Nέος Ασιάτης, Μόνος, Ψάχνει.

O μπλόγκερ ανηφόριζε την Πανεπιστημίου, όταν το μάτι του έπεσε στο κολλημένο χαρτί στην στάση του τρόλεϊ έξω από τον καθολικό ναό του Αγίου Διονυσίου, τον ναό που εκκλησιάζεται το υπηρετικό προσωπικό της χώρας, τον ναό που εκκλησιάζονται οι Φιλιππινέζοι, που ευτύχησαν να μην είναι μουσουλμάνοι και να έχουν έτσι ένα μέρος να θρησκευθούν. Το φωτογράφισε: τριαντατετράχρονος τίμιος και εμφανίσιμος Ασιάτης θέλει να γίνει φίλος με ένα κορίτσι από την Ασία· οποιασδήποτε ηλικίας· απλά να είναι απ' την Ασία.
Ο μπλόγκερ ήξερε ότι είχε βρει πάλι υλικό για ποστ. Θα συνδεόταν ψυχικά με την μοναξιά του Ασιάτη σε μια ξένη ήπειρο κι όλα μετά θα έβρισκαν τον δρόμο τους. Γιατί ο Ασιάτης να κατέφυγε σε ένα τέτοιο έσχατο μέσο; Δεν μπορούσε να βρει γυναίκα στην κοινότητά του; Να ήταν πιο απελπισμένος ή απλά πιο τολμηρός από τους υπόλοιπους; Μήπως δεν έψαχνε για Ασιάτισσα αλλά ήλπιζε κατά βάθος σε θερμοχτυπημένη Ελληνίδα, εξίσου απελπισμένη ή τολμηρή;

Ο μπλόγκερ έγραφε τις σκέψεις του στο ποστ προσπαθώντας να μεταφερθεί σε έναν άλλο κόσμο, στον κόσμο της ερωτικής μοναξιάς και των απεγνωσμένων διαβημάτων που την ακολουθούν. Προσπαθούσε φιλότιμα, αλλά όσο κι αν προσπαθούσε να καταλάβει πώς ένιωθε ο Ασιάτης, ποτέ δεν θα κατάφερνε να ταυτιστεί αληθινά μαζί του, καθώς αυτός διαβιούσε εδώ και καιρό στο οικοσύστημα των ελληνικών μπλογκ, σε ένα οικοσύστημα όπου όλοι και όλες ανοίγουν μπλογκ και κάνουν σχόλια επειδή τους αρέσει να γράφουν ή επειδή προσδοκούν ένα καλύτερο κόσμο, σε ένα οικοσύστημα όπου η ερωτική απελπισία, η απόλυτη μοναξιά και το κυνήγι ενός κορμιού και μιας ψυχής (ή το κυνήγι πολλών κορμιών και πολλών ψυχών) είναι στοιχεία ξένα, στοιχεία παράταιρα, στοιχεία μακρινά, τόσο μακρινά όσο η Μανίλα απ' την Πανεπιστημίου, όσο ένα κολλημένο σε στάση μήνυμα από ένα καινούριο ποστ.