4 Χ 70
Εμείς, ναι εμείς, μιλήσαμε σ' όλον τον κόσμο.Τις εικόνες που συλλάβαμε εμείς, πρώτοι εμείς, κάνατε μετά δικές σας.
Εμείς, ναι εμείς, επιδράσαμε, επηρεάσαμε, αλλάξαμε.
Αλλάξαμε εμάς, εσάς, το σινεμά.
Eμείς, ναι εμείς, είμαστε η πολιτιστική σας κληρονομιά.
Και το ποστ αυτό θα μπορούσε να είχε γραφτεί σε δεκάδες άλλες γλώσσες.
posted by Old Boy @ 9:40 μ.μ.
46 comments
46 Comments:
24x1400
αντε να γαθείτε ανάγωγοι.....
σε συνέχεια του προηγούμενου, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων....
τα όσκαρς σας τα χαρίζομεν
Καιρος ηταν,αλλα σε λαθος ταινια του το εδωσαν...
Tho' much is taken, much abides; and though
We are not now that strength which in old days
Moved earth and heaven; that which we are, we are;
One equal temper of heroic hearts,
Made weak by time and fate, but strong in will
To strive, to seek, to find
and not to yield.
Alfred Tennyson "Ulysses"
Are you talking to me?
Δεν είναι η κληρονομιά μου ο Ε.Τ.
Είναι η πολιτιστική κληρονομιά των Αμερικανοεβραίων. Και των Ιταλών μεταναστών. Δεν μίλησαν σε όλο τον κόσμο. Δεν μίλησαν σε ένα δισεκατομμύριο Αραβες. Λες να είναι κληρονομιά τους η Λίστα του Σίντλερ και η Τεχνητή Νοημοσύνη;
Κορυφαία φωτογραφία, indeed.
Και για τη σημειολογία της.
Είναι όμως μακριά από τον πραγματικό κόσμο. Δεν μιλάνε σ'έναμισι δισεκατομμύριο Κινέζους.
Δεν μιλάνε σ'ένα δισεκατομμύριο Ινδούς.
Τα ορφανά της Λωρίδας της Γάζας περιμένουν ακόμη τον δικό τους σκηνοθέτη. Μιλάνε σε δυτικές κοινωνίες, ουσιαστικά. Ωραίος ο Νονός και οι Συμμορίες της Νέας Υόρκης, αλλά είναι αυτός ο πολιτισμός μας; Και αυτό το ποστ θα μπορούσε να έχει γραφτεί μόνο στα αγγλικά.
Γιατί όλες οι άλλες γλώσσες έχουν τους δικούς τους "μάγους", που επειδή δεν μιλάνε τη γλώσσα του Σεξπήρου, δεν έχουν τόσο προνομιακή πρόσβαση στα μυαλά, τα μάτια και την καρδιά μας.
Τέσσερις κοστουμαρισμένοι γέροι που αλληλοσυγχαίρονται.
Δεν είναι ο δικός μου πολιτισμός. Ο Πόλεμος των Αστρων είναι ο πολιτισμός του Τεξανού θρησκόληπτου ηλίθιου,
όχι ο δικός μας old boy.
Εμένα αυτή είναι η πατρίδα μου και η κληρονομιά μου. Αυτή που περιγράφεται σε αυτό το post http://old-boy.blogspot.com/2005/04/blog-post_20.html. Η άλλη με ντροπιάζει καθημερινά. Με κάνει να συζητώ αν πρέπει να γίνουν αλλαγές ή όχι στα πανεπιστήμια. Αν πέφτει ξύλο, ποιος το ξεκίνησε και αν είχε δίκιο. Με κάνει να βαριέμαι να πάω στο γήπεδο και να μην πιστεύω λέξη από αυτά που ακούω να μου λένε. Είναι η χώρα με την t.v. την οποία προσκυνάνε συνεχώς οι πολιτικοί και στην οποία υπάρχουν κόμματα που ζητάνε εκλογές μία μέρα μετά τις επόμενες χωρίς ποτέ τους να έχουν προτείνει κάτι καινούριο. Είναι η χώρα του δήθεν και του τσαμπουκά. Δήθεν του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» μπροστά στη πόρτα του club και του τσαμπουκά, από τις γενικές συνελεύσεις μέχρι μπροστά στον αργόσχολο καρεκλοκένταυρο δημόσιο υπάλληλο. Είναι η χώρα που κάνει 13χρονους να γράφουν γράμματα που θα έπρεπε να γράφει ο παππούς τους.
Τώρα για σένα Satyricon δεν είναι κληρονομιά σου γιατί εσύ κατάγεσαι, όπως και γω άλλωστε, από το γενναίο έθνος των Ελλήνων. Αυτού που έχει τόσα λίγα να επιδείξει τα τελευταία χρόνια που αναφέρει συνεχώς στις ειδήσεις του (τηλεοπτικές, ιντερνετικές και ραδιοφωνικές) από χτες ότι το πραγματικό όνομα του νικητή των Όσκαρ για το animation Happy Feet είναι Γιώργος Μηλιώτης και όχι George Miller.
Μα καλά, ειλικρινά, όλα αυτά τα βλέπεις Αμερικανοεβραίικη (ταιριάζει και με το συνωμοσία) κληρονομιά. Οι ταινίες τους ποτέ δεν σου είπαν τίποτε. Δεν σε έκανα ποτέ να δακρύσεις, να εξυψωθείς πνευματικά. Γιατί με μένα τα κατάφεραν. Μάλλον γιατί είμαι αδύναμος στην μπροστά στην προπαγάνδα που μου ασκείται.
Αλλά εντάξει με μας. Για όλους τους άλλους που αναφέρεις πως είσαι τόσο σίγουρος. Το Departed αν δεν κάνω λάθος μόνο είναι μεταφορά ταινίας κινεζικής που εκτυλίσσεται στο Hong Kong. Γιατί και κει υπάρχει μαφία, όπως και σε όλο τον κόσμο υπάρχει υπόκοσμος. Και φυσικά σε όλο τον κόσμο υπάρχουν άτομα σαν τον Travis Bickle που κάποτε θα φλιπάρουν και θα θελήσουν να πάρουν το νόμο στα χέρια τους. Αλλά μάλλον είσαι σίγουρος πως αυτά δεν τους αφορούν και δεν τους αγγίζουν. Γιατί οι Ινδοί τι έχουν να κάνουν με τη νέα τεχνολογία που μπορεί να τους ενδιαφέρει μια οπτική του μέλλοντος όπως αυτή εμφανίζεται στο Τεχνητή Νοημοσύνη. Μόνο αυτή να σταματούσαν τώρα δεν θα είχαμε ούτε ανταλλακτικό για το μελάνι στον εκτυπωτή. Αλλά όχι. Αυτοί μόνο Bollywood, όπως και όλοι Άραβες σαν καλά παιδιά πρέπει να σκύβουν το κεφάλι στις εντολές του Ιμάμη και να μην βγάζουν τσιμουδιά για την Αμερικάνικη-Εβραική κληρονομιά.
Προσωπικά πιστεύω πως οι άνθρωποι παντού είναι ίδιοι. Έχουν την ίδια ψυχολογία, ανάγκες και όνειρα. Έχουν τα ίδια δικαιώματα, χαίρονται με τα ίδια πράγματα και με τα ίδια γίνονται ευτυχισμένοι. Διαφέρουν σε χρώμα και σε γλώσσες. Μιλούν όμως μία κοινή, αυτή του σώματος. Τίποτα πιο αποθεωτικό γι αυτήν δεν υπήρξε παρά ο κινηματογράφος. Αυτοί οι τέσσερεις «γέροι» είναι οι μάγοι του.
Υ.Γ. Ισοπεδωτική η λογική ότι το Texas βγάζει μόνο θρησκόληπτους βλάκες. Εμείς δηλαδή τι παραπάνω έχουμε βγάλει πες τα τελευταία 50 χρόνια που η πολιτεία αυτή άρχισε να κατοικείται από μεγάλο αριθμό ατόμων.
Υ.Γ. 2. Κατά παράξενη σύμπτωση από το παγκόσμιο IMDB μέχρι το Ελληνικό Cine.gr η προτίμηση για την καλύτερη ταινία βρίσκει στην κορυφή της λίστας τον Νονό και το Pulp Fiction. Προφανώς δεν μιλάνε σε κανένα.
