Κυριακή, Ιουλίου 08, 2007

Κυριακή βράδυ - Δευτέρα πρωί

Μία ακόμη συναρπαστική, μεστή εμπειριών και παραστάσεων, Κυριακή, την οποία θα μοιραστώ μαζί σου θερινέ μου αναγνώστη, ώστε να γίνει κοινό κτήμα, ένα κτήμα όπου ελεύθερα θα κάνεις τον περίπατό σου, αύριο Δευτέρα, μεθαύριο Τρίτη, αντιμεθαύριο Τετάρτη και ούτω καθεξής. Απόλαυσε λοιπόν τις ανθισμένες του εκτάσεις, άπλωσε την αράδα σου να ξαποστάσεις, ούρησε σε μια γωνιά του, είναι και δικό σου κτήμα, καθώς έχω πλέον παραιτηθεί από την κυριότητα των σκέψεών μου και τους έχω επιβάλλει καθεστώς ιστολογικής κοινοκτημοσύνης.
Εν αρχή ην η παραλία. Ίσως να είναι η ιδέα μου, αλλά παρατηρώ ότι χρόνο με το χρόνο ολοένα και περισσότερος κόσμος βρίσκεται έξω από τη θάλασσα παρά μέσα σε αυτήν. Κάνω να μπω και αναρωτιέμαι μην τυχόν έχω κάνει κάτι λάθος, μήπως μου ξέφυγαν κάπου οι οδηγίες χρήσεως, μήπως η θάλασσα δεν είναι παρά το μέρος στο οποίο πηγαίνουμε για να πάρουμε ξαπλώστρα. Θέλω να πω, στη ζωή οφείλεις πάντα να εξετάζεις τη συμπεριφορά των πολλών και αν τυχόν αποκλίνεις από αυτή πρώτα τον εαυτό σου πρέπει να ρωτάς αν πάει καλά και μετά το πλήθος. Αν, ας πούμε, στην αποβάθρα του μετρό πας να πέσεις στις γραμμές ενώ όλοι οι άλλοι περιμένουν υπομονετικά, το πιθανότερο είναι οι άλλοι να έχουν το πρόβλημα ή εσύ; Εν πάση περιπτώσει, κοιτάζω προσεκτικά να δω αν υπάρχει κόκκινη γραμμή στην άμμο πριν αρχίσουν οι ράγες και αφού δεν υπάρχει βρέχω σκανταλιάρικα τις πατούσες μου. Ούτε από το μεγάφωνο μού φωνάζει κανείς να κάνω πίσω κι έτσι ενθαρρημένος διασχίζω περπατώντας τα πενήντα μέτρα με τα φύκια και τα πράσινα νερά, περιμένοντας στωικά να γίνουν γαλάζια. Όταν γίνονται βουτώ. Κολυμπώ. Λίγο. Δεν διακρίνομαι για τις κολυμβητικές μου επιδόσεις. Ούτε για επιδόσεις άλλου είδους διακρίνομαι. Αλλά αυτό είναι άλλης τάξεως θέμα, το οποίο πάντως ο ψυχαναλυτής μου μού συνέστησε να αρχίσω να το θίγω σιγά σιγά στο μπλογκ. Στην επόμενη συνεδρία θα του εισηγηθώ την ιδέα, ότι ίσως τα βαθύτερα αίτια των πάσης φύσεως συμπεριφορών μου εξηγούνται από την υστερική ανάγκη μου να διαφέρω (ενώ είμαι στην παραλία δεν μένω εκεί αλλά πέφτω στη θάλασσα, ενώ είμαι νεοέλληνας δεν είμαι και ασύλληπτα κα-τα-πλη-κτι-κός στο κρεβάτι κ.λ.π). Όπως και να 'χει, την στιγμή που κατάκοπος επιστρέφω από την αγκαλιά της θάλασσας στην αγκαλιά της παραλίας, συνειδητοποιώ ότι όλο αυτό το παραλιακό πλήθος έχει συρρεύσει για (μη) μπάνιο χωρίς να έχει προηγηθεί διαδικτυακή καμπάνια, χωρίς να έχουν φτάσει σχετικά sms στο κινητό του. Αυτό κι αν είναι αυθορμητισμός συμπεραίνω, ενώ σκουπίζω το μαγιό μου και με κοιτούν σοκαρισμένοι από τις διπλανές ξαπλώστρες που έβρεξα το ρούχο της παραλίας.
Μόλις στεγνώνω τραβώ γραμμή για το Σύνταγμα. Ο σκοπός που μας έχει φέρει εδώ είναι καλός. ΟΚ, ίσως όχι και ο πιο αμφιλεγόμενος της ιστορίας. Δηλαδή το «Ζήτω το Περιβάλλον - Κάτω οι Εμπρηστές» πρέπει να είναι λιγότερο αμφιλεγόμενο και από το «Κάτω η Παιδεραστία». Οπότε τι ακριβώς συμβαίνει εδώ; Η γιορτή του αυτονόητου;
Ένα μέρος του εαυτού μου θέλει πάλι να ξεχωρίσει από το πλήθος και λέει ναι. Αυτό ακριβώς συμβαίνει εδώ.
Ένα άλλο μέρος όμως, παίρνει το βλέμμα του από το καμένο δέντρο που έφερε αυτήν την Κυριακή τον κόσμο έξω από το Κοινοβούλιο (από την αιτία που συγκέντρωσε τον κόσμο) και κοιτά πίσω του, πλάι του κι εμπρός του το δάσος στο οποίο ανήκει (τον τρόπο με τον οποίο συγκεντρώθηκε ο κόσμος), το δάσος των δυνατοτήτων και των ευκαιριών που προσφέρει η εξάπλωση των διαδραστικών τεχνολογικών μέσων.
Βέβαια για να άλλαξουν προς το ουσιαστικό τα πράγματα θα πρέπει πρώτα να αλλάξει ο τρόπος σκέψης μας.
Αλλά και πάλι, ποιό προσφορότερο μέσο αλλαγής του τρόπου σκέψης από ένα μέσο όπου ελεύθερα θα ανταλλάσσονταν ιδέες;
Από εδώ δηλαδή.
Υπερβολές, το δέχομαι.
Αλλά, κατ' εξαίρεση και καταπιέζοντας την φύση μου, είπα να υπερβάλω και να σκεφτώ αισιόδοξα αυτήν την Κυριακή.
Ξαναρχίζω την παραίτηση από Δευτέρα.

