Προσοχή: Γκάου (GAOU, CAUTION)
«Τι είναι η ταινία; Το δράμα μιας αθώας θηλυκής ύπαρξης που ερωτεύεται τον άνθρωπο που πρόκειται να σκοτώσει, έναν αρχιδωσίλογο των Γιαπωνέζων κατακτητών. Ερωτική αμφισημία θα πείτε. Λατρεύω αυτό που μισώ. Εντάξει, ας πούμε ότι είναι αυτό. Ε, τότε γιατί δεν έκανε την ίδια ταινία με ερωτικό ντουέτο μια αιρετική φοιτήτρια και έναν αυταρχικό Κινέζο αστυνομικό; Μα φυσικά θα έβλεπε πόρτα στο λεπτό».Γιατί παπά παχύ, έφαγες παχιά φακή;
Γιατί κι εσύ Ανγκ Λι, έκανες ταινία χωρίς;
Χωρίς να ρωτήσεις πρώτα τον Δημήτρη τι θα επαγγέλλονται οι ήρωές σου, σε ποιά εποχή και υπό ποιό ακριβώς πολιτικό καθεστώς θα διαδραματίζεται η ιστορία τους;
Προσκυνημένε Ανγκ Λι, από τα έγκατα του επαναστατικού ΔΟΛ ο αρχιεπαναστάτης Δημητρός Δανίκας σε επιτιμά.
Δεν μας χέζεις, ρε Δανίκα;
posted by Old Boy @ 7:28 μ.μ.
36 comments
36 Comments:
Ούτε για πλάκα πια ο Δανίκας. Ούτε για πλάκα. Έλεος, πια!
Όχι, ρε. Χωρίς έλεος, ρε. Ο Δανίκας που αντιστέκεται, ο Δανίκας που επιμένει κι όποιος δεν κατααααλαβαίίίίνει δεν ξέρει που πατά και πού πηγαίνει. Καλώς όρισες πουλί μου, μοναξιά Δανική μου.
Αν είχε μπλογκ, θα τον διάβαζε κανείς;
ή υπερεκτιμώ πάλι τους αναγνώστες των μπλογκ;
Κάθε φορά που τον διαβάζω η ίδια απορία γεννιέται: του αρέσει καμιά ταινία ή όχι;;;
Ναι, αμέ:
το 'Έτσι δενότανε το ατσάλι' και η 'Μάνα' του Γκόρκι.
Κι ο Μάικλ Μουρ.
Υπάρχει μια παροιμία που νομίζω ταιριάζει γάντι στην περίπτωση Δανίκα (θα αθυροστομήσω τώρα και δεν είναι του χαρακτήρος μου, αλλά ελπίζω να με σχωρέσετε):
Της κοντής ψωλής, οι τρίχες της φταίνε.
Εντάξει το πολιτιστικό νταβατζιλίκι του Δανίκα, όμως τόσο προσωπικά αλλά και κατά γενική ομολογία (βλέπε rottentomatoes) η ταινία μάλλον ψιλοαμφισβητήθηκε. Γενικά δεν ήταν αυτό που υποσχόταν με το βραβείο από την Βενετία και ούτε σύγκριση με το brokeback αν και όπως φαίνεται ο Ανγκ Λι στήριζε και στηρίζει πολλά σε αυτή.
Πάλι με το Δανίκα τα έχεις βάλει, παλιόπαιδο; Μήπως υπήρξες φαντασιωσικά αντίπαλος εραστής όταν αυτός έκανε δίδυμα στη Δαμανάκη και τον εκδικείσαι αναδρομικά; Καθώς Γιαλομίζεις τελευταία, προσδοκώ μια λαχταριστή ενδοσκόπηση ως απάντηση.
Α να χαθεις ΠαλιοΠαιδο!
Δε μπορω να σταματησω να συστελλομαι και να διαστελλομαι μετα την αναγνωση του σχολιου σου.Εδω ειναι Δανελινι, Δανονιονι και Δανελσταιν αναμεσα στον Δολ Βαλεσα και στον Δολ Μπαμπεσα. Let's show some understanding pl(i)ease;-)
Δεν τον λαμβάνω υπόψιν (αν τύχει και τον διαβάσω) από μια κριτική του πρώτου Άρχοντα, όπου τοποθετούσε την ιστορία στο μεσαίωνα (έλεος!!!)