Seymour Hersh, ας μου επιτραπεί κάτι επί προσωπικού: όταν λίγο καιρό πριν κάτι έγραψα για την επιθυμία μου να εκδίδονταν ποστ από το μπλογκ, πολλοί μου αντέτειναν σε σχόλια ότι το μπλογκ είναι επικαιρική γραφή. Προσωπικά με καλύπτει και -ας γίνω και λίγο μελό, δεν βαριέσαι, μια διαρκής έκθεση είναι άλλωστε αυτή η ιστορία του μπλόγκιν- με συγκινεί ότι αναφέρεσαι χωρίς αφορμή ή υπενθύμιση σε ένα ποστ που έγραψα πριν δυο χρόνια. Με διευκολύνει ακόμη να κάνω την εξής διευκρίνιση. Πράγματι θεωρώ πατρίδα μου και το σινεμά. Και η μεγαλύτερη επικράτεια της πατρίδας αυτής είναι χολιγουντιανή. Τα περί πολιτιστικής κληρονομιάς που γράφω στο σημερινό ποστ είναι περισσότερο διαπιστωτικά παρά επαινετικά όπως στο ποστ εκείνο. Κατά τ' άλλα το εξαιρετικό σου σχόλιο απαντάει στον Satyricon καλύτερα απ' ό,τι θα απαντούσα εγώ. Απλά να πω στον Satyricon ότι σέβομαι τον Πόλεμο των Άστρων ως ένα όραμα με παιδικά παιχνίδια σε ένα παιδικό δωμάτιο που έγινε κόσμος ολόκληρος, αλλά η σειρά του Πολέμου των Άστρων δεν μου άρεσε ποτέ και δεν μου άρεσαν και οι επιλογές του Λούκας που στην τραμπάλα εμπορίου - τέχνης τον κέρδισε το εμπόριο και σταμάτησε να σκηνοθετεί. Ο Λούκας όμως έχει εμπνευστεί τον Ίντυ και έχει φτιάξει το υπέροχο «Αmerican Graffity», έχει φτιάξει μια εταιρία οπτικών εφέ που πήγε το σινεμά μπρος κι όσο κι αν θα προτιμούσα την θέση του στην τετράδα να είχε λ.χ. ο Γούντυ Άλλεν, δεν μπορώ να πω ότι δεν έχει κατακτήσει τη θέση του στην ιστορία.
Διαβάζω blogs 4 χρόνια. Από όταν πρωτοκατάλαβα τι παιζόταν με τις Αμερικάνικες εκλογές το 2004 και τα διάφορα DailyKos, Captain’s quarter κλπ. Καθημερινά παρακολουθώ δεκάδες. Το δικό σου σχεδόν από την αρχή (μέχρι τώρα στα comments υπέγραφα σκέτο ως reporter). Από όλα αυτά τα blogs κρατώ και τυπώνω τα post που μου αρέσουν όπως κάνω με τα αποκόμματα με τις εφημερίδες. Το συγκεκριμένο είναι από τα αγαπημένα μου. Επανέρχεται στο μυαλό μου όπως οι ατάκες από ένα αγαπημένο βιβλίο ή ταινία. Όποτε βρίσκω ευκαιρία αναφέρομαι σε αυτό γιατί με εκφράζει. Όπως με εκφράζουν και όλες οι ταινίες που αναφέρονται σε αυτό. Αυτά που θέλω να πω γι’ αυτές, να βγάλω από την ψυχή μου, σε ένα μικρό κειμενάκι. Όταν διάβασα πως αυτοί είναι μόνο κάτι Αμερικάνοι γέροι και πως αυτά δεν είναι κληρονομιά μου γιατί δεν με εκφράζουν πήγα να τρελαθώ. Έτσι ουσιαστικά υπερασπίστηκα τον δικό μου, ολόδικο μου, κόσμο.
Αναφέρεσαι στο American Graffiti. Αν και μικρότερος από ΄σένα απ’ όσα έχω καταλάβει από τα post σου και συ με τη σειρά σου πολύ μικρότερος από τον Lucas, πιστεύω πως μας εκφράζει και τους δύο η ταινία. Ανέμελα παιδιά που βιάζονται να μεγαλώσουν αλλά παραμένουν για πάντα παιδιά. Τι από αυτό δεν συναντά κανείς σε όλο τον κόσμο. Καλά κανείς ποτέ δεν έκανε μια φάρσα όσο ήταν στο σχολείο. Εντάξει δεν είπαμε να ξεκολλήσει τι ρόδα ενός περιπολικού, αλλά έστω και μία δεν μπορεί να μην έκανε.
Α, και κάτι άλλο. Πιστεύω πως η μόνη επικαιρική γραφή δεν είναι αυτή του Internet και ότι ανεβαίνει σε αυτό. Γιατί είναι καταδικασμένοι να μένει απάνω για πάντα στους εκατομμύρια server ανά τον πλανήτη, ικανή ακόμα και να μας καταδικάσει στο μέλλον για κάτι που ίσως δεν πιστεύουμε πια. Γι’ αυτό καλύτερα τα ψευδώνυμα μέγα Oh Dae-su.
Αυτά.
ο Λούκας μας αρέσουν ή όχι οι επιλογές του αν κανείς παρακολουθήσει τη ζωή του και το όραμα του (πως ξεκίνησε από το τίποτα) βλέπει ότι έχει γράψει μαγάλη ιστορία στο σινεμά...δηλαδή είναι ένας από τους Gates της show biss....αυτό και μόνο τα λέει όλα...ο Allen από την άλλη έχει καινοτομήσει με άλλο τρόπο πιο εσωτερικό, όχι τόσο τεχνικό (εκτός της κινούμενης κάμερα, επίσης δεν είναι παρέα με τους προαναφερόμενους.....αλλά υπάρχουν και άλλοι που θα μπορούσαν να είναι στην τετράδα για καλλιτεχνικούς λόγους..ο Terrence Malick σίγουρα.
Kάτω τα χέρια απο τον Λούκας μη γίνουμε μπίλιες. Εντάξει ;
Έχω δύο γιούς. Ο ένας είναι πέντε ετών και ο άλλος δύο. Κατα καιρούς μαζεύω διάφορα πράγματα απο εδώ και απο εκεί τα οποία σκοπεύω να τους τα κληροδοτήσω εγκαίρως και όχι κατόπιν εορτής έτσι ώστε να τους βοηθήσω να αποκτήσουν άποψη.
Μεταξύ αυτών των πραγμάτων συμπεριλαμβάνονται κυρίως μουσικές και ταινίες, και φυσικά ο πόλεμος των άστρων κατέχει εξέχουσα θέση στο κληροδότημα.
Διότι, για να σοβαρευτούμε δηλαδή, δεν είναι δυνατόν να πας μπροστά σε αυτή τη ζωή χωρίς έναν Κενόμπι και δύο ήλιους που ξημερώνουν παρέα κάπου στο αχανές σύμπαν.
gs
GS, πάω πάσο :)
Να προσθέσω κι εγώ ότι προχθές πήγα στο Μουσείο Κινηματογράφου του Βερολίνου και κάθισα με το πιο ηλίθιο χαμόγελό μου ένα μισάωρο μπροστά από τη φιγούρα του Νταρθ Βέιντερ.
Για την τελευταία παράγραφο του ρεπόρτερ, ο Ταλλεϋράνδος θα έλεγε, on est prisonier des mots qu' on a prononcés, είμαστε δηλαδή αιχμάλωτοι των λέξεων που εκφέρουμε. Ωστόσο, νομίζω ότι η δημοσίευση θα έδινε μια μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα των γραπτών. Και ας ήταν υπό το όνομα Old Boy. Άλλωστε κανένας δεν χρειάζεται να γνωρίζει ότι είσαι ο Αντώνης Νικοπολίδης. To American Graffiti δεν το έχω δει (ευχαρίστως δέχομαι το dvd). Ο Γούντυ είναι κορυφαίος. Ίσως για πιο μεγάλα παιδιά από αυτά του GS. Και αυτός υπάγεται, όμως, στην ίδια κατηγορία και αποτελεί κληρονομιά μιας δυτικής ελίτ, που ανταλάσσει μηνύματα για τον κινηματόγραφο από τη μια άκρη του πλανήτη στην άλλη. Ο εικονικός Πόλεμος των Άστρων ήταν πρόδρομος του πραγματικού, και όπως πάντα άλλωστε το Χόλλυγουντ αποτελεί αρωγό του Πενταγώνου. Απόδειξη: Όλα τα έργα που μας ετοιμάζουν για τις τελικές καταστροφές και πιέζουν το Κογκρέσσο για εκταμίευση όλο και μεγαλύτερων ποσών για την Άμυνα (;) και τη ΝΑSA. Οι σταρλετίτσες που σέρνονται από μέτωπο σε μέτωπο για ανακούφιση των παιδιών. Δεν έγραψα ότι το Τέξας βγάζει μόνο θρησκόληπτους βλάκες. Ευτυχώς από εκεί είναι και οι Dixie Chicks.
