Εάν ταις γλώσσαις
Περασμένα μεσάνυχτα. M' έναν φίλο στην Πλατεία Εξαρχείων. Κάτι συζητάμε. Μας πλησιάζει ένας άντρας κοντά στα 30. Γυαλιά ηλίου στο πάνω μέρος του κεφαλιού του, σχετικά καλά ντυμένος. Πριν καθόταν σε ένα πεζούλι. Τώρα έχει σηκωθεί και μας μιλάει. Ρώσικα. Τα μάτια του κόκκινα. Eπιχειρηματολογεί. Φαίνεται να έχει ευφράδεια. «Do you speak english?», τον ρωτάμε. Συνεχίζει απτόητος στα ρώσικα. Του απαντώ στα ελληνικά διάφορα ψιλοειρωνικά. Χαίρεται που έχει βρει ανταπόκριση. Μετά από δυο - τρία λεπτά ακατάσχετης ρωσικής λογοδιάρροιας, αποφασίζουμε να καληνυχτιστούμε με τον φίλο. Κάτι σημαντικό συζητούσαμε. Έτσι νομίζαμε.
Ενώ σημαντικό είναι αυτό που νιώθεις επιτακτική την ανάγκη να το πεις ακόμη και σε εντελώς αγνώστους ανθρώπους που αποκλείεται να καταλαβαίνουν τη γλώσσα σου.
Η γλώσσα είναι μια τεχνική λεπτομέρεια.
Αν είχαμε τα αυτιά μας ανοιχτά θα μπορούσαμε να τον καταλάβουμε.
Ο φίλος που τον κοιτούσε στα μάτια μπορεί και να τον κατάλαβε.
Εγώ προτίμησα να τον κάνω ποστ.
posted by Old Boy @ 1:59 π.μ.
21 comments
21 Comments:
Άλλος θα το έκανε ταινία.
Μου θύμισες την "Βαβέλ"
τα μάτια του δεν ήταν μόνο κόκκινα, είχαν και δάκρυα.
γιατί σε μας άραγε; τόσο κόσμο είχε στην πλατεία.
μόλις φύγαμε θυμήθηκα τα μοντέλα που περίμεναν στην πιάτσα των ταξί, τα περισσότερα απ' τη χώρα του...
ναι σημαντικό είναι αυτό που σε πνίγει και αν δεν το μοιραστείς (με ποστ, με ταινία, με τα μάτια, με το λόγο) θα χαθείς...
Αν και αυτό που περιγράφεις δε σε κολακεύει διόλου,μπράβο σου, που το ομολογείς.
Πάντως, είμαι περίεργη,πώς κατάλαβες ότι επιχειρηματολογούσε,ενώ δεν αντιλήφθηκες- όπως ο ίδιος είπες-τι έλεγε;
Η τελευταία σου φράση"ακούγεται" λίγο απαξιωτικά,αλλά δε βαριέσαι,μάλλον είναι...τεχνική λεπτομέρεια ;-)
Προφανώς ο άνθρωπος, όπως ακριβώς ο "Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης" του Καβάφη, "έπληττεν ουκ ολίγον έχοντας
κουβέντες στοιβαγμένες μέσα του".
Το σημαντικό δεν ήταν τόσο να τον ακούσεις ή να τον κατανοήσεις αλλά περισσότερο να τα πει κάπου, να μιλήσει...
(http://www.snhell.gr/anthology/content.asp?id=60&author_id=60)
«Κάτι σημαντικό συζητούσαμε. Έτσι νομίζαμε.
Ενώ σημαντικό είναι αυτό που νιώθεις επιτακτική την ανάγκη να το πεις ακόμη και σε εντελώς αγνώστους ανθρώπους που αποκλείεται να καταλαβαίνουν τη γλώσσα σου».
Διαβάζω σ' αυτή την παράγραφο μια ειρωνεία (αθέλητη; ηθελημένη;). Μήπως κι εσύ δεν μιλάς σε αγνώστους μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνουν;
Τι να πεις. Τέτοια η αλήθεια.