ΧΠΑΠ, έχω γράψει και για την Μαρία, οπότε η θεωρία σου μπορεί και να 'χει βάση :)
Ανώνυμε, εμένα μου 'χει μείνει η κριτική του για τον τρίτο Άρχοντα. Μνημειώδης.
Sraosha, δεν του λείπει ούτε η γνώση ούτε το ταλέντο. Αλλά τα σκιάζει όλα η επαναστατική θολούρα την οποία περιγράφει μέσα σε μια φράση ο Rakasha.
Mike, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν θα αμφισβητήθηκε από άλλον στη βάση ότι το ντουέτο δεν ήταν αιρετική φοιτήτρια με αυταρχικό Κινέζο αστυνομικό.
Tώρα είμαι περίεργη πώς να ήταν εκείνη η "μνημειώδης" κριτική που δεν έτυχε να διαβάσω...(την άλλη την έχω φυλάξει!)
Αλλά αυτές οι ερωτήσεις...ακόμα θυμάμαι το: "γιατί να ήταν δαχτυλίδι και όχι περιδέραιο, μπρίκι, κατσαρόλι;"
Κάπως έτσι ήταν, αλλά σταματάω εδώ την αναπόληση...
Θα φταίω εγώ τώρα να κάνω κανένα ισοπεδωτικό σχόλιο για τα κουμμούνια*;
Εντάξει, άνθρωποι είναι κι αυτοί, αλλά δεν μ' αφήνει κι ο ανηψιός ν' αγιάσω...
*εννοώ το εν Ελλάδι ενδημικό είδος
Έχω ξαναγράψει κι αλλού (ή μήπως το έγραψα εδώ) ότι ο Δανίκας είναι χρησιμότατος. Όταν θάβει μία ταινία τρέχω να τη δω σίγουρος ότι θα μου αρέσει. Όταν υμνεί μία ταινία την αποφεύγω ξέροντας ότι αποκλείεται να μου αρέσει. Μέχρι σήμερα δεν με έχει απογοητεύσει.
Θα διαφωνήσω μαζί σας... Ο Δανίκας είναι ο μόνος κριτικός που εμπιστεύομαι. Τόσο απλά.
Προσυπογράφω, Old Boy.
Eμένα μου έχει μείνει η κριτική για τον πρώτο Άρχοντα, όπου ο Γκάνταλφ, κατά Δανίκα, ήταν ένα είδος Μωυσή-Αβραάμ, κάτι στο Εβραϊκό, τέλος πάντων, ο Σάρουμαν δεν ξέρω-κι-εγώ-τι, και δε συμμαζεύεται...
Ο άνθρωπος, πολύ απλά, βρήκε βήμα να βγάζει τις εμμονές του και την ασθένειά του. Δεν είναι να ασχολείται κανείς σοβαρά με την κριτική του, που μόνο κριτική δεν αποτελεί. Για μένα, έχει κάψει λυχνίες προ πολλού.
Κάποιος που φαντασιώνεται ακόμα τη Ρίτα Χέιγουορθ και πετάει στα σκουπίδια την επιστημονική φαντασία συλλήβδην (για να μην μιλήσουμε για τα καμώματα των τελευταίων ετών) πώς θα μπορούσε να καταντήσει αλλιώς; Γενικώς οι κινηματογραφικοί κριτικοί στην Ελλάδα είναι το πολύ μετριότητες και κομπλεξικοί (του στιλ "εγώ θα τη γύριζα καλύτερα")! Σπανίως τους συμβουλεύομαι.
σινεμάς είναι, η 7η ως λέγεται; ηρεμία, τόσα νεύρα για την τέχνη; δείτε την πρώτα τη ρημάδα.
