Δυο λεπτά
Ο Thrass θα μπορούσε να μην ανήκει στο «λάθος» ιδεολογικό ρεύμα , θα μπορούσε ακόμη και να μην ανήκει στη σωστή (άνευ εισαγωγικών) ομάδα, αλλά δεν θα μπορούσε ποτέ να μην ανήκει στα ρόδα του. Για όσο. Όταν λοιπόν ο Thrass σε προσκαλεί να συμμετάσχεις σε ένα ιστολογικό παιχνίδι, όπου πρέπει να γράψεις πέντε πράγματα για τον εαυτό σου, δεν λες όχι. Λες ναι κι απαριθμείς:
1) Aπεχθάνομαι τις δημόσιες εξομολογήσεις σε πρώτο πρόσωπο. Το μισό μου μπλογκ μια εξομολόγηση είναι, αλλά όχι τέτοιας λογής. Το καμουφλάζ των εξομολογήσεων είναι η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στη λαγνεία του γραπτού λόγου και την απελπισία των ριάλιτι. Ας απελπιστώ εδώ κατ' εξαίρεση και κατά συνθήκη.
2) Παλιά δεν ήμουν έτσι. Παλιά ήμουν αλλιώς. Αλλάζω. Κάτι στο βάθος παραμένει αμετάβλητο, αλλά όλα τα άλλα είναι διαφορετικά. Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν τελικά δεν έχει παραμείνει τίποτα αμετάβλητο.
3) Μεγαλώνει διαρκώς η αμφιβολία μου αν ζω στ' αλήθεια ή αν ονειρεύομαι τη ζωή μου. Κι αυτό (αυτό ακριβώς που δεν θα πιστέψεις δηλαδή) δεν είναι σχήμα λόγου.
4) Ανήκω στη γενιά που πέρασε όσο υπέροχα δεν πέρασε καμία άλλη πριν. Τα είχε σχεδόν όλα, τόσο υλικά όσο και πνευματικά. Μερικές γενιές αργότερα η γενιά μου θα είναι δαχτυλοδειχτούμενη, κακολογούμενη, παράδειγμα προς αποφυγή, απορίας άξια: πώς ήταν δυνατόν τόσοι λίγοι να γαμήσουν τόσο σύντομα και τόσο έντονα έναν πλανήτη προκειμένου να περάσουν αυτοί καλά; Κι όμως ήταν, κι ας μην μας παίρνει από κάτω γιατί κι οι άλλοι στη θέση μας τα ίδια θα έκαναν. Όπως κι εμείς θα κάναμε διαφορετικά αν το κοπάδι μας είχε πιο εμπνευσμένους βοσκούς· δεν έτυχε· καλύτερα για μας, χειρότερα για τους μετά από μας.
5) Μια μέρα θα ξυπνήσω και θα είμαι απόλυτα συμφιλιωμένος με τον εαυτό μου. Δυο λεπτά μετά θα μου περάσει. Αλλά από πότε τα δύο λεπτά θεωρούνται λίγα;
posted by Old Boy @ 6:47 μ.μ.
18 comments
18 Comments:
ξέχασες σαν 6 να συμπληρώσεις πως είσαι ο δικηγόρος του Deal
;)
Ξέχασες να πεις πιους προτείνεις.
τα 2 λεπτά; εδώ και μια στιγμή μπορεί να σου αλλάξει όλη τη ζωή. σ εμένα 1 στιγμή μου τα ανέτρεψε όλα κι άλλη μια μ έβαλε κάπου που δεν ξέρω
όσο για το 3 πολλές φορές δεν ξέρω αν υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στα 2
Συγκινητικό να βλέπεις εξομολογήσεις β’ και γ’ προσώπου. Το α’ πρόσωπο ως πιασάρικο που είναι μεταμορφώνει τον αναγνώστη σε ηδονοβλεψία και τον ίδιο το συγγραφέα σε Lady Godiva (όμορφη, γυμνή στο άλογο καλπάζει – ή έτσι θέλει να πιστεύει). Γι’ αυτό το λόγο είναι του συρμού σε παγκόσμια κλίμακα εδώ και χρόνια. Έχω βαρεθεί να διαβάζω αυτοβιογραφικά πεζά (δυστυχώς από αξιόλογους συγγραφείς – το τελευταίο το άφησα στη μέση) επειδή ακριβώς χρησιμοποιούν την φιλοπεριέργειά μου αντί να διεγείρουν έντονα τη σκέψη μου και το συναίσθημα που δυνητικά δημιουργεί αυτή η σκέψη. Φυσικά, η σύσταση της γρήγορης συγγραφικής επιτυχίας απορρίπτει τα όποια κατάλληλα (προφανή και αόρατα) κενά μες την πλοκή του έργου (κάτι σαν το «χαμένο γράμμα» του Πόε που ενώ είναι στη θέα όλων, στο τέλος το ανακαλύπτει αυτός που πραγματικά βλέπει).
