Παραχάραξη

Aς πούμε πως είσαι ο Μουστάκας. Γνωρίζεις ότι ο θάνατος δεν είναι πολύ μακριά. Σου προτείνουν να παίξεις έναν μεγάλο ζωγράφο σε μια υπερπαραγωγή. Γνωρίζεις ότι η ερμηνεία σου θα είναι κάτι σαν κύκνειο άσμα. Γνωρίζεις ότι ως ηθοποιός έχεις κατηγορηθεί για σπατάλη του ταλέντου σου, για την παρουσία σου σε ευτελείς βιντεοταινίες και σε παρακμασμένες επιθεωρήσεις, όπου έπαιζες ευτελή κείμενα ατάλαντων ανθρώπων. Ευκαιρία να δείξεις το άλλο σου πρόσωπο. Ευκαιρία να είσαι σοβαρός. Πώς αλλιώς; Το απαιτεί άλλωστε κι ο ρόλος.

Κι όμως: αντί να υποδυθείς τον Τισιάνο, υποδύεσαι ξανά τον Μουστάκα. Δεν θα πας εσύ να βρεις τον ζωγράφο, θα έρθει αυτός να βρει εσένα. Προλαβαίνεις μέσα σε δύο λεπτά να κάνεις τις γνωστές σου μούτες, το γνωστό σου πνιχτό γελάκι, να έχεις το γνωστό σου σπινθήρισμα στο βλέμμα, να μας μπάσεις στη γνωστή συνενοχή που οδηγεί στο ευφρόσυνο· αλλιώς φαίνεται δεν βολευόσουν.

Στην αρχή στραβώνω: εδώ είναι ατελιέ ζωγραφικό και τριγύρω σου αριστουργηματικοί πίνακες. Δεν μπόρεσες να πειθαρχήσεις τον εαυτό σου ούτε εδώ; Έπρεπε κι εδώ να προσπαθήσεις να κλέψεις τη σκηνή; Έπρεπε κι εδώ να μεταφέρεις το επιθεωρησιακό ήθος;

Μετά το ξανασκέφτομαι: ο Τισιάνο σου αντί να έρθει σαν μετανοημένη γριά που ανακαλύπτει τα Θεία λίγο πριν το τέλος και να πει «Συγγνώμη, έφταιξα - συγγνώμη, πήρα τη ζωή μου λάθος - συγγνώμη, είμαι πολυσύνθετος ηθοποιός - συγγνώμη, αν είχα δεύτερη ευκαιρία θα έκανα άλλες επιλογές», έρχεται να τιμήσει και να δικαιώσει το θεατρικό είδος που υπηρέτησες, έρχεται να πει ότι «Όχι, είμαι άνθρωπος χωρίς απωθημένα - όχι, δεν έχω απωθημένα ποιότητας και σοβαρότητας, όχι - έκανα αυτό που ήθελα στη ζωή μου και είμαι υπερήφανος γι' αυτό - όχι, δεν θέλω να με θυμάστε σαν Τισιάνο, γιατί αυτό θα ήταν παραχάραξη».

Σαν Μουστάκα θέλω να με θυμάστε· και να γελάτε ακόμα και στο «Εl Greco».