OldBoy, είναι χαριτωμένο και με νόημα το σχόλιό σου πάνω στη συγκεκριμένη ατάκα του Δανίκα. Προσυπογράφω. Θαρρώ όμως, πως για πρώτη (ίσως) φορά, η γενική συλλογιστική -του κατά τ'άλλα αδιάφορου (αν όχι γραφικού) εν λόγω κριτικού- έχει μια βάση: το ότι ο Ανγκ Λι δεν είναι τυχαία ο "μεγαλύτερος" Κινέζος σκηνοθέτης, ο "πιο επιτυχημένος", αυτός που κερδίζει ταμεία και εντυπώσεις σε Ευρώπη και Αμερική. Ανεξάρτητα από το αν η κριτική αυτή (όπως σχεδόν και κάθε κριτική του συγκεκριμένου) υπηρετεί τα σύνδρομα του υπογράφοντος και μόνο (και σχεδόν καθοδηγείται από αυτά ολοκληρωτικά), υπάρχει εδώ ένα θέμα -για μένα πολύ σοβαρό- το οποίο χρήζει ιδιαίτερης παρατήρησης, ακριβώς επειδή αφορά την Κίνα και τον τρόπο που ασκεί πολιτική (ή και τέχνη).
Εμένα, πάντως, αν κάτι με πείραξε τώρα στην περίπτωση του Ανγκ Λι (αδιάφορος γενικά σκηνοθέτης) -και by the way κανείς δεν ανέφερε- είναι ότι είδε φως και μπήκε. Τουτ'έστιν, δεν κατάφερε να κρύψει τη ζήλια του για τον Καρ-Βάι. Μέχρι και τον ίδιο ηθοποιό έβαλε. Φρόντισε πάνω-κάτω να έχει την ίδια αισθητική, σκηνογραφικά, κοντινά πλάνα, καδράρισμα προσώπων στα 3/4 κλπ. Ό,τι δηλαδή έχει αναπτύξει ο άλλος ως ιδιαίτερη γλώσσα και αισθητικό σύμπαν (είτε μας αρέσει είτε το απορρίπτουμε), ήρθε ο έξυπνος και πονηρός Κινέζος και το άρπαξε (έχοντας εκ προοιμίου σύμμαχο το box office και τους αμερικάνους διανομείς), του έβαλε ένα βλαχοφανφαρόνικο τίτλο (για γέλια στην κυριολεξία -μπορεί να συγκριθεί μόνο με ταινίες Μπαντ Σπένσερ-Τέρενς Χιλ) και ...βουαλά! Δερ'ς νο μπιζνες λάηκ σόου μπίζνες!
Δεν έχω δει την ταινία αλλά, τώρα που διάβασα (από σένα) την συγκεκριμένη κριτική, λέω να πάω -ξέρεις, έχω μια απορία: πότε θα πέσει μέσα; Διαβάζοντας τον costinho υποψιάζομαι πως ούτε αυτή θάναι η φορά του διότι, αν υπάρχει ζήτημα, θα είναι αυτό που, με αισθητικούς (και βαθιά πολιτικούς) όρους, περιγράφει μια χαρά ο φίλος.
τέτοιο κτήνος που σε βρήκα
σου διαβάζω και Δανίκα,
που θα 'λεγε κι ο Νιόνιος αν δεν είχε γίνει αυτός νοικοκύρης με δανικά κι αγύριστα...
ΥΓ προσπάθησε ποτέ ο Δανίκας να γυρίσει ταινιάκι, έστω και των 30 δευτερολέπτων;
Αν κρίνω από την φωτογραφία που συνοδεύει τα κειμενάκια του κυρίου Δημήτρη (μας) στην τελευταία σελίδα της εφημερίδας που γράφει, ίσως να αντιμετωπίζει δυσκολίες να ανταποκριθεί στην προτροπή σας, κύριε old boy.
Αnasthe, δεν βλέπω κανέναν νευριασμένο. Και το θέμα είναι ακριβώς ότι σπανίως στις κριτικές του το έργο τέχνης κρίνεται ως τέτοιο. Όχι ότι στο σινεμά δεν παίζει ρόλο και η πολιτική, το εμπόριο και χίλια δυο άλλα, αλλά νισάφι.
