Ευτυχώς δεν βρέχει

Πρώτο ραντεβού, τρίτο ποτό, τέταρτος μελαμψός με τριαντάφυλλα, μετά τα τρία όχι το ναι. Παίρνει ένα. Της το δίνει. Έχει πάει δύο κι είναι και οι δύο έξω απ' το μαγαζί. Τους φυσάει καθαρός αέρας. Προχωράνε. Τον ρωτά αν θα τον πειράξει αυτό που θα κάνει. Βάζει το λουλούδι κάτω από τον υαλοκαθαριστήρα ενός παρκαρισμένου αυτοκινήτου. Γιατί; Μην το παρεξηγείς. Θέλω να κάνω ευτυχισμένο κάποιον ή κάποια αύριο το πρωί. Ευτυχισμένο, ξαφνιασμένο, απορημένο. Να μπει μπρος μια ιστορία. Τα λόγια της του δίνουν το θάρρος που δεν του έδινε τόσες ώρες το ποτό. Κάνει να την φιλήσει. Τραβιέται. Γιατί; Μην το παρεξηγείς. Μην βιάζεσαι.

Το επόμενο πρωί ο Γιάννης, η Έφη και τα τα δύο τους παιδιά μπαίνουν βιαστικά στο αυτοκίνητο. Τι είναι αυτό; Αναρωτιούνται ταυτόχρονα και ο Γιάννης και η Έφη βλέποντας το λουλούδι στο καπώ. Αναρωτιούνται ταυτόχρονα, κοκκινίζουν ταυτόχρονα, θέλουν να ανοίξει η γη να τους καταπιεί ταυτόχρονα. Ευτυχώς δεν βρέχει. Αποφασίζουν έτσι να κάνουν πως δεν το είδαν, περιμένοντας στωικά τη στιγμή που θα το δει ο άλλος και ετοιμάζοντας στο μυαλό τους τι θα πουν και πόσο απορημένοι θα δείξουν. Αφήνουν τα παιδιά στο σχολείο, φτάνουν στην εταιρία τους, παρκάρουν, κατεβαίνουν, φιλιούνται, θα τα πούμε αργότερα λένε και μόλις απομακρύνονται ο ένας απ' τον άλλο αναστενάζουν ανακουφισμένοι, σχεδιάζοντας να πάνε να το πάρουν σε λίγο. Τα κινητά τους ταυτόχρονα καλούν, ο Γιάννης και η Έφη ταυτόχρονα λένε «Μωρό μου, τι τρέλα ήταν αυτή που έκανες;», τα μωρά τους ταυτόχρονα δεν έχουν ιδέα, ο Γιάννης και η Έφη ταυτόχρονα νιώθουν προδομένοι, εξοργισμένοι και τόσο μα τόσο ηλίθιοι.