Ψευδαισθήσεις

Στον διάδρομο κάποιου αστυνομικού τμήματος κρύβουν τα πρόσωπά τους από τον φακό.

Τα πιθανότατα πανέμορφα πρόσωπά τους.

Ντρέπονται ακόμα.

Πόσοι άντρες να έχουν τελειώσει κοιτάζοντας αυτά ακριβώς τα πέντε πρόσωπα;

Αυτά τα πέντε πρόσωπα να είναι υπεύθυνα για την πρόκληση πόσων συνολικά οργασμών;

Πόσοι άντρες να έχουν ερωτευθεί αυτά ακριβώς τα πέντε πρόσωπα;

Αυτά τα πέντε πρόσωπα να είναι υπεύθυνα για την πρόκληση πόσων συνολικά ερώτων;

Αυτά τα πέντε πρόσωπα στην ζωή πόσων ανθρώπων πρόσφεραν αντίδωρο ομορφιάς;

Ποιό λόγο έχει να κρύβεται η ομορφιά;

Ποιό λόγο έχει να ντρέπεται η ομορφιά για τον εαυτό της;

(Βρήκα την φωτογραφία εδώ και το άρθρο συνεχίστηκε εδώ και μετά εδώ, όπου διαβάζω: «Τα θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης, επειδή κερδίζουν χρήματα από τους διακινητές τους, ζουν με την ψευδαίσθηση ότι δεν αποτελούν θύματα εκμετάλλευσης!»

κι αναρωτιέμαι μήπως η με το ζόρι θυματοποίηση όσων τυχόν δεν αισθάνονται θύματα συνιστά μιαν άλλης τάξεως ψευδαίσθηση,

όπως αναρωτιέμαι για το βάθος και την ποιότητα της διαφοράς αυτού του είδους της εκμετάλλευσης από την ηθική και νόμιμη εργασιακή εκμετάλλευση,

όπως αναρωτιέμαι σε ποιό χρώμα του Κισλόφσκι, στο Μπλε ή το Κόκκινο, ήταν η σκηνή όπου η πόρνη γυρνά και απαντά στη φίλη της που σκανδαλισμένη την ρωτά, μα γιατί επιτέλους κάνει αυτή τη δουλειά: «Επειδή μου αρέσει»).

Δεν μοιάζουν τόσο με πέντε αγκαλιασμένες γυναίκες, αλλά με ένα ενιαίο πλάσμα, δεν μοιάζουν τόσο με πέντε σώματα, αλλά με πέντε σώματα ενωμένα σε ένα, σε ένα σύμπλεγμα προσώπων που κρύβονται ενοχικά κάτω από φυσικά πέπλα μαύρων μακριών μαλλιών, σε ένα σύμπλεγμα που σου δίνει την εντύπωση ότι θα στρέψει το κορμί του φανερώνοντας τα πέντε κεφάλια του, τα οποία θα σε κοιτάξουν όλα μαζί στα μάτια και θα σου πουν «Ντροπή δεν είναι η ηθική διαφορά της πόρνης από την μη πόρνη, ντροπή είναι η οικονομική διαφορά της πατρίδας μου από την πατρίδα σου, και το κορμί που χρησιμοποιώ είναι το ίδιο κορμί που χρησιμοποιεί κάθε ποδοσφαιριστής χώρας του τρίτου κόσμου, είναι το ίδιο κορμί που χρησιμοποιεί κάθε μετανάστης χτίζοντας και σκάβοντας, και το πρόσωπο που τώρα κρύβω απ' τον φακό είναι το πρόσωπο του ποδοσφαιριστή που σκοράρει και δεκάδες φακοί το καταγράφουν καθώς σηκώνει το κεφάλι ψηλά κι ευχαριστεί τον Θεό, είναι το πρόσωπο του μετανάστη που κανείς φακός δεν θα νοιαστεί για αυτό, είναι το πρόσωπο το δικό σου που έτυχε να γεννηθείς στον πρώτο κόσμο, είναι το πρόσωπο της κολλητής μου που επέλεξε να μείνει στην τίμια φτώχεια της πατρίδας μας και άριστα έκανε κι αυτή, όπως ίσως καλά έκανα κι εγώ, κι ας ντρέπομαι τώρα να σας δω, ενώ θα έπρεπε να ντρέπεστε εσείς να με δείτε, αλλά να ντρέπεστε όχι επειδή μια νύχτα με γαμήσατε, αλλά επειδή την επόμενη μέρα επιστρέψατε στις δουλειές σας με την ψευδαίσθηση ότι εσάς δεν σας εκμεταλλεύεται κανείς, με την ψευδαίσθηση ότι αυτός ο κόσμος είναι καλά καμωμένος, με την ψευδαίσθηση ότι το κακό σε αυτόν τον κόσμο είναι σεξουαλικό, με την ισχυρότερη δηλαδή ψευδαίσθηση όλων των εποχών».