Τρίτη, Ιουλίου 10, 2007

Η νοητή γραμμή

Τρέχει στο μεσαίο κουλουάρ. Εμπρός του η νοητή γραμμή του τερματισμού. Δεξιά κι αριστερά του δεν αντιλαμβάνεται κανέναν. Τους έχει προσπεράσει όλους ή τον έχουν προσπεράσει όλοι; Δεν ξέρει αλλά επιταχύνει. Πλησιάζει στο τέρμα. Φρενάρει απότομα κι ένα μέτρο πριν σταματάει. Στέκεται εκεί για λίγο. Μετά κάθεται οκλαδόν. Σε απόσταση ανάσας η νοητή γραμμή. Την κοιτάζει, την κοιτάζει και αρχίζει να βυθίζεται στις σκέψεις του, ενώ η καρδιά του χτυπά δυνατά από το σπριντ. Το σώμα του λαχανιασμένο ξαποσταίνει, το μυαλό του αφηρημένο εργάζεται. Να σηκωθεί και να τερματίσει; Έχει νόημα; Κι αν έχει νόημα έχει κουράγιο; Κοιτάζει τη γραμμή μα δεν την βλέπει. Σκέφτεται μήπως δεν είναι νοητή μόνο η γραμμή του τερματισμού, αλλά και το κουλουάρ στο οποίο τώρα κάθεται, το στάδιο στο οποίο τώρα βρίσκεται, ο αγώνας στον οποίο τώρα συμμετέχει, η στιγμή την οποία τώρα ζει, οι σκέψεις τις οποίες τώρα κάνει.
Νοητός ή ανόητος αποφασίζει να σηκωθεί. Απλώνει θριαμβευτικά τα χέρια, τεντώνει περήφανα το στήθος και σκίζει τη νοητή γραμμή.
Είναι πρώτος; Είναι τελευταίος; Είναι;
Είναι η ώρα να πάρει το βλέμμα του από το κουλουάρ του και να δει αν υπάρχει κανείς άλλος στο στάδιο. Εξαντλημένος από την κούραση πέφτει και φιλάει το ταρτάν.

6 Comments:

At 7/11/2007 01:26:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Καλό το φαντασιακό ποστ σου αλλά να συμπληρώσω κάτι από την πρόσφατη πραγματικότητα;
Σε πρόσφατη διοργάνωση του Golden League του στίβου (δε θυμάμαι που) σε ένα αγώνισμα μεγάλων αποστάσεων με εμπόδια (3000 στιπλ) κατά λάθος χτυπήσαν το καμπανάκι που σηματοδοτεί τον τελευταίο γύρο, στον προτελευταίο. Ο αθλητής που προπορευόταν μόλις τερμάτισε-όπως νόμιζε λόγω του λάθους- σήκωσε χέρια να πανηγυρίσει και έκοψε ταχύτητα. Εκείνη τη στιγμή χτυπά ξανά το καμπανάκι για να σηματοδοτήσει, σωστά αυτή τη φορά, τον τελευταίο γύρο. Ο παρ'ολίγον νικητής έχοντας χάσει τη φόρα και το ρυθμό του, ξαναξεκινά για να τερματίσει πίσω και από την τρίτη θέση........

 
At 7/11/2007 03:25:00 μ.μ., Blogger pittermilk said...

Χαιρετώ τον παλίο {oldboy}

Ωραίο post φίλε

 
At 7/11/2007 03:39:00 μ.μ., Blogger Tin Man said...

Ο πρωταγωνιστής σου δεν μου είναι ξένος. Πιστεύω δεν είναι ξένος σε πολλούς. Τον κρύβουμε μέσα μας. Τη φαντασίωση του αυτή την έχουμε όλοι, με διάφορες παραλλαγές. Στον πραγματικό κόσμο της καθημερινής υπαρξιακής ήττας μας, είναι η έκφραση της ενδόμυχης ανάγκης μας για μια προσωπική νίκη. μικρή έστω. νοητή έστω.

 
At 7/12/2007 01:22:00 π.μ., Blogger Rodia said...

Τι μου θύμισες...
Πριν απο 3 δεκαετίες περίπου έγραψα αυτό το «Είμαι;»

 
At 7/12/2007 06:46:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Από τα κείμενα που αγαπώ να διαβάζω στο μπλογκ σου.

 
At 7/23/2007 02:53:00 π.μ., Blogger Κατουρημένη ποδιά said...

ο καθένας μπορεί να κερδίσει, εκτός και αν αγωνίζεται και δεύτερος..

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home