Δευτέρα, Φεβρουαρίου 26, 2007

Possible

Σχεδόν σε κάθε ετήσια απονομή των βραβείων όσκαρ θα υπάρξει εκείνος ο νικητής που θα αναφερθεί στα μεγάλα όνειρα που έκανε παιδί βλέποντας τις μεγάλες εικόνες στη μεγάλη οθόνη, στο ότι αξίζει να κυνηγάς αυτά τα μεγάλα όνειρά σου και στο ότι έτσι ίσως μια μέρα -όσο απίστευτο κι αν σου φανεί- θα τα δεις να εκπληρώνονται. Φέτος την άτυπη αυτή παράδοση συνέχισε ο Φόρεστ Ουιτάκερ.
Σε κάθε εκπληρωμένο όνειρο αντιστοιχούν πενήντα ματαιωμένα.
Ε και;

19 Comments:

At 2/26/2007 10:36:00 μ.μ., Blogger polydeukis said...

Να 'ταν μόνο πενήντα...

 
At 2/26/2007 11:16:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Ναι, αυτό το ένα είναι που αξίζει. Ευτυχώς που το Τέξας δεν βγάζει μόνο πρώην αλκοολικούς Θρησκόληπτους Προέδρους.
Φοβερή ερμηνεία. Νομίζω ότι έχει ακόμα πολλά να δώσει. Αρκεί να μην παίζει σε βλακείες στυλ panic room.

 
At 2/27/2007 01:20:00 π.μ., Blogger Jason said...

Πάντως στο έργο ήταν καταπληκτικός, δεν ξέρω αν συμφωνάς.
Καλύτερος από τον αληθινό...

 
At 2/27/2007 02:11:00 π.μ., Blogger amy_blamey said...

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

 
At 2/27/2007 02:13:00 π.μ., Blogger amy_blamey said...

nevertheless, the point is well taken..

 
At 2/27/2007 08:48:00 π.μ., Blogger Oneiros said...

Και λίγα βάζεις. Κάτι πρέπει να πούνε μεν πάνω στη σκηνή, αλλά όντως το συγκεκριμένο φαίνεται contrived. Κι εγώ πάντως τον έχω σε εκτίμηση τον Whittaker και χάρηκα που κέρδισε (όπως είπε ο ίδιος, δε μεγάλωσε στο Texas αλλά στο South Central L.A., γι' αυτό μάλλον γλίτωσε...)

 
At 2/27/2007 09:35:00 π.μ., Blogger οι σκιές μιλάν said...

Οι περιπτώσεις αυτές σαν του Whittaker βραβεύονται ωστόσο σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα ετεροχρονισμένα, για λάθος ερμηνεία, όταν οι τόκοι των "χρωστούμενων" παραέχουν πια φουσκώσει για την "Ακαδημία".

 
At 2/27/2007 10:35:00 π.μ., Blogger margarita said...

προσπαθώ να καταλάβω προς τι η κυνικότητα.
μαθαίνεις πως 1 στις 50 (μπορεί και περισσότερες) έχεις περιπτώση να εκπληρωθούν τα ονειρα σου (ή μάλλον τα πιο τρελά ονειρά σου )
ντωμεταξύ εσυ μπορείς να παιζεις με αυτή την ιδέα στον μυαλό σου και να προσπαθείς ,ή να γνωρίζεις την ματαιότητα των πιθανοτητων και να αυτομουτζώνεσαι.
σορυ ,αλλά αυτή η στολή του κυνικού δεν μου πάει καθόλου.Ουτε τα χρώματα ούτε η ραφή ,και οι πένσες χάλια είναι.
προτιμώ να χαζεύω τα οσκαρ για αυτό που είναι , και να ενθουσιάζομα το ίδιο για όλα τα όνειρα
κάνει και καλύτερο δέρμα η παραπάνω αντιμετώπιση
καλημέρα

 
At 2/27/2007 11:02:00 π.μ., Blogger gasireu said...

