Κυριακή, Ιουλίου 22, 2007

Παρακάμψεις

Aύγουστος 2004: στους Ολυμπιακούς της Αθήνας η εθνική μπάσκετ έχει προκριθεί στην οκτάδα, έχοντας την ευχέρεια να επιλέξει αντίπαλο και να αποφύγει την πανίσχυρη Αργεντινή· αρκεί να χάσει στο τελευταίο παιχνίδι του ομίλου από το Πόρτο Ρίκο. Το ελληνικό μπάσκετ έχει να δει επιτυχία της εθνικής πολλά χρόνια, η Ολυμπιάδα γίνεται στην Ελλάδα (είναι οι μέρες που το κοινό γιουχάρει επιδεικτικά τους δρομείς των 200 μέτρων, γιατί είχε πληρώσει εισιτήριο εδώ και μήνες περιμένοντας να δει έναν ακόμη εθνικό θρίαμβο και σκασίλα του πώς θα τον κατακτούσε, αφού και οι αμερικάνοι αράπηδες που ήταν στο στίβο ντοπαρισμένοι ήταν), ενώ πρόκειται για τη δεύτερη ευκαιρία που δίνεται στο Γιαννάκη ως προπονητή, καθώς στην πρώτη κρίθηκε σχετικά αποτυχημένος. Παραταύτα ο Γιαννάκης αποφασίζει πως είναι προτιμότερο για την υγεία και το πνεύμα της ομάδας να προσπαθεί να κερδίζει όλα τα παιχνίδια. Συντρίβει το Πόρτο Ρίκο, βρίσκει την Αργεντινή στα προημιτελικά, η Αργεντινή κερδίζει και λίγες μέρες μετά γίνεται και Ολυμπιονίκης. Η εθνική έχει αποτύχει ξανά. Μέρος του Τύπου ασκεί κριτική όλο νόημα για την παιδική αφέλεια της επιλογής Γιαννάκη. Τα επόμενα δυο χρόνια η εθνική παίρνει χρυσό στο ευρωπαϊκό και αργυρό στο παγκόσμιο· κύριο γνώρισμά της η άρνηση της να χάσει, άρνηση με την οποία γυρνά συνεχώς χαμένα παιχνίδια στο τελευταίο λεπτό.
Ιούλιος 2007: σε μια διοργάνωση με πολύ μικρότερη προβολή και πίεση για επιτυχία, στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου νέων, δεκαοκτάχρονα παιδιά παίζουν ένα ματς παρωδία με την Ισπανία, γιατί η ισοπαλία βολεύει και τις δύο ομάδες. Το ματς έρχεται 0-0, ένα πέναλτι που κερδίζουμε εκτελείται με τρόπο που αν μη τι άλλο σε βάζει σε σκέψεις, το τελευταίο μισάωρο όλοι αλλάζουν πασούλες. Όταν ένα αποτέλεσμα εξυπηρετεί δύο ομάδες, εννέα στις δέκα φορές το αποτέλεσμα αυτό έρχεται. Καλώς ή κακώς έτσι γίνεται στο ποδόσφαιρο, είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, είναι κάτι που σε ένα βαθμό έχουμε αποδεχθεί· δεν χάλασε κι ο κόσμος. Χάλασε όμως ένα μικρό κομματάκι της ομορφιάς του, ένα κομματάκι που θα ήθελε κι εδώ την αφελή επιλογή, την επιλογή άνθρωποι που μόλις ξεκινάνε το επαγγελματικό ποδόσφαιρο να μην ενδιαφέρονται μόνο για το αποτέλεσμα, αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο φτάνεις σε αυτό. Εκτός χορού ηθικολογίες ενός ανθρώπου που δεν έχει παλέψει χρόνια στα γήπεδα για να φτάσει σε ένα σκοπό; Πιθανώς. Από την άλλη βέβαια, αν ήταν η δική μας εθνική που είχε μείνει έξω, θα διαβάζαμε στον Τύπο λυσσαλέες αναλύσεις κατά της αδικίας και της απατεωνιάς. Οι ποδοσφαιριστές μας θα έκλαιγαν στα αποδυτήρια για το γαμώτο. Χθες προφανώς έκλαιγαν οι συνομήλικοι τους Πορτογάλοι, που κι αυτοί πάλευαν χρόνια για να φτάσουν στον ίδιο ακριβώς σκοπό.
Χθες γίναμε ακόμη μια σταλιά πιο κυνικοί· ένας ακόμη σκοπός που άγιασε τα μέσα, όπως τα άγια κάτουρα του Κώστα, από τα οποία -δεν θα το αρνηθώ- κι εγώ κοινωνούσα όταν τα σάρωνε όλα. Και ο Κώστας είναι πάλι ολοσέλιδη διαφήμιση στις εφημερίδες, γιατί παραμένει είδωλο, γιατί τον αθώωσε ο Μάκης, γιατί όλοι ντοπάρονται, γιατί, εντάξει, και το άγιο τροχαίο ήταν ένα ακόμη μέσο που άγιασε ο σκοπός της μη καταδίκης του για non show, γιατί εν τέλει αποδείχθηκε καπάτσος και τους την έφερε και στο αθλητικό δικαστήριο.
Θέλω να πάρει η εθνική το ευρωπαϊκό νέων. Αν το πάρει θα το έχει πάρει άξια. Άξια, αλλά με μια κηλιδίτσα. Θέλω να το πάρει και να βγουν μετά τα παιδιά να ζητήσουν μια συγγνώμη. Μία θα είναι αρκετή. Δεν είναι όλα χαμένα σε επίπεδο αρχών. Χάνονται κάθε φορά που τα αφήνουμε να χαθούν.
Ο μέσος νεοέλληνας, πάντως, μαθαίνει στην αρχή από τον πατέρα του και στη συνέχεια «από τον τρόπο που λειτουργεί το σύστημα» να μην παίξει τον ρόλο του μαλάκα - να μην παίξει τον ρόλο του Γιαννάκη, να κλέψει αυτός πριν προλάβουν να τον κλέψουν οι άλλοι - να παίξει τον ρόλο του Τζέκου.
Τον Τζέκο θαυμάζεις, φίλε. Ο Γιαννάκης δεν ταιριάζει στις παρακάμψεις που καθημερινά κάνεις στη ζωή σου. Κι ίσως τελικά αν δεν υπήρχε η βαρβαρότητα του συστήματος, να μην ήξερες τι θα γίνεις χωρίς αυτή, γιατί η βαρβαρότητα αυτή είναι μια κάποια λύση, μια λύση που σου επιτρέπει να αγιάζεις στη συνείδησή σου τα δικά σου μικροκατεργάρικα μέσα.