Ευτυχώς ανιχνεύσατε ότι είμαι ψηφοφόρος του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού. Ουφ, δεν πρέπει να κρύβομαι πια. Δεν μίλησα για την εθνική κληρονομιά πουθενά. Απλώς έχω μια τάση να ταυτίζομαι περισσότερο με τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο και πολιτισμό, παρά με το Χόλλυγουντ που τυλίγεται με την αμερικανική σημαία στο κόκκινο χαλί (Μπεν Άφλεκ και μια γκομενίτσα) τη στιγμή που τα stealth αρχίσαν να βομβαρδίζουν τη Βαγδάτη. Στο Χόλλυγουντ που δεν τολμά να μιλήσει κατά της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, και που τελικά είναι δέσμιο μιας εποχής παρασσάγας χειρότερη από αυτή του μακαρθρισμού. Για τους άλλους που αναφέρω ρεπόρτερ είμαι σίγουρος γιατί το είδα. Είδα τι έπαιζαν οι κινέζικοι κινηματογράφοι από τη Σαγκάη ως την Καντόνα, και πιστεψέ με δεν υπήρχε ποτέ ούτε μία δυτική ταινία. Είναι τόσο διαφορετική η κουλτούρα μας, που ακόμη, όσο και εάν οι άνθρωποι είναι ίδιοι παντού, όπως σωστά λες, τα πνευματικά και αισθαντικά εργαλεία αντίληψης είναι θεμελιωδώς διαφορετικά και αυτό είναι απόρροια διεργασιών αιώνων. Γι' αυτό δεν θα δεις το Matrix II σε κάποιο σινεμά στο Κάϊρο, ή το ΑΙ στο Αλγέρι. Εδώ, επειδή δυστυχώς δεν έχουμε βγάλει και τίποτε σημαντικό, όπως ορθά γράφεις, εξανδραποδιστήκαμε στην ατλαντική κουλτούρα των τζην, των fast food.
PS Και μένα μ' αρέσαν οι ημέρες με δύο ήλιους. Τώρα προτιμώ την Ωραία της Μέρας.
Συγχωρέστε την αμάθεια μου, ειναι Κόπολα, Σκορτσέζε, Σπίλμπεργκ και ...?
Και Τζωρτζ Λούκας, Anonymous, ο δημιουργός του «Πολέμου των Άστρων».
Satyricon, το ομολογώ με έχουν εξανδραποδίσει και είμαι παντοτινός σκλάβος της μετάλλαξης του Μάικλ Κορλεόνε από προστάτη της οικογενείας του σε καταστροφέα και δολοφόνο της, της μετάλλαξης του Ρίτσαρντ Ντρέιφους από απλό επαρχιώτη τεχνικό σε άνθρωπο που κυνηγάει με μανία και τελικά καταφέρνει να μπει σε ένα αστρόπλοιο, της μετάλλαξης του Ρόμπερτ Ντε Νίρο από κορόϊδο μιας ολόκληρης ζωής σε βασιλιά για μια νύχτα.
Το σινεμά και οι ελίτ δεν είναι έννοιες συμβατές, το σινεμά υπήρξε πάντα η τέχνη των μαζών, η τέχνη που είναι προσιτή σε όλους.
Τη συγκεκριμένη κουβέντα, την κάνουμε οι δυο μας χρόνια και εκεί να επιμένεις ότι στις διαδηλώσεις τότε για το Ιράκ καλά έκαναν και έβαψαν την αφίσα του «Ηours» με κόκκινη μπογιά συμβολική του αίματος.
Μόνο που οι «Ώρες» είναι έργο τέχνης και εγώ τουλάχιστον, όσο κι αν αναγνωρίζω ότι το υποσυνείδητό μου έχει εποικισθεί από αμερικάνικες εικόνες και λέξεις, εξακολουθώ να διαχωρίζω το κράτος ΗΠΑ από το κράτος σινεμά.
Έχει φτιάξει εδώ και λίγο καιρό μια ιστοσελίδα η Αμερικάνικη Πρεσβεία. Μου είχαν ζητήσει ευγενικά αν θέλω να συμμετάσχω. Απάντησα ευγενικά όχι.
Αλλά θα λέω πάντα ναι στην Αποκάλυψη Τώρα, στο Αμέρικαν Γκράφιτι, στον Ταξιτζή και στο Εξπρές του Σούγκαρλαντ.
Παρεπιμπτόντως satyricon, που να δεις το matrix σε imax.
Θα ανατριχιάσεις, καθώς θα σκέπτεσαι ποιός ανώμαλος πολεμοκάπηλος, παιδεραστής, θρησκόληπτος έφτιαξε μια μηχανή που προβάλει μια ταινία που γυρίσθηκε απο μια άλλη περιέργη μηχανή ώστε να παίζει σε ένα θόλο 950 τ.μ.
gs
Scorsese, Spielberg, Lucas kai De Palma: κολλητοι απο τη δεκαετια του ΄70
"εξακολουθώ να διαχωρίζω το κράτος ΗΠΑ από το κράτος σινεμά"
πολυ σωστη κουβεντα
Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια ψάχνω κάτι που να πλησιάζει την συγκίνηση του Godfather,του Ταxi Driver,του Αpοcalypse Νow,του Star Wars και του Close Encounters αλλά δεν βρίσκω τίποτα.Οπως και με τόσα άλλα έργα τέχνης που έβγαλε η ανθρωπότητα ανα τους αιώνες, bubba, there ain't never gonna be anything close to it.
Satyricon, δεν έγραψες ότι το Texas βγάζει μόνο θρησκόληπτους βλάκες άλλα έγραψες ότι «Ο Πόλεμος των Αστρων είναι ο πολιτισμός του Τεξανού θρησκόληπτου ηλίθιου». Κανονικά θα έπρεπε να πεις του Καλιφορνέζου ηλίθιου ψευτο γκλαμουρά αλλά δεν το έκανες γιατί το LA είναι αστραφτερό και μόνο έτσι περνάει από το μυαλό, ενώ για το Texas έχουμε στο μυαλό μας τις εικόνες από το Λούκι Λουκ οπότε και δεν νιώθουμε τύψεις όταν του χαρακτηρίζουμε βλάχους γελαδάρηδες. Όμως επειδή τα πράγματα για το Texas δεν είναι καθόλου έτσι γι’ αυτό έγραψα περί ισοπεδωτικής λογικής.
Επίσης εγώ μίλησα για την κοινή γλώσσα του σώματος και των συναισθημάτων που αγωγός τους γίνεται ο κινηματογράφος. Έχω συγκινηθεί βαθύτατα και με Κινεζικές και με Ιρανικές ταινίες, όπως και με πολλές Ευρωπαικές. Για να το παίξω λοιπόν δήθεν πρέπει να απορρίψω τις Αμερικάνικες και να πω ότι ασπάζομαι τις ιδέες μόνο αυτών των Ευρωπαικών ταινιών.
Πάντως πέρα από αυτά και οι ιδέες μπορούν να βρουν πρόσφορο έδαφος ακόμα και ανήκουν σε διαφορετικούς πολιτισμούς. Τι καλύτερο παράδειγμα από την ταινία που εξαιτίας πήρε το όνομα του αυτό το blog το Oldboy. Η πλοκή κάτι μου θυμίζει από Σοφοκλή και Αλέξανδρο Δουμά. Μόνο που ξέχασα, γράφτηκε και γυρίστηκε στη μακρινή νότιο κορέα από κάτι σχιστομάτηδες.
Α, να μην ξεχάσω να πω ότι τα μεγαλύτερα κέντρα Ελληνιστικών σπουδών βρίσκονται εκτός από το Birmingham of England σε αυτή την παράξενη χώρα της ΗΠΑ που δημιούργησε πολιτισμό παρθενογένεση και ποτέ δεν δανείστηκε στοιχεία από άλλους.
Οι ιδέες ταξιδεύουν. Τα παντα ρει όπως έλεγε και ο γερο Ηρακλειτος και μεις ψάχνουμε να βρούμε στοιχεία που θα χωρίζουν τους πολιτισμούς αντί να τους ενώνουν.
Έτσι θα έπρεπε να απορείς και που διαμαρτυρόμαστε που ο Μπους θέλει να βομβαρδίσει κι’ άλλους. Αφού δεν σε αντιπροσωπεύουν τι ανησυχείς; Εδώ υποστηρίζει πως δεν συγκινούνται οι Άραβες όταν βλέπουν ταινίες δράματα όπως η λίστα του Σίντλερ σιγά τώρα μην κλάψουν άμα δούνε 10 πτώματα σε ένα σπίτι από μια βομβούλα (που είναι και έξυπνη).
Υ.Γ.1 Τα έχουμε με τη γλώσσα του Σέξπιρ (που κάνεις και Έλληνα, γιατί όπως λέει και ο Τζιμάκος ο Πανούσης εμείς δεν είμαστε φυλή, μικρόβια είμαστε που εξαπλωνόμαστε παντού) αλλά κάνει χρήση PS (post script) και όχι του Ελληνικότατου Υ.Γ.
Υ.Γ.2 Το Matrix 2 δεν έπρεπε να παίξει ούτε Αθήνα. Όχι μόνο στο Κάιρο.
Υ.Γ.3 Απ’ όσο ξέρω, η πρεμιέρα του Star Wars the Phantom Menace, έγινε πρώτα στο Κάιρο και στο Νέο Δελχί και έναν μήνα αργότερα στην Αθήνα.
Συνέχισε να διαχωρίζεις πράγματα old boy, που είναι αδιαχώριστα. Το μόνο που με χαροποιεί είναι ότι διάλεξες ένα ψευδώνυμο από κορεάτικη ταινία.
