόσμος»
«Πρόκειται για έγκλημα, επειδή οι άνθρωποι (σ.σ. τα θύματα) δεν ήταν σύμφωνοι. Δεν συμμετείχαν στο "κοντσέρτο". Αυτό είναι σαφές... Όμως, από πνευματική άποψη, αυτό που έγινε εκεί, αυτό το άλμα πέρα από τα όρια της ασφάλειας, της ζωής, συμβαίνει μερικές φορές και στην τέχνη. Αλλιώς, η τέχνη δεν είναι τίποτε»
Το κοινό τους σημείο είναι ότι πρόκειται για τεράστια καταστροφή. Η διαφορά ότι το ένα είναι φυσική καταστροφή ενώ το άλλο ανθρώπινη επέμβαση.
Τα γεγονότα μπορούμε να τα δούμε και να τα αναλύσουμε από διαφορετικές οπτικές γωνίες, με διαφορετικές αναγνώσεις. Βέβαια καλό είναι στο τέλος να μένει μια δυναμική σύνθεση όλων αυτών.
πιάστηκε απ' τη χειρολαβή χτύπησε στάση
φρενάρησε το πράσινο να κατεβεί
μούπε προχώρησε με βιάση
νάχεις το νου σου μη φανεί καμιά ψωλή
τρεις το πρωί στου antvol με λασπονέρια
χοντρά χαρτόνια για σερβιέτες και καπότες
τα καραβάκια της γραμμής για σαλαμίνα
αργοσαλεύαν στου old-boy τα ψωλοχύματα
στο πεζοδρόμιο με τις χυνοκουβέντες να μυρίζουν μακελειό και η ανάγκη για τηλεθέαση να σου φέρνει πανικό
τριγύρω απόκληροι δημοσιογράφοι μπλόγκερς
σκάρτες φιγούρες της ποιήσεως οι μούρες
χαρακίρι στις γωνιές και ο πούτσος μου έφεγγε πανσέληνος γεμάτη
μία ψωλοαυταπάτη μέσα σε όλες τις πουστιές
του φόβου η τάξη σε μικροαστικά παζάρια
της εκπόρνευσης σου οι κρυφοί προμηθευτές
ξανθές μπλογκερίνες που τις έπαιξαν στα ζάρια
με τα ποστάκια ξεπληρώνουν ρουφιανιές...
μου άρεσε πολύ το κείμενο
(αλλά και το σχόλιο του/της thiv).
μα πάρα πολύ.
@ ως την κραυγή σ' αναζητώ,
έχω διαβάσει και δυνατότερα κομμάτια της ποίησης σου στο xekologiotexnis.....
old boy κάνε δουλεία σου, εννοείται.
εγώ αν μου επιτρέπεται, θα αναλογιστώ λίγο πάνω στο στίχο.....
''τα καραβάκια της γραμμής για σαλαμίνα
αργοσαλεύαν στου old-boy τα ψωλοχύματα.....''
είναι τόσο ρουστίκ ρομαντική η εικόνα!
αχ αυτή η ποίηση.....:)
λες δηλαδή gasireu ότι ως οι δημοσιογράφοι κακογράφοι είναι ο μπουλασίκης και ο ολντ-μπόυς
και εγώ συμφωνώ
επειδή σε αγαπώ
και επιθυμώ να σε γαμήσω εν τω άμα
αν γίνεις βεβαίως του εμπορικού ναυτικού και μ' αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι
λες δηλαδή gasireu κακογράφος είναι ο που δεν γεύεται επιθυμίαν να σε διανοίγει διάπλατη και να σε κατακεραυνώνει
και εγώ συμφωνώ πολύ
παντού
μες της πεντέλης τα βουνιά
Πολύ καλό! Συνθέτεις, λοιπόν! Χάρηκα που το διάβασα, όπως λέμε χάρηκα για τη γνωριμία. Γι' αυτό θα επανέλθω...