όποιος τον έχει δει στο Ghost Dog: The Way of the Samurai (1999) ή στο Crying Game (1992) ξέρει ότι το πήρε αναδρομικά....that's Hollywood.....είναι πολύ μεγάλος ηθοποιός με ένα φυζίκ που κανονικά δεν βοηθάει καθόλου....!

 
At 2/27/2007 02:19:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Ζήτω οι μαυρούληδες.
Το άλλο με τον Αλ Γκορ πως σας φάνηκε ;
gs

 
At 2/27/2007 04:34:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Μαργαρίτα, κατ' εξαίρεση, το συγκεκριμένο ποστ διακατέχεται από αισιοδοξία και λέει ότι μολονότι το εντελώς πιθανότερο είναι τα όνειρά σου να μην πραγματοποιηθούν και πάλι αξίζει να ονειρεύεσαι. Όσο για τα όσκαρ κι εγώ είμαι μεγάλος φαν.
Jason, δεν την έχω δει ακόμη την ταινία. Οπότε δεν ξέρω αν βραβεύτηκε και ετεροχρονισμένα. Και στο «Βird» ήταν καταπληκτικός. Πάντως δεν συμφωνώ ότι ο κανόνας είναι πως τα όσκαρ δίνονται ετεροχρονισμένα. Ο ανθυποψήφιός του δηλαδή Πίτερ ο Τουλ, τι θα έπρεπε να πει για τους δικούς του τόκους;

 
At 2/27/2007 06:55:00 μ.μ., Blogger οι σκιές μιλάν said...

Δεν ειναι ολα ετεροχρονισμένα, σωστά, αλλά υπάρχει μια πληθώρα τρανταχτών περιπτώσεων που ποτέ δεν κατάλαβα.
Η σκηνοθεσία για παράδειγμα του Σκορτσέζε στον Πληροφοριοδότη βρίσκει κανείς οτι είναι καλύτερη από αυτήν στον Ταξιτζή;

Είναι φυσικά διαφορετικοί οι όροι με τους οποίους γίνονταν οι απονομές τότε και σήμερα. Έβλεπα στο CNN συνέντευξη του υπέυθυνου παραγωγής των Οσκαρ ο οποίος μιλούσε για τον ρόλο της διαφήμισης (through advertisement and touring a movie stays in the focus) τότε και σήμερα, για την ατμόσφαιρα (partying in the backstages, drinking - there were more jeans than taxidos) στην τελετή τότε και σήμερα για τον ρόλο ενός Όσκαρ στις εισπράξεις (multi multiplication) ήδη από την μέρα ανακοίνωσης των υποψηφιοτήτων και μετά την κατάκτησή του...

Δεν ξέρω, ίσως και να ΄χεις δίκιο όμως. Απλά είμαι ολίγον επιφυλακτικός.
:)

 
At 2/27/2007 07:02:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Eντάξει, ο «Ταξιτζής» είναι όντως ακραία περίπτωση γιατί αν δεν κάνω λάθος έχασε από το «Ρόκυ» (το πρώτο φυσικά). Ωστόσο η σύγκριση «Ταξιτζή» - «Πληροφοριοδότη» πιστεύω ότι θα ήταν θεμιτή μόνο αν αποφάσιζαν να βραβεύσουν τον Σκορσέζε για μια ταινία του και διάλεγαν αυτή. Πιστεύω ότι ο κανόνας είναι ότι το κάθε βραβείο δίνεται ad hoc, βραβεύεται δηλαδή η συγκεκριμένη ερμηνεία ή η συγκεκριμένη σκηνοθεσία, χωρίς φυσικά να μπορεί να παραγνωρίσει κανείς και τον συναισθηματικό παράγοντα που θέλει να εξισορροπήσει παλαιότερες αδικίες.

