Στα γόνατα

Πήγα σήμερα στη διάλεξη της Κικής Δημουλά. Μοιάζει τόσο στην γιαγιά μου. Ίσως εκτός όλων των άλλων τα γηρατειά σού αφαιρούν και την εξωτερική σου ιδιομορφία, ίσως όπως μοιάζουν όλα τα μωρά στην αρχή της ζωής να μοιάζουν κι όλοι οι ηλικιωμένοι προς το τέλος της. Η γιαγιά μου έχει πεθάνει εδώ και χρόνια, η Δημουλά είναι ακμαιότατη, αλλά καθώς μιλούσε συνεχώς για τη φθορά που προξενεί ο χρόνος, όπως μιλούσε συνεχώς για την αγάπη της προς τις φωτογραφίες και τη σχέση τους με το χρόνο, ελπίζω το έως τώρα ποστ να μην είναι άκομψο ή αταίριαστο.

Για το από δω και πέρα δεν θα πάρω όρκο:

Κοσμοσυρροή, η ποιήτρια χειροκροτείται, η ποιήτρια συγκινείται, ωστόσο πώς ο ποιητικός της θρίαμβος να αποσπαστεί από την εγγενή ματαιότητα της ανθρώπινης συνθήκης; Δεν πρόκειται για έναν αθλητικό θρίαμβο, δεν πρόκειται για έναν θρίαμβο της σόου μπιζ, δεν πρόκειται για έναν θρίαμβο που μυρίζει -πλαστή- αιωνιότητα, πρόκειται για έναν ποιητικό θρίαμβο, άρα για έναν θρίαμβο που μυρίζει επίγνωση θανάτου, που μυρίζει εφήμερο, και γι΄ αυτό ακριβώς για έναν θρίαμβο τελικά λιγότερο μακριά από την αιωνιότητα (ή έστω από ένα σημαντικό της κλάσμα). Και στον θρίαμβο της ποιήτριας ο πόνος είναι παρών. Εκεί. Στο πλάι της. Γυμνός. Αδυσώπητος. Αλλά νικημένος στο βαθμό που μέσα από τους στίχους αποκαλύφθηκε, ονομάστηκε, αναλύθηκε, περιπαίχθηκε. Νικημένος όσο και νικητής.

Θολά τα γράφω κι είναι και αργά. Η Δημουλά το είπε ξεκάθαρα (αυτό άλλωστε που λένε όλοι), ότι δηλαδή η πραγματική εργασία αρχίζει μετά την έμπνευση, ότι το ποίημα είναι το αποτέλεσμα της εργασίας μετά την έμπνευση και όχι το αποτέλεσμα της έμπνευσης.

Εδώ λοιπόν τι κάνουμε άραγε, τι είδους λόγου είναι αυτό που μας τρώει καθημερινά τα σωθικά, τι απομένει πέραν της αρχικής έμπνευσης; Μήπως ο γραφομανής δεν κάνει κάτι άλλο από το να δολοφονεί βιαστικά με κάθε ποστ την καλύτερη δυνατή εκδοχή της έμπνευσής του;

Δεν συγκρίνω, ή μάλλον αν συγκρίνω, το κάνω μόνο και μόνο για να ομολογήσω καταλυτικές διαφορές, το κάνω μόνο και μόνο για να υποκλιθώ, να θαυμάσω και να λαχταρήσω.

Αλλά υπήρχε μια αύρα σήμερα όσο μιλούσε η Δημουλά, ένιωθες ότι καθόσουν στα γόνατα της ποίησης, στα γόνατα της γιαγιάς ποίησης, που με όλη την σοφία της ηλικίας γελούσε και καμάρωνε με τα καμώματα του εγγονιού της, το οποίο έπαιζε με τα ποστ - παιχνίδια του και παρίστανε τον σπουδαίο, παρίστανε τον ήρωα του παραμυθιού που έρχεται και γράφει τόσο μα τόσο ωραία.

Μέσα από την δεξιά φωτογραφία η γιαγιά μου ζει και μου λέει «Πάντως, έχει», μέσα από την αριστερή φωτογραφία η γιαγιά μου μού παίρνει το μπλοκ με τις παιδικές ζωγραφιές, το μπλογκ με τα παιδικά ποστάκια.

Ώρα για ύπνο, μου λέει.

Αύριο πάλι.