34 Comments:

At 7/22/2007 09:55:00 μ.μ., Blogger squarelogic said...

Ορθοτατη η επισημανση της αντιθεσης.

Ο Γιαννακης μοιαζει με Ινδιανο αρχηγο που ερνειται να ηττηθει,αρνειται να σκεφτει υπολογιστικα,μικροσυμφεροντολιγικα.
Αντιθετα ο Τζεκος ειναι η επιτομη του "απ το πουθενα"επιτυχημενου Νεοελληνα,με το gel στα μαλλια,τα αποστραπτοντα loafers,"τα τονωτικουλια του",τη διαπλοκη του με την πολιτικη εξουσια και τις υπογειες διαδρομες του (μαυρου)χρηματος,και ολα τα status symbols...

Αλλα μην αυταπατασαι,τα μαθηματα που θα παρει η παρεα του Νινη στις ομαδες της,θα ειναι πολυ χειροτερα.
Ομαδες σαν του Γιαννακη ειναι ΕΞΑΙΡΕΣΗ στην Ελλαδα.

 
At 7/22/2007 10:18:00 μ.μ., Blogger Tin Man said...

Μπράβο ρε φίλε. Μπράβο. Μα το θεό είχα σκοπό να το σχολιάσω κι εγώ στο μπλογκ μου, με το δικό μου τρόπο, αλλά με κάλυψες και με το παραπάνω.
Το παρακολούθησα το ματς. Λίγο πριν το τέλος, όταν τα αγοράκια έγιναν τόσο κυνικοί και ψυχροί ψευτο-επαγγελματίες κυνηγώντας το βολικό αποτέλεσμα, σκέφτηκα ότι πολύ νωρίς σκότωσαν οι ίδιοι την αθωότητα τους. Κρίμα.

Αλλά και οι υπόλοιπες αναφορές σου με καλύπτουν πλήρως.
Πήγα να δω τα Τσικλητήρια πρόσφατα. Λίγο πριν την κούρσα των τετρακοσίων μέτρων γυναικών ανακοινώθηκε από τα μεγάφωνα ότι η περίφημη χρυσή ολυμπιονίκης, εκείνη που ήρθε από το πουθενά για να απειλήσει το παγκόσμιο ρεκόρ στα προκριματικά (!) στην Ολυμπιάδα της Αθήνας, δεν θα έτρεχε επειδή "έπαθε τράβηγμα στη χθεσινή προπόνηση"..
Δεν παρακολουθώ αθλητικό τύπο τακτικά. Δεν ξέρω αν και πως σχολιάστηκε η "ατυχία" της..

 
At 7/22/2007 10:46:00 μ.μ., Blogger ΦΑΝΤΙ said...

Σωστά τα λες, αλλά να δεις πόσα λίγα σχόλια θα πάρει αυτό σου το πόστ ;)

Διότι βλέπεις την έχουμε όλοι εμείς, οι Διάφθορα Μέτριοι νεοέλληνες, χεσμένη την φωλιά μας...

 
At 7/23/2007 03:48:00 π.μ., Blogger Rodia said...

..και οσφυοκάμψεις βεβαίως..

 
At 7/23/2007 09:50:00 π.μ., Blogger Jason said...