Ηρεμείστε ρε παιδιά,
ο άνθρωπος κάνει πλάκα κι εσείς πάτε να αναλύσετε τα καλαμπούρια του.
Εδώ οι ψαράδες πεθαίνουν κοπαδηδόν
κι εσείς προσπαθείτε ποιητηδόν
ν'ακολουθήσετε σπαζαρχηδόν
με σχόλια σε στάση πρηνηδόν
αυτά τα λίγα χωρίς αιδώ(ν)
Kai ka8ws strobilizotan, ligo prin kseyuxhsei enas yaras anarwthuhke kai euxhuhke: "8a me kanoun arage post?!" Kai na pou h euxh tou pragmatopoih8hke.
Μια πολλή όμορφη, παραμυθένια εικόνα. Γεννημένη με αφορμή μια πολλή φρικτή, θλιβερή εικόνα. Με φέρνει σε αμηχανία.
-Μα, η φριχτή και θλιβερή είναι πραγματικότητα, όχι εικόνα!
[Η εικόνα στο μυαλό κάποιου δεν είναι πραγματικότητα; Αν επιτρέπουμε στη φρίκη και τον πόνο να ξεπηδά από παντού χωρίς να ρωτήσει κανένα, γιατί να απαγορεύεται το αντίστοιχο στην ομορφιά;]
-Δεν είσαι παρά ένας μικροαστός Δυτικός με ένοχη συνείδηση. Στο λέω εγώ, χτυπώντας πλήκτρα στο laptop -όσο περιμένω τις πίτσες. Στο λέω εγώ, κάνοντας την επαναστατική και καθόλου μικροαστική κίνηση της ημέρας.
[Τόση ποίηση χωρίς τη λέξη «εμετός»; Τς, τς, τς!]
Τελικα πολυ τους καμνω γουστο μερικους απο τους σχολιαστες σου Ολδ μου;-)Περα απο την "ειδα φως και μπηκα" allure που τους διακρινει, περα απο την σχολιαστικη "γενναιοψυχια" προς τον ιδιοκτητη του μπλογκιου, περα απο τη εκδηλη αδυναμια πολλων εξ αυτων να προχωρησουν περα απο το προφανες, περα απο την εξαρτηση της επιβολης που τους διακρινει, με συγκινει-δυσαρεστα-και η αμηχανια τους στο τρομερο ενδεχομενο της Ποιησης.Ο σχολιομπλογκικος σφετερισμος στο μυστηριο τη ςτεχνης της γραφης.
Η λέξη «ποίηση» με τρομάζει αφενός και με κάνει να νιώθω άβολα αφετέρου. Δεν γράφω ποιήματα, ποστ γράφω κι από 'κει και πέρα το τι είναι το κάθε ποστ, ο καθένας το εισπράττει διαφορετικά, χωρίς να σημαίνει οπωσδήποτε ότι υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος είσπραξής του.
Να μη τρομαζεις βρε:)
Ποιηση δεν ειναι κατι το αυστηρα προκαθορισμενο.Βασικα ειναι ενας τροπος να βλεπεις και να αντιλαμβανεσαι το κοσμο.Και να αφηνεσαι στα ενδεχομενα και τις εκδοχες.Και αυτο το εχεις οπωσδηποτε,δε το συζητω:-).Οσο για το δευτερο σκελος δε μιλησα για σωστο και λαθος.Περιγραφω επακριβως τις εντυπωσεις που μου εχουν δωσει-εδω και καιρο-μερικοι απο τους σχολιαστες σου:)Κανενας δεν ειναι αθωος του μπλογκοαιματος αλλωστε.Ειτε απο τη μια πλευρα ,ειτε απο την αλλη.
We all plead quilty :)
(Ας μου επιτραπεί να πω, εκμεταλευόμενος την σπάνια ανοχή που δείχνει ο old boy προς εμάς τους σχολιαστές, πως...)
...Ενίοτε δεν σχολιάζεται η ποίηση των ποστ αλλά η σπανιότατη ποίηση που απαντάται στα σχόλια.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home