Aντανάκλαση, θα ήταν ταινία εξαιρετικά μικρού μήκους. Νομίζω η καλύτερη τύχη που θα του τύχαινε ήταν να γινόταν ποίημα. Η δεύτερη καλύτερη μάλλον. Η πρώτη καλύτερη θα ήταν να καθόμαστε να τον ακούμε για ώρες.
Ανώνυμε, ίσως σε μας, γιατί τα μοντέλα θα καταλάβαιναν τι έλεγε.
Μeniek, κάπως έτσι.
Ψυχή, το κολπάκι να λέω πράγματα που δεν με κολακεύουν διόλου, ομολογώ ότι το χρησιμοποιώ συχνά. Ότι του απαντούσα ειρωνικά όμως, στο στυλ «Καλά τα λες» και «Τώρα τι να σου πω; Ότι έχεις άδικο;», δεν θεωρώ ούτε ότι με κολακεύει ούτε ότι δεν με κολακεύει.
Αταίριαστε, η διαφορά με τον «Ηγεμόνα» είναι ότι αυτός δεν προσποιήθηκε κάτι που δεν ήταν.
Νοvalis, και η παρερμηνεία μέσα στο παιχνίδι είναι. Πάντα :)
Ρε μπας και ήθελε να σας εξηγήσει κάτι για τις συμπατριώτισες που περίμεναν στη πιάτσα των ταξί ?
Koίτα, το να ήταν αυτός προαγωγός τους θα ήταν σαν να έπαιζε στην Μπαρτσελόνα ο Ρομέρο αντί του Μέσι.
κάτι τέτοιο μας εξηγούσε, αλλά ήταν τύφλα και μπερδευόταν η γλώσα του. τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως και να μιλούσε μεθυσμένα αγγλικά. με ρώσικη προφορά.
[στο do you speak english δεν απάντησε ναι;]
Μήπως και ο Ρομέρο κατά τύχη δεν βρέθηκε στη Πανάθα, όπως και ο Σέζαρ των χθεσινών στο Μπερναμπέου για ακόμη μια φορά. Ποτέ μη λες ποτέ, ...δεν ξέρεις μπορεί και να κάτσει
βρε "παληοπαιδο", δεν πιανεται σαν εξομολογηση και αρα εξιλέωση. Μαλλον λιγο προς σχιζο φέρνει.
Να μιλήσει, να το βγάλει από μέσα του ήθελε ο έρ'μος! Μπορεί και να τον σώσατε με το δίλεπτο που άθελά σας του χαρίσατε.
Ξέρω την πλατεία και τις καμένες ψυχές της...
Mπα, ρώσικα μιλούσε. Nτοστογιεφσκικά.
Μου φάνηκε εντελώς μπλογκολογικό κείμενο. Ισως να κάνω και λάθος βέβαια.
Όχι, Lex. Πραγματικό γεγονός είναι.
Για τον Pavel λες. Παίζαμε θάρρος ή αλήθεια στην Μαυρομιχάλη στο σπίτι της Βάσιας και του λέμε μαλάκα Pavel μην πεις θάρρος θα τον πιεις. Είπε όμως. Kαι τον στείλαμε να βρει δυο κουλτουριάρηδες τύπους έλληνες στην πλατεία και να αρχίσει να τους μιλάει Ρώσικα. Να τους τρελάνει στα ρώσικα του είπαμε. Τα κόκκινα μάτια ήταν από τους μπάφους. Και η λογοδιάρροια από τους μπάφους ήταν. Εσείς από τι το πάθατε;
Aπ' την σκεψοδιάρροια.
Αχ και να 'σαντε (ή μήπως να 'ντουσαν;) οι γλώσσες "βούλωστο και παίξτο" (μετάφραση του "plug and play", κατά SYSTRAN).
Για μια ακόμα φορά επιβεβαιώνεται το ρηθέν υπό των προφητών:"Όσο πιο καλός είναι ο blogger τόσο απολαυστικότερα τα σχόλια που του γράφουν"! (αλήθεια, γιατί δεν οι άγγλοι δεν έχουν λέξη για το απολαυστικός, άραγε;)
важно не когда тебя понимают, а когда слушают...
Πάρε λίγα ντοσκογιεφσκικά...να μην είμαι εκεί...
Δημοσίευση σχολίου
<< Home