O Πόλεμος των Αστρων στον οποίο αναφερόμουν είναι ο πραγματικός, αυτός που γίνεται στο διάστημα χάρη στις άκριτες χρηματοδοτήσεις του Τεξανού Πρόεδρου. Εάν θέλεις, το διαστημικό πρόγραμμα των ΗΠΑ.
Οι Dixie Chicks και ο Forest Whitaker δείχνουν ότι το Τέξας δεν βγάζει μόνο γελαδάρηδες. Δεν χρειάζεται να το παίξεις δήθεν, αρκεί να πεις τι σ' αρέσει. Εάν σ' αρέσει ο Πόλεμος των Αστρων, πες το. Απλώς εγώ απορρίπτω την ιδέα ότι αυτοί οι σκηνοθέτες είναι η πολιτιστική μου κληρονομιά. Μέρος της, ίσως. Οντως, η Οld Boy είναι μια σύγχρονη τραγωδία.
Αναρωτιέμαι όμως γιατί αυτή η εμμονή με την ελληνικότητα και τις ελληνικές σπουδές. Μια χαρά είναι τα κέντρα των ελληνικών σπουδών, όπου και να είναι. Αφού είναι και στην Αμερική, αυτό σημαίνει ότι οι απόφοιτοι των πανεπιστημίων αυτών, που διοικούν σήμερα τη χώρα έχουν ασπαστεί τα διδάγματα της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας και τα εφαρμόζουν καθημερινά, από τη Λατινική Αμερική μέχρι την Ινδονησία.
Ωραίο, αυτό το ψάχνουμε να βρούμε στοιχεία που να διαχωρίζουν τους πολιτισμούς από το να τους ενώνουν. Ας τους ενώσουμε όλους λοιπόν σε μία ενιαία σκέψη και ας αρνηθούμε, αντί να υπερασπίσουμε, τη διαφορετικότητά τους.
Αλλωστε, ό,τι διαφορετικό πρέπει να το φοβόμαστε, έτσι δεν είναι;
Την τελευταία παράγραφό σου δεν την αντιλαμβάνομαι, λόγω των εξαιρετικών ελληνικών που δεν κατέχω τόσο καλά.
Αλήθεια, ο seymour hersh από την Αρκαδία είναι;
Ο Seymour Hersh είναι ξαδερφάκι αμερικάνος δημοσιογράφος. Και ίσως το χειρότερο για κάποιους κάποιους και Εβραικής καταγωγής.
Και όχι τίποτα καλός μωρέ. Σιγά την αποκάλυψη που έκανε στο Βιετνάμ για τη σφαγή χιλιάδων ντόπιων από τα αμερικάνικα στρατεύματα στο Μάι Λάι και αργότερα αυτό το αποκλειστικό για το σύνδρομο του κόλπου που εμφανίστηκε σε κάτι στρατιώτες μετά το πρώτο ντου στο Ιράκ.
Πάντως μ’ αρέσει που κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Από τη μία μανία για τον δικό μας πολιτισμό, που περιλαμβάνεται και ο Ευρωπαικός μέσα σε αυτόν με τη δική σου θεώρηση, και ύστερα αναρωτιέσαι τι τρέχει και τον αναφέρω. Μα για να στηρίξω τη θέση μου ότι ο ένας πολιτισμός δανείζεται από τον άλλο στοιχεία, ίσως και κομμάτια ολόκληρα. Γιατί τίποτα δεν στηρίζεται το ξαναλέω στην παρθενογένεση. Από ΄καπου επηρεάζεται ό ένας από τον άλλο και προχωρεί και διευρύνει τα όρια/σύνορα ενός τομέα.
Και επειδή το ειρωνεύεσαι, ναι και τα ασπάζονται και τα εφαρμόζουν τα διδάγματα που έρχονται από τα κείμενα της αρχαίας ελληνικής. Στο “The Assassins’ Gates” του George Packer διαβάζει κανείς ότι οι Αμερικάνοι εμπνεύστηκαν την στρατηγική τους για την θεώρηση του κόσμου από την Αθηναική έτσι όπως αυτή περιγράφεται από τον Θουκυδίδη. Αντίθετα οι Βρετανοί είχαν εφαρμόσει το μοντέλο του Μεγάλου Αλεξάνδρου όταν ήταν παντοκρατορία εξαιτίας του ότι κατείχαν περιοχές όπως το Πακιστάν και την Ινδία, εκεί δηλαδή που ο Αλέκος έκανε θραύση.
Και ναι, λατρεύω τον πόλεμο των άστρων και είμαι ένα επηρεασμένο χαζοαμερικανάκι (επειδή τυχαίνει να έχω ζήσει και σε αυτή τη χώρα) και γι’ αυτό τα γράφω όλα αυτά. Γιατί μου θίξατε την οικογένεια.
Α μωρέ και sorry για τα ελληνικά αλλά δεν δουλεύει το μουχλιασμένο τέτοια ώρα. Το μυαλό ντε. Εννοώ πως είναι ικανοί να καταλάβουν σχεδόν όλοι σε όλον τον κόσμο τα συναισθήματα που βγαίνουν από τις ταινίες αυτών των αμερικανών γερόντων γιατί τα συναισθήματα είναι παντού κοινά. Γιατί αν δεν ισχύει αυτό τότε σε μια απώλεια κάποιου αγαπημένου ίσως εκεί κάτω στην Αρβία αρχίσουν να γελούν. Τότε θα το δει ο Μπους και θα τους βομβαρδίζει περισσότερο χωρίς τύψεις αφού όσο θα σκοτώνονται άλλο τόσο θα ξεκαρδίζονται στα γέλια.
Και μπράβο σου που κατάλαβες ότι εγώ θέλω να ομογενοποιήσω όλους τους πολιτισμούς σε έναν. Το κάνω γιατί απώτερος σκοπός μου είναι να πουλήσω την coca cola παντού και κάθε παιδί σε όποια γωνιά του πλανήτη και να βρίσκεται να κυκλοφορεί στο χέρι με ένα κουτάκι. Γιατί αν δεν το κατάλαβες είμαι ο CEO της Cola.
Υ.Γ. Και φυσικά κάποια πράγματα είναι αδιαχώριστα. Πώς να διαχωριστούν οι αντιπολεμικοί Ιστγουντ, Σπιλμπεργκ και Στόουν από τους πολεμοκάπηλους του πενταγώνου (άσχετα αν σε κάποιες περιπτώσεις έχουν πλήρες δίκιο οι τελευταίοι).
Και να μου το έλεγαν ότι θα έφτανα κάποτε στο σημείο να υπερασπιστώ για κάτι τις ΗΠΑ θα τους πλάκωνα στις σφαλιάρες.
Αλλά, είμαι μέσα με τα μπούνια greek reporter.
Υποθέτω ότι ο satyricon εκκινεί απο άλλο σημείο επιδιώκοντας να καταγράψει αυτή τη διαφορετικότητα την οποία γεννά η παγκοσμιοποίηση η οποία μας ωθεί χωρίς να το καταλάβουμε στο να αναζητούμε να αναδεικνύουμε στοιχεία της εθνικής μας ταυτότητας σε μια λογική πως δεν είναι όλα ίσιωμα.
Ο πόλεμος των άστρων και το κατα πόσο λειτούργησε ως υπόβαθρο για την καλλιέργεια ενός άλλου πολέμου των άστρων ο οποίος by the way εγκαταλήφθηκε διότι εκρίθει ως ασύμφορος ή τουλάχιστον αυτό υποστήριξαν οι αμερικανοί επί προεδρίας Ρήγκαν, δε νομίζω ότι μπορεί να μηδενίσει τη προσφορά κάποιων άλλων αμερικανών ή "αμερικανών" σε ένα ευρύ πλέγμα τεχνών, επιστημών και άλλων ανθρώπινων δραστηριοτήτων.
Και επειδή έτυχε να έχω ζήσει και εγώ στις ΗΠΑ πολλά χρόνια, αρχικά ως φοιτητής και αργότερα ως αλλοδαπός εργαζόμενος, επέτρεψε μου να σε βεβαιώσω ότι δεν υπάρχει κανένα άλλο κράτος στον πλανήτη στο οποίο να λειτουργεί τόσο καλά η δημοκρατία στη καθημερινή ζωή των ανθρώπων.
Το american dream δεν είναι μια φράση κλισέ, αλλά υπάρχει στη πραγματικότητα και κανείς ποτέ στις ΗΠΑ δε θα διανοηθεί να ανακόψει κανενός την πορεία.
Το θέμα φυσικά είναι πως οι ίδιοι οι αμερικανοί διαχειρίζονται τη δύναμη τους εκτός ΗΠΑ, εκεί να το συζητήσουμε.
Αλλά μην αρχίσουμε να μυρικάζουμε πράγματα που δε γνωρίζουμε.
