Η άβυσσος που

Τελειώνοντας ένα από τα τραγούδια της απόψε, η Νόρα Τζόουνς παίρνει μια μικρή φωτογραφική κάμερα που είχε ακουμπισμένη πάνω στο πιάνο. Η σκηνή είναι φωτισμένη, οι κατάμεστες εξέδρες του Ηρωδείου ολοσκότεινες. Με την κάμερα στο χέρι, η Νόρα κοιτά στο σκοτάδι εμπρός της και μας λέει:

I wanna take a picture

of the abyss

that is you.

Θέλω να φωτογραφίσω την άβυσσο. Που είστε εσείς.

Ο καλλιτέχνης και το κοινό του. Το πρόσωπο στη φωτισμένη σκηνή, το πρόσωπο με το τόσο ταλέντο που ξεχωρίζει ανάμεσα στα εκατομμύρια άλλα πρόσωπα που γράφουν και τραγουδούν, ώστε να έρχεται να παίζει κάτω από την Ακρόπολη, το πρόσωπο στη σκηνή που ακτινοβολεί ως ο εαυτός του, η Νόρα, και απέναντί του όλοι εμείς, 5.000 πρόσωπα, που για όσο διαρκεί η συναυλία συναπαρτίζουμε όλα μαζί το σκοτεινό παζλ ενός συνολικά προσώπου, του προσώπου του κοινού της Νόρα.

Η Νόρα είπε την φράση αυθόρμητα. Τώρα την έχει ξεχάσει. Θα συνεχίσει να την ξεχνά. Σε ένα χρόνο από τώρα θα ερωτευθεί πολύ. Κι εκείνος το ίδιο. Έτσι θα της δείχνει. Τις φορές που δεν θα της δείχνει αλλιώς. Η Νόρα θα προσπαθεί να καταλάβει πώς σκέφτεται και τί τον κινεί. Mαταίως. Μετά από δέκα μήνες θα της πει να χωρίσουν. Ξαφνικά. Η Νόρα θα αμφισβητήσει τότε αν ήταν ποτέ αληθινά ερωτευμένος μαζί της. Θα τσακωθούν άσχημα. Εκείνος θα ανοίξει την πόρτα για να φύγει. Περίμενε, θα του πει. Θα πάρει την κάμερα της και τα λόγια θα ξανάρθουν από μόνα τους στο στόμα της:

Ι wanna take a picture

of the abyss

that is you.

Πάνω στο πιάνο του σπιτιού της θα υπάρχουν εφεξής δυο κορνίζες: η τελευταία φωτογραφία του δίπλα σε αυτή του Ηρωδείου. Είδες; Δεν σκέφτηκα δίπλα στη δική μου. Μολονότι είναι και το πρόσωπό μου εκεί. Στο σκοτάδι. Τμήμα του. Δυο άβυσσοι πάνω στο μουσικό όργανο. Η Νόρα θα κάθεται, θα κοιτάζει την μία και θα γεννιούνται τραγούδια που θα την φέρουν ενώπιον νέων, παρομοίων με τη δεύτερη. Κι ενώ το πρόσωπό μου είναι τμήμα του σκοταδιού, στη διπλανή φωτογραφία το σκοτάδι είναι τμήμα του δικού του προσώπου.