Αerosol, όχι και δυσκοίλιος ο Δανίκας ;)
Costinho, νομίζω πως τον αδικείς τον Ανγκ Λι. Ούτε η πρώτη του ταινια είναι ούτε η δεύτερη για να πούμε ότι έχει ανάγκη να ξεπατικώσει κανέναν. Ο Τόνι Λέουνγκ είναι αφενός καταπληκτικός, αφετέρου είναι πρωταγωνιστής και του Ζανγκ Γιμού. Μάλλον είναι ό,τι καλύτερο έχουν στην Κίνα. Συμφωνώ βέβαια ότι η ταινία θυμίζει έντονα Γουογκ Καρ-Βάι, όπως συμφωνώ ότι την αισθητική μαγεία του δεν μπορεί να την φτάσει. Εν αντιθέσει με τις ταινίες του Γουογκ Καρ-Βάι όμως εδώ υπάρχει μια ιστορία και έτσι ως σύνολο είναι στα μάτια μου πιο δικαιωμένη από τα αυτοκαταστροφικά παραλίγο αριστουργήματα του Καρ-Βάι. Όσο για τον τρόπο που χάιδευε τα πρόσωπα η κάμερα εμένα μου θύμισε τον φωτισμό του προσώπου του Χιθ Λέτζερ στο Βrokeback Mountain. Μεταφυσικό, δεν λέω, αλλά μου τον θύμισε.
Το "χέζεις" και το "Δανίκας" στην ίδια πρόταση! Επιτέλους! Δγείτε ρα, κάτι κριτικοί τέχνης...
πιο αληθοφανεις ερωτικες σκηνες non ho visto mai
εσενα oldboy θα σου αρεσει
ειμαι σιγουρη
isfigga@yahoo.gr
παλι εγω
μακαρι να υπηρχαν αντρες με τετοια βλεμματα
isfigga@yahoo.gr
Τελευταία δεν βρίσκει πού να κολλήσει τα αγαπημένα του καλολογικά στοιχεία: το "μουσουλμανικό τόξο" και τον "γαλλογερμανικό άξονα" και το 'χει ρίξει ξανά στη σταθερή αξία του αντιαμερικανισμού.
Τι να κάνει ένας κακομοίρης πρώην "Ριζοσπαστικός" που δεν έβλεπε Hollywood ούτε δεμένος χειροπόδαρα και που "αναγκάστηκε" να υπηρετεί το ΔΟΛ;
Δείξτε κατανόηση.
Αυτά που γράφει ο Δανίκας είναι -νομίζω- πολύ σωστά. Αυτή είναι η ταινία, όπως ακτιβώς την περιγράφει. Και πιστεύω πως γι αυτούς τους λόγους -και τα όσα υπονοεί- βραβεύτηκε.
Ο Δανίκας σχολιάζει την ταινία που κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα, όχι το πώς θα νιώσει ο μέσος θεατής που θα τη δει τρώγοντας το Ποπ-Κορν ή τα σπόρια του. Αν έχει τις γνώσεις και τα έγραψε όλα μόνος του, μπράβο του! Αν πάλι έπρεπε να συνεργαστεί με άλλους, γιατί οι γνώσεις του δεν επαρκούσαν, ακόμη πιο μπράβο του!
Για Ποπ-Κορν κριτική έχουμε τα TV magazines, τα blogs και τα μπαράκια. Για σοβαρή κριτική, έχουμε τον Δανίκα, και Τα Νέα που τον πληρώνουν να την γράφει. Διαβάστε τον προσεκτικά, και πιστεύω πως θα ανακαλύψετε πολλά.
Με άλλα λόγια, άμα θες να φτιάξεις μια καλή ερωτική ιστορία και είσαι master of the art, φτιάξε μια καλή ερωτική ιστορία. Μη την ανακατεύεις με πολιτικά, άχετα ή σχετικά. Εάν την ανακατέψεις, κάντο σωστά, όχι απλά για να κάνεις την ταινία trendy.
Κι εσείς Ευρωπαίοι του Χρυσού Φοίνικα, μη ζαλίζεστε με οτιδήποτε Κίτρινο.
disclaimer: δεν ξέρω τις άλλες ταινίες, μπορεί όντως αυτή να ήταν η καλύτερη :-)
Απλά συμφωνώ με την κριτική του Δανίκα.
