Did you love me as a loser?

Πριν τρία χρόνια ο Χρήστος Χωμενίδης είχε μια ραδιοφωνική εκπομπή, στην οποία αυτός και ο συμπαρουσιαστής του (το όνομα του οποίου δεν μπορώ να θυμηθώ αυτή τη στιγμή) σχολίαζαν υπό ένα ειρωνικό πρίσμα και κάπως αφ' υψηλού την επικαιρότητα. Ώσπου σε μια εκπομπή ο συμπαρουσιαστής άρχισε να συγχαίρει τον Χωμενίδη, επειδή ο Παπανδρέου, κάνοντας άνοιγμα προς την κοινωνία, τον είχε τοποθετήσει μαζί με πολύ ακόμη κόσμο σε μια επιτροπή ανασυγκρότησης του ΠΑΣΟΚ. Τα συγχαρητήρια ήταν μεταξύ σοβαρού και αστείου, όπως και η απάντηση του Χωμενίδη. Το περιστατικό μού έχει μείνει στη μνήμη, γιατί αν δεν είχε προταθεί ο Χωμενίδης το πιθανότερο είναι η εκπομπή να ανάλωνε μεγάλο τμήμα της σε αφ΄υψηλού ειρωνικό σχολιασμό της νεοσυσταθείσας επιτροπής ανασυγκρότησης. Μου έχει μείνει στη μνήμη, επειδή είναι ένα εύγλωττο παράδειγμα του εντελώς ευμετάβλητου τρόπου με τον οποίο τοποθετούμαστε απέναντι στα πράγματα, της σχετικότητας των κριτηρίων που σχηματίζουν την κοσμοθεωρία μας, της ρευστότητας των ορίων ανάμεσα σε αυτό που κριτικάρουμε ειρωνικά σήμερα και σε αυτό που θα κάνουμε ψιλοαμφίθυμα αύριο.
Τί ποσοστό να αποδώσεις στην ανθρώπινη φύση και τί στην εποχή, προσπαθώντας να εξηγήσεις αυτήν την απουσία σταθερής ματιάς, άγνωστο. Ως προς την ανθρώπινη φύση πάντως, δεν είναι παράλογο ο τρόπος που βλέπεις, κρίνεις και παρατηρείς τα φαινόμενα γύρω σου να εξαρτάται απόλυτα από το μέρος που στέκεσαι και παρατηρείς: στέκεσαι έξω από την επιτροπή ή μέσα στην επιτροπή, στέκεσαι στο σημείο που σου έχει ή που δεν σου έχει γίνει πρόταση συμμετοχής; Αλλά και στα προσωπικά σου: είσαι με την Κική και αποθεώνεις τον τρόπο ζωής «Κική», βλέποντας ότι δεν σου πάει ο τρόπος ζωής «Κοκώ», μέχρι που η Κική δίνει την θέση της στην Κοκώ και αποθεώνεις τον τρόπο ζωής «Κοκώ», βλέποντας ότι δεν σου πάει ο τρόπος ζωής «Κική».

Ως προς την εποχή δε, είμαστε μέρος ενός πολιτικού και ενός οικονομικού συστήματος τα οποία στο μεγαλύτερο βαθμό τους τα εγκρίνουμε. Σε μια χούντα τα όρια καλού - κακού είναι πιο δεδομένα. Σε μια δημοκρατία μπορείς να απαξιώσεις τις διαδικασίες των κομμάτων ως διαβρωμένες και την άλλη στιγμή να βρεθείς να συμμετέχεις χαρωπά σ' αυτές. Παράδειγμα: στέκεσαι υπέρ της μεταφοράς ενός φαινομένου σαν τις ερωτήσεις μέσω ΥouΤube στο χθεσινό ντιμπέιτ των Δημοκρατικών ή κατά; Αν θα γίνει κάτι παρόμοιο στις ελληνικές εκλογές θα το ειρωνευθείς ή θα το καλοδεχθείς; Όσο για τον καπιταλισμό, πόσο τελικά έξω του μπορείς να κινηθείς, πόσο μπορείς να πεις ότι πρακτικά, στη δική μου ζωή, απέχω από τις αξίες του; Πού στέκεσαι οικονομικά; Θέλεις απλά να επιβιώσεις; Θέλεις να βγάλεις λεφτά; Πού μπαίνει το όριο ανάμεσα στο έχω και δεν έχω ανάγκη; Τι λες και τι δεν λες ανάγκη;
Έχει ξεκινήσει μια συζήτηση για τη διαφήμιση στα μπλογκ, με ποστ που είτε είναι πολύ ή πάρα πολύ επικριτικά ως προς το φαινόμενο διαφήμιση (γενικά και ειδικά), είτε μεταγράφουν άγαρμπα στα μπλογκ το πνεύμα της κωστοπούλειας έντυπης απενοχοποίησης των περασμένων δεκαετιών.
Όσο για μένα –επειδή ξέρω ότι σε έχει κατασπαράξει η αγωνία, φίλε αναγνώστη- τι να σου πω αν είμαι υπέρ των διαφημίσεων στα μπλογκ, τι να σου πω αν είμαι υπέρ ή κατά του να έχει κανείς κάποιο εισόδημα από το γράψιμο;
Υποψιάζομαι (και για να μην παρεξηγηθώ διευκρινίζω ότι για μένα μιλάω από εδώ και πέρα και τον εαυτό μου ειρωνεύομαι), ότι όσο δεν έχω προτάσεις για διαφήμιση θα είμαι υπέρ της απόλυτης αγνότητας του μπλογκ μου, ότι όσο δεν έχω προτάσεις για να γράφω σε εφημερίδα θα είμαι υπέρ της απόλυτης ελευθερίας της φωνής μου και κατά των διαπλεκόμενων μεγαλοεκδοτών, ότι όσο δεν με παίζουν θα είμαι ιδεολόγος και ρομαντικός κι ότι αν τυχόν αρχίσουν να με παίζουν θα σκεφτώ ότι δεν είναι και τόσο κακό -κάθε άλλο- να αμείβεσαι κάνοντας αυτό που αγαπάς, θα σκεφτώ ότι είμαι πανάξιος που κατόρθωσα να πάρω χρήματα από το γράψιμο, μόνος μου, αξιοκρατικά και χωρίς βύσματα.
Υποψιάζομαι ακόμη, ότι η μόνη αλήθειά μου υπεράνω σχετικότητας είναι η ανάγκη και η καύλα μου να γράφω, και ότι θα συνεχίσω να το κάνω μέχρι δέκα λεπτά μετά τον φυσικό μου θάνατο, είτε μιασμένος από χρήμα και δόξα είτε αμίαντος, είτε πουλημένο τομάρι είτε εξ ανάγκης όσιος, γιατί όλα, ναι όλα, μπορούν να γίνουν γραφή και θα συνεχίσουν να γίνονται, είτε με διαβάζεις είτε όχι, είτε σου βάλω αύριο διαφήμιση είτε όχι, είτε γράφω για κάπoιον νταβατζή είτε για τον νταβά της εμμονής μου, γιατί για όποιον κι αν γράφω και όπου κι αν γράφω, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν γράφω για σένα που με διαβάζεις αλλά για μένα που γράφω. Και μόνο όταν έχω τελειώσει αυτό που έγραψα σκέφτομαι εσένα που διαβάζεις, ευχόμενος να προκληθεί κάτι έντονο μέσα σου, είτε για σκέψεις πρόκειται, είτε για συγκίνηση, είτε για τάση προς εμετό.