Χα τι θυμήθηκα τώρα...
Μουντομπάσκετ '94, έπρεπε για τον ίδιο λόγο να χάσουμε πάλι από το Πόρτο Ρίκο και μάλιστα με διαφορά 9 πόντων (ο Γιαννάκης παίκτης ακόμα, μαζί Φασούλας και Χριστοδούλου - προπονητής ο Μάκης Δενδρινός, μετά την παραίτηση Κιουμουρτζόγλου). Αφού, λοιπόν, κάναμε αγώνα για να διατηρήσουμε το παιχνίδι στο -9 ακριβώς, στο τέλος κερδίζει ο (ρούκυ, τότε) Σιγάλας βολές, που φυσικά έπρεπε να τις χάσει. Σουτάρει ο μικρός και χλααααατς - τους αφήνει όλους ξερούς. Στο τέλος δε, είπε και ένα αμίμητο, του στυλ "ε ρε παιδιά, άμα έχεις συνηθίσει να τα βάζεις, δεν μπορείς..." ή κάτι παρεμφερές, και εκεί τα ισοπέδωσε όλα.
Αααχ πώς περνάει ο καιρός... :)

 
At 7/23/2007 11:25:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Το καλό της υπόθεσης είναι ότι στο τέλος, αυτός που μένει στην ιστορία και στο μυαλό μας είναι ο Γιαννάκης.
Το θέμα είναι τα πρότυπα αυτά να προβάλλονται περισσότερο, κάτι που δεν συμβαίνει τα τελευταία χρόνια από τα μέσα ενημέρωσης.
Νομίζω ότι οι ζωές και τα έργα των ανθρώπων που αξίζουν, έχουν δευτερεύοντα ρόλο στην καθημερινή μας ζωή και αυτό είναι το πιο λυπηρό. Και αυτό είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο, σε σημείο που αν πίστευα σε θεωρίες συνομωσίας θα έλεγα ότι γίνεται επίτηδες.
Το "καλό έργο", οι "ανώτεροι" άνθρωποι, είναι αυτοί που μας δίνουν όραμα, αισοδοξία, ψυχική ανάταση και κάνουν το μυαλό μας να ξυπνάει και να σκέφτεται "αυτά που δεν πρέπει".
Τα ψήγματα ελευθερίας που μας διατίθενται θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν σωστότερα ώστε να αποβάλλουμε το σάπιο και το σαθρό από τις εικόνες της ζωής μας, να του δώσουμε την ελάχιστη σημασία, ή το τίποτα και τότε θα χαθεί από μπροστά μας γιατί απλά είναι ένα τίποτα.
Είναι στο χέρι μας.

 
At 7/23/2007 02:27:00 μ.μ., Blogger Univers said...

Συγχαρητήρια για το κείμενό σου. Απογυμνώνεις την νεοελληνική πραγματικότητα. Ο Έλληνας ζει με τις παρωπίδες, τις ψευδαισθήσεις και τους παραμορφωτικούς του φακούς.

Η επιτομή του κυνισμού ήταν το γιουχάισμα στους ξένους δρομείς των 200 μέτρων: "Πλήρωσα και ήρθα να ζητωκραυγάσω την ανωτερότητα της φυλής! Τι; Αναβολισμένη ανωτερότητα; Πώς; Θράσος απύθμενο με αλεπάλληλα non-shows; Αδιάφορο! Φέρτε μου την ντόπα που μου υποσχεθήκατε, κανάλια και πολιτικοί!"

Η Ελλάδα των επιτήδειων αεριτζήδων, η χώρα της αρπακόλλας.

 
At 7/23/2007 02:35:00 μ.μ., Blogger Univers said...

...Και βέβαια όταν υπολογίσιμη μειοψηφία (περί τα 30%, αν θυμάμαι καλά) γονέων ομολογεί ότι θα συμφωνούσε να πάρουν "βοηθήματα" τα παιδιά τους για να πρωτεύσουν σε σχολικούς αθλητικούς αγώνες - με προοπτική μια επαγγελματική αθλητική εξέλιξη (ανώνυμη έρευνα που είχε παρουσιαστεί την εποχή εκείνη στον Τύπο), καταλαβαίνεις σε τι είδους φυτώριο εκκολάπτονται οι αυριανοί πολίτες...

 
At 7/23/2007 02:40:00 μ.μ., Blogger mao tse tung said...

ελπίζω (για το καλό της ψυχικής σου υγείας αλλά εις βάρος των πωλήσεων αλκοόλ) η δουλειά σου να σου δίνει τη δυνατότητα, να διοχετεύεις κάποια από αυτή σου την απαράμιλλη ικανότητα για κριτική και ανάλυση. αν πάλι όχι, τότε δόξα τον αλλάχ, θα συνεχίσουμε να διαβάζουμε τα διαμάντια σου εδώ και δεν θα τα χαίρονται κάποιοι -πιθανόν- ανίκανοι να τα κατανοήσουν. το πολύ πολύ να σε χαίρεται λίγο παραπάνω η κάβα της γειτονιάς σου.
όπως διαπιστώνεις, αν μη τι άλλο προσφέρεις απλόχερα κύματα χειραφέτησης στους αναγνώστες σου. ο καθημερινός (πλέον) λαθραναγώστης σου, Μάο.

 
At 7/23/2007 03:30:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Απογύμνωση. Αλλά όχι μόνο. Όπως γράφει (κι έχει ξαναγράψει) κι ο φίλτατος οικοδεσπότης, «δεν είναι όλα χαμένα σε επίπεδο αρχών. Χάνονται κάθε φορά που τα αφήνουμε να χαθούν». Κι αν υπάρχουν περισσότεροι Τζέκοι από Γιαννάκηδες, νομίζω πως ένας Γιαννάκης δικαιώνει την ύπαρξη δέκα Τζέκων.
Όσον αφορά στο εμείς οι Νεοέλληνες (ερώτημα: Έλληνες ή Νεοέλληνες; Ποιές οι διαφορές και ποιές οι ομοιότητες; Αναπτύξτε), το να κατηγορείς το ρωμέικο «γονίδιο» είναι νομίζω στρουθοκαμηλισμός, αποφυγή του προβλήματος με μια ταμπέλα. Ίσως να μην φταίει η κακή μας μοίρα, ίσως να βάζουμε κι εμείς το χεράκι μας.

