Τετάρτη, Οκτωβρίου 17, 2007

Ο μονόδρομος του καθενός

Το μόνο που έπρεπε να κάνει είναι δέκα χρόνια υπομονή· θα κατακτούσε κι άλλα μετάλλια με την Εθνική, θα πήγαινε στο ΝBA και θα γινόταν πρώτο όνομα βγάζοντας υπερβολικά πολλά λεφτά.
Θα μπορούσε να κάνει δέκα χρόνια υπομονή, τα δέκα χρόνια της νιότης του, τα δέκα χρόνια που θα του απέδιδαν το πλήρες πακέτο της ζωής, που θα του απέδιδαν ένα σκασμό λεφτά, ένα σκασμό διακρίσεις, ένα σκασμό επαίνους, ένα σκασμό γυναίκες.
Θα μπορούσε να κάνει δέκα χρόνια υπομονή και μετά να ξαναρχίσει να τρώει του σκασμού.
Αλλά ο Σοφοκλής δεν μπορεί, ο Σοφοκλής δεν θέλει, ο Σοφοκλής δεν είναι διατεθειμένος να κάνει υπομονή, γιατί ο Σοφοκλής δεν αντέχει να μην σκάει από τώρα. Ο Σοφοκλής πεινάει κι όταν πεινάει όλα τα άλλα έρχονται δεύτερα, το πλήρες πακέτο της ζωής έρχεται δεύτερο μπροστά στο πακέτο της ατέλειάς του, της ανάγκης του.
Ο ροκ σταρ που καίγεται πρόωρα από τα ναρκωτικά κουβαλά τουλάχιστον έναν μποέμ - καταραμένο μύθο.
Ο αθλητής που καίγεται πρόωρα από τη λαιμαργία μένει χωρίς μύθο, μένει μόνος με την πείνα του κι όσο περισσότερο μόνος και ανήμπορος να της αντισταθεί νιώθει, όσες περισσότερες ενοχές επειδή δεν μπορεί να της αντισταθεί νιώθει, τόσο περισσότερο πρέπει να βρει κάτι να τον παρηγορήσει, τόσο περισσότερο έχει την ανάγκη να φάει κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο, μέχρι κάθε συναίσθημα αυτολύπησης να νεκρωθεί κάτω από στρώσεις ζύμης, γύρου και σοκολάτας. Στην αρχή τρώς επειδή νιώθεις φυσική αδυναμία και στη συνέχεια έχοντας φάει περισσότερο απ' ό,τι έπρεπε συνεχίζεις να τρως επειδή νιώθεις συναισθηματική αδυναμία.
Τη στιγμή που ο πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ προβαίνει σε πύρινες δηλώσεις ζητώντας το χρυσό της Θάνου (κάνοντας μάλιστα λόγο για υποκρισία και στρουθοκαμηλισμό), τη στιγμή που ζούμε σε έναν παγκόσμιο αθλητικό σύστημα που ζητά από τον αθλητή να θυσιάσει την υγεία του προκειμένου να είναι για λίγα χρόνια πρώτος, κάποιος που μπορεί να είναι από μόνος του πρώτος θυσιάζει και την υγεία του και τις πρωτιές μαζί επειδή πεινάει.
Ο Σοφοκλής πεινάει - ο Σοφοκλής τρώει· τι πιο φυσικό;
Μα δεν είναι υγιές: η καριέρα σου, η υγεία σου, η ζωή σου, οι υμνωδοί σου, οι υπουργοί σου, οι χορηγοί σου. Στα πεϊνιρλί σου.
Σοφοκλή, ζούμε στην εποχή της επιτυχίας, όλοι σκοτώνουν για την επιτυχία σήμερα, κι εσένα που η επιτυχία σού χαρίστηκε από την μισή σου φύση (την φύση που σε έκανε θηρίο), τη σκοτώνεις και σκοτώνεσαι εξαιτίας της αδυναμίας σου να νικήσεις την άλλη σου μισή (την φύση που σε έκανε βουλιμικό).
Όλες αυτές οι αναμνήσεις που θα γεννούσες, όλα αυτά τα λεφτά που θα κινούνταν γύρω από σένα. Such a waste.
Για άλλους η ευτυχία μπορεί να είναι η νίκη· αν για σένα είναι το φαϊ, σταμάτα να τρως απελπισμένα και ζήσε πανευτυχής και πάνχοντρος, όσο το αντέξει ο οργανισμός σου.
Δεν είναι μονόδρομος ο δρόμος που λαχταρούν οι πολλοί.
Δεν είναι καν μονόδρομος η υγεία.
Ίσως ο μονόδρομος του καθενός να είναι ο δρόμος που τελικά ακολουθεί και σίγουρα ο ιδεατός του μονόδρομος είναι ο δρόμος μέσα στον οποίο λειτουργεί και αισθάνεται εκείνος καλύτερα, ό,τι κι αν νομίζουν κι όπως κι αν τον κρίνουν όλοι οι υπόλοιποι.