Τα δύο λεπτά είναι πολλά για σένα και λίγα για τους άλλους όταν εντάσσεις τη ζωή σου αποκλειστικά στο όνειρο. Γιατί ο χρόνος του ονείρου έχει άλλη τιμή απ’ ό,τι ο πραγματικός (ας τον πούμε πραγματικό) αφού δεν έχει παύσεις και κατά συνέπεια είναι συμπυκνωμένη πληροφορία, κάτι σαν φαντασιακό MP3, που περιλαμβάνει και εικόνες του είδους David Lynch. Μένει, τότε να τελειοποιήσουμε το όνειρο, μονάχοι. Εύχομαι να πιάσει.
Στο (1) σού δίνω αρκετό δίκιο. Σκέφτομαι όμως ότι οι εξομολογήσεις σε πρώτο πρόσωπο μπορούν να παράγουν δυνατό αισθητικό αποτέλεσμα, ιδίως όταν εναλλάσσονται με καμουφλαρισμένο υλικό.
Από μόνες τους, τις θεωρώ κι εγώ κάπως αδύναμες. Σαν μέρος ενός κειμένου όμως (ή στην πορεία ενός blog), έχουν κάποιες δυνατότητες κι αυτές.
Το (5) σίγουρα θα αποτελέσει μια ευχάριστη ανάμνηση.
YΓ. Τώρα ό,τι και να πω για μια τέτοια εισαγωγή...
Συγχαρητήρια, κατάφερες να μιλήσεις για τον εαυτό σου χωρίς να πεις απολύτως τίποτα.
Τζιτζίκο, αλήθεια είναι αυτό και επίσης τα έχω με την Έλενα Ράπτη.
Silvia, είμαι ξεχασιάρης.
«όσο για το 3 πολλές φορές δεν ξέρω αν υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στα 2». Μarkos the Gnostic, εννιά στους δέκα ψυχίατρους που με έχουν εξετάσει έχουν διαφορετική άποψη ;)
Senso, εννοείται βέβαια ότι η ζωή τα σημειώνει όλα στο μπακαλοτέφτερό της και όταν λήξει η πίστωση έρχεται και στα ζητάει όλα μαζεμένα.
Τhrass, να είσαι σίγουρος ότι αν είχες γράψει νωρίτερα το σχόλιο «Έτσι ο ύπνος είναι επαναλαμβανόμενος, μη δημιουργικός, κοινότοπος, χάσιμο χρόνου, κάτι μη ενδιαφέρον τέλος πάντων, σαν το πλύσιμο των πιάτων» η εισαγωγή θα ήταν παντελώς απαξιωτική για το άτομό σου ;)
Αnonymous, το έκανα επειδή τις γαργαλιστικές λεπτομέρειες θα τις πουλήσω στην «Εspresso».
Θα μπορούσες να μιλήσεις για τον εαυτό σου χωρίς να πεις γαργαλιστικές λεπτομέρειες. Δεν υπάρχει ή η Espresso ή η μουγγαμάρα.