 
At 7/23/2007 04:23:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Με συγκίνησες Old-Boy! Όταν μιλάς στις μέρες μας για αρχές και καθαρότητα, κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς γραφικός! Μα την αλήθεια ο Νεοέλληνας πρέπει να έχει υποστεί πολλές ντροπές και μεγάλη απογοήτευση από την καθημερινότητά του, για να έχει κατεβάσει τόσο χαμηλά το βλέμα του. Πού είναι οι "δράκοι" της πολιτικής, της λογοτεχνίας, της ποίησης να μας βγάλουν από το λήθαργό μας;

 
At 7/23/2007 05:33:00 μ.μ., Blogger ggl said...

Thus we may know that there are five essentials for victory:
(1) He will win who knows when to fight and when not to fight.
(2) He will win who knows how to handle both superior and inferior forces.
(3) He will win whose army is animated by the same spirit throughout all its ranks.
(4) He will win who, prepared himself, waits to take the enemy unprepared.
(5) He will win who has military capacity and is not interfered with by the sovereign.

From SunTzu "The Art of war"

Μήπως Τζέκος και Γιαννάκης δε διαφέρουν και απλά ο δεύτερος επέλεξε μια πιο "μακροπρόθεσμα"αποδοτική στρατηγική.

 
At 7/23/2007 05:45:00 μ.μ., Blogger Thrass said...

Ωραίο κείμενο, συμφωνώ σε μερικά σημεία, διαφωνώ σε άλλα. Δηλαδή είναι αυτό που λέω "ωραίο κείμενο". :)

Το Γιαννάκη τον πάω πολύ. Όμως, παραδοσιακά, οι ομάδες που γυρνούν αποτελέσματα στο τέλος διαθέτουν δύο στοιχεία:
α) τσαμπουκά
β) καλύτερα αναβολικά από τούς αντιπάλους.
Αυτό είναι σίγουρα κάτι που οφείλουμε να λαμβάνουμε υπόψη, είτε σκεφτόμαστε τις ομάδες τού Γιαννάκη είτε την εθνική ποδοσφαίρου που κατέκτησε το Euro (η δεύτερη πιο εμφανώς ντοπέ ομάδα όλων των εποχών, μετά τη Γιουβέντους).

ΟΚ, για την ομάδα τού Γιαννάκη κάνω απλώς υποθέσεις, αλλά είναι τροφή για σκέψη.

 
At 7/23/2007 05:49:00 μ.μ., Blogger Thrass said...

Και, τελικά, δεν μπορείς να κάνεις σοβαρά πρωταθλητισμό χωρίς να είσαι ντοπέ. Σε όποιον αθλητή δεν αρέσουν αυτά, καλύτερα να ασχοληθεί με κάτι άλλο.

 
At 7/23/2007 06:07:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Thrass, ασφαλώς και τα αναβολικά δεν έχουν θέση μόνο στον στίβο αλλά και στα ομαδικά αθλήματα. Η διαφορά είναι ότι στα ομαδικά αθλήματα χρειάζεται και επιδεξιότητα εκτός από φυσικές δυνάμεις. Από εκεί και πέρα χρειάζονται διακρίσεις. Και ο Περικλής Ιακωβάκης ας πούμε κάτι θα παίρνει αλλά έχει μια πορεία σταθερής προόδου. Δεν είναι λοιπόν όλοι ίδιοι, δεν είναι ίδιος με τη Χαλκιά που μνημονεύει πιο πάνω ο Tin Man. Και εγώ δεν θα πω ότι ο Κεντέρης ήταν μόνο ντόπα. Ήταν και αθληταράς που με τη σωστή ντόπα έκανε εξωπραγματικά πράγματα. Αλλά ακόμη χειρότερη από τη ντόπα ήταν η συμπεριφορά μετά και τα τροχαία ατυχήματα. Η εθνική ποδοσφαίρου αν ήταν τόσο υπερντοπαρισμένη όσο λες, όλο και κάτι θα είχε ακουστεί από το εξωτερικό υπό μορφή μπηχτών. Αντίθετα οι μόνες μομφές που ακούστηκαν ήταν για το αμυντικό ποδόσφαιρο που παίζαμε. Γνώμη μου είναι ότι η εθνική ποδοσφαίρου ήταν πράγματι υπερντοπαρισμένη, αλλά στο ψυχολογικό τομέα. Οι παίκτες παιχνίδι με παιχνίδι υπερέβαλαν εαυτούς βλέποντας κάτι αδιανόητο να έρχεται μπροστά τους. Και ας μην ξεχνάμε ότι οι ποδοσφαιριστές των μεγάλων εθνικών είχαν προέλθει από ένα χειμώνα πολύ πιο κουραστικό με πολύ περισσότερα παιχνίδια από ό,τι οι δικοί μας, που κι αυτό έπαιξε τον ρόλο του στην σωματική και ψυχική τους κούραση. Όσο για το μπάσκετ, έτσι που έχει εξελιχθεί σήμερα (το ευρωπαϊκό μπάσκετ) με τις συνεχείς αλλαγές παικτών (σε αντίθεση με το 80 που έπαιζε μια πεντάδα ένα σαραντάλεπτο), το να γυρνάς παιχνίδια στο τέλος ασφαλώς και δεν οφείλεται στο ότι έχεις περισσότερες δυνάμεις, αλλά σε παράγοντες όπως το πεντακάθαρο μυαλό στην κρίσιμη ώρα ενός Παπαλουκά κι ενός Διαμαντίδη.