 
At 2/27/2007 07:38:00 μ.μ., Blogger οι σκιές μιλάν said...

Σωστα το θυμάσαι οτι έχασε από το Ροκυ Ι που πολύ μου άρεσε αλλά όπως και να το κανει κανείς, Ταξιτζής δεν ήταν.

Ακριβώς για τη λογική αυτή των συμψηφισμών μιλάω όταν λέω "ετεροχρονισμένα". Ο Πληροφοριοδότης δεν ξέρω δεν με συν-κίνησε τόσο σαν ταινία κι ίσως γι αυτό δεν μπορώ να χαρώ ως εαν σήκωνε την κούπα...ε, το όσκαρ εννοούσα, με το Raging Bull (άλλη κατάφορη αδικία ή το Good Fellas...

Είναι αυτές οι ιστορικές αδικίες που δεν τις αντέχω. Συμβαίνουν και στο ποδόσφαιρο, μόνο που εδώ υπάρχει κριτική επιτροπή και είναι ακόμα πιο κατάφορες γιατί δεν υπάρχει ο παράγων συγκυρία..

Πάντως ναι πρέπει να έχεις δίκιο οτι τελικά δεν είναι αυτός ο κανόνας από μια ματιά που έριξα στον πίνακα τις wiki. Λάθος μου, αλλά να αυτές οι συμπάθειες...
:-<

 
At 2/27/2007 09:05:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Ghost Dog rules!
Η δήλωση του είναι κλισέ και απογοητευτική όταν πρόκειται για τόσο καλό ηθοποιό. Αντί να ευχαριστεί τον Θεό που από τα γκέτο έφτασε εκεί που έφτασε, Θα έπρεπε να καταδικάζει αυτούς που συντηρούν τα γκέτο και να λέει πως είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Αλλά λίγοι έχουν τα @@ να το πούν σε αυτή την Αμερική και στο κοινό των Όσκαρς.
Πολλά ζητάω και εγώ ε?

 
At 2/28/2007 09:30:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

και τι θα απογίνουμε χωρίς γκέτο στη ζωή, έχεις να προτείνεις κάποια συνταγή της ομοιομορφίας μιας ευτυχίας;; μα, καλά από ιστορία πώς πάτε;; ευτυχώς που δεν έχω @@δια.

 
At 2/28/2007 03:31:00 μ.μ., Blogger Μαρκησία του Ο. said...

Τον λάτρεψα στο Ghost Dog.
Το βλέμμα του έχει κάτι απίστευτα θλιβερό και παιδικό σχεδόν...
Είναι πάρα πολύ καλός και με μεγάλη εσωτερικότητα και αφοσίωση.

 
At 2/28/2007 10:54:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

@η ουτοπία...
Δεν μίλησα για ομοιομορφία. Το γκέτο δεν αντιπροσωπεύει την διαφορετικότητα αλλά τον κοινωνικό αποκλεισμό. Φυσικά μέσα από τέτοια καταπίεση βγαίνουν μεγάλοι δημιουργοί και έργα. Αλλά δεν ξέρω πόσο είναι δικαιολογία αυτό για την συντήρηση της.
φιλικά πάντα... :)

 
At 3/01/2007 07:12:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

@τοο1667
ο κοινωνικός αποκλεισμός ανατρέπεται, έστω με μόχθο, πάλη ή επανάσταση (ονόμασέ το όπως θέλεις), από τον ίδιο τον αποκλεισμένο αρκεί να μη βρίσκεται στη φυλακή. ο ουιτάκερ είναι ένα παράδειγμα αυτής της ανατροπής. οι υπόλοιποι μάλλον προσαρμόζουν το γκέτο στη ζωή που γνωρίζουν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι φταίνε αποκλειστικά αυτοί για όλα. με έναν περίεργο τρόπο είμαστε όλοι υποταγμένοι κυρίαρχοι. φιλικά επίσης:)

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home