21 Comments:

At 10/17/2007 05:24:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Μήπως το star-system, στο οποίο έχει ενταχθεί από την εφηβεία του, του μεταδίδει άγχος και τον κάνει βουλιμικό;
Μήπως η λύση είναι να παρατήσει τον επαγγελματικό αθλητισμό (χρήματα για να ζήσει υποθέτω πως έχει) να ηρεμήσει, να δει τον εαυτό του και να ισορροπήσει;
Μήπως η ελευθερία δεν είναι ούτε να ζούμε όπως μας υπαγορεύουν τα ένστικτά μας ούτε όπως μας επιβάλλουν οι νόμοι της αγοράς, αλλά όπως το θέλει βαθύτερα η καρδιά μας, το εσώτερο είναι μας;
Μήπως, λέω...

 
At 10/17/2007 05:42:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

δεν εχω καταλαβει τί ακριβώς "χαρίστηκε" στον σχορτσιανίτη. όποιος είναι 2 μέτρα και χοντρός δεν παίζει απαραίτητα και υψηλού επιπέδου μπάσκετ.

 
At 10/17/2007 05:47:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

To ταλέντο λέγεται αλλιώς και χάρισμα. Εκτός αν πιστεύεις ότι έχει κάνει την καριέρα που έχει κάνει χάρη στη σκληρή δουλειά του και όχι χάρη στο κορμί του και το ταλέντο του.

 
At 10/17/2007 06:14:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

θαρρω πως αρκετα ταλεντα σπαταλωνται ή δε βρισκουν την ακρη για την κορυφη.το ταλεντο ειναι αλλο θεμα, δεν εξασφαλιζει επιτυχια. αναφερόμουν στο κορμί που δεν νομίζω πως αποτελεί χάρισμα

καλα δεν εχει να κάνει με το (πολύ καλό πάλι) ποστ σου, απλως το αναφέρω επειδή ακούγεται συχνά.

δεν τον κοβω φυσικά να έχει λιώσει στην προπόνηση, αλλά δε φύτρωσε κιόλας στην Α1 ως τουριστας τον προπονησεων

 
At 10/17/2007 06:28:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

κουβέντα στη κουβέντα με έπιασε...μια πείνα.
gs

 
At 10/17/2007 06:34:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Κοιτα αγαπητε μου ολντ μποι. Θα το πω ωμα. Ο Σοφο ειναι ενα ανωριμο κακομαθημενο βουλιμικο παλικαρι που ξεδιπλωσε κατω απο την προστασια των αγγελοπουλεων το πληθωρικο του ταλεντο ....στο φαι ισως ναι και ενα χαμενο ταλεντο που χαραμισε τη μπασκετικη του καριερα για το παθος (συνειδητο ή ασυνηδειτο δεν εχει σημασια) του για θερμιδες. Κανεις μεχρι τωρα δεν του ετριξε τα δοντια δεν τον εφερε προ των ευθυνων του παρα του εδωσε κατι στιγμιαια τραβηγματα στο αυτι. Ισως τωρα πια, μονος ομως, χωρις κανενα να του χαιδευει την πλατη ,να καταλαβει οτι μονο αυτος εχει το καρπουζι και το μαχαρι , κανενας αλλος. Το μονο που πρεπει να κανει ειναι να το κοψει....... αλλα προς θεου μη το φαει και αυτο.