 
At 7/23/2007 06:25:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Squarelogic, ωραία η σημειολογία της εξωτερικής εμφάνισης Γιαννάκη και Τζέκου.
Τin Man, άλλες φορές νικά η ελληνική ψυχή, άλλες συμβαίνουν ελληνικά τραβήγματα ;)
Μirage, διάβασα το ποστ σου. Πολύ ενδιαφέρον.
Ροδιά, πάρε δέκα κάμψεις να μάθεις να φέρεσαι :)
Jason, πού το θυμήθηκες αυτό; Αν δεν κάνω λάθος ο Σιγάλας είχε προσπαθήσει να την χάσει και την έβαλε κατά λάθος. Πάντως η αλήθεια είναι ότι μια ζωή η εθνική μπάσκετ το είχε αυτό το χούι να διαλέγει βολικούς αντιπάλους στα «σταυρώματα».
Univers, όλη αυτή η ιστορία της κούρσας των 200, της υποκριτικής στάσης ΟΛΩΝ ΜΑΣ στο θέμα Κεντέρη - Θάνου, της αποκαθήλωσης του αθλητή που θα άναβε την ολυμπιακή φλόγα και της μετατροπής του σε αποδιοπομπαίο τράγο, της αρχικής διάθεσης κουκουλώματος και της μετέπειτα κατακραυγής, της καραλαϊκίστικης προσέγγισης Τριανταφυλλόπουλου, είναι ένα υλικό για πρώτης τάξεως μυθιστόρημα.
Μao, σε ευχαριστώ πάρα πολύ.
Νοvalis, φυσικά και δεν κατηγορώ κανένα γονίδιο, ούτε θεωρώ τη νοοτροπία μας μοιραία, ασφαλώς και βάζουμε την χερούκλα μας.
Ανώνυμε, δεν νομίζω ότι πρόκειται για λήθαργο. Απλά έχουμε εκπαιδευτεί στον κυνισμό, θεωρώντας τον φυσικό και αναπόφευκτο.
Ggl, ναι, ήθελα να το γράψω πιο σαφώς στο ποστ, ότι ο μακρύτερος δρόμος που διάλεξε ο Γιαννάκης ήταν ο δρόμος της νίκης και ότι ίσως αν είχαμε χάσει από το Πόρτο Ρίκο, παίξει με κάποιον άλλο στα προημιτελικά και προκριθεί στους 4, να μην είχαν επακολουθήσει όσα επακολούθησαν τα επόμενα χρόνια. Ωστόσο διαφωνώ κάθετα στο ότι επρόκειτο απλώς για διαφορά στρατηγικής και ότι κατά βάθος είναι ίδιοι ο Γιαννάκης και ο Τζέκος.

 
At 7/23/2007 06:32:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Το σχόλιό μου πήγαινε περισσότερο στον Univers, έπρεπε να το διευκρινίσω

 
At 7/23/2007 07:04:00 μ.μ., Blogger Thrass said...

Η εθνική ποδοσφαίρου αν ήταν τόσο υπερντοπαρισμένη όσο λες, όλο και κάτι θα είχε ακουστεί από το εξωτερικό υπό μορφή μπηχτών.

*cough* Ολυμπιακοί Αγώνες *cough*


Στα υπόλοιπα συμφωνώ, εκτός από το επιχείρημα περί Διαμαντίδη, Παπαλουκά κλπ, που προσωπικά δε με πείθει. Παικταράδες απίστευτοι είναι, αλλά όσο θυμάμαι το πώς τρέχανε στο φινάλε τού ημιτελικού με τη Γαλλία... (τελευταίο λεπτό πριν το "βαλ'το, αγόρι μου")

 
At 7/23/2007 07:15:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Μήπως, λέω μήπως, σου θυμίζει κάτι και μία ωραία ιστορία με κάτι γουναρικά, έναν Ισπανό διαιτητή και έναν αγώνα στο Κίεβο;

 
At 7/23/2007 07:17:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Kάτσε ρε Τhrass, είχαν βάλει στο μάτι και ξεπάστρεψαν (δικαίως) ΤΟΝ ΑΘΛΗΤΗ ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΑΒΕ ΤΗΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΦΛΟΓΑ - ΤΟΝ ΑΘΛΗΤΗ ΣΥΜΒΟΛΟ. Και θα είχαν πρόβλημα να αφήσουν μπηχτές για την επιτυχία μιας άλλης διοργάνωσης;
Όσο για το μπάσκετ εξακολουθώ να μην νομίζω ότι ήταν θέμα ταχύτητας και φυσικών δυνάμεων οι ανατροπές των τελευταίων λεπτών. Θέμα καθαρού μυαλού και αυτοπεποίθησης ήταν. Δηλαδή η ντόπα μπορεί να σε βοηθήσει να αντέξεις ένα δύσκολο τουρνουά μετά από μια δύσκολη χρονιά. Όχι να τρέχεις πιο πολύ από τους άλλους στο τελευταίο λεπτό.

