Η Άλωση
(Τώρα που ξανασκίζουμε)Τώρα πια δεν σου απομένει αμφιβολία. Αν αντιμετωπίζεις και τη νίκη τόσο ψύχραιμα όσο την ήττα, καταλαβαίνεις ότι η διαπίστωση πως μεγαλώνεις δεν ήταν κρεμαστάρια αποστασιοποίησης, αλλά αποδοχή της πραγματικότητας.
Από τον Μάρτη στον Οκτώβρη, από το Καραϊσκάκη στο Αλί Σαμί Γεν, από το διπλό στο διπλό, από την εθνική καταστροφή στον εθνικό θρίαμβο, πράγματα που αλλάζουν ριζικά και πράγματα που μένουν ολόιδια,
συν ίσως δυο έξτρα διαπιστώσεις,
ότι αφενός η εθνική ποδοσφαίρου κατακτά μετά την ομορφιά του μύθου του 2004 και την καταξίωση της διάρκειας του 2007
και ότι αφετέρου οι σχέσεις Ελλάδας - Τουρκίας μπορεί να μην χρειάζονται παρά μια ασήμαντη αφορμή για να ξαναγίνουν θερμοπολεμικές, αλλά όσο να 'ναι τις τελευταίες δυο δεκαετίες έχουν σε ένα βαθμό αποδραματοποιηθεί, με τη βοήθεια και της διάχυσης των πάσης φύσεως και με την ευρεία έννοια πληροφοριών -των αθλητικών αναμετρήσεων συμπεριλαμβανομένων- που έχουν σε ένα βαθμό αποτερατοποιήσει τον ένα λαό στα μάτια του άλλου,
κι αυτός είναι εν τέλει ο μόνος δρόμος για την ειρήνη, ο δρόμος ο εξαιρετικά μακροχρόνιος, ο δρόμος που ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανατραπεί, αλλά άλλος τρόπος δεν υπάρχει παρά να τον ακολουθείς και στα πλαίσια του μεγαλώματός σου να γίνεσαι κι ο ίδιος λίγο περισσότερο ανοικτός, αλώνοντας κομμάτια της μέσα σου πόλης και χτίζοντας στη θέση τους καινούρια.
posted by Old Boy @ 11:16 μ.μ.
13 comments
13 Comments:
Ολο το εθνος προσκυνα σοβρακα και φανελες!!!!
Όταν χάνουμε εντός έδρας 1-4, τότε κανείς δε μιλάει για "εθνική ταπείνωση". Ήταν ένα ματς όπως τα άλλα. Σήμερα, όμως, εκεί στο Mega με το ζόρι κρατιόντουσαν να μην ψάλλουν τον εθνικό ύμνο.
Κατά τα άλλα, ήταν εξαιρετική η εμφάνιση της ομάδας. Όπως εξαιρετική ήταν όλη της η πορεία στον όμιλο. 8-1-1, ε; Εντυπωσιακό.
Το τουρκικό κοινό πολύ καλό. Αν εξαιρέσουμε τα "ου" στον εθνικό ύμνο, άψογοι. Ας τα βλέπουν αυτά τα δικά μας τα καμάρια, αυτοί που θα πάρουν πίσω την Πόλη.
Υ.Γ.: Σας παρακαλώ, υπάρχει κανένας καλός άνθρωπος να ζητήσει δήλωση από τον καλό κο Γιακουμάτο; Μήπως, κε πρώην υφυπουργέ, μπορεί τώρα να συνεχίσει να προπονεί την ομάδα ο τρισκατάρατος Γερμανός; Μήπως λέω, αν το επιτρέπετε εσείς...
πολύ όμορφο
Εάλω η πόλις και τρίχες κατσαρές - Είναι βαριά βαριά η γλίτσα του Αμερικανοτσολιά
Χρησιμοποίησα απόσπασμα από το άρθρο σου,με σχετικό βέβαια λινκ.
Ευχαριστώ για την βοήθεια και την έμπνευση!