"Ούτε η πρώτη του ταινια είναι ούτε η δεύτερη για να πούμε ότι έχει ανάγκη να ξεπατικώσει κανέναν."
Αν το θέτεις αριθμητικά, πράγματι έτσι είναι. Αν το κοιτάξει κανείς ουσιαστικά, θα δει ότι ταινία σαν κι αυτή δεν έχει ξανακάνει. Όπως επίσης και το σύνολο των ταινιών του δεν φέρει χαρακτηριστικές αισθητικές ομοιότητες (ως προς την κινηματογραφική γλώσσα τουλάχιστον). Το έργο του χαρακτηρίζεται από ένα αισθητικό αχταρμά που κάθε φορά καθοδηγείται και καθορίζεται από την ιδέα και το σενάριο -και τα τελευταία χρόνια και από τους διανομείς και το box office. Ακριβώς αυτό είναι που τον κάνει συνολικά επιτυχημένο. Το ότι η ταινία η ίδια δεν καταλήγει να είναι αχταρμάς, αυτό οφείλεται στο ότι είναι δεινός κινηματογραφιστής και μαέστρος. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.
"εδώ υπάρχει μια ιστορία και έτσι ως σύνολο είναι στα μάτια μου πιο δικαιωμένη από τα αυτοκαταστροφικά παραλίγο αριστουργήματα του Καρ-Βάι. "
Δεν θα ξανατσακωθούμε γι αυτό :)
Αλοίμονο βέβαια σε μας που στα -όχι παραλίγο- αριστουργήματα του Καρ-Βάι αναγνωρίζουμε και ιστορία και σύνολο και καθόλου αυτοκαταστροφικές διαθέσεις. Και προπαντώς, αισθητική και κινηματογραφική συνέπεια -κάτι που ο Άνγκ Λι άφησε με πλήρη συνείδηση στην άκρη, από τις πρώτες του ταινίες κιόλας. Για να γίνει αυτός που έγινε (και μαγκιά του). Και με το βαρύ τίμημα να τον πιάνουν στο στόμα τους οι Έλληνες bloggers και οι ξυνισμένοι που τους απαντάνε... :) (Και φυσικά και ο Δανίκας, αυτό που το βάζεις;...)
Λυπάμαι που δεν θα είμαι ιδιαίτερα αναλυτικός. Με σφίγγει μια γραβάτα που φορώ για να υπηρετώ το αφεντικό. Γιο.
Θα μπορούσα να είμαι ήρωας του hip hop, γαμώτο μου ταιριάζει.
Ώρες, ώρες έχω την εντύπωση ότι όλοι οι blogers έχουν το blog τους σαν ντιβάνι. If you understand what i say, then we're all O.K. Γιο, γιο, ούτε ο Έμινεμ δεν με πιάνει.
Ο Δανίκας προσωπικά μου είναι συμπαθής. Βρίσκω σχετικά εύστοχες τις κριτικές του και βλέπω μια τοσοδούλικη αλαζονεία Old Boy στην κριτική σου.
Δεν είναι κακό, είναι το τίμημα της διαδικτυακής επιτυχίας. Το ίδιο μπορεί να έχει συμβεί και στο Δανίκα. Άρα μήπως παίζετε απ' την ίδια μεριά;
Με όλο το σεβασμό
όπως λένε στο χωριό..γιο, γιο.
Costinho, δεινός κινηματογραφιστής και μαέστρος λοιπόν, χωρίς την προσωπική του στάμπα, το προσωπικό του σήμα κατατεθέν. Ίσως αυτό να κρύβεται από ταινία είδους σε ταινία είδους, ίσως να υπάρχει χωρίς να φωνάζει την παρουσία του. Αλλά ακόμη κι αν δεν υπάρχει, το «δεινός κινηματογραφιστής και μαέστρος» προσωπικά δεν μου φαίνεται καθόλου λίγο.
