(Μπενάκη ψηλά, κάτω απ' το Λόφο του Στρέφη)Σαββατιάτικο μπορεί να οριστεί το βράδυ εκείνο, που κάθε κορίτσι θα 'θελε να αναβοσβήσει τσίτσιδο μ' ένα αγόρι ρυθμιστή του φωτός του κι αυτόπτη μάρτυρά του.
Σαββατιάτικο μπορεί να οριστεί το βράδυ εκείνο, που τα περισσότερα απ' τα κορίτσια που ποθούν να αναβοσβήσουν τσίτσιδα, τελικά το καταφέρνουν.
Μόνα τους, με τους εσωτερικούς τους διακόπτες, με μια ηδονή που μυρίζει πίκρα, με μια ηδονή που αντί να τις γεμίσει τις αφήνει άδειες, με μια ηδονή αναγκάλιαστη, μ΄ένα αναβόσβησμα που κανένας δεν θα δει και κανένας δεν θα μεταγράψει μαγεμένος σ' έναν τοίχο.
Τα βράδια του Σαββάτου ξεχνιούνται με ποτό.
Της Κυριακής τα πρωινά τα ντυμένα πια κορίτσια πλέκουνε χαγκόβερ.
posted by Old Boy @ 7:22 μ.μ.
12 comments
12 Comments:
ποιητικότατον ως έχει.
εκφράζει ένα ποσοστό ίσως, αλλά τι ποσοστό άραγε; καθώς αποκλείεται η ανθρώπινη φύση να έχει επιβάλει μια τέτοια αδικία! εκτός αν υπονοείται ότι είναι θέμα επιλογής των...
και θα φιλοσοφήσω επιπροσθέτως λέγοντας αν ναι, είναι μήπως θέμα εποχής;
Της Κυριακής τα πρωινά τα ντυμένα πια κορίτσια πλέκουνε χαγκόβερ
Θα μπορούσε να είναι από μόνο του ένα ποστ.
Όβερ.
Δεν είναι δεκάδες χιλιάδες τα τετραγωνικά, τετελεσμένα είναι. Αρα και σεις, στα ίδια δωμάτια, στις ίδιες γκρίζες, πνιγμένες στο καυσαέριο πολυκατοικίες, στις ίδιες διευθύνσεις της Καλλιδρομίου, της Θεμιστοκλέους, της Μπενάκη της Μπόταση, πλέκετε την αγάπη σας για τη Ζωή. Διψάτε την ίδια όρεξη που σκάει εκρήξεις μοναξιάς, ονειρεύεστε τις ίδιες γλυκές κοριτσίστικες σάρκες που και μεις, τριάντα χρόνια πριν, όπως κι'οι άλλοι πριν από μας, μετέφηβοι δειλοί, αγνοί και παμπόνηροι δήθεν, ρουφήξαμε, με την άπειρη λαιμαργία που μάς επέβαλε η περίσσια γλυκιά της νιότης ματαιοδοξία.
Παίχτε! Παίχτε αυτό το μοναδικό παιχνίδι της απόλαυσης! Γιορτάστε τη χαρά και τη φρεσκάδα σας, πριν έρθει η άχαρη αυγή. Και μην ακούτε τους μύθους των τοίχων, τα φαντάσματα των σοκακιών. Ψεύτικους ηρωισμούς σας κελεύουν. Ζήστε μόνοι σας τη δική σας ζωή. Κι ελάτε σε πενήντα χρόνια να τα πούμε. Σαν ίσοι προς ίσους! Τότε...
Δευτεριάτικο μπορεί να οριστεί το πρωινό που τα κορίτσια που αναβόσβησαν τσίτσιδα το βράδυ του Σαββάτου, κρύβουν το χανγκόβερ τους κάτω από μια φρέσκια στρώση μέικ-απ και ξεκινούν για τη δουλειά. Στη διαδρομή αναζητούν ένα βλέμμα διαφορετικό από τα εκείνα τα μεθυσμένα της προχθεσινής βραδιάς, αλλά κι αν υπάρχει εκείνο πάντα τις προσπερνάει.