Save Sofo!!!! κατω η δικτατορια των goodys και του φρεντοτσινο!

 
At 10/17/2007 07:30:00 μ.μ., Blogger vasikos metoxos said...

Ο Σοφοκλής υπέγραψε συμβόλαια, ανέλαβε δεσμεύσεις σχετικά με τον περιορισμό των κιλών, υποσχέθηκε πολλά. Στο επαγγελματικό τεραίν τα έκανε όλα όπως έπρεπε ή όπως του επέβαλαν να κάνει, με συμβόλαια, ρήτρες και υποχρεώσεις. Το πάθος όμως είναι πάθος. Έχεις απόλυτο δίκιο ολντ. Η φύση τον προίκισε με προσόντα και ταλέντο. Είχε όλη την άνεση να γίνει σούπερ σταρ, να ζήσει και να ολοκληρώσει το όνειρο, αλλά αυτός προτίμησε τις πίτσες και τις καρμπονάρες. Το πάθος του κυριάρχησε στο όνειρο και το έκαψε.Το εάν έγινε ή αν θα γίνει το όνειρο εφιάλτης μόνο αυτός το ξέρει. Για ένα είμαι βέβαιος. Ο Σοφοκλής είναι κυρίαρχος, αυτεξούσιος και αυτοκράτωρ μέσα στη τρελή του αγάπη για τη μάσα. Και αν τον ρωτήσεις είμαι σίγουρος ότι θα σου απαντήσει ως γνήσιος εραστής του παράφορου πάθους του, με το πρόσωπό του να λάμπει από το σχεδόν παιδικό αθώο βλέμμα του : "Αξίζει όμως φίλε σε ένα όνειρο να ζεις κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει".

 
At 10/17/2007 07:37:00 μ.μ., Blogger palestine said...

Αυτή τη φορά το εγκώμιο το επιφυλάσσω για την εύστοχη επιλογή της φωτογραφίας. Ένας εναντίον όλων! Against oll odds!

 
At 10/17/2007 10:11:00 μ.μ., Blogger squarelogic said...

φονιαδες των χοντρων
διαιτολογοι!

 
At 10/17/2007 11:54:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Η επιθυμία ενός "πρωταγωνιστή" είναι πάντα κυρίαρχη, ό,τι άλλο θέλουν οι λοιποί σχολιάζοντες ή αυτοπαρηγορούμενοι είναι (και έτσι πρέπει) αδιάφορο για αυτόν. Ευτυχώς που ο παίκτης μας, μάλλον δεν είναι υποχρεωμένος να "λογοδοτήσει" (με την έννοια της αυτοκριτικής, έχοντας καθρέφτη εκείνους που ενδεχομένως και να εξαρτώνται από αυτόν ή έστω αυτούς που συνδέονται άμεσα μαζί του). Αλλιώς, κλαύ'τα Χαράλαμπε....

 
At 10/18/2007 01:47:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Είναι πάντως ενδιαφέρον ότι όλες οι διήγησεις αυτής της ιστορίας εστιάζονται στα - εδώ και καιρό γνωστά - μυαλά και πάθη του Σοφοκλή. Κουβέντα για την αποτυχία του Γκέρσον, των Αγγελόπουλων και (λιγότερο ίσως) της ΕΟΚ να προστατέψουν την επένδυσή τους.