9 Comments:

At 7/09/2007 12:40:00 μ.μ., Blogger santa carol said...

Καλημέρα σας.
Βρέθηκα και εγώ χθες στην συγκέντρωση. Πήγα για πολλούς λόγους, όπως για να διαμαρτυρηθώ γι'αυτά που πρόκειται να έρθουν (βίλες, καζίνα mon fwties,κτλ κτλ). Αλλά κυρίως γιατί δεν τόλμησα να κάνω κάτι για να βοηθήσω. Η μοναδική "βοήθεια" και "συμπαράσταση" στη κατάσβεση των πυρκαγιών, απο μέρος μου, ήταν το κλάμα μου. Περίεργος συνειρμός. Αν εκείνες τις μέρες κλαίγαμε όλοι, ίσως να σώζαμε ένα δέντρο...
Όμως αυτό που που έκανε εντύπωση χθες, ήταν το μένος του πλήθους όποτε περνούσαν ματατζίδες (συγνώμη, αστυνομικοί). θα μπορούσατε να μου λύσετε αυτη μου την απορία? Οι αστυνομικοί καίνε τα δάση? Οι πυροσβέστες τα σβήνουν? Η φωτιά καίει?
ευχαριστώ πολύ.

 
At 7/09/2007 02:45:00 μ.μ., Blogger ΠανωςΚ said...

Τα βίντεο, ο κοινωνικός-κατασταλτικός τους ρόλος, το ιστορικό παρελθόν του σώματος στο οποίο υπηρετούν, η δικαιολογία τους "κι εγώ εργαζόμενος είμαι", όλα αυτά "καίνε" τους μπάτσους, συγγνώμη, τους αστυνομικούς.