Την Τρίτη, που η πίκρα της ηδονής του Σαββάτου έχει στεγνώσει, προτιμούν να τσαλακώνουν το εισιτήριο ανάμεσα στα δάχτυλα ή να χαζεύουν τις πινακίδες των μπροστινών αυτοκινήτων, αφού έχουν πάψει να αναζητούν ο,τιδήποτε.
Την Τετάρτη τα κορίτσια αρχίζουν να περιμένουν το επόμενο Σάββατο αν και ακόμη δεν το παραδέχονται.
Την Πέμπτη το νιώθουν ήδη να πλησιάζει και μια ουσία στον εγκέφαλο που δεν ξέρουν πώς την λένε αλλά η οποία μπορεί να κρύβει τις προηγούμενες πίκρες όπως το μέικ-απ κρύβει τα ίχνη του χανγκόβερ, τις αφήνει να ποθήσουν ξανά να αναβοσβήσουν.
Την Παρασκευή κάνουν ήδη πρόβες μπροστά στον καθρέφτη και μέσα τους. Γυαλίζουν τον διακόπτη και είναι έτοιμες για το Σαββατόβραδο.
Συμφωνώ με ou ming κι έχω μείνει άφωνη. The end.
Πόσο εναγώνιο και αληθινό το "παίχτε" του phivou!
Εξ ίσου αληθινό - και ηδονικά πικρό ή πικρά ηδονικό - με το χαγκόβερ των κοριτσιών του Κόσμου, τουτέστιν των κοριτσιών του ολντ μπόυ, αφού ο ολντ μπόυ ως ποιητής μπορεί να ενσαρκώνει τον Κόσμο.
Όμως, phive, μάθε πως η απελευθερωτική σου παραίνεση θα πάει στο βρόντο. Εσύ είσαι γέρων (ανεξαρτήτως ηλικίας), γι' αυτό και ελεύθερος - δεν ελπίζεις πια.
Τα μωρά ελπίζουν, οπότε θα παραμείνουν δέσμια της κοινωνικώς (δηλαδή ανθρωπίνως και αναποφεύκτως) παραγόμενης εικόνας τους, και δεν πρόκειται να αναβοσβήσουν παρά μόνον κατά μόνας.
Μόνον όταν κι αυτά γεράσουν, θα αντιληφθούν τη ματαιότητα και θα απευθύνουν εναγώνιες απελευθερωτικές εκκλήσεις προς τις επιγόνους μωρούμπες:)
:(
Ρυθμιστή του φωτός ή της φωτιάς του?
Κυριακάτικο μπορεί να οριστεί το ξημέρωμα εκείνο, που κάθε αγόρι θά ‘θελε να σβήσει τσίτσιδο με ένα κορίτσι σε ρόλο πυροσβέστη, ένστολο να τον καίει με πύρινα λόγια την ώρα που τον σβήνει. Σε κάθε άγγιγμα του διακόπτη θέλει να πέφτουν οι ασφάλειες και αυτή να τις σηκώνει. Κυριακάτικο είναι το ξημέρωμα που οι δυο τους χώθηκαν ακόμα πιο βαθιά σε όλη την οδύνη της ηδονής τους, παράδοξα ικανοποιημένοι κι οι δυο από το σύμπτωμά τους, χαμένοι ανάμεσα σε λαμπάκια, διακόπτες, πίκρα, απόλαυση και τοίχους, ταυτόχρονα γεμάτοι και άδειοι, ταυτόχρονα μόνοι και μαζί. Έτσι, κανένα σαββατόβραδο δεν ξέχασε το άλλο πλέκοντας εκ νέου το σύμπτωμά τους. Το σύνθημα του τοίχου φέρει το ήμισυ της σημασίας του.
Ευτυχισμένο μπορεί να οριστεί το μπλογκ εκείνο, που φιλοξενεί τέτοιας ποιότητας σχόλια :)
Μπράβο συνειρμοί...
:)
31 Ιούνη δαγκωτό σας λέω. ούτε, πιο νωρίς είναι, περίπου στις 20
"Ευτυχισμένο μπορεί να οριστεί το μπλογκ εκείνο, που φιλοξενεί τέτοιας ποιότητας σχόλια :) "
θα συμφωνήσω ,και λέω να μην αφήσω κανένα σχόλιο.
ένα (πρώην) τσίτσιδοσαββατιάτικο κορίτσι
;)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home