 
At 7/23/2007 07:19:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

«Μήπως, λέω μήπως, σου θυμίζει κάτι και μία ωραία ιστορία με κάτι γουναρικά, έναν Ισπανό διαιτητή και έναν αγώνα στο Κίεβο;»
Ναι μου θυμίζει. Αλλά δεν είμαι οπαδός της Δυναμό Κιέβου. Εκτός αν εννοείς ότι τα γουναρικά τα έδωσαν Ουκρανοί πράκτορες του Βαρδινογιάννη.

 
At 7/23/2007 11:50:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Η Χαλκιά είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα...θυμάται κανείς την Τσιαμήτα, παγκόσμια πρωταθλήτρια το '99;
Αμαρτωλή ιστορία ο ελληνικός στίβος...

θυμάμαι τότε στα 200 ήμουνα...25/8...ημιτελικά...απαράδεκτοι οι νεοέλληνες...πράγματι!

 
At 7/24/2007 11:56:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Ένα μικρό σχόλιο απλά:

Η παρωδία του Σαββάτου δεν οφειλόταν μόνο στην μια πλευρά. Τις ίδιες αστείες πασούλες κάνανε και οι Ισπανοί πιτσιρικάδες, ίσως και με ακόμα πιο κωμικοτραγικό τρόπο.

Έτσι, για να το γενικεύσω, αυτή η μουχλιασμένη νοοτροπία δεν είναι φαινόμενο μόνο του νεο-Έλληνα (ο οποίος φυσικά το έχει κάνει 'σημαία'), αλλά του σύγχρονου ποδοσφαίρου και αθλητισμού!

 
At 7/24/2007 12:13:00 μ.μ., Blogger mao tse tung said...

έχει αρχίσει να γίνεται φιλοσοφική η συζήτηση στη βάση "universal-particular". γουστάρω. να δείς που θα εμφανιστεί και κανας κνίτης να μας κατηγορήσει για ρεβιζιονισμό και πως ο αθλητισμός ενέχει ορθώς σκοπιμότητα αρκεί να υπηρετεί τα υψηλά ιδεώδη του αντιμπεριαλιστικού αγώνα ενάντια στις (αθλητικές) υπερδυνάμεις. που σαι Κεντέρη να ευλογήσεις τα λάβαρα της επανάστασης με τα αμαρτωλά σου ούρα. ά ρε Χέγκελ, τα πάντα εν σοφία εποίησες...

 
At 7/24/2007 01:12:00 μ.μ., Blogger Thrass said...

Old boy, χωρίς να αποδεικνύω τίποτα, για τούς νικητές τού Euro σκέφτομαι τα εξής:
- τον Κεντέρη μάλλον τον στρίμωξαν οι Αμερικάνοι, στο Euro δεν υπήρχαν Αμερικάνοι (ούτε πολυ-ασχολούνται με το ποδόσφαιρο).
- Έχεις δίκιο ότι αυτό που συνέβει με το Κεντέρη έβλαψε τους Ολ.Αγ. Όμως, είναι πιθανό τούς Αμερικάνους να τούς έβλαπτε περισσότερο μια νέα δική τους ήττα στο στίβο (μπορεί να φοβόντουσαν ότι θα χάσουν χορηγίες κλπ).

Όλα αυτά που λέω είναι απλώς υποθέσεις βέβαια. Αυτό που προσωπικά με πείθει, είναι αυτό που είδα: στο Euro, τους ποδοσφαιριστές μας να τρέχουν όπως δεν είχαν ξανατρέξει ποτέ, κάθε λίγες μέρες.
Ψυχολογία/ξε-ψυχολογία, έβγαζε μάτι.

Για το μπάσκετ, συμφωνώ για το καθαρό μυαλό, αλλά το καθαρό μυαλό θέλει ξεκούραστο σώμα. Τέλος πάντων, το μπάσκετ δεν έβγαζε τόσο μάτι ότι χρησιμοποιούσε κάτι extremely special, οπότε είμαι πολύ λιγότερο κατηγορηματικός από ό,τι για το ποδόσφαιρο.

 
At 7/24/2007 03:56:00 μ.μ., Blogger Univers said...

Φίλοι μου διαδικτυακοί,

Ασφαλώς και δεν είναι μόνον οι Έλληνες αθλητές που παίρνουν αναβολικά, ασφαλώς και δεν είναι μόνον αυτοί που ελέω σκοπιμότητας "κοροϊδεύουν" ενίοτε στην διάρκεια των matchs. Ο σύμπας κόσμος το κάνει.

Το πρόβλημα δεν είναι εκεί. Είναι στο ότι εξανιστάμεθα όταν άλλοι το κάνουν σε βάρος μας και απεναντίας δεν μας ενοχλεί καθόλου όταν αυτό είναι μέρος του δικού μας οπλοστασίου.

