Κυριακή βράδυ - Δευτέρα πρωί

Μία ακόμη συναρπαστική, μεστή εμπειριών και παραστάσεων, Κυριακή, την οποία θα μοιραστώ μαζί σου θερινέ μου αναγνώστη, ώστε να γίνει κοινό κτήμα, ένα κτήμα όπου ελεύθερα θα κάνεις τον περίπατό σου, αύριο Δευτέρα, μεθαύριο Τρίτη, αντιμεθαύριο Τετάρτη και ούτω καθεξής. Απόλαυσε λοιπόν τις ανθισμένες του εκτάσεις, άπλωσε την αράδα σου να ξαποστάσεις, ούρησε σε μια γωνιά του, είναι και δικό σου κτήμα, καθώς έχω πλέον παραιτηθεί από την κυριότητα των σκέψεών μου και τους έχω επιβάλλει καθεστώς ιστολογικής κοινοκτημοσύνης.

Εν αρχή ην η παραλία. Ίσως να είναι η ιδέα μου, αλλά παρατηρώ ότι χρόνο με το χρόνο ολοένα και περισσότερος κόσμος βρίσκεται έξω από τη θάλασσα παρά μέσα σε αυτήν. Κάνω να μπω και αναρωτιέμαι μην τυχόν έχω κάνει κάτι λάθος, μήπως μου ξέφυγαν κάπου οι οδηγίες χρήσεως, μήπως η θάλασσα δεν είναι παρά το μέρος στο οποίο πηγαίνουμε για να πάρουμε ξαπλώστρα. Θέλω να πω, στη ζωή οφείλεις πάντα να εξετάζεις τη συμπεριφορά των πολλών και αν τυχόν αποκλίνεις από αυτή πρώτα τον εαυτό σου πρέπει να ρωτάς αν πάει καλά και μετά το πλήθος. Αν, ας πούμε, στην αποβάθρα του μετρό πας να πέσεις στις γραμμές ενώ όλοι οι άλλοι περιμένουν υπομονετικά, το πιθανότερο είναι οι άλλοι να έχουν το πρόβλημα ή εσύ; Εν πάση περιπτώσει, κοιτάζω προσεκτικά να δω αν υπάρχει κόκκινη γραμμή στην άμμο πριν αρχίσουν οι ράγες και αφού δεν υπάρχει βρέχω σκανταλιάρικα τις πατούσες μου. Ούτε από το μεγάφωνο μού φωνάζει κανείς να κάνω πίσω κι έτσι ενθαρρημένος διασχίζω περπατώντας τα πενήντα μέτρα με τα φύκια και τα πράσινα νερά, περιμένοντας στωικά να γίνουν γαλάζια. Όταν γίνονται βουτώ. Κολυμπώ. Λίγο. Δεν διακρίνομαι για τις κολυμβητικές μου επιδόσεις. Ούτε για επιδόσεις άλλου είδους διακρίνομαι. Αλλά αυτό είναι άλλης τάξεως θέμα, το οποίο πάντως ο ψυχαναλυτής μου μού συνέστησε να αρχίσω να το θίγω σιγά σιγά στο μπλογκ. Στην επόμενη συνεδρία θα του εισηγηθώ την ιδέα, ότι ίσως τα βαθύτερα αίτια των πάσης φύσεως συμπεριφορών μου εξηγούνται από την υστερική ανάγκη μου να διαφέρω (ενώ είμαι στην παραλία δεν μένω εκεί αλλά πέφτω στη θάλασσα, ενώ είμαι νεοέλληνας δεν είμαι και ασύλληπτα κα-τα-πλη-κτι-κός στο κρεβάτι κ.λ.π). Όπως και να 'χει, την στιγμή που κατάκοπος επιστρέφω από την αγκαλιά της θάλασσας στην αγκαλιά της παραλίας, συνειδητοποιώ ότι όλο αυτό το παραλιακό πλήθος έχει συρρεύσει για (μη) μπάνιο χωρίς να έχει προηγηθεί διαδικτυακή καμπάνια, χωρίς να έχουν φτάσει σχετικά sms στο κινητό του. Αυτό κι αν είναι αυθορμητισμός συμπεραίνω, ενώ σκουπίζω το μαγιό μου και με κοιτούν σοκαρισμένοι από τις διπλανές ξαπλώστρες που έβρεξα το ρούχο της παραλίας.

Μόλις στεγνώνω τραβώ γραμμή για το Σύνταγμα. Ο σκοπός που μας έχει φέρει εδώ είναι καλός. ΟΚ, ίσως όχι και ο πιο αμφιλεγόμενος της ιστορίας. Δηλαδή το «Ζήτω το Περιβάλλον - Κάτω οι Εμπρηστές» πρέπει να είναι λιγότερο αμφιλεγόμενο και από το «Κάτω η Παιδεραστία». Οπότε τι ακριβώς συμβαίνει εδώ; Η γιορτή του αυτονόητου;

Ένα μέρος του εαυτού μου θέλει πάλι να ξεχωρίσει από το πλήθος και λέει ναι. Αυτό ακριβώς συμβαίνει εδώ.

Ένα άλλο μέρος όμως, παίρνει το βλέμμα του από το καμένο δέντρο που έφερε αυτήν την Κυριακή τον κόσμο έξω από το Κοινοβούλιο (από την αιτία που συγκέντρωσε τον κόσμο) και κοιτά πίσω του, πλάι του κι εμπρός του το δάσος στο οποίο ανήκει (τον τρόπο με τον οποίο συγκεντρώθηκε ο κόσμος), το δάσος των δυνατοτήτων και των ευκαιριών που προσφέρει η εξάπλωση των διαδραστικών τεχνολογικών μέσων.

Βέβαια για να άλλαξουν προς το ουσιαστικό τα πράγματα θα πρέπει πρώτα να αλλάξει ο τρόπος σκέψης μας.

Αλλά και πάλι, ποιό προσφορότερο μέσο αλλαγής του τρόπου σκέψης από ένα μέσο όπου ελεύθερα θα ανταλλάσσονταν ιδέες;

Από εδώ δηλαδή.

Υπερβολές, το δέχομαι.

Αλλά, κατ' εξαίρεση και καταπιέζοντας την φύση μου, είπα να υπερβάλω και να σκεφτώ αισιόδοξα αυτήν την Κυριακή.

Ξαναρχίζω την παραίτηση από Δευτέρα.