 
At 10/18/2007 01:56:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Γιώργο, τίποτα δεν μου είναι περισσότερο δυσάρεστο απ' το να υπερασπίζομαι τον Ολυμπιακό, αλλά εδώ νομίζω ότι στον Σχορτσιανίτη δόθηκαν πολλαπλές ευκαιρίες και λάσκες.

 
At 10/18/2007 10:23:00 π.μ., Blogger mao tse tung said...

χμμ.. σε περίμενα λίγο πιο δυνατό στο συμπέρασμα.. anyway το τυπάκι έφτασα να το λυπάμαι τελαυταία και αυτό νομίζω είναι ότι χειρότερο... αλλά κι αυτό αποτέλεσμα των media το νιώθω και λυπάμαι ακόμη περισσότερο.. big sofo. let him be.

 
At 10/18/2007 03:47:00 μ.μ., Blogger Rodia said...

Δε μπορώ παρά να τον λυπάμαι τον άνθρωπο. Μάλλον κάποια θεραπεία χρειάζεται και όχι κριτική.

 
At 10/18/2007 03:53:00 μ.μ., Blogger Rodia said...

Μπορεί να δυσκολεύεται να μπει στο ρόλο της "μηχανής", που άλλοι ορίζουν γι αυτόν. Κερδίζει χρήματα, ωραία. Αυτό είναι ζωή; Τι άλλο κερδίζει; Τι μπορεί να αγοράσει εκτός από φαγητό; Ενας ακόμα δυστυχισμένος είναι -νομίζω.
Μπορεί κανείς να πει για αδύνατο χαρακτήρα, αλλά μπορεί να πει και για δύναμη χαρακτήρα να διώξει/στερηθεί ό,τι τον ζορίζει και είναι εναντίον της φύσης του.. λέμε τώρα...

 
At 10/18/2007 03:57:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Χωρίς να επιθυμώ να εκτρέψω τη ροή της κουβέντας, οφείλω να θέσω υπόψιν σας μία σημαντικότατη παράμετρο που δεν θίχτηκε: Ο Σοφοκλής -εκτός από το να τρώει- πίνει και πολύ.

 
At 10/18/2007 04:12:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Ότι πίνει, δεν το έχω διαβάσει ή ακούσει πουθενά, οπότε και δεν το υϊοθετώ.

 
At 10/18/2007 06:19:00 μ.μ., Blogger fpboy said...

Δυστηχώς ο τύπος είναι βαριά άρρωστος! food junkie !Κρίμα ...
Τριφυλλάρα ολε !

 
At 10/18/2007 06:58:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Τί πίνει?

 
At 10/20/2007 07:46:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Ίσως ο μονόδρομος του καθενός να είναι ο δρόμος που τελικά ακολουθεί και σίγουρα ο ιδεατός του μονόδρομος είναι ο δρόμος μέσα στον οποίο λειτουργεί και αισθάνεται εκείνος καλύτερα, ό,τι κι αν νομίζουν κι όπως κι αν τον κρίνουν όλοι οι υπόλοιποι.

Είσαι σίγουρος οικοδεσπότη ότι αισθάνεται καλύτερα; Πολλές φορές ακολουθούμε μία διαδρομή από αδυναμία, γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά, γιατί είμαστε αδύναμοι. Νομίζεις ότι ο Σχ. δεν θα ήταν ευτυχισμένος πιο αδύνατος, δεν θα ήταν ευτυχισμένος ως πετυχημένος;

Garine

 
At 10/21/2007 01:59:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Όχι δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι αισθάνεται καλύτερα. Γι' αυτό και γράφω: «Για άλλους η ευτυχία μπορεί να είναι η νίκη· ΑΝ για σένα είναι το φαϊ, σταμάτα να τρως ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΑ και ζήσε πανευτυχής και πάνχοντρος, όσο το αντέξει ο οργανισμός σου».
Αν για σένα είναι το φαϊ. Αν.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home