FREEDOM 07

O κόσμος στη συναυλία του Τζωρτζ Μάικλ φωνάζει ενθουσιωδώς «Γιώργος - Γιώργος». Μπλιαχ. Μπλιαχ, δηλαδή. Η ανάγκη μας να νοιώσουμε ως δικό μας και ως ελληνικό ακόμη κι αυτό που δεν είναι, αυτό που έχει αρνηθεί στην ελληνικότητα να προσδιορίζει στο παραμικρό την ταυτότητά του· λες και δεν είναι αρκετά δικό μας από μόνο του, λες και τα τραγούδια του δεν είναι ούτως ή άλλως τμήμα της δικής μας ταυτότητας. Ίσως όμως υποσυνείδητα αυτό ακριβώς να είναι το θέμα: του οφείλουμε εν μέρει την ταυτότητά μας ή μας οφείλει εν μέρει την ταυτότητά του; Ποιός κληρονομεί πολιτιστικά ποιόν; Εμείς αυτό ή αυτό εμάς; Η λάμψη στη σκηνή είναι ολόδική του ή και λίγο δική μας; Βασιλιάς ο George λοιπόν, αλλά εμείς προτιμάμε τον Γιώργο, τον Γιώργο τον ωραίο ως Έλληνα. Μεταξύ μας είμαστε άλλωστε, μακριά από τους ξένους· μπορεί να αποκαλύψει τα πραγματικά του αισθήματα.

Τα «Γιώργος - Γιώργος» δίνουν και παίρνουν. Πανικοβάλλομαι στην ιδέα ότι ξαφνικά θα εμφανιστεί επί σκηνής ο Νταλάρας και θα πουν ντουετάκι το «Ι want your sex» κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο στα μάτια. Ο Γιώργος όμως δεν εμφανίζεται και αντ΄αυτού ο George λέει ότι εδώ είναι το πρώτο μέρος του κόσμου που προφέρουν σωστά το όνομά του. Ένας ρούμπος για το πλήθος, μείον ένας ρούμπος για μένα και το μπλιαχ μου. Αργότερα μας λέει ότι τη συναυλία παρακολουθεί και η οικογένειά του. Δεύτερο εκούσιο ψιλοανήκειν, δεύτερος ρούμπος για το πλήθος, μείον δύο ρούμποι για μένα.

Και μετά έρχεται το encore και σκάει μύτη ζωσμένος με ελληνική σημαία σαν την Πατουλίδου χωρίς το αρκουδάκι. Το τί είναι κάθε φορά η ελληνική σημαία, το πότε είναι πανέμορφη και πότε ακόμη και άσχημη, το είχα ξεκαθαρίσει στο μυαλό μου εδώ και καιρό. Και άρθρο του Γιάννη Χάρη υπήρχε και ποστ είχα γράψει με παραδείγματα γαλανόλευκων σημαιών που βρίσκονταν εκεί που δεν περίμενε κανείς να τις δει, δημιουργώντας έτσι ένα συγκινητικό κοντράστ χρωμάτων. Τι ήταν λοιπόν η γαλανόλευκη στην πλάτη του μαυροντυμένου ποπ σούπερ σταρ; Καταρχήν και πέραν πάσης αμφιβολίας παράδοξη. Αμέσως μετά το παράδοξο κοντράστ όμως -αφού έδιωξα τη σκέψη ότι μπορεί να κάνει κάτι παρόμοιο σε όλες τις χώρες που δίνει συναυλίες με τις αντίστοιχες σημαίες και αφού απέρριψα εξαρχής τη σκέψη να το κάνει με οποιαδήποτε υστεροβουλία στο πλαίσιο του μάρκετινγκ προκειμένου να πουλήσει πέντε σιντί παραπάνω- αποφάσισα ότι με τα ίδια κριτήρια που είχα πει μπλιαχ, έπρεπε να δω κι αυτή τη σημαία ως όμορφη -έστω ως παράδοξα όμορφη-, καθώς όποιος νοιώθει έστω και λίγο Έλληνας είναι Έλληνας.

Η ελληνική σημαία στην σκηνή κάτω από τις γιγαντοοθόνες και τα γιγαντοηχεία και ο Ύμνος στην Ελευθερία για κλείσιμο της συναυλίας:

«Σε γνωρίζω από την κόψη

του σπαθιού την τρομερή».

Όχι, όχι αυτός. Ο άλλος· εκστασιασμένος ο κόσμος τραγουδά χοροποηδώντας και χοροπηδά τραγουδώντας με όλη τη δύναμη της φωνής του:

«All we have to do now

Is take these lies and make them true

All we have to see

Is that I don't belong to you

And you don't belong to me

Yeah, yeah, yeah

Freedom

Freedom»

εννοώντας βέβαια στην πραγματικότητα την δική του εκδοχή ελευθερίας:

«All we have to do now

Is take these lies and make them true

All we have to see

Is that I don't belong to you

But you do belong to me

Yeah, yeah, yeah

Freedom

Freedom».