Τέλος, ενημερώνω τον greek reporter ότι είμαι μέσα στη business με την πώληση coca-cola σε όλα τα παιδάκια του πλανήτη.
gs
Ο κινηματογράφος είναι τέχνη. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο (πολύ περισσότερο και καθόλου λιγότερο αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Βέβαια, οι ζωές κάποιων είναι πολύ βαρετές και οι θεωρίες συνομωσίας είναι ενδιαφέρουσες, αλλά xρήσιμο θα ήταν να αφήσουμε την τέχνη έξω από αυτές.
Περί πολιτιστικής κληρονομιάς. Satyricon, σαφώς και δεν είναι ΟΛΗ η πολιτιστική μου κληρονομιά αυτοί οι 4 σκηνοθέτες. Ούτε καν το Χόλυγουντ. Ούτε καν το αμερικάνικο σινεμά. Ούτε καν το σινεμά. Είναι όμως σεβαστό τμήμα της. Θα φανεί γελοίο μεν, αλλά στο ποστ υποτίθεται ότι μιλάνε αυτοί οι 4 και όχι εγώ. Όχι εντελώς εγώ. Το ποστ που είχα γράψει για το «Μόναχο» (http://old-boy.blogspot.com/2006/02/blog-post_06.html) κατέληγε ως εξής: «Αν δεν υπήρχε το Χόλυγουντ, ο Σπίλμπεργκ θα έπρεπε να το εφεύρει.
Αν ήταν μόνο έτσι το σινεμά, θα ήταν χωλή και η συγκίνηση κι η απόλαυσή μας.
Αν ήταν μόνο έτσι το Χόλυγουντ, θα είμαστε ευτυχισμένοι».
GS, έχω ζήσει και εγώ στην Αμερική, για λιγότερο μάλλον χρόνια από εσένα, οπότε μιλώ μετά γνώσεως λόγου. Οχι βέβαια ότι εάν δεν είχα ζήσει εκεί δεν θα δικαιόμουν δια να ομιλώ. Απλώς, θα ήμουν ίσως πιο επιρρεπής σε στερεότυπα.
Να ξεκινήσω από μια διευκρίνιση: ο πόλεμος των άστρων εγκαταλείφθηκε μεν από τη ΝΑΣΑ, αλλά σύμφωνα με όλους τους ιστορικούς των διεθνών σχέσεων ήταν το σημείο στο οποίο η ΕΣΣΔ πέταξε λευκή πετσέτα και υπήρξε η αρχή του τέλους του ψυχρού πολέμου, εκεί λίγο μετά τα μισά των 80's. Αντιλαμβανόμενοι οι Σοβιετικοί, μετά από μια απλή μελετή προοπτικής, ότι αυτόν τον αγώνα εξοπλισμών δεν θα μπορούσαν να τον κρατήσουν σε μια ισόρροπη κατάσταση, όπως είχαν πετύχει με τις πυρηνικές κεφαλές, εγκατέλειψαν τον αγώνα, κυρίως λόγω τεχνολογικής υστέρησης και έλλειψης κεφαλαίων. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ούτε οι ΗΠΑ είχαν σκοπό να το φτάσουν ως το τέρμα, οπότε εάν δεχτούμε την θεωρία αυτή, θα επρόκειτο για την πλεόν μεγαλειώδη μπλόφα στην ιστορία.
Τώρα, εάν ο ΠτΑ του Λούκας γέννησε τον άλλο, ή εάν απλώς προετοίμασε την κοινή γνώμη, δεν είμαι σε θέση να το ξέρω. Ξέρω, όμως, για τους πολύ στενούς δεσμούς του Χόλλυγουντ με το Πεντάγωνο και τις λοιπές υπηρεσίες, οπότε δεν θα ήταν αβάσιμη μια αντίστοιχη υπόθεση.
Τώρα για το κόμματι δημοκρατία στην Αμερική ανοίγεις ένα τεράστιο κεφάλαιο, που εκφεύγει του θέματος της συζήτησης, αλλά τόσο το καλύτερο.
Λοιπόν, άκου την άποψή μου:
Εχεις δίκιο, ότι η δημοκρατία στην Αμερική είναι παρούσα στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Κάποια πράγματα δεν είναι τυχαία. Το γεγονός ότι είναι η μοναδική υπερδύναμη στον κόσμο, second to none, οφείλεται εν μέρει και στην άψογη οργάνωση μιας κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που έχει κορωνίδα της την αξιοκρατία και δεν χρειάζεται, όπως στη χώρα που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα, να είσαι γραμμένος σε κάποια τοπική οργάνωση ή να είσαι ο γιος κάποιου πολιτικού για να "προοδεύσεις". Μια χώρα που οι νόμοι εφαρμόζονται. Μια χώρα που οι πολίτες της μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη στο κράτος.
Αντιλαμβάνεσαι βέβαια ότι δεν μηρυκάζω δογματικούς αφορισμούς του Περισσού.
Ωστόσο, το εύρυθμο του πολιτεύματος σταματάει εδώ. Και σωστά λες ότι έξω τα έχουν κάνει μπουρδέλο, αλλά οφείλεις να δεις το παραμορφωτικό πρίσμα που η εξωτερική πολιτική έχει επιβάλλει στην εσωτερική ζωή της χώρας. Εχουμε και λέμε: η διατύπωση αντίθετης, από την κυρίαρχη, άποψης κοντεύει να ποινικοποιηθεί. Η περιθωριοποίηση διανοουμένων, όπως ο Τσόμσκυ (ουπς, είναι Εβραίος και μου χαλάει τη θεωρία συνομωσίας) και της Naomi Klein, του Joseph Stiglitz και της Susan George έχει οδηγήσει στη διαμόρφωση μιας ενιαίας σκέψης, κάτι που δεν είναι δύσκολο σε μια χώρα που μόνο το 1% έχει ταξιδέψει εκτός συνόρων και ψηφίζει κάτω από το 50%.
Η New York Times, στην οποία ανερυθρίαστα παραπέμπουν τα λινκ του γκρικ ρεπόρτερ, διερρήγνυε τα ιμάτιά της ότι υπάρχουν όπλα μαζικής καταστροφής στο Ιράκ τον Φεβρουάριο του 2003, τη στιγμή που η δήθεν Ευρώπη διατύπωνε ισχυρές επιφυλάξεις. Οποιαδήποτε αντίθετη γνώμη σκοτώνεται εν τη γενέσει της, λοιδωρούμενη και απαξιούμενη. Για να μην πάμε πιο πίσω στα δήθεν σφαγμένα κουβειτιάνα μωρά, από τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου, για τα οποία πενθούσε η κόρη του Πρέσβυ του Κουβέιτ στην Ουάσιγκτων. Η δημιουργία λοιπόν ενός μηχανισμού παραπληρόφορησης νοθεύει κατ' ουσίαν τη δυνατότητα του μέσου πολίτη να συμμετάσχει ενεργά στη διαδικασία λήψης των αποφάσεων, αφού πρωταρχικό στοιχείο για έναν ψηφοφόρο είναι η πληροφορία που μετατρέπεται σε γνώση. Και, στη συνέχεια, ο μέσος ψηφοφόρος δεν καταλαβαίνει γιατί είναι κακό να μην καταδικάζει η υποψήφια πρόεδρος των ΗΠΑ την καλοκαιρινή εισβολή στο Λίβανο. Και δεν αντιλαμβάνεται το κομμάτι του παζλ που λείπει από τη Syriana.
Tria, τα ενδιαφέροντα σου, η πλήξη μου. Σοβαρά μιλώντας, δεν εμπλέκουμε εμείς την τέχνη, αλλά η ίδια τον εαυτό της.
Good night and good luck.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Η New York Times κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι μαζί με το BBC ότι καλύτερο δημοσιογραφικά υπάρχει στον κόσμο σήμερα. Δεν ξέρω αν θυμάστε την ιστορία που πριν από τέσσερα χρόνια ένας reporter, ο Jayson Blair, αποδείχθηκε ότι είχε κατασκευάσει ή αντιγράψει σχεδόν όλα τα άρθρα για τους Times. Εκτός του ότι ο ίδιος παραιτήθηκε πριν φουντώσει το όλο ζήτημα μαζί του εξαναγκάστηκαν σε παραίτηση και τα δύο τότε κορυφαία δημοσιογραφικά στελέχη της εφημερίδας, ο διευθυντής Howell Raines και ο διευθυντής σύνταξης και μακαρίτης εδώ και λίγους μήνες Gerald Boyd (που μάλιστα ήταν και ο πρώτος μαύρος που έφτασε τόσο ψηλά στην ιεραρχία της εφημερίδας). Το λάθος που οδήγησε στην παραίτηση τους ήταν ότι συνέστησαν ομάδα δημοσιογράφων να κάνει ρεπορτάζ πάνω στο όλο σκηνικό και αυτό να δημοσιευτεί χωρίς πρώτα να το έχουν δει καθόλου. Τους έθαβε τόσο πολύ που ενώ ήταν οι αγαπημένοι του εκδότη Arthur Sulzberger και είχαν αναλάβει μόλις πριν 18 μήνες τα καθήκοντα τους, δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτε άλλο παρά να παραιτηθούν. Τα γεγονότα αυτά συνέβησαν ακριβώς την περίοδο πριν την εισβολή στο Ιράκ. Η εφημερίδα είχε χάσει τόσο το ηθικό της όσο και τον έλεγχο που μια άλλη reporter η Judith Miller βρήκε την ευκαιρία να περάσει χωρίς πολλούς ελέγχους τα κείμενα της που μιλούσαν για τα WMD και βασίζονταν σε λίγες ανώνυμες κυβερνητικές πηγές που αποδείχθηκε αργότερα όταν πλέον ήταν αργά πως έλεγαν ψέματα. H Times ζήτησαν δημόσια συγγνώμη αναφέροντας τα λάθη τους και η Judith Miller εξαναγκάστηκε σε παραίτηση ενώ απολάμβανε την εύνοια του εκδότη. Το τραγικό για αυτήν ήταν ότι είχε κερδίσει ένα ομαδικό Pulitzer πάνω σε πληροφορίες που της είχαν δώσει οι παραπάνω πηγές. Πως μπορούσε να μην τις εμπιστευτεί. Το όλο χρονικό Satyricon, που εκφράζει αμφιβολίες για την αξία της εφημερίδας μπορείς να το διαβάσει συγκεντρωμένο στα αγγλικά στο βιβλίο του Seth Mnookin “Hard News” εκδόσεις Random House.
