Ο μονόδρομος του καθενός

Το μόνο που έπρεπε να κάνει είναι δέκα χρόνια υπομονή· θα κατακτούσε κι άλλα μετάλλια με την Εθνική, θα πήγαινε στο ΝBA και θα γινόταν πρώτο όνομα βγάζοντας υπερβολικά πολλά λεφτά.

Θα μπορούσε να κάνει δέκα χρόνια υπομονή, τα δέκα χρόνια της νιότης του, τα δέκα χρόνια που θα του απέδιδαν το πλήρες πακέτο της ζωής, που θα του απέδιδαν ένα σκασμό λεφτά, ένα σκασμό διακρίσεις, ένα σκασμό επαίνους, ένα σκασμό γυναίκες.

Θα μπορούσε να κάνει δέκα χρόνια υπομονή και μετά να ξαναρχίσει να τρώει του σκασμού.

Αλλά ο Σοφοκλής δεν μπορεί, ο Σοφοκλής δεν θέλει, ο Σοφοκλής δεν είναι διατεθειμένος να κάνει υπομονή, γιατί ο Σοφοκλής δεν αντέχει να μην σκάει από τώρα. Ο Σοφοκλής πεινάει κι όταν πεινάει όλα τα άλλα έρχονται δεύτερα, το πλήρες πακέτο της ζωής έρχεται δεύτερο μπροστά στο πακέτο της ατέλειάς του, της ανάγκης του.

Ο ροκ σταρ που καίγεται πρόωρα από τα ναρκωτικά κουβαλά τουλάχιστον έναν μποέμ - καταραμένο μύθο.
Ο αθλητής που καίγεται πρόωρα από τη λαιμαργία μένει χωρίς μύθο, μένει μόνος με την πείνα του κι όσο περισσότερο μόνος και ανήμπορος να της αντισταθεί νιώθει, όσες περισσότερες ενοχές επειδή δεν μπορεί να της αντισταθεί νιώθει, τόσο περισσότερο πρέπει να βρει κάτι να τον παρηγορήσει, τόσο περισσότερο έχει την ανάγκη να φάει κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο, μέχρι κάθε συναίσθημα αυτολύπησης να νεκρωθεί κάτω από στρώσεις ζύμης, γύρου και σοκολάτας. Στην αρχή τρώς επειδή νιώθεις φυσική αδυναμία και στη συνέχεια έχοντας φάει περισσότερο απ' ό,τι έπρεπε συνεχίζεις να τρως επειδή νιώθεις συναισθηματική αδυναμία.

Τη στιγμή που ο πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ προβαίνει σε πύρινες δηλώσεις ζητώντας το χρυσό της Θάνου (κάνοντας μάλιστα λόγο για υποκρισία και στρουθοκαμηλισμό), τη στιγμή που ζούμε σε έναν παγκόσμιο αθλητικό σύστημα που ζητά από τον αθλητή να θυσιάσει την υγεία του προκειμένου να είναι για λίγα χρόνια πρώτος, κάποιος που μπορεί να είναι από μόνος του πρώτος θυσιάζει και την υγεία του και τις πρωτιές μαζί επειδή πεινάει.

Ο Σοφοκλής πεινάει - ο Σοφοκλής τρώει· τι πιο φυσικό;

Μα δεν είναι υγιές: η καριέρα σου, η υγεία σου, η ζωή σου, οι υμνωδοί σου, οι υπουργοί σου, οι χορηγοί σου. Στα πεϊνιρλί σου.

Σοφοκλή, ζούμε στην εποχή της επιτυχίας, όλοι σκοτώνουν για την επιτυχία σήμερα, κι εσένα που η επιτυχία σού χαρίστηκε από την μισή σου φύση (την φύση που σε έκανε θηρίο), τη σκοτώνεις και σκοτώνεσαι εξαιτίας της αδυναμίας σου να νικήσεις την άλλη σου μισή (την φύση που σε έκανε βουλιμικό).

Όλες αυτές οι αναμνήσεις που θα γεννούσες, όλα αυτά τα λεφτά που θα κινούνταν γύρω από σένα. Such a waste.

Για άλλους η ευτυχία μπορεί να είναι η νίκη· αν για σένα είναι το φαϊ, σταμάτα να τρως απελπισμένα και ζήσε πανευτυχής και πάνχοντρος, όσο το αντέξει ο οργανισμός σου.

Δεν είναι μονόδρομος ο δρόμος που λαχταρούν οι πολλοί.

Δεν είναι καν μονόδρομος η υγεία.

Ίσως ο μονόδρομος του καθενός να είναι ο δρόμος που τελικά ακολουθεί και σίγουρα ο ιδεατός του μονόδρομος είναι ο δρόμος μέσα στον οποίο λειτουργεί και αισθάνεται εκείνος καλύτερα, ό,τι κι αν νομίζουν κι όπως κι αν τον κρίνουν όλοι οι υπόλοιποι.