Θα μπορούσα πράγματι. Αλλά δεν θέλω. Είναι κατανοητή η διάκριση;
Ναι. Από εσένα είναι κατανοητή η διάκριση λέω πράγματα για τον εαυτό μου ή δεν λέω τίποτα;
νομίζω ότι η αμφιβολία του ''αν ονειρεύεσαι τη ζωή'' είναι μια πάγια κατάσταση για πολλούς, που σταματά όταν βαρίδια σε προσγειώνουν πάνω της. βαρίδια όπως ο έρωτας,η γέννηση, ο θάνατος,η αρρώστια, οι δύσκολες επιλογές, τα σταυροδρόμια, ο χωρισμός. θα πει κανείς βαρίδι ο έρωτας; και όμως ίσως βρίσκεις κατά τη διάρκεια του τη μεγαλύτερη απόδειξη ότι η ζωή είναι αληθινή.
a propos αν είσαι ο γνωστός δικηγόρος προσποιείσαι υπέροχα τον σκεπτόμενο :)
αμφιβολία ονείρου και πραγματικότητας. έπεσε στα χέρια μου το τελευταίο &7 από την "Ε" και μερικές φωτό συνάντησα στο περιοδικό της "Ε". σε αυτήν την πόλη - Αθήνα - αυξάνονται όσοι ερμηνεύουν την ρητορική του περαστικού και τυχαίου βλέμματος ως είδος προσταγής προς μια βουβή επικοινωνία. γυναίκες ανασυντάσσουν τα πόδια τους, πρόσωπα ξεκινούν ακατανόητους μορφασμούς, νεύματα παίρνουν διάταξη ονειρικής πόζας ζητώντας να φωτογραφηθούν. στα καλά καθούμενα, απρόκλητα και δίχως να έχει υπάρξει στοιχειώδης συναλλαγή. έχουν γραφεί πολλά σε blogs για ζευγάρια που μοιάζουν να είναι μαζί μα δεν είναι καθώς φέρονται χαζοχαρούμενα σε τρίτους που αδιαφορούν, μοναχικούς που τάχα περιπλανώνται ως παρατηρητές - δανδήδες(;!) και μεγαλύτερες παρέες που προσπαθούν να είναι αυθόρμητα παρέες σε μια προσπάθεια κατηγοριοποίησης που αποσκοπεί σε μια εγχώρια αυτοκατανάλωση μιας πληκτικής καθημερινότητας. όσο περνάει ο χρόνος τα τελευταία έτη διαπιστώνω πως κάμποσοι άνθρωποι παρόλο που φαίνονται μαζί, τείνουν να νιώθουν όλο και περισσότερο μόνοι. έτσι όπως δείχνουν κι αντιδρούν. χαίρομαι όσους δίχως καν να το επιδιώξουν, είναι αληθινοί σε αυτό που νιώθουν και δεν προσποιούνται τη χαρά της χαζομάρας . ακόμη και η χαζομάρα γίνεται να προκύπτει από στιγμές αυθεντικές
Αnonymous, αν για σένα είναι πιο σημαντική πληροφορία για τον εαυτό κάποιου το αν του αρέσουν τα μακαρόνια και τα μπισκότα σοκολάτα, απ' το ότι δεν είναι συμφιλιωμένος με τον εαυτό του και πιθανότατα δεν θα είναι ποτέ, πάω πάσο.
Gasireu, εγώ νομίζω ότι και στις καταστάσεις που περιγράφεις η αμφιβολία μπορεί να είναι ισχυρή. Και βέβαια είμαι ο γνωστός δικηγόρος, και το μόνο μου παράπονο είναι ότι η τηλεόραση με παχαίνει κάπως.
Μelanhappy, πολύ ενδιαφέρον το σχόλιό σου.
Δεν πρόκειται για τα μακαρόνια και τα μπισκότα σοκολάτα, αλλά για θέματα όπως αυτά που έθιξε ο thrass. Δεν πειράζει. Είναι τόσο ποιοτικό το ιστολόγιό σου, που μπορείς να κρατήσεις ένα πέπλο μυστηρίου πάνω του.
Το Νο3 κι εμένα μου συμβαίνει συχνά. Αν βρεις τι έχεις ρίξε μου ένα mail.
από ποτέ!
(έχω βρεί ψυχίατρο που συζητά το 2 και το 3 και δεν μου δίνει φάρμακα)
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home