Η νοητή γραμμή

Τρέχει στο μεσαίο κουλουάρ. Εμπρός του η νοητή γραμμή του τερματισμού. Δεξιά κι αριστερά του δεν αντιλαμβάνεται κανέναν. Τους έχει προσπεράσει όλους ή τον έχουν προσπεράσει όλοι; Δεν ξέρει αλλά επιταχύνει. Πλησιάζει στο τέρμα. Φρενάρει απότομα κι ένα μέτρο πριν σταματάει. Στέκεται εκεί για λίγο. Μετά κάθεται οκλαδόν. Σε απόσταση ανάσας η νοητή γραμμή. Την κοιτάζει, την κοιτάζει και αρχίζει να βυθίζεται στις σκέψεις του, ενώ η καρδιά του χτυπά δυνατά από το σπριντ. Το σώμα του λαχανιασμένο ξαποσταίνει, το μυαλό του αφηρημένο εργάζεται. Να σηκωθεί και να τερματίσει; Έχει νόημα; Κι αν έχει νόημα έχει κουράγιο; Κοιτάζει τη γραμμή μα δεν την βλέπει. Σκέφτεται μήπως δεν είναι νοητή μόνο η γραμμή του τερματισμού, αλλά και το κουλουάρ στο οποίο τώρα κάθεται, το στάδιο στο οποίο τώρα βρίσκεται, ο αγώνας στον οποίο τώρα συμμετέχει, η στιγμή την οποία τώρα ζει, οι σκέψεις τις οποίες τώρα κάνει.

Νοητός ή ανόητος αποφασίζει να σηκωθεί. Απλώνει θριαμβευτικά τα χέρια, τεντώνει περήφανα το στήθος και σκίζει τη νοητή γραμμή.

Είναι πρώτος; Είναι τελευταίος; Είναι;

Είναι η ώρα να πάρει το βλέμμα του από το κουλουάρ του και να δει αν υπάρχει κανείς άλλος στο στάδιο. Εξαντλημένος από την κούραση πέφτει και φιλάει το ταρτάν.