Γιατί τα σφάζουμε και τα μαχαιρώνουμε όλα με ότι ακούσαμε από τα τραγελαφικά δικά μας Μέσα. Το λάθος ναι μεν αποδείχθηκε μοιραίο, αμφιβάλω όμως ότι δεν θα είχε εισβάλει ο Μπούς στο Ιράκ αν ή εφημερίδα ασκούσε την παραδοσιακή κεντροαριστερή της αντιπολίτευση. Ξέρω ότι δεν είμαστε τόσο ισχυροί όσο οι ΗΠΑ αλλά σκεφτείτε πως έχουν καλυφθεί από το ελληνικά Μέσα οι κρίσεις όπως αυτή των Ιμίων και ύστερα μιλάμε για τους Times που έχουν αποκαλύψει σχεδόν τα πάντα πλην του Watergate στην Αμερική.
Για τα μωρά η κόρη του πρέσβη έκλεγε στο CNN και στο 60 minutes του CBS. Και το μεγαλύτερο μέρος των ΗΠΑ παρακολουθεί αυτά και διαβάζει την broadsheet φυλλάδα US Today. Τους Times τους θεωρούν φιλοευρωπαικούς σνομπ διανοούμενους που τους διαβάζουν καθηγητές και μεγαλοστελέχοι. Υπάρχει και το ανέκδοτο: τους διαβάζουν άτομα που νομίζουν ότι έπρεπε να κυβερνούν τον κόσμο και λύνουν πολλά σταυρόλεξα.
Και όλα αυτά άρχισαν από τον κινηματογράφο…
Greek reporter, καμία σύγκριση των αχρείων ελληνικών ΜΜΕ με τους ΝΥΤ. Συμφωνώ. Διαφωνώ κάθετα με την ταύτιση με το BBC. To BBC ήταν και είναι ως επί το πλείστο ανεξάρτητο, γι' αυτό και το χτύπησε η Θάτσερ. Τώρα, όλα τα περιστατικά που αναφέρεις, εκτός από τις παραιτήσεις, καταδεικνύουν ότι δεν πρόκειται για σοβαρό έντυπο. Κάτι αντίστοιχο δεν θα είχε συμβεί ποτέ στους FT, στην Monde ή στην Frankfurter Allgemeiner. To βιβλίο δεν το έχω διαβάσει και σ' ευχαριστώ για την αναφορά. Αλλά δυσκολευόμαι να πιστέψω ότι τα λάθη αυτά έγιναν ακουσίως. Και ξέρεις γιατί; Διότι ήταν στην κατεύθυνση της κυβερνητικής πολιτικής. Καθώς και των συμφερόντων των ιδιοκτητών και των εκδοτών. Τα άρθρα και οι αναλύσεις διεισδυτικές αλλά μονόπατες.
Υπήρχε δηλαδή περίπτωση να παρεισέφρυε ποτέ άρθρο που θα έλεγε ότι το Ισραήλ έχει πυρηνικά και κατά συνέπεια πρέπει να το βομβαρδίσουμε;
Η ερώτηση, ρητορική.
"Μιας κοινωνίας που έχει κορωνίδα της την αξιοκρατία και δεν χρειάζεται, όπως στη χώρα που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα, να είσαι γραμμένος σε κάποια τοπική οργάνωση ή να είσαι ο γιος κάποιου πολιτικού για να "προοδεύσεις". Μια χώρα που οι νόμοι εφαρμόζονται. Μια χώρα που οι πολίτες της μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη στο κράτος."
auth twra einai mia strevlh apeikonish ths pragmatikothtas sthn amerikh. pollh upervolh kai livanisma gia to tipota
Είμαι παπάς και λιβανίζω. Τι ζόρι τραβάς; Εχεις ζήσει εκεί; Αν ναι, μίλα. Εάν όχι, σώπα.
mallon esu travas to zori me tis malakies pou grafeis. krima ta xronia pou ezhses ekei. tipota den katalaves apo thn amerikh. kai tis prostages tupou "swpa" shove them up your ass, pou 8a elegan kai sto U.S.A.
Satyricon αμφιβάλω ότι δεν θα είχε συμβεί το ίδιο με τους Times στην Monde, στους FT ή στον Guardian. Μην σου πω πως πιστεύω πως έχει γίνει απλώς δεν το έχουν πάρει χαμπάρι ή το έκρυψαν για ευνόητους λόγους. Μην ξεχνάς πως ούτε το BBC έμεινε στο απυρόβλητο για θέματα ηθικής. Το 2004 άλλωστε δεν παραιτήθηκε ο πρόεδρος ειδήσεων Greg Dyke για το γεγονός σε σχέση με μια έκθεση για τον πόλεμο στο Ιράκ και τα στοιχεία για τα όπλα μαζικής καταστροφής που είχε γράψει κάποιος Dr. David Kelly λίγο πριν αυτοκτονήσει. Κατ’ εμέ παντού συμβαίνουν αυτά γιατί είναι στη φύση του ανθρώπου να κάνει λάθη ή να είναι παραβατικός. Το θέμα είναι πως λειτουργεί για να το αντιμετωπίζει. Δεν θέλω να το παίξω ειδικός αλλά λόγω σπουδών και ενδιαφέροντος έχω μελετήσει από αρκετά ως πολύ τα τα αμερικάνικα Μέσα σε θέματα ηθικής. Μπορώ να πω ότι είναι ίσως το πιο σημαντικό κομμάτι γι’ αυτά και γι’ αυτό έχουν θεσπιστεί μέσα στις εφημερίδες μέχρι και «συνήγορους του αναγνώστη». Εντελώς διαφορετική είναι η αντιμετώπιση της είδησης στη Βρετανία αντίθετα που θεωρείτε πατρίδα των tabloids. Anyway. Τα καλύτερα για μας, και το τονίζω αυτό το για μας, είναι τα blogs που βγαίνουμε συζητάμε τσακωνόμαστε και γενικώς λέμε ότι θέλουμε. Καφενείο το κάναμε. Από τον Σπιλμεργκ και τον Σκορτσεζε φτάσαμε στα ΜΜΕ. Στην υγειά μας λοιπόν.
Υ.Γ. Σκληρή κοινωνία η αμερικάνικη αλλά δίκαια και με την μεγαλύτερη ταξική κινητικότητα να εκφράζει αυτό που ονομάζουμε αμερικάνικο όνειρο. Καλυτερα στα ίσα προσταγές παρά αυτό το γλείψιμο εδώ και τα συγγενολόια για να πάρεις κάτι σε αυτό το διηθισμένο κράτος.
Reporter, δεν απάντησες όμως στην ερώτηση εάν πιστεύεις ότι θα γινόταν τέτοιο λάθος προς την άλλη κατεύθυνση. Ήταν ρητορική βέβαια, αλλά θα μ'ενδιέφερε η άποψή σου, καθώς γνωρίζεις το αντικείμενο.
DJ, μάθε να χρησιμοποιείς ελληνικούς χαρακτήρες και έλα να ξαναμιλήσουμε. Αλλά επειδή μπορεί και σε ενδιαφέρει και η ουσία εκτός από την ανταλλαγή ύβρεων, πες μου γιατί είναι λιβάνισμα. Εγώ αυτά είδα και τα καταθέτω εδώ. Εάν είδες κάτι διαφορετικό, γράψτο. Ή εάν φαντάζεσαι ότι υπάρχει κάτι διαφορετικό, πες το. Είναι εύκολη να βυσσοδομείς απαξιωτικά των επιχειρημάτων του άλλου, αλλά είναι πιο δύσκολο να τεκμηριώσεις την δική σου άποψη. Εάν μπορείς, κάντο.