Να πούμε πάντως πως η βραδιά είναι ιστορική όχι μόνο για τη νίκη αλλά και γιατί η εκπομπή του Mega μπήκε στο Γκίνες: σε κάποια φάση μίλαγαν έξι δημοσιογράφοι μαζί, ενώ σε όλη τη διάρκεια της εκπομπής οι τρεις βασικοί παρουσιαστές μιλούσαν ασταμάτητα με επίσημη κατοχή μικροφώνου:
Θαναηλάκης 99%
Σακελλαρόπουλος 98%
Θειακός 97%
Σοβρακοφανέλες,πρέζα, αλλά καλύτερα να αντιπαρατίθεσαι του αντιπάλου σου έτσι και με αυτόν τον τρόπο να τον γνωρίζεις παρά άπό την κάθε είδους προπαγάνδα και πολεμική ενημέρωση. Τι καλύτερο από το να "σκοτωνώμασταν" μόνο για το ποδόσφαιρο.
Για να μην τρελαθούμε κιόλας. Η εθνική έπαιξε μεγάλη μπάλα, ο αμανατίδης σκόραρε με εξαιρετικό τρόπο, η ελλάδα προκρίθηκε πανάξια και οι τούρκοι φίλαθλοι δίδαξαν ποδοσφαιρικό πολιτισμό χειροκροτώντας όρθιοι την εθνική ελλάδας. Πολύ το γουστάρησα δε λέω, αλλά η αρλουμπολογία και τα πρωτοσέλιδα των αθλητικών έχουν αξία μέχρι την επόμενη τεσσάρα που το έθνος θα "ταπεινωθεί" από τους ίδιους που το εξυψώνουν σήμερα. Ψυχραιμία λοιπόν.
Μετά το 1-4 του Μαρτίου , αποτυπώθηκε στην μνήμη των περισσότερων η μπουρδολογία του Γιακουμάτου. Πες ότι αυτός τόσα ξέρει τόσα λέει. Οι "επαγγελματίες" δημοσιογράφοι που έγραφαν και έλεγαν εκείνες τις μέρες απίστευτα πράγματα, δεν μνημονεύονται όσο αυτός.
Όχι στις αγιογραφίες παικτών και προπονητών , όχι στην υπερεθνικιστική έπαρση και στα πολεμικά συνθήματα μετά από μεγάλες νίκες , όχι όμως και στην απαξίωση και τον μηδενισμό μετά από μεγάλες ήττες. Έλεος πια. ΄
Κάθε τρεις και λίγο τα ίδια.
Όσο για τις αναμετρήσεις με την Τουρκία , για διάστημα 30 χρόνων δεν είχαμε παίξει ούτε φιλικό! Λες και ζούσαμε και οι 2 λαοί σε άλλον πλανήτη..
Πάντως τα σώβρακα τους τα πήραμε? Ναι?
"...αυτός είναι εν τέλει ο μόνος δρόμος για την ειρήνη, ο δρόμος ο εξαιρετικά μακροχρόνιος, ο δρόμος που ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανατραπεί, αλλά άλλος τρόπος δεν υπάρχει παρά να τον ακολουθείς και στα πλαίσια του μεγαλώματός σου να γίνεσαι κι ο ίδιος λίγο περισσότερο ανοικτός, αλώνοντας κομμάτια της μέσα σου πόλης και χτίζοντας στη θέση τους καινούρια."
Respect
είναι ντροπή!
είναι ντροπή που η τελευταία σου φράση(αυτή που σέβεται και η ροδιά εννοώ) θα μείνει για πάντα μονο στο μπλογκ σου και δεν θα πάει λίγο παραέξω, στα μίντια, στις εφημερίδες, στους δρόμους, ένα τεράστιο γκράφιτι έξω από τα γραφεία του λάος, ένα άλλο στην πανεπιστημίου, ένα τρίτο στό σύνταγμα δίπλα στα μακντόναλντς, με πάνω όλο το ποστ αναρτημένο με τη φωτό μαζί, να γίνει ταινία, ένα ντοκυμανταίρ, κάτι σαν 'το τέλος της βίας', μια άσκηση για εξασκηση στους νέους διπλωμάτες του υπουργείου εξωτερικών.
ειδικά τώρα που ετοιμάζονται να κατέβουν πάλι στους δρόμους για το σκοπιανό.
τεσπα.σε περίπτωση που δε στο χω ξαναπεί, είσαι ο πιο αγαπημένος πολιτικοποιημένος γραφιάς του κόσμου(μου) για πάντα.αμήν.
Mike, προσυπογράφω το σχόλιό σου.
Μοsaic, είναι ΝΤΡΟΠΗ, ΑΙΣΧΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΙΣΧΥΝΗ.
Αμήν.
@mosaic: Θα πάει, θα πάει...
Δημοσίευση σχολίου
<< Home