Ιn Concert

Το Σάββατο το μεσημέρι κατέβηκε στο κέντρο. Ήθελε να χαθεί με τις ώρες στα πολυκαταστήματα. Χάθηκε τόσο που μόνο βγαίνοντας συνειδητοποίησε πως έριχνε παπάδες. Στα χέρια της δεν είχε σακκούλες με ψώνια, αλλά ένα διαφημιστικό περιοδικό. Αποφάσισε να βγει στην βροχή και το έκανε ομπρέλα. Είχε να βρέξει μήνες και ένιωθε την πόλη να ξεπλένει με ανακούφιση το μπετόν της. Μόνο που το ξέπλενε πάνω της, καθώς νερά έτρεχαν από παντού, ενώ τα αυτοκίνητα πετούσαν συντριβάνια στο πέρασμά τους. Μπήκε στον ηλεκτρικό σίγουρη ότι θα πούντιαζε. Με το που ξεκλείδωσε και έκλεισε την πόρτα του σπιτιού της γδύθηκε ολόκληρη. Το στόρι ήταν ανοιχτό. Μπορεί να την έβλεπαν· θα την έβλεπαν να φτερνίζεται. Οι κάλτσες της είχαν μουλιάσει. Έτρεξε προς το μπάνιο καλύπτοντας το σώμα της. Δεν είχε ζεστάνει νερό. Μπήκε στην μπανιέρα τουρτουρίζοντας. Περίμενε καθισμένη να ζεστάνει το νερό. Εξακολουθούσε να κρατά το σώμα της καλυμμένο. Αφαιρέθηκε και πέρασε μισή ώρα. Έκλεισε τον θερμοσίφωνα κι άφησε το ζεστό νερό να τρέχει επάνω της. Λούστηκε. Σαπουνίστηκε. Καθαρίστηκε. Αφού ντύθηκε, πέταξε τα ρούχα της βροχής στο πλυντήριο, έβγαλε τα παπούτσια στο μπαλκόνι, έφτιαξε καφέ κι άναψε τσιγάρο. Στα μαλλιά της λευκή πετσέτα σαν τουρμπάνι. Είδε ότι είχε μήνυμα στο κινητό της. Η φίλη της την είχε ρωτήσει πριν μια ώρα αν θα πάνε τελικά σινεμά το βράδυ. Αντί να της πει όχι, έκλεισε το κινητό. Κάτι τέτοια έκανε και είχε μείνει με μια φίλη. Μέχρι να παρεξηγηθεί κι αυτή οριστικά. Δεν ήταν ότι της πήγαινε να είναι αγενής. Απλά δεν μπορούσε να μπει στη διαδικασία να απαντήσει. Θα ήταν εξοντωτικό. Κλειστά όλα. Μόνο το στόρι ήταν ανοιχτό. Έξω είχε νυχτώσει. Έβρεχε πάλι. Ένα σκυλί γάβγιζε. Γάβγισε κι εκείνη. Δεν της φάνηκε αστείο, αλλά χαμογέλασε. Ο καφές παρέμενε ως είχε. Τον έχυσε. Άνοιξε την τηλεόραση. Τραγουδούσε η Παπαρίζου σε ένα κέντρο κι ήταν μαζί της κι ο Αλιάγας. Μετά έφυγε η Παπαρίζου, ήρθε κάποιος άλλος, αλλά ο Αλιάγας παρέμεινε. Άνοιξε την εφημερίδα. «Nikos Aliagas In Concert», έλεγε. Δεν κατάλαβε τι ακριβώς σήμαινε. Πάντως ο Αλιάγας ήταν ντυμένος στα μαύρα και παρίστανε τον τραγουδιστή. Η μέση του δαχτυλίδι. Ευχαρίστως τον γαμούσε, παρόλη την απέχθεια που της προκαλούσε αυτό που εξέπεμπε: κάτι ανάμεσα σε υπερβολική αυταρέσκεια και απόλυτη έλλειψη ρωγμών. Πώς είναι να μην έχει κανείς ρωγμές; Σε εκείνη οι ρωγμές έκαναν ανέκαθεν πάρτυ· κονσέρτο μάλλον: οι ρωγμές έδιναν μέσα της κονσέρτο. Χα. Τον γαμούσε πάντως. Είναι ωραίο να μην έχεις ρωγμές. Κι ας γίνεσαι γελοίος. Τι σημασία είχε η γελοιότητα; Ήταν όμορφος. Αστραφτερός μάλλον. Αυτό. Με τόση αυτοπεποίθηση σίγουρα θα γαμούσε και καλά. Ίσως πάλι όχι, ίσως στο σεξ ήταν υπερβολικά απασχολημένος με τη δική του ηδονή. Αλλά τι σημασία είχε; Θα τον κοιτούσε, θα τον μύριζε, θα τον ανέπνεε, θα του δάγκωνε την θηλή και θα την έβρισκε την ηδονή· και ήταν κι ο Αλιάγας. Πείνασε. Να έβραζε κανένα μακαρόνι; Δεν είχε δύναμη. Έπρεπε να ανοίξει το κινητό να στείλει μια συγγνώμη στην φίλη της. Θα της πήγαινε πολύ να της θυμώσει. Αύριο ήταν Κυριακή και θα την χρειαζόταν. Αντί για μακαρόνι έβαλε ποτό. Μετά δεύτερο. Νηστική καθώς ήταν ζαλίστηκε. Άρχισε να γελά μόνη της. Ο Αλιάγας είχε αλλάξει ρούχα. Ξεχνώντας το ανοιχτό στόρι -ή προτιμώντας να το ξεχάσει- άρχισε να χαϊδεύεται. Λίγο πριν έρθει σε οργασμό έπεσαν διαφημίσεις. Ματαιώθηκε. Άρχισε να κλαίει. Πεινούσε κιόλας. Πώς είναι να μην έχεις ρωγμές; Ναι, ήξερε ότι και ο Αλιάγας είχε τις δικές του, αλλά δεν μπορεί, αυτός είχε αισθητά λιγότερες. Από την άλλη εκείνη ήταν περισσότερο αξιοπρεπής. Ήταν όμως; Μια φίλη είχε και της έκλεινε τα κινητά. Περισσότερο δειλή ήταν. Μια αποτυχημένη ήταν. Αντιπαθούσε βαθιά τον εαυτό της γαμώτο, ενώ εκείνος τον αγαπούσε περιπαθώς. Χαζή κι εγώ, χαζός κι αυτός, κατέληξε. Αλλά η δικιά μου η χαζομάρα πονά περισσότερο. Το σκυλί ξανάρχισε να γαβγίζει. Εκείνη παρέμεινε σιωπηλή. Η νύχτα πέρασε. Κι η Κυριακή. Σήμερα Δευτέρα, με τη δουλειά και τις τρεχάλες, ήρθε ξανά στα ίσα της.