Εγώ επί παραδείγματι το κοροϊδιλίκι με την Εθνική Νέων το έμαθα από αυτό εδώ το blog. Δεν άκουσα ιδιαίτερα σχόλια από τα Μέσα, προφανώς για να μην χαλάσει η εορταστική ατμόσφαιρα "εθνικής ανάτασης" από την πρόκριση. Αντίθετα, όταν σε βάρος των δικών μας συμφερόντων προκύπτουν τέτοια θέματα, χαλάει ο κόσμος.

Αυτή είναι η μία συνιστώσα της παθολογίας. Η δεύτερη αφορά τα επαναστατικά αντιιμπεριαλιστικά μας αντανακλαστικά (εθίγη από τον...mao tse tung). Θα έπεφτε το επονίδιστο γιουχάισμα στον αγώνα των 200μ. αν τα φαβορί δεν ήταν Αμερικανοί;

Η τρίτη συνιστώσα αφορά την εμμονή ενός έθνους να περιμένει από τον αθλητισμό (και μόνον) θεραπεία στην πληγωμένη του υπερηφάνεια. Δεν βλέπω πολλούς να ονειρεύονται μια Ελλάδα να πρωτεύει σε τεχνολογία, θεωρητική Φυσική, Πληροφορική (μερικά μόνον παραδείγματα). Το μόνο που μας συγκινεί είναι να σηκώνουμε κούπες; Δεν μας ενοχλεί που τον Αστρολάβο των Αντικυθήρων τον ερευνούν ξένες επιστημονικές ομάδες;

 
At 7/25/2007 01:39:00 μ.μ., Blogger drunk tank said...

καλημέρα σε όλους.
αρχικά νόμισα ότι το θέμα ήταν το ευ αγωνιζεσθαι, ο στοχος της νικης σε καθε αγωνα. κάπου πλατύναμε. τουλάχιστον ακούστηκαν σημαντικά και ενδιαφέροντα πράγματα.

ο γιαννάκης είχε πράγματι την ευτυχία επιλογής αντιπάλου. είχε όμως και την ευτυχία διαχείρισης ενός παρα πολύ καλού έψυχου υλικού που μπορούσε πραγματικά να νικήσει τον οποιοδήποτε.
ο νιόπλιας από την άλλη είχε μία αρκετά καλή ομάδα, απλώς δεν θα μπορούσε να ξεχάσει ότι οι αντίπαλοί μας είναι περισσότερο έτοιμοι αγωνιστικά λόγω πρωταθλημάτων και λόγω ποδοσφαιρικής παιδείας χωρών. οι ισπανοί βολεύοταν και βόλεψαν και εμάς όταν είδαν ότι κινδύνευαν ακόμα και με ήττα.
κοινώς; σου δινω το χ και την πρόκριση. μαλάκας είσαι να μην το πάρεις;
η ουσία είναι αλλού όμως. η ομάδα μας πλέον με υπερπροσπάθεια (ή μήπως θα τους βγάλουμε κι αυτούς ντοπέ) που δεν μπορεί κανείς να κιληδώσει είναι στον τελικό όπου πάλι με τους ισπανούς μπορεί να βουλώσει κάθε κακόβουλο στόμα. και από εδώ και πέρα είναι στο χέρι μας ως κοινωνία να χρησιμοποιήσουμε αυτή την επιτυχία προς όφελος μας. να μη χαθούν αυτά τα παιδιά και να προάγουμε τον αθλητισμό μας και άλλο.
έχω βαρεθεί όλα τα χρόνια να ακούω για το ελληνικό αθλητικό ταλέντο και αυτό να χάνεται στη διαδρομή.
όσον αφορά το ντοπάρισμα όλοι ξέρουμε ότι υπάρχει και είναι παγκόσμια αθλητική πληγή. οι παιδαγωγοί πυ υπάχουν στον χώρο του αθλητισμού οφείλουν να προστατεύουν τους αθλητές από όλα αυτά. πάνω από όλα για την ίδια τους τη ζωή.


υγ: παράλληλα με το πανευρωπαικό U19 γινόταν το παγκόσμιο U20. κάποιες χώρες είχαν διπλή εκπροσώπηση. μειώνει αυτό την επιτυχία των παιδιών μας;

 
At 7/25/2007 05:23:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

«κοινώς; σου δινω το χ και την πρόκριση. μαλάκας είσαι να μην το πάρεις;»
Ναι, αυτή ακριβώς είναι η νοοτροπία για την οποία μιλάω στο ποστ. Και θα συμφωνήσω με τον Φοιτητή ότι δεν είναι ελληνικό προνόμιο αλλά θα συνέβαινε κατά πάσα πιθανότητα και σε ματς οποιωνδήποτε άλλων εθνικών. Αλλά και πάλι. Εμένα με χάλασε.
Όσο για τις ντόπες των εθνικών Drunk Tank, αυτή είναι η γνώμη του Thrass και όχι η δική μου.
Επαναλαμβάνω αυτό που έγραψα στο ποστ ότι μακάρι να το πάρουν και ότι αν το πάρουν θα το έχουν πάρει πανάξια. Και δεν συμφωνώ με τον Univers ότι υπάρχει κάτι παράξενο στην περηφάνεια ενός λαού για τις αθλητικές επιτυχίες του. Απλά αν κάπου στους πανηγυρισμούς περίσσευε και χώρος για μια μικρή συμβολική συγγνώμη θα με χαροποιούσε ακόμη περισσότερο.