 
At 7/09/2007 05:15:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Δεν ξέρω, πες και εσύ που ήσουν εκεί, αλλά νομίζω ότι το σημαντικότερο δεν ήταν πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι διαδήλωσαν για την προστασία του περιβάλλοντος, αλλά το ότι μαζεύτηκαν από μηνύματα, Κυριακή απόγευμα, ντάλα καλοκαίρι. Δηλαδή το μέσο ήταν το μήνυμα, ακόμα και εάν όλοι πήγαν με τα μαγιό ακόμα βρεγμένα όπως εσύ, καλή ώρα. Άρα υπό μία έννοια, η πυρκαγιά στην Πάρνηθα μας έφερε πιο κοντά και δημιούργησε μια αυθόρμητη αντίδραση στον κόσμο που δεν έχουμε ξαναδεί στην Ελλάδα. Άρα μήπως το κακό ήταν, τελικά, λιγότερο από το καλό; (Ελπίζω να μην πέσει φωτιά να με κάψει για το συλλογισμό αυτό..)

 
At 7/09/2007 05:49:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

«νομίζω ότι το σημαντικότερο δεν ήταν πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι διαδήλωσαν για την προστασία του περιβάλλοντος, αλλά το ότι μαζεύτηκαν από μηνύματα, Κυριακή απόγευμα, ντάλα καλοκαίρι. Δηλαδή το μέσο ήταν το μήνυμα, ακόμα και εάν όλοι πήγαν με τα μαγιό ακόμα βρεγμένα όπως εσύ, καλή ώρα. Άρα υπό μία έννοια, η πυρκαγιά στην Πάρνηθα μας έφερε πιο κοντά και δημιούργησε μια αυθόρμητη αντίδραση στον κόσμο που δεν έχουμε ξαναδεί στην Ελλάδα».
Nατ, ναι αυτό ακριβώς λέω και εγώ. Ή τουλάχιστον αυτό ακριβώς έλεγα χθες Κυριακή που αισιοδοξούσα :) Βασικά πιστεύω ότι όσο λάθος είναι να υπερτιμήσουμε αυτό που έγινε άλλο τόσο λάθος είναι να το υποτιμήσουμε. Το θετικό είναι ότι είτε έτσι είτε αλλιώς κάτι έχει αρχίσει να κινείται και ότι το ίντερνετ μπορεί να αλλάξει ριζικά την εικόνα που είχαμε για την συμμετοχή στα κοινά και την μαζική δράση.

 
At 7/09/2007 06:43:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Σιγά που αυτό το κείμενο είναι δικό σου.
Ή βαριέσαι απελπισμένα γιατί κάτι πρέπει να γράψεις για τα δέντρα ή την έχεις κάνει και ανέθεσες σε άλλον να γράφει μέχρι να γυρίσεις.
gs

 
At 7/09/2007 06:52:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Tόσο χάλια το βρήκες;

 
At 7/10/2007 02:39:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Ωραία και συνείδηση έχουμε και τη συγκέντρωσή μας κάναμε και το δίκιο μας διατρανώσαμε. Ξέρετε όμως που ποντάρουν όλοι οι κρατούντες; Στη λήθη μας - η οποία όπως υποστήριξε η Κ. Δημουλά καθόλου δε βρίσκεται στην εφηβεία της - περνάει γεροντική άνοια και δε φτάνει που είναι ξεχασιάρα από μόνη της, δεν τη βοηθάει κ η ηλικία της βλέπετε....Θέλω να δω όλους μας αν στα τέλη Νοεμβρίου που θα αρχίσουν λέει οι αναδασώσεις (κάτι τέτοιο άκουσα) το θυμηθεί κανείς να ανακαινήσει αυτό το θεματάκι - κι όταν λέω ανακαινήσει εννοώ ηχηρά, σα να μας ενδιαφέρει πράγματι σα να μην ξεχνάμε, σαν όντως να διεκδικούμε, σαν ώριμοι πολίτες δηλαδή ή μήπως θα το πάρει κι αυτό το θεματάκι η λήθη κι εμάς ο διάολος;

martanomans at hotmail dot com

 
At 7/10/2007 02:41:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Δεν είναι old-boy αυτό το κείμενο.
Του λείπει ο γνωστός λυρισμός.
gs

 
At 7/11/2007 12:28:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Gs, είχα κάνει αντιλυρικό όρο ;)
Μartanomans, διάβασα όλα τα σχόλιά σου και σ' ευχαριστώ.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home