Μέχρι τη δεκαετία του 80 οι Times ήταν σχεδόν σίγουρο ότι δεν θα ακουμπούσαν ένα τέτοιο θέμα καθώς ότι έχει να κάνει με την Εβραική πίστη και το Ισραηλινό κράτος αποτελούσαν θέματα ταμπού στα κεντρική γραφεία στη Νέα Υόρκη. Ο λόγος ήταν ότι ανήκουν σε μία από τις παλαιότερες και ιστορικότερες Εβραϊκές οικογένειες της Αμερικής που είχαν πάρει μέρος μέχρι και στον πόλεμο της Ανεξαρτησίας ενώ ένα μέλος της υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης. Υπήρχε λοιπόν μεγάλος φόβος στην εφημερίδα μήπως και κατηγορηθούν ότι παίρνουν το μέρος της μίας πλευράς (φιλό η μη Ισραηλινής) τόσο που το τελευταίο μεγάλο τους λάθος πριν το σκάνδαλο με τον Jayson Blair ήταν κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο η ελάχιστη κυριολεκτικά αναφορά τους στα στρατόπεδα συγκεντρώσεων.
Από το 80 τα πράγματα διορθώθηκαν πολύ με τον ανταποκριτή στη Βηρυτό πρώτα και ύστερα στην Ιερουσαλήμ και πλέον γκουρού της Παγκοσμιοποίησης Thomas L. Friedman. Η κάλυψη της σφαγής στο στρατόπεδο Σάντρα και Σατίλα από τον Friedman άφησε εποχή αφού υποδείκνυε ως κύριος υπεύθυνους των Ισραηλινό στρατό. Ο Εβραϊκής καταγωγής Friedman κερδισε τότε το πρώτο από τα τρία Pulitzer του. Λόγω ηλικίας δεν μπόρεσα να διαβάσω την κατεξοχήν κάλυψη των γεγονότων την εποχή εκείνη από τον ίδιο. Έχω όμως διαβάσει το βιβλίο του From Beirut to Jerusalem που αποτελεί πλέον τη Βίβλο του κάθε διπλωμάτη που φεύγει για την περιοχή καθώς αναλύει σε μεγάλο βαθμό και διεισδυτικότητα μία νοοτροπία πολιτική πολύ ξένη στο δυτικό πολιτισμό (τι θα γίνει όλο βιβλία προτείνω). Το κατεξοχήν οφθαλμός αντί οφθαλμού για να μην δείξεις ότι είσαι αδύναμος.
Γενικά οι Times όπως και όλες οι αμερικάνικες εφημερίδες έχουν τον παραδοσιακό κάθετο διαχωρισμό μεταξύ του ειδησεογραφικού και του τομέα γνώμης (τα editorials και τα op-ed, Opposite the editorial Pages). Στα καθαυτά νέα η πλευρά στην οποία ρέπουν είναι κυρίως φιλειρηνική και υπέρ ενός κράτους για την Παλαιστίνη. Το ίδιο δεν ισχύει και για τον τομέα γνώμης καθώς δίνουν σχεδόν πάντα δίκιο με τη ρητορική τους στις ενέργειες της Ισραηλινής κυβέρνησης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι αναφανδόν υπέρ ενός κράτους για τους Παλαιστίνιους. Γενικώς στα editorial είναι μια μπερδεμένη κατάσταση αφού ο κάθε συγγραφέας ουσιαστικά εκφράζει την ατομική του γνώμη ενώ στον ειδησεογραφικό ο συντάκτης κάνει ρεπορταζ. Πάντως για να μην μείνεις με την απορία θεωρώ πολύ δύσκολη την έκφραση από τους Times σταθερής ρητορικής για την εγκατάληψη από το Ισραήλ των πυρηνικών τους προγραμμάτων. Η δικαιολογία γνωστή, το Ισραήλ είναι δημοκρατικό κράτος και άρα υπάρχουν δικλίδες ασφαλείας. Εν μέρει σωστό αν και ως αθεράπευτα ειρηνιστής διεθνιστής (και όχι υπέρ της παγκοσμιοποίησης όπως υπονόησες. Πιστεύω πως ο καθένας παράγει την κουλτούρα με τον δικό του τρόπο και απλώς γίνεται παγκόσμια ανθρώπινη κληρονομιά χωρίς πολλά copyright για να υιοθετείτε απ’ όποιον αρέσει. Αυτά έλεγα για τον κινηματογράφο) είμαι υπέρ της συζήτησης και της κατανόησης μέχρι τέλους.
Πάντως μην ξεχνάς και πως η αντικειμενικότητα είναι το μέτρο της υποκειμενικότητας μας. Μην ζητάς από μια εφημερίδα όπως οι Times που εδρεύουν στην πόλη με τον μεγαλύτερο Εβραικό πληθυσμό στον κόσμο, με εκδότης, διευθυντές και δημοσιογράφους κατά κύριο λόγω Εβραικής καταγωγής να είναι ενάντια στο Ισραήλ και στην πολιτική του. Γι’ αυτό που πρέπει να διαμαρτύρεσαι είναι αν δεν σου λέει την αλήθεια και κατ’ εμέ και πολλούς άλλους αυτοί με το BBC το καταφέρνουν καλύτερα σε παγκόσμια κλίμακα.
Σε παλαιότερο post στα comments είχε βγει το συμπέρασμα πως όλοι οι bloggers είναι Βάζελοι. Τώρα φαίνεται να έχουν ζήσει όλοι και στην Αμερική.
Ο Ολντ Μπόι είναι γέννημα θρέμμα Downtown Manhattan, εκεί κοντά στην Canal Street. Γεννήθηκε μια χρονιά του Δράκου.
"DJ, μάθε να χρησιμοποιείς ελληνικούς χαρακτήρες και έλα να ξαναμιλήσουμε."
euxaristws, otan ma8eis ki esu na eisai sta8eros stis apopseis sou. gia fantasou na mpw sth diadikasia na ma8w th xrhsh ellhnikwn xarakthrwn ki esu se allo mhnuma sou na grapseis oti den einai aparaithto
flip-flop
"έχω ζήσει και εγώ στην Αμερική, για λιγότερο μάλλον χρόνια από εσένα, οπότε μιλώ μετά γνώσεως λόγου. Οχι βέβαια ότι εάν δεν είχα ζήσει εκεί δεν θα δικαιόμουν δια να ομιλώ."
"Εχεις ζήσει εκεί; Αν ναι, μίλα. Εάν όχι, σώπα."
eixes grapsei:
"Εχεις δίκιο, ότι η δημοκρατία στην Αμερική είναι παρούσα στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Κάποια πράγματα δεν είναι τυχαία. Το γεγονός ότι είναι η μοναδική υπερδύναμη στον κόσμο, second to none, οφείλεται εν μέρει και στην άψογη οργάνωση μιας κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που έχει κορωνίδα της την αξιοκρατία και δεν χρειάζεται, όπως στη χώρα που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα, να είσαι γραμμένος σε κάποια τοπική οργάνωση ή να είσαι ο γιος κάποιου πολιτικού για να "προοδεύσεις". Μια χώρα που οι νόμοι εφαρμόζονται. Μια χώρα που οι πολίτες της μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη στο κράτος."
"αψογη οργανωση κοινωνιας"
αν ηταν αψογη, τοτε δε θα ειχε 36εκ. πολιτες να ζουν κατω απο το οριο της φτωχειας (οπως αυτο οριζεται στις ΗΠΑ)
η εισοδηματικη ανισοτητα δε θα αυξανοταν καθε χρονο
δε θα υπηρχε στασιμοτητα ή ακομα και πτωση της ταξικης κινητικοτητας
οι φυλετικες και εθνικες μειονοτητες θα ειχαν ισες ευκαιριες απεναντι στο δικαιωμα εργασιας και στο νομικο συστημα
(affirmative action, Racial Disparities in Federal Death Penalty Prosecutions, glass ceiling)
Hurricane Katrina or how the government of a perfectly organized society blew it
σχετικα με την αξιοκρατια, συμφωνω απολυτα με το αρθρο του Economist
http://www.phenomenologycenter.org/course/meritocracy.htm
"δε χρειαζεται να είσαι ο γιος κάποιου πολιτικού για να προοδευσεις"
uhm... George Walker Bush? σιγουρα ο πολεμος στο ΙΡΑΚ αποκαλυψε οτι οι πολιτικοι ξερουν μια χαρα να βολευουν και τους συγγενεις αλλα και τους φιλους τους.
"Μια χώρα που οι νόμοι εφαρμόζονται. Μια χώρα που οι πολίτες της μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη στο κράτος."
http://www.infoplease.com/ipa/A0781359.html
http://www.weforum.org/en/media/Latest%20Press%20Releases/PRESSRELEASES87
εκτος αν θεωρεις οτι το κρατος δεν ειναι η εκαστοτε κυβερνηση. οι αμερικανοι πολιτες συμφωνα με μετρησεις δε δειχνουν να εμπιστευονται το κρατος. μετα δε την ψηφιση του Patriot Act η εμπιστοσυνη τους εχει μειωθει.