 
At 7/25/2007 05:58:00 μ.μ., Blogger Univers said...

"...δεν συμφωνώ με τον Univers ότι υπάρχει κάτι παράξενο στην περηφάνεια ενός λαού για τις αθλητικές επιτυχίες του."

Μα δεν είπα αυτό. Την μονομανία σχολίασα. Την συναισθηματική επένδυση σε ένα και μόνον τομέα - τον αθλητισμό - για να αισθανθεί ένας λαός υπερήφανος. Την παραίτηση από ο,τιδήποτε άλλο.

 
At 7/25/2007 06:05:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Ναι, έχεις δίκιο, το διάβασα λάθος.

 
At 7/26/2007 08:49:00 π.μ., Blogger drunk tank said...

old boy,ήθελα να σε ρωτήσω: συμβολική συγνώμη από ποιον και γιατί να ζητηθεί; από τους πορτογάλους που πετάξαμε έξω μαζί με τους ισπανούς; από το άθλημα επειδή δεν αγωνιστήκαμε για τη νίκη αλλά για την ισοπαλία;
νομίζω ότι εμείς πρέπει να ζητησουμε συγνώμη από όλα αυτά τα παιδιά που μέσα σε όλο αυτό το σύστημα προσπαθούν για το καλύτερο. για την αθωότητα που τους έχουμε κλέψει. για την μιζέρια που τους καταδικάζουμε ακόμα και μπροστά σε έναν θριαμβο.

δεν ξέρω πόσοι έχετε ασχοληθεί με τον αθλητισμό σε ερασιτεχνικό έστω επίπεδο (όχι παρεϊστικο).σε ηλικία 14 ετών έβλεπα όλους τους συναθλητές μου να παίρνουν κρεατίνες, ενισχυμένες πρωτεινες μέχρι και στεροειδή.αυτός είναι ο χημικός αθλητισμός που έχομε δημιουργήσει.

μία κοινωνιολογική ανάλυση του αθλητισμού αναφέρει ότι ο άνθρωπος, φύσει πολεμικό ον, υποκαθιστά τον πόλεμο με τον αθλητισμό. εξ ου και τα διάφορα φαινόμενα χουλιγκανισμού, εξ ου και η εθνική έπαρσις των αθλητικών επιτυχιών.

 
At 7/26/2007 04:27:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Drunk Tank, πίστεψέ με και μένα αν κάτι με αρρωσταίνει είναι η μιζέρια μετά από αθλητικές επιτυχίες. Βρίσκομαι στο αντίθετο άκρο. Εξαιρώ βέβαια εδώ ρητά περιπτώσεις τύπου Χαλκιά. Έχω γράψει ύμνους και για το ποδόσφαιρο και για το μπάσκετ κι αν θες να σου δώσω και τα λινκ των ποστ.
Καμία μιζέρια λοιπόν εκ μέρους μου και καμία καταδίκη. Άξια είπα ότι έφτασαν ως εδώ και άξια θα το πάρουν αν θα το πάρουν.
Το ότι με χάλασε ο τρόπος παιχνιδιού με την Ισπανία με χάλασε. Ίσως επειδή είναι πιτσιρικάδες με χάλασε λίγο περισσότερο.
Η συγγνώμη θα μπορούσε να ειπωθεί, έτσι, γενικά και αόριστα, κι ας έπεφτε χάμω.
Μία και μόνο ανάμεσα στα δίκαια χίλια μπράβο και ζήτω, που δεν θα τα αμαύρωνε τα μπράβο αλλά θα τα έκανε ακόμη πιο θερμά.

 
At 7/27/2007 08:27:00 π.μ., Blogger drunk tank said...

old boy αν δε σου έκανε κόπο θα τα ήθελα τα links που ανέφερες. είμαι αρκετά νέος στο blogger και μου θέλω να διαβάζω όσους μου αρέσει η γραφή τους . συνέχισε αυτό που κάνεις.


ΥΓ: από το 2000 σταμάτησα να "εκνευρίζομαι" με τα "βολικά" αποτελέσματα. θα σου θυμίσω αποτελέσματα πρωταθλήματος Α'Εθνικής. αεκ-οφη διπλό, οφη-παναχαική διπλό, πανιώνιος-οσφπ ασος, πανιωνιος-οφη διπλο. αποτελεσματα που οδηγησαν σε μπαραζ οφη-πας γιαννινα και παναχαικη-πανηλειακος. ...ναι ειμαι ΠΑΣ ΓΙΑΝΝΙΝΑ

 
At 7/27/2007 04:44:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Aυτό ήταν και το νόημα του ποστ, ότι αυτά που μας ενοχλούν στο πρωτάθλημα θα έπρεπε να μας ενοχλούν παντού.
Τέλος πάντων και με τη νίκη σήμερα.
Να μερικά λινκ:
http://old-boy.blogspot.com/2005/05/euro-urovision.html
http://old-boy.blogspot.com/2005/05/euro-eurovision.html
http://old-boy.blogspot.com/2005/09/blog-post_27.html
http://old-boy.blogspot.com/2006/09/greek-men-cant-jump-but-basketball-is.html

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home