Ανώνυμε, γράφεις: «Με άλλα λόγια, άμα θες να φτιάξεις μια καλή ερωτική ιστορία και είσαι master of the art, φτιάξε μια καλή ερωτική ιστορία. Μη την ανακατεύεις με πολιτικά, άχετα ή σχετικά. Εάν την ανακατέψεις, κάντο σωστά, όχι απλά για να κάνεις την ταινία trendy» Εδώ είναι όλη η έντασή μου. Δεν υπάρχει «σωστά», δεν υπάρχουν τέτοιου είδους κανόνες. ειδάλλως μιλάμε για προπαγάνδα κι όχι για τέχνη. Και προφανώς ο Ανγκ Λι δεν θα μπορούσε να κάνει στην Κίνα αντικινεζική ταινία. Ωραία λοιπόν, ας ειπωθεί αυτό το προφανές ως υποσημείωση και ας μην αναδεικνύεται σε κεντρικό σημείο της κριτικής. Ταινία παρουσίασε ο Ανγκ Λι, δεν μας το έπαιξε πολιτικός ούτε την ψήφο μας ζήτησε.
Αντρέα, από την αρχή μ' αυτό το στυλ (μάλλον και με αυτό το στυλ) έγραφα στο παρόν ντιβάνι. Αν θες να το πεις αλαζονικό στυλ, πες το, πάντως δεν πρόκειται για αλαζονεία που έχει να κάνει με «διαδικτυακή επιτυχία». Γιο :)
Στο θεμα της ταινιας και οχι του Δανικα που τον εχω και εγω χεσμενο, συμφωνω και εγω με τον costinho.
H ταινια μου φανηκε σαν μια προσεγγιση της Ερωτικης Επιθυμειας απο αμερικανοπληκτο σκηνοθετη. Και πραγματικα δεν μπορω να καταλαβω πως ο ιδιος σκηνοθετης μπορει να κανει το Τιγρης και Δρακος, το Brokeback Mountain και το Προσοχη Ποθος και να ειναι επιτυχημενες και οι τρεις.Για να μην παω και πιο πισω με το Ice Storm και το Sense and Sensibility. Ειναι μαγκια του? Σιγουρα! Μας αρεσει αυτο? Οχι σιγουρα. Εμενα οπως και παλιοτερα στην περιπτωση του Atom Egoyan με χαλαει λιγο. Που το παει ο καλλιτεχνης, τι θελει να πει ο ποιητης και αλλα τετοια μπαναλ ερωτηματα με βασανιζουν.
Κατα τα αλλα η ταινια μου φανηκε αρκετα καλη, οι 3 διαδοχικες σκηνες σεξ ηταν εντιπωσιακες και ρεαλιστικοτατες αλλα οι χαρακτηρες δεν αναληθηκαν οσο θα ηθελα και ο ερωτισμος μαλλον την εκανε με ελαφρα πηδηματακια ψαχνοντας την επομενη ταινια του Καρ-Βάι. Τουλαχιστον το τελος δεν ηταν αμερκανια.
Αξιζει να την δει κανεις? Μαλλον ναι. Θα μας μεινει τιποτα απο αυτην την ταινια? Η τριτη σταση σεξ και αν υπαρχει μια κοπελα με τα αναλογα προσοντα παρακαλω να μου τηλεφωνησει παραυτα
Τον Εγκογιάν γιατί; Ο Εγκογιάν ένα είδος ταινίας έκανε και το έκανε εξαιρετικά. Όταν πήγε να κάνει κάτι άλλο τον έφαγε το μαύρο φίδι.
Τον Εγκογιάν γιατί;
Γιατι παρολο που εκανε ενα ειδος ταινιας, σκηνοθετικα δεν ειχαν καμια σχεση μεταξυ τους.
The adjuster, Exotica, Sweet Hereafter ηταν 3 πολυ καλες, κατα την γνωμη μου, ταινιες αλλα ποιο ειναι το βλεμμα του σκηνοθετη?
Μετα ηρθαν και τα μαυρα φιδια.
Το «Αdjuster» το έχω δει μισό στην τηλεόραση.
Ένα βλέμμα πάντως λοξό, «νοσηρό», αμφίσημο, υπνωτιστικό.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home