λοιπον και διαφθορα υπαρχει και νεποτισμος και πολλα αλλα που μονο αψογη δεν κανουν την κοινωνια και το κρατος των ΗΠΑ.
Αγαπητέ DJ, αν και δεν διάβασα ακόμη τις παραπομπές σου, μια προκαταρκτική ερώητηση:
Η Ελλάδα είναι καλύτερη σε αυτούς τους τομείς;
Reporter, είχα ξεκινήσει το Σάββατο να γράφω απάντηση αλλά είχα Error. Thanks για την αναφορά του βιβλίου αλλά και για τις εμβριθείς αναλύσεις περί αμερικάνικου τύπου. Είναι, ωστόσο, λυπηρό για τη θεωρούμενη εγκυρότερη εφημερίδα στις ΗΠΑ να δείχνει μονομέρεια στο κατ' εξοχήν σημαντικότερο διεθνές πρόβλημα τις τελευταίες έξι δεκαετίες.
@Η Ελλάδα είναι καλύτερη σε αυτούς τους τομείς;
Μέχρι τώρα νόμιζα οτι το θέμα είναι πόσο υπέροχα πλασμένα είναι όλα στην Αμερική..
Το θέμα ήταν κατά πόσο ο Σίντλερ είναι η κληρονομιά μας. Και έπειτα είναι καλό να ασκούμε τεκμηριωμένη κριτική σ' ένα σύστημα, αλλα επειδή δεν ζούμε σε δοκιμαστικούς σωλήνες, όλα έχουν μια σχετική σημασία. Δηλαδή η φερόμενη αναξιοκρατία της Αμερικής πρέπει να αντιπαραβληθεί με αυτή της χώρας που ζούμε ώστε να διαπιστώσουμε που είναι καλύτερα.
DD, διάβασα το πολύ ενδιαφέρον άρθρο που παρέθεσες από τον The Economist. Κατ'αρχάς, είναι παράδοξο, να επικαλείσαι άρθρα από το διαπρύσιο κήρυκα του καπιταλισμού που είναι το περιοδικό αυτό, προσπαθώντας να καταδείξεις πόσο στραβά είναι τα πράγματα στην Αμερική.
Το άρθρο είναι όντως καλογραμμένο, αλλά δεν νομίζω ότι ισχυρίζεται ότι στις ΗΠΑ δεν υπάρχει αξιοκρατία. Και παραπέμποντας στο προηγούμενο μου σχόλιο, νομίζω ότι οφείλουμε να τα βλέπουμε όλα σε συσχετισμό με τι ισχύει στην Ελλάδα.
Το άρθρο μιλάει για social mobility, μια έννοια που ελεύθερα θα μπορούσε να μεταφρασθεί ως τη δυνατότητα ενός ατόμου να περάσει από τη μία κοινωνική τάξη στην άλλη κατά τη διάρκεια του βίου του (κοινωνική ανελιξιμότητα). Και μας πληροφορεί ότι στις αρχές των 90's, the social mobility has slightly decreased. Αλήθεια; Ε, και; Μήπως υπάρχει αντίστοιχη έρευνα για την Ελλάδα, φίλε συνομιλητή; Ενδιαφέρουσα θα ήταν. Ωστόσο, η κοινωνική κινητικότητα είναι μια διαφορετική έννοια από την αξιοκρατία. Ορίζει ποσοστά ατόμων που πέρασαν από τη μια κοινωνική ομάδα στην άλλη. Μέσα σε αυτούς που δεν άλλαξαν ομάδα (και στα μάτια του συντάκτη του άρθρου αυτό ισοδυναμεί με αναξιοκρατία) είναι οι ανάξιοι να περάσουν, αυτοί που ήταν ήδη ψηλά και παρέμειναν, και αυτοί που αν και πρόκοψαν, όπως θα λέγανε οι γιαγιάδες, δεν αυξήσαν το εισόδημα των γονέων τους. Γιατί, προσοχή, το κριτήριο κοινωνικής κινητικότητας είναι, ναι καλά το μαντέψατε, η αύξηση του εισοδήματος μας σε σχέση με αυτή των γονιών μας. Δηλαδή η μείωση κοινωνικής κινητικότητας οδηγεί, σύμφωνα με το συντάκτη του άρθρου, σε εισοδηματική ανισότητα (income inequality). Αλλά αντιλαμβάνεσαι DD ότι είμαστε μακριά από τον ορισμό της αξιοκρατίας, το κράτος των άξιων.
Δεν υπερασπίζομαι την αμερικανική κοινωνία, και ούτε την αναλύω, γιατί κοινωνιολόγος δεν είμαι. Απλώς είμαι σε θέση να διακρίνω τα καλώς και τα κακώς κείμενα. Λάβετε, δε, υπόψη ότι το κείμενο, και άρα η κριτική, δεν έχει γραφτεί από κάνα Βαλκάνιο, αλλά από πολίτη χώρας που διεκδικεί ανάλογες δάφνες αξιοκρατίας (ανεξαρτήτως του ότι είναι πιο ταξική από την αμερικάνικη).
Στη συνέχεια, το άρθρο μιλάει για τις υποτροφίες Pell Grant που χορηγούνται στα παιδιά των νοικοκυριών που έχουν χαμηλότερο ετήσιο εισόδημα από 41.000$. Οτι δηλαδή ισχύει εδώ με τις υποτροφίες του ΙΚΥ και του Ωνάση, που τις μοιράζεται η παρεούλα.
Τέλος, γιατί το κουράσαμε, μιλάει για τον Μπους, που είναι γιος Προέδρου, τον Γκορ, που είναι γιος γερουσιαστή και τον Κέρρυ που παντρεύτηκε πλούσια γυναίκα. Τρία παραδείγματα (υπάρχουν και άλλα) σε 231 χρόνια, γιατί το άρθρο ξεκινάει από την εποχή των Founding Fathers.
Θέλεις να σου μετρήσω τους δικούς μας;
δεν υπαρχει κανενα παραδοξο κατα τη γνωμη μου. εφοσον εκτιμας τις πηγες εκ των εσω, τι καλυτερο απο το αρθρο ενος αμερικανικου οικονομικου περιοδικου. αυτο που ηθελα να καταδειξω ηταν η διαφωνια μου στην υπερβολη σου. ακομα κι αν ειχες ως μετρο συγκρισης τη νεοελληνικη πραγματικοτητα, η αμερικανικη κοινωνια δε διεκδικει τον χαρακτηρισμο της αψεγαδιαστης, της αψογης.
αυτα που κραταω απο το αρθρο ειναι:
"THE United States likes to think of itself as the very embodiment of meritocracy"
"To be sure, America has often betrayed its fine ideals"
"today most Americans believe that their country still does a reasonable job of providing opportunities for everybody, including blacks and women"
"But are they right? A growing body of evidence suggests that the meritocratic ideal is in trouble in America."
αν δεχτουμε οτι η αξιοκρατια ειναι αδιαμφισβητη, τοτε οι γυναικες και οι μαυροι στην αμερικη πρεπει να ειναι οι λιγοτερο ικανοι, διαφορετικα δεν εξηγειται πως μολις το 2006 μια γυναικα, η Nancy Pelosi, εγινε η πρωτη γυναικα εκπροσωπος του Κογκρεσου!
"Θέλεις να σου μετρήσω τους δικούς μας;"
Congress full of fortunate sons and other relatives
http://www.usatoday.com/news/washington/2006-08-07-relatives-cover_x.htm
κι ενα ακομα για τους συγγενεις των πολιτικων
http://www.usatoday.com/news/washington/2006-10-16-lobbyist-family-cover_x.htm
τωρα οσον αφορα το πού ειναι καλυτερα να ζεις... και το αν η ελλαδα ειναι καλυτερη σε αυτους και αλλους τομεις. σιγουρα οχι, αλλα συνηθως δεν κοιταμε να εχουμε το χειροτερο ως μετρο συγκρισης, αλλα το καλυτερο. συμφωνα με τους δεικτες διαφανειας λοιπον, το καλυτερο δεν ειναι η αμερικη.
αυτα απο μενα, δεν εχω να προσθεσω κατι αλλο.
ut聊天室,A片,A片,正妹牆,哈啦聊天室,080視訊聊天室,尋夢園聊天室,聊天室,豆豆聊天室,徵信社,徵信,徵信,徵信社,外遇,尋人,徵信公司,徵信,徵信,徵信社,外遇,抓姦,尋人,徵信社,徵信,抓姦,外遇,尋人,徵信公司,徵信,徵信,徵信社,徵信,徵信社,外遇,尋人,徵信社,徵信,徵信社,徵信,外遇,尋人,徵信公司,徵信社,徵信,外遇,徵信社,尋人,徵信,徵信社,徵信,徵信社,徵信,徵信社,徵信,徵信社,徵信,徵信,徵信社,徵信社,徵信,徵信社,徵信,徵信社,徵信,徵信社,徵信,外遇,尋人,徵信公司,徵信,徵信社,徵信,徵信社,徵信,徵信社,徵信,徵信社,徵信,抓姦
Δημοσίευση σχολίου
<< Home